همه افراد شاغل، ساعت های زیادی از روز را در محل کارشان سپری می کنند. اگر این محیط، شرایط استانداردی نداشته باشد، به مرور بر روحیه و خلق و خوی کارمندان تاثیر می گذارد و حتی در خانه هم برای شان مشکلاتی را ایجاد خواهد کرد. هرچند این روزها پیدا کردن کار مناسب، بسیار سخت شده است اما شناخت ویژگی های محیط کاری ناسالم، سه پیام مهم برای همه مدیران و کارمندان در پی دارد. نخست این که مدیران می توانند با شناخت این ویژگی های ناسالم، برای بهبود شرایط قدم های جدی بردارند، دوم کارمندان در صورت امکان به دنبال محیط کاری دیگری خواهند رفت و سوم این که، همه برای تغییر شرایط، تلاش خودشان را به کار خواهند گرفت. بعضی از این ویژگی ها، قابل اصلاح شدن است البته اگر مدیرتان بخواهد! با این حال، فرقی نمی کند که شما کارمند یک اداره، شرکت یا فروشگاه بزرگ باشید. احساس این که نظرات شما هیچ اهمیتی ندارند، احساس ترس از اشتباه کردن و قرار داشتن در محیطی ترسناک و تهدیدآمیز، شرایط قابل تحملی برای یک محیط کاری رو به رشد نیست. اگر شما هر روز پس از برگشتن به خانه، درباره محیط کار خود نق بزنید، زمان آن فرارسیده است که درک کنید یا باید محل کارتان اصلاح شود یا این که در اسرع وقت، آن جا را ترک کنید. مطمئن نیستید؟ به گزارش ماهنامه «معیشت» و در ادامه، شش راهکار مطمئن برای پی بردن به نامناسب بودن محیط کار مطرح می شود.

1- رئیس تان به شدت کنترل گر است
اگر رئیس شما به طرز عجیب و غریبی شما را کنترل می کند، محل کارتان برای شما خفقان آور و تحمل ناپذیر است زیرا او می خواهد همه تصمیم گیری ها را کنترل کند. او به اعضای گروه اطمینان ندارد و هیچ فردی را جانشین خود قرار نمی دهد. هیچ اتاقی برای جلسات گروهی وجود ندارد، چون سبک مدیریت او مستبدانه است. در این دیکتاتوری، خلاقیت و آموختن چیزهای جدید غایب است. شما باید فقط دستورات او را انجام دهید و نتیجه را به او گزارش کنید.
2- افراد مدام یکدیگر را سرزنش می کنند
در فرهنگ ما همیشه به ما گفته اند: «از هر دستی بدهی، از همان دست پس می گیری» . در ادارات بسیار مشاهده می کنیم که کارمندان بقیه را سرزنش می کنند. پس اگر ما هم این کار را انجام می دهیم، باید منتظر باشیم بقیه هم همین رفتار را با ما داشته باشند. پس اگر در محل کار با این وضعیت مواجه اید و شما هم در این معرکه گرفتار شده اید، بهترین واکنش این است که خود را از این جو بیرون بکشید و سعی کنید موضوع را شخصی نکنید، با تمام تلاش به کارتان ادامه دهید، واقعیت را بگویید و هر کاری را که انجام دادید، به صورت مستند ثبت کنید.
3- نمی توانید به دیگران اعتماد کنید
در محیطی سرشار از بی اعتمادی و دوز و کلک، جایی که هر یک از کارکنان، دیگری را در نزد مدیر تخریب می کند، بروز دادن اطلاعات و شفاف کار کردن ناممکن است. در این محیط رقابتی ناسالم، امنیت شغلی را نمی توان پیش بینی کرد. اعتماد به همکاران خطرناک است زیرا آن ها ممکن است دشمن شما باشند. در این صورت تنها می توانید به مدیر اعتماد کنید. شما باید رزومه خود را مرتب به روزرسانی کنید تا کارنامه تان قابل دفاع و مشخص باشد.
