زمانی که در یک مجموعه کاری، همکاری درآمد بالاتری دارد یا پاداش و تشویق چشمگیری دریافت می کند یا به موفقیت قابل توجهی دست می یابد و تحسین دیگران را بر می انگیزد، واکنش سایر همکاران به موضوع چیست؟ مسلما واکنش افراد مختلف در چنین شرایطی یکسان نیست؛ عده ای قلبا خوشحال شده و وی را تحسین می کنند، برخی غبطه خورده و در دل آرزو می کنند کاش جای او بودند، تعدادی از افراد با انگیزه می شوند و تلاش خود را بیشتر می کنند و البته بعضی از افراد شروع به حسادت می کنند. حسادت در محیط کار، آفت بزرگی است که پیامدهای منفی زیادی به همراه دارد؛ برای نمونه جو سالم و همکارانه مجموعه مختل می شود، روابط کاری مخدوش و سبب می شود فردی که به موفقیت رسیده است، نتواند از پیروزی خود لذت کافی ببرد. اگر شما هم جزو شاغلانی هستید که تجربه مواجهه با همکاران حسود را داشته اید، توصیه می کنیم راهکارهای زیر را بخوانید:
همکار حسود را درک کنید!
اولین گام در مواجهه با چنین مسئله ای این است که قضاوت کردن فرد حسود را کنار بگذارید و به جای این کار، به تجربیات گذشته و کنونی شخص توجه کنید. زمانی که به دنبال علت رفتار شخص می گردید، گاهی متوجه می شوید فرد حسود، خود، قربانی تفکر غلطی است که بر شخصیتش سایه افکنده است، به طور مثال شاید در محیط خانواده به اندازه کافی مورد احترام نبوده یا شکست های زیادی در زندگی شخصی و کاری خود تجربه کرده است. با درک این موضوع راحت تر می توانید با وی کنار بیایید و رفتارهایش را درک کنید.
تصویری را که نزد دیگران دارید، تغییر دهید
اگر چه شما نباید خود را برای برخی همکاران تغییر دهید، اما می توانید تصویری را که همکاران تان از شما در ذهن شان ساخته اند، تغییر دهید تا حس حسادتشان را کاهش دهید. اگر همکاران شما به خصوص همکاران حسود، حس کنند که شما فرد موفقی هستید که در عین حال خواستار موفقیت دیگران هستید، موفقیت های شما با حسادت کمتری رو به رو خواهد شد.
خود را زیر ذره بین ببرید
قبل از این که دنبال تغییری در همکار حسود باشید، ابتدا به رفتارهای خودتان فکر کنید. به این مسئله توجه کنید که آیا رفتار خاصی کرده اید که حسادت دیگران را برانگیخته است؟ به عنوان نمونه آیا پس از کسب موفقیت هایتان به همکاران خود فخر فروخته اید؟ یا تلاش کرده اید پیروزی تان را پررنگ جلوه دهید؟ ممکن است گاهی شما بدون این که متوجه باشید، دست به انجام کارهایی بزنید که حسادت دیگران را تحریک می کند. بهتر است این رفتارها را بشناسید و سعی کنید به تدریج آن ها را کنار بگذارید.
همکار حسود را تحسین کنید!
همان طور که اشاره کردیم گاهی فرد حسود از مشکلات شخصیتی رنج می برد، به طور مثال از کمبود اعتماد به نفس رنج می برد یا احساس حقارت می کند. شما می توانید برای بهبود وضعیت، زمانی که کار خوبی از او مشاهده می کنید به تعریف و تمجید از وی بپردازید. با این کار انگیزه او بالا خواهد رفت، اعتماد به نفسش بهبود می یابد و به تدریج فکر می کند او نیز راه پیشرفت دارد و دلیلی برای حسادت به دیگری وجود دارد.
نشان دهید دشمن شان نیستید!
گاهی همکاران به این دلیل به شما حسد می ورزند که شما را تهدیدی برای خود به شمار می آورند. تلاش کنید همکاران حسود، شما را به عنوان یک «همکار» ببینند نه یک «رقیب کاری»؛ خودتان نیز باید همین دیدگاه را داشته باشید و در عمل نشان دهید، حس دشمنی و رقابت مخرب در شما وجود ندارد.
