گپی با دو نوجوان کشتی گیر که با دریافت مدال بعد از ۲۲ سال، قهرمانی را برای تیم ملی کشتی آزاد به ارمغان آوردند
تعداد بازدید : 30
گوش شکسته های طلایی!
گفت و گو
نویسنده : مصطفی میرجانیان | خبرنگار
چندروز پیش تیمهای ملی کشتی آزاد و فرنگی نوجوانان کشورمان در مسابقات جهانی کرواسی مقام اول را به دست آوردند. متوجه شدیم تیم کشتی آزاد بعد از 22 سال توانسته در سطح جهانی بدرخشد. پس دست به کار شدیم و تلفنی سراغ دو نفر از بچههای تیم ملی را گرفتیم؛ «رحمان عموزادخلیلی» و «سیدعرفان جعفریان» دو عضو مازندرانی تیم ملی کشتی آزاد هستند که مقام اول و دوم مسابقات جهانی را به دست آوردند. با دوستان قهرمانتان آشنا شوید.
میدانستم طلا میگیرم
رحمان 15 ساله در یک خانواده کشتیگیر اهل خلیل شهر بزرگ شده و اصلا به پیشنهاد آنها روی تشک کشتی رفتهاست. خودش میگوید: «راستش را بخواهید من فکر میکنم کشتی در خون ماست! من در مسابقات زیادی شرکت کردهام و کلی مدال دارم اما مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان برایم اهمیت ویژهای داشت. از همان یک ماه پیش که باخبر شدم قرار است به مسابقات کرواسی اعزام شوم، میدانستم که طلا میگیرم! چون حسابی تمرین میکردم و مطمئن بودم بالاخره نتیجه تلاشم را میبینم. البته اگر مدال نمیگرفتم هم ناامید نمیشدم چون میدانم ورزش، برد و باخت دارد».
قهرمانی را عشق است
از رحمان میپرسم بیشتر از همه چه چیزی برای یک ورزشکار قهرمان اهمیت دارد؟ او میگوید: «آرزوی قلبی هر ورزشکاری این است که به المپیک برسد اما وقتی از المپیک صحبت میکنیم، هدفمان فقط مدال نیست. برای یک ورزشکار، افتخار قهرمان بودن است که اهمیت دارد. البته فکر نکنید ورزشکارها همین که به هدفشان یعنی المپیک برسند دست از تلاش برمیدارند، آنها میخواهند اسطوره باشند. مثلا «حسن یزدانی» با اینکه قهرمان جهان و قهرمان المپیک است اما باز هم از آرزوهایش کوتاه نمیآید و مدام تلاش میکند». رحمان ادامه میدهد: «من هم آرزو دارم در المپیک حضور داشتهباشم و برای رسیدن به این آرزو میجنگم. درست است که الان قهرمان جهان شدم اما این مدال تضمین نمیکند که به المپیک برسم و مدالهای خوشرنگ بگیرم. اتفاقا الان زمان حساسی است چون اگر مغرور شوم، نمیتوانم در تمرینها از کسی کمک بگیرم و به مرور ضعیف میشوم. برای همین، این روزها اصلا به قهرمانی در مسابقات جهانی کرواسی فکر نمیکنم و فقط برای مسابقات آینده تمرین میکنم».
یک جویباری چغر و بَدبدن!
عرفان 16 ساله اهل جویبار است و در مسابقات جهانی مقام دوم را به دست آورده. از عرفان میپرسم چرا جویبار اینهمه کشتیگیر دارد؟ میگوید: «چون جویباریها استعداد عجیبی در کشتی گرفتن دارند. شاید از حرفم تعجب کنید اما برایش دلیل دارم. جویبار یک شهرستان کوچک است و بچههای جویبار مثل بچههای شهرهای دیگر نیستند؛ بچههای شهری صبحها که از خواب بیدار میشوند اگر تعطیل باشند پای گوشی یا تلویزیون مینشینند اما بچههای جویبار همین که مدرسهها تعطیل میشود به باغ میروند، بیل دستشان میگیرند و در باغبانی و کشاورزی به پدرشان کمک میکنند. به همین دلیل، بدنهای آماده و ورزیدهای دارند و کشتیگیرهای معروفی میشوند».
به سختیِ کشتی عادت کردهام
عرفان از بچگی روی تشک کشتی رفته و به قول خودش، قهرمان متولد شدهاست. خودش درباره شروع ورزش حرفهایاش میگوید: «شش ساله بودم که به باشگاه کشتی رفتم. همان روزهای اول، مسابقات «جام رمضان» در باشگاه برگزار شد. من آن موقع 18 کیلو بودم و کوچکترین شرکت کننده، 30 کیلو وزن داشت. دوبنده پوشیدم و با حریف 30 کیلویی کشتی گرفتم. در آن مسابقه سوم شدم و مدال برنز جام رمضان را گرفتم. از همانجا باور کردم که با کشتی میتوانم به همه آرزوهایم برسم و از همان اول برای قهرمان شدن کشتی میگرفتم». از عرفان میپرسم حاضر است در ازای چه چیزی کشتی را کنار بگذارد؟ کمی فکر میکند و میگوید: «من اهل شعاردادن نیستم اما واقعا نمیتوانم کشتی را فراموش کنم. چون به تمرینهای سخت و نفسگیر کشتی عادت کردهام! یکی، دو سال پیش برای سفر به مشهد رفتم و چون نمیتوانستم یک هفته تمرین کنم، حسابی ناراحت بودم. بعد از دو سه روز که طاقتم تمام شد لباس ورزشی خریدم، رفتم پارک و شروع کردم به تمرین کردن».
بچههای شهر های دیگر صبحها که از خواب بیدار میشوند پای گوشی یا تلویزیون مینشینند اما بچههای جویبار به باغ میروند، بیل دستشان میگیرند و در باغبانی و کشاورزی به پدرشان کمک میکنند. به همین دلیل، بدنهای آماده و ورزیدهای دارند و کشتیگیرهای معروفی میشوند