یکی بود، یکی نبود. زیرِ گنبد کبود، من بودم و مامان و بابا و هزارتا از فامیلامون. من، یعنی کوتی‌پوتی و همه خانواده‌مون توی شهر آدم کوچولوها زندگی می‌کنیم. شهر ما درست زیرِ یک شهر خیلی شلوغ و بزرگه. ما اسمش رو گذاشتیم شهر غول‌ها، آخه مردم این شهر از ما خیلی بزرگترند و دلشون می‌خواد همه چیزهای روی کره زمین فقط مال خودشون باشه. ما آدم کوچولوها شهرمون همیشه تاریکه و فقط می‌تونیم یک لامپ کم نور روشن کنیم. اما آدم غول‌ها همه چراغ‌های خونه رو روشن می‌کنند، حتی چراغ اتاق‌هایی که کسی توش نیس. اونا تلویزیون رو صبح تا شب روشن می‌ذارن، حتی وقت‌هایی که کسی تلویزیون نمی‌بینه. ما آدم کوچولوها مجبوریم با یک لیوان آب همه کارهامونو انجام بدیم اما آدم‌غول‌ها ماشین  ‌ های بزرگشون رو با شیلنگ آب می شویند  و موقع مسواک زدن، شیر آب رو باز می‌ذارن. آدم غول‌ها کلی کار بد دیگه هم انجام میدن. اونا کاغذهای سفید رو دور می‌ندازن، بعد برای این‌که بازم کاغذ داشته‌باشند هی درخت‌های طفلکی رو قطع می‌کنند. اونا توی شهرشون قطارهای بزرگ دارن اما همه‌ش با ماشین خودشون این‌ور و اون‌ور میرن و هوا رو کثیف می‌کنند. من دلم می‌خواد برم به شهر آدم‌غول‌ها و بهشون بگم که ما این پایین هستیم و اونا اجازه ندارند همه‌چیز رو تموم کنند. اما مامان و بابا و هزارتا فامیلمون میگن: «کوتی‌پوتی اون‌بالا خیلی شلوغ و پلوغه، زیرِ دست و پا می‌مونی». ولی من بالاخره یه روز میرم و با آدم غول‌ها صحبت می‌کنم. تا اون موقع شما اگه آدم‌غول‌ها رو می‌شناسین بهشون بگید: «کوتی‌پوتی و مامان و بابا و هزارتا فامیلش به‌خاطر این‌که شما از همه‌چیز زیادی استفاده می‌کنید، زندگیشون خیلی سخت شده».

دوستان خوبم! زبان شیرین فارسی بهترین زبان  دنیاست و ما هیچ وقت نباید کلمات خارجی رو به جای کلمات فارسی استفاده کنیم. امروز ما فقط برای یادگیری بهتر زبان انگلیسی، تو شعرمون چند کلمه  انگلیسی گذاشتیم.