اگر حسادت تبدیل به دسیسه شد!
زمانی که حسادت همکاران هنوز به خطر تبدیل نشده است و حسدورزی محدود به متلک پرانی و نگاه های سرد و بی توجهی به موفقیت های شماست، می توان تا حدی نسبت به این رفتارها بی تفاوت بود. اما زنگ خطر حسادت همکاران زمانی برای شما به صدا در می آید که احساس کنید حسدورزی در حال تبدیل شدن به دسیسه و توطئه است. در چنین موقعیت هایی لازم است سپر دفاعی مناسبی برای خود ایجاد کنید، به طور مثال در بین همکاران و افراد مافوق خود، دوستانی داشته باشید که به کمک آن ها بتوانید اعتبارتان را حفظ و توطئه همکاران حسود را خنثی کنید.

روز بیست و یکم:  به همسرتان پیشنهاد دهید بخشی از یک شعر یا کتاب را برایتان بخواند. مهم نیست چه چیزی می‌خواندیا صدایش خوب است یا خیر. مهم این است که او می‌خواند و شما غرق لذت می‌شوید.

«ویکتورامیل فرانکل» عصب شناس و روان پزشک اتریشی به عنوان پدیدآورنده معنادرمانی شناخته می شود. فرانکل در سال های 1942 تا 1945 توسط نازی ها ابتدا در« آشویتس»  و سپس در اردوگاه کار اجباری داخاو زندانی شد. تجارب وی در سال های اسارتش، الهام بخش او برای بنیان گذاشتن مکتب جدیدی در روان شناسی شد که «معنادرمانی» یا «لوگوتراپی» نامیده می شود. او بار ها در خاطرات خود نوشته که بازنویسی آنچه در نهایت نظریه اش را تشکیل داد، انگیزه زنده ماندن وی در شرایط سخت اردوگاه بود، به عبارت دیگر فرانکل نظریه پردازی است که نظریه اش را زیسته و آن را در سخت ترین شرایط آزمایش کرده است. او مشاهده می کرد افرادی که امید داشتند به عزیزانشان بپیوندند یا نقشه و طرحی برای کامل شدن داشته اند، نسبت به کسانی که نا امیدند از شانس بیشتری برای زنده ماندن، برخوردار بودند. از نظر «فرانکل» اراده معطوف به معنا سرچشمه همه انگیزه های انسان فرض می شود. درواقع از این منظر زندگی تحت هر شرایطی واجد معناست، حتی در مصیبت بارترین نوع آن. رفتار انسان برخلاف سایر موجودات زنده به طور کامل توسط غریزه هدایت نمی شود، انسان ناگزیر می اندیشد و انتخاب می کند و از سوی دیگر آداب و سنن و ارزش های قالبی رفتار انسان را به طور کامل هدایت نمی کند. آنچه انسان مدرن را تهدید می کند، شکست در یافتن معناست. «فرانکل» اختلال عاطفی را ناشی از ناتوانی فرد در یافتن معنا برای زندگی می دانست؛ بنابراین هدف معنادرمانی، توانا ساختن افراد برای کشف معنای منحصربه فرد خودشان است. منظور معنایی است که شخص، خود توانسته پس از جست وجویی شخصی به دست آورد. به گفته «فرانکل» جست وجوی معنایی برای زندگی و پرسش در این باره که آیا چنین معنایی وجود دارد، حق ویژه انسان و ناشی از درستی و سلامت عقل است. حتی سوال در این باره که اصولا معنایی در کار است یا خیر، یک موفقیت انسانی است. معنادرمانی یا تحلیل وجودی بر آزادی اراده و مسئولیتی که در پی آن می آید نیز تاکید دارد. در واقع آزادی انتخاب، یکی از ابعاد هستی انسانی است. از نظر «فرانکل» انسان برای دست یابی به آزادی باید بکوشد از غرایز، خوی ها، عادت ها و محیط رها شود و مسئولیت وجودی خویش را بپذیرد. «فرانکل» درباره سه راهیافت اصلی برای دستیابی به معنا بحث می کند: ارزش های تجربی یعنی تجربه چیزی که به شخص معنا می دهد از قبیل مشاهده طبیعت یا نواختن موسیقی و... ارزش های خلاق که در آن شخص با درگیرشدن در برنامه ها و طرح های زندگی اش و سازندگی، به معنا دست می یابد.ارزش های نگرشی که عده قلیلی از آن بهره مندند و فضایلی همچون شفقت، شجاعت، حقیقت جویی و یافتن معنا از طریق رنجی که فرد می کشد را شامل می شود.
