فردای اون روز دیدم

گل داره پر‎پر میشه

حال گل خوشگلم

انگاری بدتر میشه

 

خوب می‎دونم که غنچه

وقتی می‎خواد که وا شه

باید تو خاک گلدون

به روی ساقه باشه

 

 می‎جنگه اون با آتیش

تا بشه زودی خاموش

قهرمان مردمه

آتش‎نشان باهوش

 

وقتایی که مریضی

درمان دردات میشه 

شبیه یه فرشته اس

مهربونه همیشه

 

 

سحر بهجو

    یک روز حنایی کلاه خال خالی‌اش را سرش گذاشت تا به مزرعه کنار آبشار برود. در راه  چند تا بزغاله بازیگوش از راه رسیدند و کلاه حنایی را برداشتند و شروع به بازی با آن کردند. حنایی دید که تعداد آن‌ها زیاد است و حتی اگر هم بخواهد نمی‌تواند دنبال آن‌ها بدود. پس همان نزدیکی منتظر ماند تا بالاخره بعد از این که برغاله‌ها خسته شدند، رفت و کلاهش را از آن‌ها گرفت. حنایی به کلاهش گفت: «خال خالی تو امروز به من  یاد دادی ‎که می‌تونم صبور باشم!»

 

    روز بعد حنایی کلاه پشمی سفیدش را سرش گذاشته بود و با خرمایی برای گردش بیرون رفتند که خانم موشه و هفت بچه‎اش را دیدند که ناراحت هستند. خرمایی پرسید: «چی شده خانم موشه؟» موش گفت: «بچه‌هام وقتی روی زمین می‌خوابند سردشون میشه» حنایی کلاهش را  به خانم موشه داد وگفت: «فکر کنم این می‌تونه یه رختخواب گرم برای بچه‌ها باشه» خانم موشه تا کلاه را زمین گذاشت، بچه‌ها دویدند داخلش و خیلی سریع خواب‌شان برد. خرمایی نگاهی به حنایی کرد و گفت: «آفرین! این کلاه نشون داد که تو می‌تونی بخشنده باشی» حنایی هم لبخندی زد و گفت: «آره کلاه‌های من چیزهای مهمی به من یاد داده‌اند؛ این که من می‌تونم صبور، پرتلاش و البته بخشنده باشم!»

 

نقاشی و دل نوشته ارسالی از دوست خوب «فرفره»

 مریم اسفندیاری 10 ساله