بعضی سوالات هست که برای بیشتر والدین به وجود می آید. «اگر کودکم را بغل کنم، بغلی می شود؟»، «تا چه سنی و چه مواقعی کودکم را بغل کنم؟» یا «چه کار کنم که کودکم وابسته و بغلی نباشد؟» و.... بسیاری از پدر و مادرهایی که به تازگی صاحب فرزند شده اند، نگران بغلی شدن کودک شان هستند و گاهی به توصیه دیگران، نوزاد را بغل نمی کنند تا به قول معروف بغلی نشود. این پدر و مادرهای جوان نمی دانند بر توصیه های اطرافیان تکیه کنند یا حس خودشان یا علم روان شناسی. در این مقاله سعی می کنیم به این قبیل سوالات از منظر روان شناسی رشد، پاسخ دهیم.

تا چه سنی باید کودک را بغل کرد؟
در کودکان کمتر از دو سال، بغل شدن و تماس بدنی، به خصوص توسط مادر از مهم ترین نیازهای عاطفی و رشدی کودک است. در این سن کودک نیاز دارد دنیا را به عنوان یک جای امن درک کند و در آغوش کشیده شدن، این نیاز به امنیت را برطرف می کند. بنابراین در کودکان زیر یک سال با هر بار شیر دادن، به محض گریه کردن و همچنین در زمان های بیداری و هوشیاری کودک، او را در آغوش بگیرید و پوست او را به آرامی نوازش کنید. به یاد داشته باشید در یک سال اول به هیچ وجه به فکر تربیت یا برقراری نظم و انضباط در کودک تان نباشید. این شما هستید که باید با ریتم خاص و منحصر به فرد کودک تان هماهنگ شوید و بلافاصله تمام نیازهای او را پاسخ دهید. بنابراین خودتان را برای بغل کردن های طولانی مدت آماده کنید. اگر بخواهید می توانید از وسایل کمکی مانند «آغوشی» استفاد کنید اما به بهانه خستگی، کودکان گریان را از آغوش تان جدا نکنید. بعد از سن یک سالگی می توانید به نیازها و گریه های کودک با کمی تاخیر پاسخ دهید.
مزایای بغل کردن کودک چیست؟
همان طور که گفتیم کودکان در سال اول زندگی شروع به شناخت دنیای اطراف خود می کنند. برای کودکان در این سن، مادر نمادی از دنیای بیرونی است. هر چقدر رفتار مادر ایمنی بخش تر و با ثبات تر باشد همان اندازه منجر به شکل گیری احساس امنیت و اعتماد در کودک خواهد شد. یکی از بهترین راه ها برای القای این حس امنیت، در آغوش گرفتن و تماس پوستی با کودک است. احساس امنیت، سنگ بنای رشد کودک است و باعث می شود کودک در سال های بعدی مستقل تر، با اعتماد به نفس بیشتر، همدل تر و بالغ تر باشد. کودکانی که به موقع و به اندازه کافی بغل شده اند، دلبستگی ایمن تری دارند و در آینده کمتر دچار انواع اختلالات روانی و شخصیتی خواهند شد. شاید باورتان نشود اما در آغوش گرفتن تاثیرات به سزایی در رشد جسمانی کودک خواهد داشت. پژوهش ها نشان داده اند کودکان نارسی که در ساعات و روزهای اولیه تولد با مادرشان تماس پوستی داشته و نوازش دریافت کرده اند، رشد جسمانی سریع تری داشته اند. بنابراین علاوه بر تاثیرات روان شناسی، در آغوش گرفتن کودک موجب رشد سریع تر، افزایش اشتها و حتی تقویت سیستم ایمنی بدن و مقاومت کودک در برابر عفونت ها خواهد شد.
