نتایج جالب مطالعات درباره تاثیرات سلفی‌گرفتن

مطالعات درباره تاثیرات سلفی گرفتن تایید کننده دو دسته عوارض ناشی از این سبک عکس گرفتن است. دسته اول عوارض، زمانی بروز می‌کند که افراد عادت به گرفتن سلفی دارند. این عکس‌ها حتی زمانی که به اشتراک هم گذاشته نمی‌شوند، خود دردسرهایی را می‌توانند ایجاد کنند. اما دسته دوم عوارض زمانی از راه می‌رسند که افراد عکس‌های خود را در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک می گذارند و بازخورد دریافت می‌کنند. شاید با خواندن این که صرف سلفی گرفتن و نگاه به آن مسئله‌ساز است، تعجب کرده باشید اما چرا این اتفاق می‌افتد؟

   فاصله دوربین را دست کم نگیرید!

مطالعه‌ای که در دانشگاه پزشکی نیوجرسی انجام و نتایج آن در سال 2018 منتشر شد، نشان می‌دهد فاصله دوربین تا صورت ما در زمان عکاسی، نقش تعیین کننده‌ای در اندازه بینی ما دارد!  طبق این مطالعه زمانی که فاصله دوربین تا صورت حدود 30 سانتی‌متر است(مشابه زمان سلفی گرفتن) در مقایسه با زمانی که فاصله دوربین تا صورت یک و نیم متر است، افراد اندازه بینی را حدود 30 درصد بزرگ‌تر می بینند. این بدان معناست که وقتی افراد عادت به گرفتن سلفی و تماشای عکس‌های خود دارند، آرام آرام نظرشان درباره اندازه بینی‌شان تغییر می کند و ممکن است به این نتیجه برسند که بینی بزرگی دارند! این موضوع می‌تواند یکی از دلایل تمایل افراد برای انجام اعمال جراحی زیبایی بینی برای کوچک کردن آن باشد. اما این همه داستان نیست. بخش دوم عوارض، زمانی خود را نشان می‌دهد که افراد عکس‌های خود را به اشتراک می‌گذارند.

   خوش سلفی شدن، انگیزه 55 درصد متقاضیان جراحی‌زیبایی!

بازخوردهای افراد در خصوص عکس‌های دیگران، موضوعی است که می‌تواند فشار روانی زیادی را به صاحب عکس وارد کند. این روزها خوش سلفی بودن یکی از معیارهایی است که برخی افراد، به ویژه نوجوانان و جوانان، برای کسب آن تلاش می‌کنند. نظرسنجی‌ که سال 2017 از جراحان زیبایی و پلاستیک آمریکا انجام شده، نشان می‌دهد جراحان انگیزه حدود 55 درصد متقاضیان جراحی‌های زیبایی را خوب افتادن در سلفی ارزیابی کرده‌اند، در حالی که در سال 2016، انگیزه تنها حدود 13 درصد متقاضیان برای انجام عمل‌های زیبایی، کسب چنین معیاری بوده است. همزمانی این افزایش تقاضا با کاهش سن متقاضیان، زنگ خطری است که باید جدی گرفته شود اما باز هم این تمام داستان نیست!

   این فیلترهای پردردسر!

این روزها تمایل به استفاده از ویرایش عکس و استفاده از فیلترهای متنوع اپلیکیشن‌ها به شدت افزایش یافته است. هر چند بسیاری از ما ممکن است تصور کنیم می‌توانیم عکس‌های ویرایش شده را تشخیص دهیم اما بررسی‌های پژوهشگران در دانشگاه واریک انگلستان نشان می‌دهد تنها حدود 60 تا 65 درصد دستکاری در عکس‌ها توسط افراد شناسایی می شود و بقیه را افراد نمی‌توانند متوجه شوند. این موضوع از چند منظر اهمیت دارد. اول افرادی که عکس‌های ویرایش نشده خود را به اشتراک می‌گذارند، در غالب اوقات، خود را پر نقص‌تر ارزیابی می‌کنند؛ بدون این‌که متوجه حجم واقعی دستکاری عکس‌های دیگران شوند. نکته دوم این‌که دیده شده افرادی که عکس‌های ویرایش شده زیادی در فضای مجازی دارند، نگرانی و فشار زیادی را بابت این که دیگران متوجه شوند آن‌ها آن قدرها هم زیبا یا متناسب نیستند، تحمل می‌کنند. بنابراین استفاده از فیلترهای متنوع فضاهایی چون اینستاگرام و اسنپ‌چت موضوع دیگری است که سلامت روان برخی افراد را نشانه گرفته است. با استفاده از این فیلترها، افراد گاهی اوقات به عکس‌هایی دسترسی پیدا می‌کنند که در واقعیت یا امکان‌پذیر نیستند یا رسیدن به آن چهره‌ها مستلزم صرف هزینه‌های زیادی است. یکی از محبوب‌ترین جلوه‌ها در این فیلترها بزرگ کردن چشم‌هاست. تغییر دیگر که البته این روزها بسیاری از دوربین‌های جلوی گوشی‌ها نیز به آن مجهز هستند، صاف نشان دادن پوست صورت است. استفاده زیاد از این فیلترها باعث افزایش تقاضا برای برخی فرایندهای زیبایی مانند استفاده از فیلرها، تزریق بوتاکس و کشیدن پوست شده است. این افزایش تقاضا البته می‌تواند به استفاده نابه‌جا از این روش‌ها منجر شود.