4- شایعه پراکنی بیداد می کند
شما می دانید چه کسانی به این کار علاقه دارند؟ کارمندانی که حس می کنند، لیاقت بیشتری دارند یا از کارشان ناراضی اند یا آن هایی که سیری نزولی داشته اند. این افراد به سرعت به شایعات دامن می زنند و در تصمیم گیری های نادرست، به سرعت رهبری جمع را به دست می گیرند. این افراد ویروس خود را به بقیه کارکنان نیز منتقل و از دیگران استفاده ابزاری می کنند و نیز درباره افراد تازه وارد، حس بدی به شما القا می کنند.
5- چاپلوس ها در محیط کارتان موفق ترند
آیا تاکنون دیده اید برخی افراد برای کسب محبوبیت به شدت نزد مدیران چاپلوسی و پاچه خواری می کنند؟ شما چنین افرادی را خوب می شناسید. آن ها از راه درست منحرف می شوند و پا را از حد و مرز خود فراتر می گذارند. با مدیر دوست می شوند و در امور مدیریتی نفوذ می کنند و آن ها را تحت کنترل خود در می آورند، چیزهایی مانند افزایش حقوق، آموزش های اضافی، ساعات اضافه کاری و اموری که هیچ فرد دیگری از آن ها خبر ندارد و نمی تواند آن موقعیت ها را بگیرد. نگاهی به کسانی که بیش از دیگر همکاران با مدیر معاشرت دارند و بیش از حد معمول با او وقت می گذرانند، بیندازید. چرخ زندگی آن ها بهتر از دیگران می چرخد زیرا آن ها نزد مدیر محبوب ترند.
6- با کارکنان مثل اشیا برخورد می شود
گاهی از دیدگاه مدیران ارشد، کارمندان به منزله زنبورهای عسل کارگر تلقی می شوند و به نظرات، رفاه و بهبود سطح زندگی آن ها هیچ اهمیتی داده نمی شود یا این که به آن ها به چشم عوامل هزینه زا نگاه می شود تا سرمایه های یک سازمان. این کار باعث می شود که شور و شوق برای استخدام در آن سازمان به بی انگیزگی، فرار از مسئولیت، استرس و فرسودگی تبدیل شود. هر وقت چنین حسی در یک محیط کاری به شما دست داد، باید فکری جدی برای خود بکنید.

دختری مجردم که باوجود استقلال مالی، با رفتارهای سرد پدر و مادرم احساس سربار بودن می کنم. پدرم جواب سلامم را نمی دهد.کاش می دانست واژه پدر برای یک دختر یعنی سر پناه. با داشتن خانواده، به شدت احساس تنهایی و بی پناهی می کنم.

مخاطب گرامی، می دانم خانواده یکی از مهم ترین مکان هایی است که هر فردی باید در آن جا احساس مفید بودن کند. هرچه روابط در خانواده گرم تر و نزدیک تر باشد، افراد آن خانواده احساس بهتری دارند و این طور که شما مطرح کردید، این فضای گرم در خانواده شما وجود ندارد. چند توصیه به شما، حال و وضعیت تان را بهتر خواهد کرد.