کدام بچه ها، بغلی و وابسته می شوند؟
شاید باورش سخت باشد اما دقیقا کودکانی که در یکی، دو سال اول به اندازه کافی بغل گرفته نشده اند، در سال های بعدی بغلی تر و وابسته تر خواهند شد. همان طور که گفتیم نیاز به امنیت یک نیاز اساسی  است و اگر ارضا نشود کودک در تمام سال های زندگی به دنبال آن خواهد دوید. اگر نیاز به بغل شدن و نوازش شدن ارضا نشده باشد، کودک در سنین بعدی به جای ارضای نیازهای خاص آن سن، به دنبال ارضای نیاز به بغل شدن خواهد بود. تصور کنید کودک چهار یا پنج ساله ای را که به جای بازی کردن با همسالان و کشف دنیای اطراف و کنجکاوی، مدام به مادر چسبیده و آغوش او را می طلبد. بنابراین در یک سال اول زندگی سپردن کودک به گهواره و تخت، به بهانه عادت نکردن و بغلی نشدن، نتیجه ای جز پرورش یک کودک وابسته و بغلی در سال های بعد نخواهد داشت. این کودکان دلبستگی ناایمنی خواهند داشت، با ترس عمیق رها شدن و از دست دادن رشد می کنند، به دنیا و آدم ها بی اعتماد خواهند بود و از اعتماد به نفس و عزت نفس کمتری برخوردار خواهند شد.
توصیه پایانی درباره ثبات رفتاری والدین
لازم است پدر و مادرهای جوان قبل از هر کاری به احساس خود اعتماد داشته باشند. وسواس و نگرانی بیش از حد و تردید مداوم درباره توانایی والدینی خود نه تنها مشکلی را حل نخواهد کرد بلکه باعث می شود شما نتوانید از فرزندپروری و حس زیبای والدینی لذت ببرید. بنابراین آرامش خود را حفظ و سعی کنید از این دوران شیرین زندگی با تمام سختی هایش لذت ببرید. در گام بعدی فرزند خود را بشناسید. بچه ها از نظر ریتم رشدی و رفتاری با یکدیگر تفاوت دارند. سعی کنید خود را با ریتم کودک تان هماهنگ کنید. کودک به خوبی شما را راهنمایی خواهد کرد. در یکی، دو سال اول زندگی، زبان کودکان برای ابراز نیازشان گریه کردن است. در سال اول بلافاصله با شروع گریه، کودک را در آغوش بگیرید و نیازش را برطرف کنید. یک اصل مهم در رفتار با کودک، ثبات رفتاری است. اگر هر زمان که حال تان خوب است به نیاز کودک پاسخ می دهید و هر زمان که حوصله ندارید او را به حال خود رها می کنید، نتیجه آن داشتن یک کودک بی ثبات و ناهنجار خواهد بود. بنابراین درباره کودک، نیاز کودک باید راهنمای رفتار شما باشد نه حس و حال خودتان.

مردی 40 ساله ام. در طول روز فکرم مشغول می شود و به برخی بانوان فکر می کنم؛ البته هیچ مزاحمتی درست نمی کنم، فقط فکرم مشغول می شود. لطفا راهنمایی ام کنید.

وضعیت تاهل شما می تواند در شرایط فعلی تان نقش مهمی داشته باشد که به آن اشاره ای نکرده اید. این مشغولیت فکری می تواند ریشه در یک نیاز فطری داشته باشد. تمایل به برقراری ارتباط و حضور در کنار جنس مخالف، می تواند یک نیاز باشد که بهتر است به جای سرکوب کردن آن، به فکر پاسخ دادن صحیح به آن نیازها باشید. اما اگر متاهل هستید باید کیفیت رابطه شما با همسرتان بررسی شود. آیا از ارتباط زناشویی تان رضایت دارید؟ آیا ازدواج تان از روی علاقه بوده است یا خیر؟ چقدر فکر می کنید که همسرتان به نیازهای شما پاسخ می دهد؟ چنین افکاری می تواند ناشی از نوعی وسواس فکری در شما باشد اما تشخیص قطعی، نیاز به مصاحبه دقیق تری دارد. از طرفی محیط زندگی و اجتماعی شما نیز می تواند نقش داشته باشد. آیا در محیطی زندگی می کنید که مرتب با خانم هایی در ارتباط هستید که احساسات خاصی در شما ایجاد می کنند؟ و سوالاتی از این دست که به ما کمک می کند، تشخیص بهتری برای مسئله شما پیدا کنیم. با وجود این، برای کمک به شما پیشنهادهایی دارم.
