چقدر خوب می شود که معلم هوشیار از شرایط مختلف برای آموزش بچه ها استفاده کند، حتی معلم ریاضی.

این داستان کوتاه را بخوانید: استاد ریاضی داشتیم، یک روز خارج از درس، گفت:

* اعداد کوچک‌تر از یک، خواص عجیبی دارند! شاید بتوان آن‌ها را با انسان‌های حقیر، خودپسند و تنگ نظر مقایسه کرد. مثلاً (0.2) وقتی در آن‌ها ضرب می‌شوی یا می‌خواهی با آن‌ها مشارکت کنی، تو را هم کوچک می‌کنند. مثل 0.6 = 0.2×3

* وقتی می‌خواهی با آن‌ها تقسیم شوی یا مشکلاتت را با آن‌ها تقسیم کنی و بازگو، مسائلت بزرگ‌تر می‌شوند.

15=0.2÷3

* وقتی با آن‌ها جمع می‌شوی و در کنار آن‌ها هستی مقدار زیادی به تو اضافه نمی‌شود و چیزی به تو نمی‌آموزند.

 3.2= 0.2+3

* و اگر آن‌ها را از زندگی کم کنی چیز زیادی از دست نداده‌ای!2.8= 0.2-3

 زندگی ارزشمند خودتان را به‌خاطر آدم‌های کوچک، خودخواه و تنگ نظر بی‌ارزش نکنید و در عوض با انسان های بزرگ، بلندنظر و کریم رفاقت و نشست و برخاست کنید. 

 

یک تفاوت بچه‌ها با بزرگ سالان در فیلم‌دیدنشان است. بچه‌ها یک انیمیشن را صدبار هم که دیده باشند، باز تمایل دارند آن را ببینند و با لذت تماشایش می‌کنند اما اصول دنیای بزرگ سالی این است که هر فیلمی را فقط یک‌بار باید دید، یا هر کتابی را فقط یک بار باید خواند. این تفاوت ناشی از چیست؟

«جو پینسکر» می نویسد: یکی از سناریوهای رایج، تصمیم‌گیری زن و شوهر برای دیدن یک فیلم است. همیشه گزینه‌ای وجود دارد که برای یکی از آن‌ها هیجان‌انگیز است ولی دیگری آن را قبلاً دیده، پس این گزینه منتفی است اما مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد این تصور نابه جاست که چون قبلاً چیزی یا جایی یا کتابی را دیده‌اید، خوانده‌اید، انجام داده‌اید یا بازدید کرده‌اید، دیگر نباید برای بار دوم سراغش بروید. تکرار یک تجربه، ممکن است آن‌قدری هم که مردم فکر می‌کنند، کسل‌کننده نباشد.

طی یک آزمایش، «اد اوبراین» استاد علوم رفتاری دانشگاه شیکاگو و تیم تحقیقاتی اش، سراغ افرادی رفتند که از نمایشگاهی بازدید داشتند و از آن‌ها خواستند که بگویند چقدر از نمایشگاه لذت برده‌اند و چقدر ممکن است با دوباره دیدن آن لذت ببرند. افراد معمولاً پیش‌بینی می‌کردند که نمایشگاه برای بار دوم به اندازه بار اول سرگرم‌کننده نخواهد بود، اما آن‌هایی که بنا به تقاضای محققان دوباره به نمایشگاه رفتند، لذت آن را تقریباً به همان اندازه بار اول ارزیابی کردند. به گفته اوبراین، شاید این احساس رضایت‌ دست‌کم گرفته شده، لذتی است که با دیدنِ مکان‌هایی آشنا می‌بریم. مثلاً شاید آثاری که در موزه به نمایش درآمده، در اولین بازدید خسته‌کننده ولی در روز دوم تحمل‌پذیر باشد، ممکن است گوشه و کنار موزه با چیزی روبه‌رو شویم که در گذر اول به چشممان نیامده است. در دل چیزهایی که گمان می‌کنیم تمام و کمال تجربه کرده‌ایم، نکات بدیع و تازه‌ای کمین کرده‌اند، ولی ما این نکات را نادیده می‌گیریم.

در آزمایشی دیگر، اوبراین از افراد خواست فیلمی را که قبلاً ندیده بودند و فکر می‌کردند از آن لذت می‌برند ببینند. شب بعد، دوباره همان فیلم را برای بعضی از آن‌ها پخش کردند و از آن‌ها خواستند بین ۱ تا ۷ به لذت خود از تماشای فیلم نمره بدهند. گروهی که شب دوم فیلم را ندیده بودند، بار اول نمره 5.3 به آن دادند، ولی گفتند اگر آن را دوباره ببینند حدود 3.5 خواهد بود اما گروهی که بار دوم فیلم را تماشا کردند، به طور متوسط نمره 4.5 به تماشای دوباره فیلم دادند.

