هوا خیلی سرد شده و بعضی از کارگرهای عزیز که یا سرگذرها هستن یا در ساختمان‌های در حال ساخت، از میل کردن یک وعده غذای گرم خیلی خوشحال خواهند شد. حواس‌تون به اون‌ها هم باشه.

 

  مدیرکل ارزیابی عملکرد و پاسخ گویی به شکایات وزارت آموزش و پرورش، در جدیدترین صحبت هایش درباره تنبیه‌بدنی در مدارس گفته: «تنبیه دانش‌آموزان(نه تنبیه بدنی) در مواردی که قصور و سهل انگاری از سوی دانش‌آموز در انجام وظایف خود صورت بگیرد، تحت شرایطی مجاز شمرده شده است. در این بین، تذکر و اخطار شفاهی به طور خصوصی، تذکر و اخطار شفاهی در حضور دانش‌آموزان کلاس مربوطه، تغییر کلاس، اخطار کتبی و اطلاع به ولی دانش‌آموز، اخراج موقت از مدرسه با اطلاع قبلی ولی دانش آموز حداکثر برای مدت سه روز، انتقال به مدرسه دیگر و ... از جمله تنبیه‌هایی است که می‌تواند جایگزین تنبیه بدنی شود.»(منبع خبر: تابناک). حالا سوال این‌جاست که آیا این شیوه‌های جایگزین از لحاظ روان‌شناسی مناسب هستند یا خیر؟

 

 چند دهه قبل، زمانی که مطالعات روان‌شناسی هنوز به گستردگی امروز نبود، گروهی از روان‌شناسان به فکر بررسی تاثیر اضطراب بر روابط افراد با دیگران افتادند. آن‌ها برای بررسی این وضعیت، دو گروه آزمودنی انتخاب و هر گروه را به اتاقی دعوت کردند. به یک گروه اعلام کردند که قرار است به زودی در آزمونی دشوار شرکت کنند اما به گروه دیگر گفتند برنامه بعدی آن‌ها فعالیت ساده‌ای خواهد بود. هدف روان‌شناسان از این برنامه، افزایش اضطراب در گروه اول همزمان با آرام نگه داشتن گروه دوم بود. آن‌ها می‌خواستند ببینند رفتار گروه مضطرب در زمان حضور در اتاق انتظار، چه تفاوت‌هایی با گروه دیگر دارد. نتیجه این آزمون روان‌شناسی، یافته‌ای مهم را به دنیای روان‌شناسی ارائه کرد. گروهی که مضطرب بودند، به شکلی محسوس بیشتر شروع به گفت وگو با هم‌گروهی‌های خود کردند. در مقابل اما گروهی دیگر، چندان در پی آغاز گفت وگو در اتاق انتظار نبودند. بر اساس این مطالعه و دیگر مطالعات مشابه در این حوزه، روان‌شناسان به این نتیجه رسیدند که افراد مضطرب نیاز به گفت وگو و ارتباط اجتماعی با دیگران دارند. مطالعات بعدی تایید کرد که این افزایش ارتباط می‌تواند به افراد کمک کند تا اضطراب خود را کاهش دهند و حمایت اجتماعی-  عاطفی لازم برای مدیریت شرایط دشوار را تا حدی پیدا کنند.

 

* درباره پرونده دیروز زندگی‌سلام، می‌خواستم بگم من که حوصله خوندن همین کتاب‌های به قول شما مثل ساندویچ رو هم ندارم، باید چی کار کنم؟

* وای که چقدر عکس صفحه خانواده دلنشین بود. یاد پدرم افتادم که منو می‌برد بیرون و چه تفریحاتی داشتیم با هم. روحش شاد.

* درباره مطلب «روروک» که در ستون بانوان چاپ شده است، باید بگویم که تجربه شخصی من هم نشان می‌دهد روروک به درد نمی‌خورد.

* این آقایی که زنگ می‌زده به اورژانس، مریض بوده. چقدر لقمه رو پیچوندین دور سرتون. بعضی‌ مردها با صدا هم تحریک می‌شوند.

* در مطلب «ممنوعیت‌های غذایی برای فرد سرماخورده» گفته اید مرکبات نخوریم! یک عمر گفتن لیمو شیرین و پرتقال بخور تا خوب شی، شما میگین نخوریم؟

* پدری 60 ساله‌ام و از دست خودم ناراحتم که چرا این‌قدر دیر با مطالبی مثل «کاری کنید که دخترتان بداند دوستش دارید»، آشنا شدم. لطفا پدرهای دختردار امروزی، حتما این موارد را جدی بگیرند.

* هر‌قدر تلاش کردم به کمیک امروز صفحه نوجوان درباره «درسِت رو بخون، اونم در کنارش ادامه بده...» بخندم، نتونستم. عذرخواهی می‌کنم ازتون!!!

 

پسر پنج ساله‌ام را از چهار ماه پیش به مهد فرستادم. بعد از یک ماه که با ذوق و شوق رفت، دیگر با علاقه نمی‌رود. مدام می‌گوید آن‌جا خسته کننده است و چرا باید هر دو روز یک بار بروم و هفته‌ای یک‌بار بس است. به زور تشویق و کادوهایی که برایش می‌خریم، به مهد می‌برم‌اش. به نظرتان باید اجبارش کنم برود یا اصلا بی‌خیالش شوم؟

 

  بیش از پنج سال از شروع زندگی‌مشترک‌مان گذشته است و همسرم کارشناسی برق دارد. یک دختر سه ساله هم داریم. مشکلم این است که در زندگی مشترکم هم احساس خوشبختی می‌کنم و هم بدبختی! شوهرم مردی پرخاشگر و عصبی است. چند وقتی با من و دخترم خوب است به طوری که احساس خوشبختی می کنم اما دوباره آدم پرخاشگر و زودرنجی می شود. چه کنم؟