فرانز ریشلت1912-1878

ناجی خلبانان

فرانز ریشلت به «خیاط پرنده» شهرت داشت؛ خیاطی که از پایه گذاران چتر نجات امروزی به حساب می‌آید. چرا که این مرد فرانسوی، متولد اتریش و بسیار علاقه‌مند به طراحی چتر و چتربازی بوده است. ایده چترنجات درست زمانی برای ریشلت مطرح شد که هواپیما اختراع جدیدی محسوب می‌شد و زمانی که ریشلت روی طراحی خود کار می کرد، مکانیکِ چگونگی فرار خلبانان از هواپیمای آسیب دیده در حال بررسی و آزمایش و از موضوعات روز علم و فناوری بوده است. همین علاقه او موجب اختراع و پیشتازی‌اش در این زمینه شد. او که حرفه اصلی‌اش خیاطی بود، در وقت آزاد خود مشغول طراحی و چگونگی دوخت و دوز چتر نجات پرنده می‌شد. در نهایت  توانست یک چتر خاص را طراحی کند که توسط شخص چترباز پوشیده   و پس از پریدن از ارتفاع، چتر آن باز می‌شد. ریشلت برای تمرین و امتحان کردن ایده‌اش از آدمک‌ها استفاده می‌کرد. چندین بار هم به وسیله آدمک این چتر را از طبقه پنجم آپارتمان محل زندگی‌اش با موفقیت آزمایش کرد ولی بیشتر تمایل داشت تا روی انسان واقعی این آزمایش را انجام دهد. سرانجام هم کار خود را کرد. در 4 فوریه 1912 ، با پرش از برج ایفل، اختراع خود را آزمایش کرد. او به ماموران شهر پاریس دروغ گفته بود که تصمیم گرفته است از مدلی پلاستیکی به جای خود استفاده کند ولی در زمان آزمایش، خودش چترنجات طراحی شده را پوشید. او چتر نجات را پوشید و خودش را پرت کرد اما چتر به درستی عمل نکرد و   از فاصله ۵۷ متری به زمین پرتاب شد. بعد از مرگ ریشلت بسیاری او را دانشمند دیوانه خطاب کردند، اما امروزه اهمیت اختراع فرانز ریشلت بر دانشمندان، خلبان‌ها و علاقه‌مندان به پرش با چتر نجات پوشیده نیست.

اوتولیلینتال1896-1848

پادشاه گلایدرها

لیلینتال پیشگام اختراعات هوانوردی است. می‌گویند برادران رایت برای تحقق رویای پروازشان از لیلینتالِ آلمانی و کارهایش الهام گرفته بودند. لیلینتال چندین گلایدر را با موفقیت طراحی کرد. او چندین پرواز موفق هم با گلایدر‌ها داشته است. به همین دلیل لقب «پادشاه گلایدرها» را به او دادند. لیلینتال ساخت و آزمایش گلایدرها را در سال 1891 آغاز کرد. تپه‌هایی را انتخاب می کرد که بشود از انباشت باد پشت تپه استفاده کرد و در هوا معلق ماند.  لیلینتال خلاق، برای انجام پروازهایش، چندین تپه ساخت و جاهای مختلفی را برای پرواز امتحان کرد، تا این‌که در سال 1894یک تپه مخروطی شکل مصنوعی در نزدیکی خانه‌اش در حدود 600 کیلومتری شمال برلین ساخت و آن را «کوه پرواز» نامید. این تپه 15 متر ارتفاع داشته و هنوز هم به عنوان یادبودی از لیلینتال سر جای خود ایستاده است و این قابلیت را داشت که او گلایدرهای خود را بدون توجه به جهت باد راه اندازی کند. آخرین جمله لیلینتال به برادرش این بوده است که: «باید از خود گذشتگی کنیم». انجام آزمایش‌هایی که کمتر کسی جرئت انجامش را دارد تا به بهترین نتیجه برسد، واقعا معنی دقیق ازخودگذشتگی است. او در 9 آگوست سال 1896، مشغول انجام آزمایش هایی در تپه Rhinow بود که گلایدرش به سمت زمین منحرف شد و او فرصت کنترل گلایدر را پیدا نکرد. لیلینتال سرانجام از ارتفاع 15 متری سقوط کرد و گردنش دچار شکستگی شد و 36 ساعت بعد از دنیا رفت. جالب است بدانید این تپه که در سال 1932 به عنوان یادبودی برای لیلینتال به وجود آمده است، جنبه گردشگری پیدا کرده و زمینه آموزش‌های او به پارک لیلینتال تبدیل شده است. در بالای تپه کره ای برنزی قرار گرفته که نام  اوتو لیلینتال روی آن حک شده

است.

