رابطه‌مان بیشتر مادر و پسری بود تا 

زن و شوهری!

دانشجوی کارشناسی بودیم که با هم آشنا شدیم، خودم و گلاره را می‌گویم. همان روز اولی که سرکلاس دیدمش، به همان حالتی دچار شدم که اسمش را می‌گذارند «عشق در نگاه اول»! نقشه‌های زیادی در ذهنم ریختم برای آن‌که سر صحبت را باز کنم و بیشتر با او آشنا شوم. نقشه‌ها گرفت و بعد از مدت کوتاهی صحبت و تحقیق بیشتر درباره او و خانواده‌اش، تصمیم گرفتم از او خواستگاری کنم. درست همان روز خواستگاری بود که فهمیدم «گلاره»، 10 سال از من بزرگ‌تر است.هرچند ظاهرش این اختلاف سنی را نشان نمی‌داد، شاید به این دلیل که من هنوز در سن و سالی نبودم که درک درستی از این مسئله داشته باشم. همان‌طور که انتظار می‌رفت، خانواده‌ام در اولین واکنش با چنین ازدواجی به شدت مخالفت کردند. مادرم می‌گفت: «از قدیم گفتند مرد باید توی سن و قد، از زنش بالاتر باشه!» پدرم می‌گفت: «پسرجون، وقتی با زنی که این‌قدر از خودت بزرگ‌تره ازدواج کنی، زنت به تو به چشم یه بچه نگاه می‌کنه، حرفت ارزش نداره براش!». من اما اهمیتی به حرف‌هایشان نمی‌دادم. می‌گفتم شما بیش از حد سنتی فکر می‌کنید و دنیای امروز، دنیای تفاهم و عشق است.

 اگر این دو وجود داشته باشد، دیگر تفاوت سنی هیچ اهمیتی ندارد! به گلاره دل بسته بودم و در کنار مخالفت خانواده، با او ازدواج کردم. ماه‌های اول همه چیز خوب بود، همان زندگی رویایی که آرزویش را داشتم اما مشکلات ریز و درشت، کم کم خودشان را نشان دادند.

 گلاره روی ارتباط من با زن‌های دیگر، بسیار حساس بود. گاهی سرزده به محل کارم می‌آمد و بعد، تا چند روز در خانه بحث و جدل داشتیم. انگار همیشه ترس از رها شدن داشت، ترس از مورد خیانت واقع شدن. رفتارهای کنترل کننده گلاره در مسائل مختلف به مرور زمان بیشتر می شد تا جایی‌که گاهی احساس می‌کردم رابطه ما بیشتر به رابطه مادر و پسر شباهت پیدا کرده تا رابطه زن و شوهر! احساس می‌کردم در این زندگی، آن قدرها که باید «مرد» نیستم، آن احترامی را که به عنوان یک مرد باید در زندگی داشته باشم، ندارم و رابطه ما روز به روز سردتر می شد. همه این‌ها در حالی بود که من بعد از ازدواج با گلاره، با خانواده خودم قطع رابطه کرده بودم و خلأ عاطفی دوری از خانواده‌ام، بیش از پیش آزارم می‌داد. از یک جایی به بعد، آن‌قدر فاصله عاطفی ما زیاد شد که خود گلاره به من پیشنهاد طلاق داد و من هم پذیرفتم. حالا یک سالی هست که از یکدیگر جدا شده‌ایم و من گاهی با خودم فکر می‌کنم که کاش قبل از تصمیم نهایی برای شروع زندگی‌مشترک، اطلاعات بیشتری در این باره کسب می‌کردم.

نکته : ذکر یک داستان به معنای بسط آن به همه مصادیق نیست.

 

 

نظر

 کارشناس

هرچه ساده‌تر، بهتر:  لباس‌های پر نقش و نگار و پارچه‌هایی با طرح‌های شلوغ تاثیر مستقیم بر درشت دیده شدن شما دارد. در نتیجه همیشه به دنبال پالتوهایی با طرح و پارچه‌های ساده‌تر باشید و از انتخاب طرح‌های چین‌دار و پفی پرهیز کنید. پالتوهای برش‌دار و بلند با پارچه تک رنگ بهترین انتخاب برای شماست.

رنگ‌های ممنوعه: اگر می‌خواهید لاغرتر از آن چه هستید به نظر برسید از رنگ‌های روشن مثل صورتی و لیمویی و رنگ‌های جیغ و درخشان کمتر استفاده کنید. در عوض از گزینه‌های رنگی تیره یا تنالیته خاکستری کمک بگیرید. 