اگر مجردید، ازدواج کنید
اگر مجرد یا مطلقه هستید، به فکر ازدواج باشید. ازدواج، سالم ترین راه برای پاسخ دادن به نیازهای عاطفی و جنسی شماست. چنان چه شما نتوانید به نیازهای خودتان در یک ارتباط پاسخ دهید، افکار و تکانه های آن به طور مرتب به ذهن تان وارد می شود و شما را تحت فشار قرار خواهد داد.
اگر متاهلید، زندگی تان را ارزیابی کنید
اگر متاهل هستید و در ارتباط با همسرتان مشکل دارید، حتما به فکر اصلاح آن از طریق گفت و گو با مشاور باشید. در یک ارتباط زناشویی اگر مشکلی هم وجود داشته باشد، نیازهای شما می تواند ناکام بماند! پس صرفا با ازدواج کردن نمی توانید انتظار داشته باشید که نیازهایتان برطرف شود. ارتباط شما باید همراه با احترام متقابل باشد. بعد از ازدواج، زوج های موفق به طور منظم درباره توقعات و انتظارات شان با هم صحبت می کنند و اگر اختلافی پیش آید، درباره آن گفت و گو می کنند تا به توافق برسند.
دوری از موقعیت های تحریک کننده
از قرار گرفتن در معرض موقعیت های تحریک کننده بپرهیزید. دیدن فیلم ها یا حضور در مکان هایی که مرتب ذهن شما را مشغول می کند یا جلوی چشم بودن تصویری تحریک کننده، می تواند ذهن تان را درگیر کند. این رفتارها منجر به نارضایتی و اشتباه شما در مواجهه با واقعیت زندگی می شود. عمده ترین اثر مشغولیت فکری این است که باعث می شود تمام انرژی که باید صرف رشد خودتان به عنوان یک انسان کنید، هرز رود و هدر رفتن این انرژی به این معناست که زندگی تان کسل کننده و بی تنوع خواهد شد.
تفریح سالم داشته باشید
تفریح و سرگرمی داشته باشید و سعی کنید با دوستان خود ارتباط تان را حفظ کنید. تنهایی و بیکاری می تواند باعث افزایش این افکار وسواسی شود. بیکاری چه به دلیل فراهم نبودن زمینه کار باشد یا نداشتن تلاش خود فرد، در هر دو صورت باعث می شود فرد اعتماد به نفس خود را ازدست بدهد و مورد سرزنش اطرافیان به خصوص خانواده قرار گیرد یا حداقل اطرافیان توجه لازم را به فرد بیکار نداشته باشند. در این صورت، فرد احساس بی ارزشی می کند و مشکلات جدی برایش به وجود می آید.

پسری هستم 27 ساله. در 21 سالگی به دختری علاقه مند شدم. چهار سال تلاش کردیم به هم برسیم اما خانواده های مان مخالف بودند. مجبور شدم به دختر مورد علاقه ام اجازه ازدواج بدهم. از آن زمان صد بارخواستگاری رفتم ولی جور نمی شود. دختر و پسر قبول می کنیم، روز بعد به هر نحوی به هم می خورد. بعضی ها می گویند بختت را بسته اند. باور کنید خسته شدم.

یکی از آسیب های ارتباط نامناسب، وابستگی است که بین دختر و پسر ایجاد می شود و بعضی اوقات حتی با گذشت چندین سال از قطع ارتباط، باز هم مشکلاتی برای دو طرف به وجود می آید. این صحیح نیست که حتی لحظه ای تصور کنید بخت و اقبال شما به آن دختر خانم گره خورده بوده و الان هیچ فرد دیگری در تقدیر شما نمی تواند، همسرتان باشد. به طور کلی، بسته شدن بخت را از لحاظ شرعی و علمی نمی توان قبول کرد و خرافه است تا واقعیت.