توماس اندروز 1912-1873

بچه پولدار تایتانیکی

توماس اندروز مخترع محسوب نمی شود چون طراح چندین کشتی بوده است. جالب است بدانید او کشتی آر ام اس تایتانیک را طراحی کرده بود. این تاجر و معمار بریتانیایی در هفتم فوریه سال ۱۸۷۳ در شهر کامبر ایرلند شمالی در خانواده‌ای مرفه به دنیا آمد که شاید به همین دلیل ایده طراحی کشتی‌های لوکس را در سر می‌پرورانده است. در 16 سالگی به عنوان کارآموز در شرکتی تخصصی که مدیریت آن را عمویش برعهده داشت، مشغول به کار شد. به همین دلیل تجربیات زیادی درباره طراحی کشتی به دست آورده بود. او یک ماه در کارگاه ساخت کابین کشتی و بیشتر از دو ماه را روی کشتی و ۱۸ ماه از دوره کارآموزی‌اش را در قسمت طراحی و نقشه‌کشی این شرکت گذراند. اندروز در سال ۱۹۰۱ پس از تلاش‌های موثر در بخش‌های مختلف شرکت به عضویت مؤسسه معماران نیروی دریایی درآمد. شاید زمانی که توماس اندروز کشتی لوکس تایتانیک را طراحی می‌کرد هرگز احتمال غرق شدن آن را نمی‌داد. در حالی‌که در حادثه تایتانیک و پس از عملیات کمک رسانی به مردم او در نهایت بهت‌زدگی به اتاق فرست کلس رفت و به یک نقاشی خیره و سپس غرق شد. «حادثه بزرگ کشتی تایتانیک در ۱۴ آوریل سال ۱۹۱۲ اتفاق افتاد. تایتانیک در اقیانوس آتلانتیک شمالی دچار حادثه شد. وسعت این حادثه دریایی به قدری بود که آن را بزرگ‌ترین و مشهورترین حادثه دریایی اوایل قرن 20 به خاطر دارند و هنوز نیز در یادها مانده است. روزنامه «نیویورک هرالد» روز بعد از حادثه در صفحه اول خود چنین تیتری را کار کرد: «از مجموع ۱۸۰۰ نفر سرنشین‌ تایتانیک تنها ۶۷۵ نفر که عمدتا زن و کودک هستند نجات یافتند.» البته چندی بعد معلوم شد که آمار دقیق این بوده است: از ۲ هزار و ۲۲۳ نفر مسافر فقط ۷۰۶ نفر نجات یافتند و هزار و ۵۱۷ نفر غرق شدند».

الکساندر بوگدانوف 1928-1873

در جست وجوی راز جوانی

  این یکی نه مخترع است نه مکتشف، رویای بزرگی داشته که پایه و اساسش درست نبوده است. بوگدانوف اهل روسیه مخترعی که نویسنده کتاب‌های علمی، تخیلی و همزمان، یک پزشک، فیلسوف، اقتصاددان هم بود. نظریه جالبی که بوگدانوف داشت این بود که بتواند با عمل انتقال خون، جوانی را همیشگی کند و رویای اکسیر جوانی را تحقق بخشد. او موسسه‌ای را به نام Institute For Haematology تأسیس کرد که در آن آزمایش‌ خون در گونه‌های مختلفی روی افراد مبتلا به بیماری انجام می شد. او از سال ۱۹۲۴ عمل انتقال خون را آغاز کرد و آزمایش‌هایی را روی خودش انجام ‌داد. پس از ۱۱ بار انتقال خون روی خودش، ادعا کرد که بینایی بهتری به دست آورده و نتیجه خوبی حاصل شده است. اما از آن‌جایی که روی خون‌های اهدایی، آزمایش‌های دقیقی انجام نمی شد، در سال 1928 بر اثر ابتلا به مالاریا و سل درگذشت.

ژان فرانسوا دِروزیر 1785-1754

عشق پرواز

ژان دروزیر؛ پدر علوم هوانوردی، شیمی‌دان و معلم فیزیک فرانسوی بود. او علاقه‌مند به مبحث بالن‌های هوایی بود و در سال ۱۷۸۳ اولین بالن حاوی هوای گرم را ساخت.  در آن سال، ژان تمایل زیادی داشت که سوار بر بالنی که خودش ساخته بود شود و در اولین آزمایشش هم موفق بود. البته او پیش از آن چندین بار بالن را همراه با حیواناتی به هوا فرستاده بود اما ژان امتحان کردن را ادامه داد و سرانجام تصمیم گرفت با بالن از انگلیس به فرانسه سفر هوایی داشته باشد که طی آن در ۱۵ جولای سال ۱۷۸۵ از ارتفاع ۱۵۰۰ پایی سقوط کرد و به همراه مسافرانش کشته شد.