از مجموعه آثار این نظریه پرداز می توان به «انسان در جست وجوی معنا» و «فریاد ناشنیده برای معنا» اشاره کرد.

وقتی 14 سالم بود، همیشه مادرم توهین می‌کرد و به من می‌گفت پیردختر، الان که پیردختر شدم، مادرم می‌گوید پیرزن! همیشه از خودم بدم می‌آمد و بدم می‌آید. 4 خواهر دیگر هم داشتم. مادرم به آن‌ها چیزی نمی‌گفت.

دوست عزیز! این که به دنبال پاسخی برای مشکل خود هستید و نسبت به آن آگاهی پیدا کرده‌اید، جای خوشحالی دارد؛ اما برای پاسخ‌گویی به پرسش شما به اطلاعات کامل‌تری در این زمینه نیاز داریم. در عین حال موارد ذکر شده در زیر احتمالا درباره شما صدق می‌کند.
شاید پای طرحواره نقص/شرم در میان است!
اگر در دوران کودکی احساس کنید که به شما احترام گذاشته نمی‌شود و به شما توهین می‌شود یا کسی شما را دوست ندارد و با دیگران مقایسه می‌شوید، طرحواره نقص/شرم در ذهن‌تان نقش می‌بندد. ممکن است بارها و بارها یکی از والدین یا هردوی آن‌ها شما را طرد کنند یا به شما ایراد بگیرند. طرحواره‌ها به عنوان صدای والدین مفهوم‌سازی می‌شوند. در واقع طرحواره‌ها نتیجه صحبت‌های والدین است که به تدریج در ذهن شما جای می‌گیرند و خودشان را در تجارب بعدی زندگی‌تان به صورتی نظام‌مند اما ناکارآمد تحمیل می‌کنند.
در این زمینه از شما سوالاتی می‌پرسم:
شما آینه‌ای دارید که شما را بد شکل نشان می‌دهد، چه کار می‌کنید؟
(احتمالا در جواب می‌گویید آن را دور می‌اندازم، می‌شکنم، به آن نگاه نمی‌کنم، آینه جدیدی می‌خرم و ...)
شما از آینه فرد دیگری به خود نگاه کنید که آن آینه مادرتان است. آیا این آینه تصویر درستی از شما نشان می‌دهد یا خیر؟
اکنون اگر بخواهی تصویر درست و واقع‌بینانه‌ای از خودت داشته‌باشی آن چگونه تصویری است؟
*شما باید تلاش کنید توانمندی‌های خود را پررنگ جلوه دهید و به نقص‌هایتان (اگر واقعا وجود دارد) کمتر اهمیت بدهید و سعی کنید به جای این که خودتان را به عنوان فردی ذاتا ناقص بنگرید، به نقص‌های خودتان در قالب رفتارهای یاد گرفته شده دوران کودکی نگاه کنید که قابل تغییرند. همچنین خودتان را به طور کلی ناقص در نظر نگیرید، بلکه خود را ثمره زندگی با مادری انتقادگر بدانید.
*از توانمندی‌ها و ویژگی‌های مثبت خودتان فهرستی تهیه کنید و آن را روی کارت‌هایی بنویسید و روزانه به آن مراجعه و مرور کنید، این کار می‌تواند مفید و راهگشا باشد.
*در موقعیت‌های اجتماعی وارد شوید و روابط صمیمی برقرار کنید. اگر از روابط صمیمی اجتناب کنید، اساس نقص شما بدون تغییر باقی می‌ماند. در این زمینه سعی کنید افرادی را در زندگی خود برای دوستی انتخاب کنید که حمایت کننده باشند، نه انتقادگر.
*یاد بگیرید به انتقاد مادرتان، واکنش افراطی نشان ندهید. انتقاد سازنده را بپذیرید و سعی کنید رفتار خود را تغییر دهید و اگر انتقاد نادرست بود، نظرتان را به مادرتان بیان کنید و بگویید انتقادش قابل قبول نیست.