علت دلخوری پدرتان را جویا شوید
توجه داشته باشید چیزی که یک خانواده را پویا و زنده می کند، تعامل و گفت و گو با بقیه اعضاست. بهتر است شما این رفتار را در خانواده تان ایجاد کنید. به طور مثال، از پدر علت این سلام نکردن و دلخوری را جویا شوید چراکه حتما دلیلی
برای این کارشان دارند. اولین مهارتی که باید برای ارتباط بهتر و تعامل با پدر و مادرتان یاد بگیرید، گفت و گو کردن اصولی است. این که از آن ها بخواهید علت سرد بودن شان را بیان کنند و علت بی توجهی شان را بگویند و در مقابل شما هم حس های منفی را که در آن فضا دریافت می کنید بیان کنید، نیاز به آشنایی با مهارت گفت و گو دارد. در قدم اول، زمان و مکان مناسبی را برای این کار انتخاب کنید. موقعی که آن ها درگیر و مشغول کاری هستند، زمان مناسبی برای این گفت و گوها نیست. بهترین زمان، موقع استراحت یا قدم زدن با آن ها در پارک است. برای شروع می توانید بپرسید: «می تونیم با هم یک صحبتی داشته باشیم؟» یا این که «می خوام چند دقیقه باهاتون صحبت کنم. کی برای شما مناسب تره؟»
احساسات خود را ابراز کنید
برخی مسائل، بار عاطفی بسیار سنگینی دارند به خصوص که بخواهید آن را با پدر یا مادر در میان بگذارید. در این موارد با ابراز احساس خود می توانید از واکنش منفی شدید احتمالی آن ها کمی بکاهید و کمی راحت تر آن را در میان بگذارید. همچنین در این گفت و گو، روی صحبت تان خودتان باشید نه آن ها. به طور مثال گفتن این که شما جواب من را نمی دهید یا شما به من بی توجهی می کنید، باعث می شود گفت و گوی شما قطع شود. بهتر است حرف تان را این گونه مطرح کنید: «من این طوری احساس می کنم که شما از من ناراحت هستید یا به من توجهی ندارید. به طور مثال، همین جمله که «پدر یعنی سر پناه» خیلی جمله قشنگی بود که شما مطرح کرده بودید و باید در ابتدای صحبت به ایشان بگویید.
از بقیه اعضای خانواده کمک بگیرید
نکته دیگری که در پیامک تان مطرح نکردید، نوع تعامل شما با دیگر اعضای خانواده تان مانند خواهر یا برادرتان است، آیا می توانید از آن ها کمک بگیرید؟
به والدین تان محبت کنید
این قانون را بپذیرید که وجود سرشار از محبت، ضمن بذل محبت به دیگری می تواند او را به سوی مهربانی نیز سوق دهد بنابراین هیچ فرصتی را برای ابراز محبت به پدرتان از دست ندهید. از امواج پرشور و خستگی ناپذیر دریا الهام بگیرید و در راه ابراز عشق و علاقه، همچون موج از پای ننشینید. خاصیت محبت این است که اخلاق هایی را که مانند خار هستند و همه از وجودشان در آزار و اذیت اند، به گل تبدیل می کند. موفق باشید.

مطلب «واکاوی روان شناسانه ابراز علاقه عمومی زوج ها به یکدیگر در اینستاگرام» با تیتر «فتوشاپ زندگی مشترک» که روز پنج شنبه در صفحه خانواده و مشاوره چاپ شد، بازنشر قابل توجهی در سایت ها و فضاهای مجازی داشت و در کنارش بازخورد پیامکی زیادی هم بین مخاطبان روزنامه داشت. بخشی از پیامک های شما مخاطبان عزیز را که برای روابط عمومی روزنامه ارسال شده است، در کنار بخشی از نظرات کاربران سایت «آخرین خبر»، تقدیم شما می کنیم.
نظرات مردم
* مشکل روزنامه خراسان با خوشحالی های مردم چیست؟ تابلوست که شما خوشحال می شوید که اینستاگرام هم فیلتر شود، درسته؟
* مشاور کاملا درست نوشته و من تاییدیه اش هستم! دنبال کردن خوشبختی های فانتزی دیگران باعث شد من به تدریج بدون این که خودم متوجه شوم، مشکل افسردگی پیدا کنم و اگرخواهرم به موقع به دادم نمی رسید و من رو پیش روان شناس نمی برد، احتمالا زندگی ام به جدایی می رسید چون نسبت به شوهرم خیلی دلسرد شده بودم.
* من هم تمام این توضیحات را قبول دارم و واقعا هم همین جوری است که گفته شده.