این اختلافات، یافته اوبراین را به خوبی تشریح می‌کند. این‌گونه نیست که تماشای فیلم برای دومین بار طی ۲۴ ساعت به همان اندازه اولین‌بار لذت‌بخش باشد؛ که احتمالاً چنین هم نخواهد بود اما به نظر می‌رسد خوشایندتر از آنی باشد که پیش‌بینی می‌کنیم. بزرگ‌ترین کاربرد این یافته از نظر اوبراین این است که با این کار هم در وقتشان برای تصمیم‌گیری گزینه‌های جدید صرفه‌جویی می‌شود و هم به اندازه یک تجربه جدید خوشحال می‌شوند. به گفته اوبراین، افراد پس از این تحقیق، با رویکرد متفاوتی سراغ برخی تصمیمات روزمره‌شان می‌روند. اگر هدف این است که کمی استراحت کنند، احتمالاً بیشتر وقتشان را صرف انجام کاری می کنند که از قبل می‌دانند دوستش دارند، نه این که وقتشان را برای پیداکردنِ چیزی جدید هدر بدهند.

بچه‌ها اغلب با کمال میل فیلم‌های تکراری را می‌بینند و کتاب‌ها و آهنگ‌های تکراری را می‌خوانند. به گفته اوبراین، کودکان هنوز درک نکرده‌اند که چگونه ارزش تازگی را ارزیابی کنند. یا شاید هم آن‌ها ارزش موجود در فعالیت‌های قدیمی را درست‌تر ارزیابی می‌کنند و هنوز آن‌قدر اجتماعی نشده‌اند که تکرار را نمادی از ایستایی و کسل‌کنندگی بدانند.

امروزه گوگل پیداکردن فهرستی از بهترین موارد را تقریباً در هر زمینه‌ای نسبتاً آسان کرده است که دوستانتان انجام داده‌اند و شما هنوز امتحان نکرده‌اید. این وضعیت می‌تواند اعصاب‌خردکن شود. به گفته اوبراین، ذهنیتی که «فقط یک‌بار و بس» را تجویز می‌کند، ممکن است «نشانه نوعی انطباق خوشایند برای کاهش بار و فشار شناختی باشد»، یعنی چیزی که به افراد کمک می‌کند تا حرکت به سمت گزینه بعدی را توجیه کنند اما نکته این جاست: هنگامی که تصمیم می‌گیرید سراغ گزینه بعدی بروید، ممکن است آن چه را در مقابلتان قرار دارد دست‌کم گرفته باشید.

 

اگر سریال پیکی بلایندرز را دیده‌اید، حتما تامی شلبی را می‌شناسید. فردی خشن و قاتلی کارآزموده که در عین حال تاجری هوشمند و زیرک است که ویژگی‌های مثبت او در تجارت می‌تواند الهام‌بخش ما باشد.

   دروغ‌ها سریع‌تر از حقیقت پخش می‌شوند

شروع فعالیت‌های جدید اقتصادی فرد را با چالش‌های بی‌شماری مواجه می‌کند.متاسفانه ممکن است در موقعیت‌های مختلف مانند زمان معامله و بازاریابی   حتی به خودش هم دروغ بگوید. اغلب این تصور وجود دارد که افراد کارآفرین برای تقویت چهره‌شان همواره دروغ می‌گویند و حقایق را تحریف می‌کنند یا اغراق می‌کنند تا در جذب مشتری‌های جدید، جذب سرمایه و تبلیغات موفق باشند. با این‌حال دروغگویی می‌تواند مانند قرارگرفتن در یک سرازیری لغزنده باشد. زیرا اگر یادتان نباشد که در گذشته چه دروغ‌هایی گفته‌اید، با مشکل مواجه می‌شوید! امروزه از دید مشتری صداقت ارزش بیشتری دارد. با پیشرفت شبکه‌های اجتماعی گفته شلبی به حقیقت پیوسته است زیرا دروغ‌ها زودتر از حقیقت پخش می‌شوند.

   می‌توانید کارتان را عوض کنید اما خواسته‌های‌تان را نه

یکی از بهترین اتفاقات برای ما این است که با انجام‌دادن کار مورد علاقه‌مان کسب درآمد کنیم. وقتی که به این نقطه برسیم، دوست داریم در همین روند باقی بمانیم. ما معمولا درباره زندگی مورد علاقه‌مان رویابافی می‌کنیم. زمانی که از شغلی به شغل دیگر و از یک ایده به ایده تجاری دیگر رو می‌آوریم، تا وقتی که نتوانیم پاسخ گوی خواسته‌های‌مان باشیم، خشنود نمی‌شویم. ما می‌توانیم کارمان را تغییر دهیم اما تا زمانی که در مسیر بزرگ‌ترین خواسته‌های‌مان قرار نگیریم، راضی نخواهیم شد. اگر می‌خواهید کار یا فعالیتی را آغاز کنید، حتما کاری را انجام دهید که به آن اشتیاق دارید.