*تلاش کنید یاد بگیرید که موضع‌گیری علیه مادر یا حمله کردن به او، کار پسندیده‌ای نیست و لازم نیست به این شیوه پاسخ بدهیم و ثابت کنیم انتقاد او غلط است.
*با افراد مهم زندگی‌تان که قابل اعتماد هستند، ارتباط بیشتری برقرار و صحبت و خودافشایی کنید. هر چقدر بتوانید تجاربتان را بیشتر در میان بگذارید و خودتان را بپذیرید، بیشتر می‌توانید بر این طرحواره غلبه کنید.
*درمان  این‌طور مشکلات به زمان نیاز دارد و در این زمینه، می‌توانید از روان شناس کمک بگیرید. همچنین می‌توانید از کتاب «زندگی خود را دوباره بیافرینید»، نوشته جفری یانگ و ترجمه دکتر حسن حمید پور، انتشارات ارجمند استفاده کنید. با آرزوی موفقیت برای شما.
 

پسری سه ساله دارم که به بازی با پا علاقه دارد. وقتی با بزرگ‌ترها بازی می‌کند مدام پاهایشان را بغل می‌کند و به صورتش می‌چسباند و گاهی می‌بوسد، بعضی اوقات از این کار خجالت می‌کشد و می‌رود زیر پتو بازی می‌کند. آیا این کارش طبیعی ست؟

مادر عزیز سلام
می دانید که کودکان همواره در حال یادگیری هستند و رفتارهای مختلفی که از آن‌ها سر می‌زند، پاسخی است به آنچه که از محیط اطراف دریافت کرده‌اند؛ بنابراین، این بازی کودک سه ساله شما هم رفتاری است که به نوعی آموخته شده و واکنش اطرافیان نسبت به این بازی، در کودک هیجان مثبت یا منفی ایجاد می‌کند.
این رفتار چگونه آموخته شده؟
* ممکن است در بازی‌هایی که با کودک‌تان کرده‌اید، از پای او یا خودتان به‌عنوان یک وسیله بازی استفاده کرده باشید.
* گاهی مادری که کودک خود را از شیر می‌گیرد، برای کاهش فشار روی فرزندش به او اجازه می‌دهد ارتباط با دست، پا یا بخشی از بدنش ادامه داشته باشد.
*ممکن است کودک چنین بازی یا رفتاری را در همسن و سال‌های خود مشاهده کرده و آموخته باشد.
و دلایل مختلف دیگر.
چرا کودک از این کار خود خجالت می‌کشد؟
علت این امر، واکنش‌هایی است که او از جانب شما و دیگر افراد دریافت می‌کند:
«این کار خوبی نیست، نکن!»
«یعنی چه؟ مگه پای من اسباب  بازیه؟»
« دست به پای من نزن»
و......
آیا باید مانع این بازی او شوید؟
شاید بازی کودک شما با پای بزرگ‌ترها به خودی خود اشکالی نداشته باشد؛ اما در درازمدت و در ارتباط با افراد مختلف می‌تواند برای خود او، برای شما و برای اطرافیانی که در ارتباط با او قرار  می گیرند، آزاردهنده باشد.
رفتارهایی که مانع حل مشکل می‌شوند:
گاهی ما در برخورد با یک موضوع، کارهایی می‌کنیم که می تواند باعث ایجاد مشکلات جدیدی شود. خندیدن به این کار کودک، همراهی و شرکت در این بازی، حرف زدن درباره موضوع در حضور او و... می‌تواند باعث تشویق و جلب توجه بیشتر او شود.
دعوا، تنبیه، بحث و جدل یا مخالفت مستقیم هم نتیجه منفی خواهد داشت: یا باعث شرمندگی او می‌شود یا لجبازی او را (به خصوص با توجه به سن کودک) تشدید کرده و حل مسئله را به تعویق می‌اندازد.
بهترین راه برخورد چیست؟
* اولین قدم آن است که جایگزین مناسبی برای پا پیدا کنید! یک وسیله یا اسباب بازی که مورد توجه و علاقه کودک باشد و وقت بیشتری را با آن بگذراند، تهیه کنید.
* از هرگونه توضیح، تشویق یا تنبیه، استدلال، بحث و هر کاری که این موضوع را محور ارتباط شما با کودک قرار می‌دهد ،پرهیز کنید.