شال گردن‌های محبوب: استفاده از شال گردن به عنوان عنصر کامل کننده پوشش‌های زمستانی یکی از گزینه‌های محبوب خانم‌هاست. اما افراد دارای اضافه وزن باید شال گردن را بدون این‌که دور گردن بپیچند، آن را از دو طرف شانه‌های خود رها کنند تا کشیده‌تر به نظر بیایند چراکه دسته‌های بلند و آویز شال با ایجاد خطای دید بالاتنه را ظریف‌تر و بلندتر نشان می‌دهند.

نه سایز کوچک‌تر بپوشید نه سایز بزرگ‌تر: بزرگ‌ترین اشتباه رایج در بانوان با وزن بالا، انتخاب لباس‌های بزرگ‌تر یا تنگ‌تر است! لباس‌های بزرگ‌تر نه تنها زیبایی ندارد بلکه شما را درشت‌تر از آن چه هستید نشان می‌دهد. بنابراین همان‌طور که در ابتدای متن گفته شد اول از همه اندازه دقیق‌تان را پیدا کنید و فقط همان سایز را بپوشید.

نه به پالتو و کت‌های کوتاه: پوشیدن کت‌های کوتاه، شما را حجیم‌تر جلوه می‌دهد. در عوض پوشیدن پالتو یا اورکت‌های بلند شما را کشیده‌تر از آن چه هستید نشان می‌دهد.

یقه هفت یا یقه گرد: جالب است که حتی یقه لباسی که می‌پوشید هم در لاغرتر به نظر رسیدن شما موثر است! بنابراین بهتر است به سراغ پالتوهای یقه هفت و قلبی شکل بروید چرا که این مدل یقه، گردن شما را بلندتر نشان داده و تصویر ظریف‌تری از بدن شما را ارائه می‌دهد.

تجربه شیرین یک رنگی: تضمینی‌ترین روش برای این که لاغر دیده شوید، انتخاب پوشش تک رنگ یکی از رنگ‌های تیره است. در این میان پوشش تمام مشکی یک انتخاب قدیمی و مشکل‌گشاست که خوشبختانه در اغلب موارد هم جواب داده است.

منابع: بیتوته، چندوچون، برترین‌ها

حس مادرانه شما قابل تقدیر است اما این‌که مدام خود را قضاوت می‌کنید و به عنوان قاضی هم رای علیه خود صادر می‌کنید، اتفاقی است که موجب سرخوردگی و یاس شما خواهد شد. نتیجه‌اش به احتمال زیاد، تاثیر منفی بر روابط شما با دخترتان می گذارد.

 بهتر است به جای افسوس و ندامت گذشته به فکر حال باشید و با وجود دخترتان در کنارتان، حظ مادرانه‌تان را ببرید و به او هم اجازه دهید تا در ارتباط تان، صمیمیت و دلبستگی را از سوی شما احساس کند. برای شما چند راهکار پیشنهاد می‌کنم تا از آن‌ها برای تغییر حس خودتان و ترمیم رابطه بین خود و دلبندتان بهره ببرید. 

   نظر دخترتان را جویا شوید

در دادگاه ذهنی‌تان، یکه و تنها به قضاوت نروید. حتما شما برای آن چه در حق فرزندتان انجام داده یا نداده‌اید، دلایل منطقی دارید در اولین قدم به او بگویید که دوست داشتم این کارها را برای شما انجام دهم و موارد منع انجام آن‌ها و شرایط نامطلوب را ذکر کنید. قضاوت را به عهده خود دخترتان بگذارید تا ببینید که به احتمال زیاد، او نظر دیگری در این باره خواهد داشت.

   حال را دریابید

پس از تخلیه از افسوس گذشته، حال را دریابید. در واقع گذر از قدم اول به شما کمک می‌کند برای فرصت‌ها و امکاناتی که پیش رو دارید، با ذهن باز و دید جامع، هوشیارانه نیازهای فعلی و آینده دختر خود را دریابید و پوشش دهید.

   نیازهای امروز دخترتان را شناسایی کنید

برای این کار باید در طی روز گفت‌وگو و تبادل کلامی با فرزندتان را تقویت و سعی کنید روزانه سهمی برای مراوده کلامی برای هم قائل شوید تا از دغدغه‌های وی مطلع شوید و در ضمن صمیمیت بین شما و در نتیجه دلبستگی‌تان افزایش پیدا کند.

   عشق مادرانه‌تان را بروز دهید

حتما در طی روز فرصت‌هایی خلق کنید و او را در آغوش بگیرید و به او بگویید دوستش دارید و خوشحال اید که او را در کنار خود دارید. همواره به یاد داشته باشید که ارتباطات صمیمی مثل رابطه والد- فرزندی و نیز همسری که ویژگی‌های دلبستگی و صمیمیت را دارا هستند، قابلیت ترمیم و بازسازی دلبستگی را دارند. پیوسته در رعایت مجاورت و کم کردن فاصله بین خودتان و دخترتان بدون شکستن حریم خصوصی و احساس ناامنی بکوشید.