   نکته‌ پایانی، خطاب به والدین

درست است که سلفی گرفتن می‌تواند عوارض خاص خود را داشته باشد اما به هر صورت همچنان این سبک عکس گرفتن، سبک محبوب عکاسی بسیاری از افراد و به ویژه نوجوانان و جوانان است. اگر فرزندی دارید که نگران او در این زمینه هستید، توجه داشته باشید که سرزنش او بابت این رفتار، تنها باعث تشدید عوارض در او می‌شود. پس در عوض این کار، سعی کنید ارتباط خود را با او افزایش دهید و او را تشویق کنید تا درباره این موضوع بیشتر اطلاع کسب کند. آگاهی از عوارض می‌تواند به استفاده بهتر منجر شود.

 

2-نوشتن فهرستی از دستاوردهای خوشایند زندگی

 

4- شرکت در ورزش‌های گروهی

 

6- داشتن ارزیابی منصفانه از خود و زندگی

 

وسایل مورد نیاز

 

1- نخ کنفی را از سر گیره‌ها رد کنید. بسته به اندازه مد نظرتان، تعداد گیره‌ها را با فواصل مساوی روی نخ سوار کنید.

2- گیره را به برگ متصل کنید. در یک سمت برگ، تکه‌های کاغذ را بین برگ و گیره قرار دهید. در سمت دیگر برگ، بریده روزنامه یا مطلب خاطره انگیز را بین گیره و برگ قرار دهید.

3- برگ‌ها را طوری بچینید که یکی در میان بریده‌ها قابل رؤیت باشند.

 

مخاطب گرامی، مشکل مطرح شده توسط شما در خصوص خبرکشی کودک چهار ساله‌تان از چند بعد قابل بررسی است.

   کودک در این سن، به شدت تقلید می‌کند

در این مرحله رشد، یکی از ویژگی‌های بارز کودکان، کنجکاوی است و آن‌ها همه رفتار، گفتار و عوامل محیطی را دقیق تحت‌نظر می گیرند و الگوپذیری بالایی دارند. والدین و اطرافیان باید باتوجه به کنجکاوی و روحیه پژوهشی کودک، بیش از پیش مواظب اعمال و گفتار خود باشند چون کودک در این سن از اعمال ما پیروی و به شدت با توجه به تفکر عینی که دارد، تقلید می‌کند. بنابراین به عنوان یک خدمت ضروری تربیتی به کودک، باید سعی کنیم در برابر کنجکاوی کودک از امر و نهی‌ها و باید و نبایدهای غیرضروری پرهیز کنیم تا خلاقیت کودک رشد کند.

   به خبرکشی‌هایش گوش ندهید

کودک شما به احتمال زیاد، مشاهدات خود را نه با نیت خبرکشی بلکه دوست دارد برای جلب توجه به مادر یا پدر منتقل کند و اگر به یک موضوع واکنش مثبت نشان دهید، کودک را مستقیم یا غیرمستقیم تشویق کرده‌اید. این تشویق باعث تقویت رفتار کودک و تکرار آن می‌شود. آن‌گاه کودک بی‌گناه بازخواست می شود در حالی که برای خاموشی یک رفتار ناپسند، اطرافیان باید با بی‌توجهی به آن رفتار و تقویت نکردن آن مثل گوش ندادن فعالانه، زمینه خاموشی رفتار کودک را فراهم کنند.

   شاید خانواده‌تان آشفته است

در برخی خانواده‌های آشفته، گاهی مستقیم یا غیرمستقیم، کودک تشویق یا وادار می‌شود گزارشگر رفتارهای مثلا پدر به مادر باشد و با استقبالی که ممکن است مادر از گزارش کودک داشته باشد، تشویق به ادامه رفتار می شود و کودک هم برای جلب توجه و دریافت تقویت مثبت از جانب مادر، خود را موظف به خبرکشی می‌داند که این سوء استفاده از کودکان معصوم و جفا در حق آنان است. در نهایت هم دید این‌ کودکان به پدر، منفی می شود و خود را مقصر تنش احتمالی بین والدین می‌دانند.

   تنبیه بدنی اصلا موثر نخواهد بود

مشکلاتی مثل لجبازی، پرخاشگری، قهر یا خبرکشی کودکان نتیجه سبک تربیتی والدین و کاملا محیطی است و هیچ کودکی با این‌گونه اختلالات از مادر متولد نمی‌شود بلکه تحت تاثیر برخورد و انتظارات والدین، ممکن است رفتار نامتعارف داشته باشد. برخی والدین که عامل بروز این رفتارهای نامطلوب هستند برای تغییر رفتار کودک از تنبیه استفاده می‌کنند که هم آسیب روحی کودک را درپی دارد و هم رفتار نامناسب را خاموش نمی‌کند. تنبیه بدنی رفتار را متوقف می کند اما وقتی کودک اهرم فشار را احساس نکند، مجدد آن رفتار بروز می یابد. بهترین راهکار تغییر چنین رفتارهایی در کودکان، نگاه سیستمی والدین است که در برابر ادامه این رفتار هیچ واکنشی نشان ندهند و با کمک داستان، بد بودن این رفتار را برای کودک‌شان شرح دهند.