* وقتی کودک بازی با پای شما یا اطرافیان را شروع می ‌کند، از جا بلند شوید و کار او را قطع کنید؛ همزمان، وسیله مورد علاقه‌اش را در اختیارش قرار دهید.
* به کودک کمک کنید از بازی با خودش هم لذت ببرد. این کار با ایجاد فرصت‌های تنها بازی کردن و تشویق او امکان‌پذیر خواهد بود.
 

سایت انجمن روانپزشکی آمریکا (APA)  پاسخ کارشناسان به پرسش هایی درباره اضطراب را منتشرکرده است که در ادامه می خوانیم:
 تفاوت بین اضطراب معمولی با اختلال اضطرابی چیست؟
همه افراد هر از گاهی اضطراب را تجربه می کنند؛ برای مثال، وقتی فردی فیلمی ترسناک یا صحنه های آشفته ای در تلویزیون می بیند، دچار اضطراب می شود یا حتی بدتر از آن، ممکن است فرد شاهد جنایتی بوده باشد. هر کسی ممکن است در این شرایط مضطرب شود، اما فردی که به یک نوع اختلال اضطرابی مبتلا باشد، اضطراب مداوم و عودکنند ه ای دارد که مانع از آن می شود فرد بتواند در لحظه زندگی کند. اضطراب ممکن است شامل دامنه ای از اضطراب نسبتا خفیف (هر از گاهی دلشوره داشتن و عصبی شدن که با حس ناراحتی همراه است) تا شدید (حمله های وحشت زدگی مداوم و ناتوان کننده) شود. اختلالات اضطرابی شدید ممکن است منجر به این شود که فرد برای تسکین اضطراب سبک زندگی خود را تغییر دهد، مثلا از خانه بیرون نرود.
 آیا تکنیک های آرام سازی به کاهش اضطراب من کمک می کنند؟
بله. این تکنیک ها بهترین گزینه برای اضطراب های خفیفی هستند که بیشتر ما گهگاه تجربه می کنیم. کتاب های راهنمای بسیاری در زمینه تمرینات آرام سازی (که بیشتر با تنفس عمیق همراه می شود) و مراقبه که نوعی از آرام سازی است، وجود دارند. این تکنیک ها را می توان به سادگی فراگرفت. این رویکرد ها می توانند باعث آرامش و رهایی شوند و اگر فرد این روش ها را بیاموزد، می تواند در هر مکانی از آن ها استفاده کند. متخصصان سلامت روان، می توانند به افرادی که برای یادگیری آرام سازی یا مراقبه به شیوه فردی نیاز دارند کمک کنند.
 آیا داروهایی وجود د ارند که بتوانند به حملات وحشت زدگی کمک کنند؟
بله. دارو های بسیاری برای درمان اضطراب وجود دارند .روزانه انواع بسیاری از دارو ها برای رهایی از اضطراب استفاده می شوند. این دارو ها، دارو های آرامبخش خفیف ایمن و موثر هستند، اما باید برای آرامش کوتاه مدت استفاده شوند. این دارو ها عوارض جانبی بسیاری دارند، از جمله خواب آلودگی و در دوز های بالا می توانند اعتیادآور شوند. افرادی که از این دارو ها استفاده می کنند تا زمانی که متوجه چگونگی تاثیرشان بر بدن خود نشده اند، نباید با ماشین آلات سنگین کار یا رانندگی کنند. از دارو های ضدافسردگی نیز برای درمان اضطراب استفاده می شود، این دارو ها به طور کلی عوارض جانبی کمتری دارند، اما باعث آرامش فوری نیز نمی شوند.
 کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی چگونه درمان می شوند؟
می توان کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی را با همان روش هایی که بزرگسالان درمان می شوند، درمان کرد. درمانگر می تواند از طریق تبدیل درمان به بازی هایی که برای کودک جذاب باشد، به شیو ه ای موثر عمل کند. دارو ها در کودکان همان کارکرد را دارند که در بزرگسالان می توانند داشته باشند، اما روانپزشک باید در مورد مصرف دوز های پایین تر در کودکان آگاه باشد.
  مترجم : مریم بابایی فرد ؛ روانشناس  دانش آموخته دانشگاه