دلایل ازدواج نکردن تان
این که خواستگاری های متعددی داشته اید و تاکنون هیچ کدام به سرانجام ازدواج نرسیده، ممکن است به یکی از این دو عامل مرتبط باشد: شرایط آن ها با معیارهای شما مطابقت نداشته یا آن ها شما را مطابق با شرایط دختر و داماد آینده شان ندیده اند. فراموش نکنید انتخاب عاقلانه با نگاه دقیق تر، بسیار بهتر است از انتخاب سهل انگارانه. با این حال و در ادامه چند راهکار کاربردی برای حل مشکل تان، ارائه می کنم.
معیارهای همسر ایده آل تان را بیابید
این تفکر که هر بار به خواستگاری می روم به بهانه ای به هم می خورد، باعث می شود ریشه یابی این اتفاق برایتان ممکن نباشد. به جای گشتن دنبال دلایل ماورایی، قبل از هر کاری باید معیارهای همسر آینده تان را روی کاغذ بنویسید تا به خواستگاری هر دختری نروید. در این بین می توانید از والدین تان هم کمک بگیرید و آن ها را از ویژگی های همسر ایده آل و مورد انتظار تان آگاه کنید. واضح است اگر قبل از حضور در جلسات متعدد خواستگاری، دایره انتخاب هایتان را با رعایت معیارهایتان محدود کنید، کمک شایسته ای است تا انتخاب بهتری داشته باشید. همچنین امکان تفاهم داشتن شما و دختری که به خواستگاری اش می روید، بیشتر می شود و به احتمال زیاد هرچه زودتر شریک زندگی تان را پیدا خواهید کرد.

بسیاری از تحقیقات پزشکان بر روی افرادی که بیشتر از 90 سال عمر می کنند، در حوزه ژنتیکی بوده و تا همین چند وقت پیش، تحقیقاتی درباره وضعیت روحی و روانی این افراد انجام نشده بود. با این حال و به تازگی تعدادی از استادان روان شناسی در دانشگاه های ایتالیا یک پروژه جدید را شروع کردند که نتایج اولیه آن اعلام شده است. ایسنا با این مقدمه می نویسد کارشناسان در این مطالعات به بررسی علت طول عمر تعدادی از ساکنان 9روستای دورافتاده در منطقه ای در جنوب ایتالیا پرداختند که صدها نفر از آنان بیش از 90 سال سن دارند. در این بررسی آمده است در حالی که این سالمندان نسبت به دیگر اعضای جوان تر خانواده شان شرایط جسمی به مراتب ضعیف تری داشتند اما وضعیت سلامت ذهنی و روانی آنان بهتر بود. یکی از کارشناسان ارشد این مطالعه می گوید: «تاکنون مطالعات متعددی در این خصوص روی افراد مسن و سالمندان انجام شده اما این بررسی ها عمدتا بر ژنتیک متمرکز بوده و توجه چندانی به سلامت ذهن یا ویژگی های شخصیتی آنان نداشته است. اولین بار است که می خواهیم به صورت دقیق تر بر ویژگی های شخصیتی افرادی تمرکز کنیم که بیشتر از 90 سال عمر کرده اند تا بتوانیم از نتایج آن برای افزایش طول عمر کمک بگیریم.» این کارشناسان تاکید کردند: «ویژگی ها و عواملی چون خوش بینی، سرسختی و ارتباط نزدیک با اعضای خانواده با بهبود سلامت روان در این جمعیت روستایی مرتبط بوده است.» آن ها همچنین مشاهده کردند بسیاری از این سالمندان هنوز در خانه ها و زمین های خود کار می کنند و بر این باورند که «این زندگی من است و نباید آن را رها کنم.» این حس به آن ها هدف زندگی می دهد و این سالمندان در مقایسه با افراد 50 تا 70 ساله از اعتماد به نفس و قدرت تصمیم گیری چشمگیری برخوردارند. نتایج یک مطالعه به صورت دقیق نشان می دهد که «سرسختی» و «خوش بینی»، دو ویژگی کلیدی اثرگذار بر افزایش طول عمر هستند. این کارشناسان در نظر دارند همچنان به مطالعه روی این گروه ادامه دهند.