* بیشترمان یاد گرفتیم که صورتک به صورت بزنیم و ادای آدم های خوشبخت را در بیاوریم. همه این ها ریشه در باورها و تربیت اشتباه ما از کودکی دارد که می گفتند با سیلی صورتت را سرخ کن.
* حساب؛ حساب چشم و هم چشمی و تقلیده و نه هیچ چیز دیگر.
* به خدا من و شوهرم خیلی خوشبختیم ولی دلیلی نمی بینیم به همه نشونش بدیم. حتی از این عکس های داخل اینستا هم بیشتر خوشبختیم و خوش می گذرونیم ولی عمومی اش نمی کنیم.
* احسنت به نگارنده مطلب که حرف دل همه را زده است، همه ای که بعضی هایشان هم جزو همین دسته هستند یعنی مدام از زندگی خصوصی شان عکس منتشر می کنند اما این مطلب را هم قبول دارند!
* عکس چاپ شده در بالای مطلب، گویای همه چیز بود. اصلا نیازی به متن و توضیح نداشت. چرایی اش هم فقط مسابقه تجمل گرایی است.
* اتفاقاً ابراز علاقه زوج ها به هم در شبکه های اجتماعی باعث میشه این رفتار خوب در ذهن شون ملکه بشه. این قدر نظر خودتون رو به مخاطب تحمیل نکنین.

برادرم همه اوقات فراغتش را در خانه بود. دو ویژگی بارز او، سکوت و آرامش بود که جزو جدانشدنی شخصیت اش محسوب می شد. «بهزاد» بیشتر بعدازظهرهایی که خانه بود، در اتاقک زیر شیروانی به موسیقی سنتی گوش می داد. حاضر بود هر روز همه کارهای خانه را به بهترین نحو انجام بدهد اما حتی تا سر کوچه برای خرید نان نرود. پدرم همیشه از او شاکی بود و سعی می کرد با تحقیر یا مسخره کردنش جلوی دوست و آشنا به یک نوعی، «بهزاد» را تحریک به فعالیت و آداب و معاشرت بیشتر با دیگران کند اما من هیچ وقت این اخلاق پدر را دوست نداشتم چراکه همین رفتار در مدت کوتاهی باعث شده بود تا «بهزاد» حتی روزهای آخر هفته را هم که همه خانواده دورهم جمع می شدیم، از اتاقش بیرون نیاید. از نظر من «بهزاد» نه خجالتی بود، نه تنبل و نه بی عرضه. اتفاقا او پسر بسیار کار بلد و ماهری بود اما از کارهایی که به هر نوعی، به برقراری ارتباط با افراد بیرون از خانه یا به حداقل معاشرت روزمره احتیاج داشت، دوری می کرد.
طفلکی مادرم با این که برخلاف عقاید باطنی اش بود، بارها سعی می کرد وقتی «ملیحه»، دختر همسایه برای کارهای خیاطی به خانه ما می آمد، «بهزاد» را مجبور به بیرون آمدن از اتاقش کند تا به نوعی با «بهزاد» سر صحبت درباره ازدواج را باز کند اما «بهزاد» آن قدر سرخ و سفید می شد و تپش قلب می گرفت که مامان از ادامه دادن این ماجرا پشیمان می شد. این روزها، «بهزاد» در آستانه ورود به 30 سالگی است اما آن قدر توی غار تنهایی اش فرو رفته که کمتر آشنا و فامیلی، چهره «بهزاد» را حتی به یاد می آورد!
اختلال شخصیت دوری جو
ویژگی های بارز افرادی که به این اختلال شخصیتی دچار می شوند، عبارت است از: تا وقتی مطمئن نشوند که دیگران دوستشان دارند با آن ها معاشرت نمی کنند، اهل ریسک نیستند، از نظر خودشان فردی نالایق در تصور مردم هستند و مدام ترس از شرمندگی و مسخره شدن دارند.