   شجاعت یعنی رفتن به جایی که قبلا کسی نرفته

ما معمولا در منطقه امن و راحت خودمان باقی می‌مانیم تا احساس آسودگی کنیم. این کار می‌تواند مانع از رسیدن به چیزهایی شود که واقعا آن‌ها را دوست داریم. شما نمی‌توانید پیش‌بینی کنید که چه اتفاقاتی رخ می‌دهد زیرا هرگز آن مسیر را تجربه نکرده‌اید. تنها راه برای‌ این‌که دقیقا راجع به جزئیات چیزی اطلاع پیدا کنید این است که آن کار را انجام دهید و در بطن آن قرار گیرید. معمولا در انتها خواهید دید که عواقب ریسک‌تان آن‌قدر هم که نگران بودید بد نبوده است. بنابراین، شجاع باشید و در محدوده ناشناخته‌ها وارد شوید.

   کسانی که سختی‌ها را تحمل می‌کنند

 رشد خواهند کرد

احتمالا داستان رقابت خرگوش و لاک‌پشت را شنیده‌اید که در آن لاک‌پشت که کُند است می‌تواند در رقابت با خرگوش مغرور پیروز شود. به‌عنوان یک کارآفرین ممکن است خودمان را با رقبا مقایسه کنیم و نگاه‌مان درباره موفقیت‌ تغییر کند. به‌مرور زمان به‌دشواری می توانیم انگیزه خود را حفظ کنیم زیرا شاید به نظر برسد دیگر نمی‌توانیم در رقابت پیروز شویم. این موضوع تاحدی نشان می‌دهد که چرا برخی استارت آپ‌ها در آغاز راه شکست می‌خورند. با این‌حال اگر ایده‌تان را باور داشته باشید و بتوانید فراز و نشیب‌های راه را پشت سر بگذارید، موفق خواهید شد. اشتیاق شلبی در موفقیت بی‌همتاست. او با وجود تجربه‌های خطرناک و مرگ‌آفرین و دچارشدن به اختلال استرس پس از سانحه، راه پیشرفت و موفقیت را پیدا می‌کند.

   در این دنیا استراحتی ندارم

کار سرتاسر لذت و زیبایی نیست اما اگر مشتاق آن باشید، به زحمتش می‌ارزد. در مسیرتان تأثیر سخت کوشی را دست‌کم نگیرید و همان‌‌طور که از تامی شلبی می‌آموزیم، تا زمانی که امید و خودباوری داشته باشیم می‌توانیم از شکست‌ها درس بگیریم و رشد کنیم.

 

 دبیرکل فدراسیون جهانی فوتبال، سپ بلاتر در زیر بارانی از دلار که در یک کنفرانس خبری در زوریخ سوئیس بر سرش ریخته شد.  منبع: رویترز

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ساکنان در نیوفانلد و لابرادور، عبورِ نخستین کوه یخ فصل را تماشا می‌کنند. 

منبع: رویترز

 

حدود 30 سال پیش انگار که انفجاری رخ داده باشد، تو وارد زندگی ما شدی. حرف از انفجار می‌زنم، چرا که پیش از تولدت، کسی به ما درباره وضعیت تو هشدار نداده بود. با تولد تو دنیا بر سرم خراب شد؛ من به دنیایی پرتاب شده بودم که خودم را متعلق به آن نمی‌دانستم. خاطرات اولیه من تلخ و ناخوشایندند. یادم هست دور و برم افرادی که تصور می‌کردند خوبِ من را می‌خواهند، با ترحم به من نگاه می‌کردند و می‌پرسیدند: «مگه برای غربالگری نرفته بودی؟»

   زندگی با تو، گاهی لذت‌بخش و 

گاهی ... 

زمان دشواری بود و پذیرش شرایط جدید به هیچ وجه آسان نبود. خواهر بزرگ ترت که در آن زمان دو ساله بود، با تو خوب کنار آمد. برادر کوچک‌ترت دو سال بعد از تولد تو به دنیا آمد و سه سال بعد از آن خواهر دیگرت به جمع ما اضافه شد. زندگی خانوادگی اما آشفته بود. لحظات لذت‌بخش وجود داشت اما در کنار آن زمان‌هایی که از شرم و خستگی لبریز می‌شدیم هم بود؛ مثل وقتی که تو در لباس‌فروشی لباس‌هایت را در آوردی یا لوازم آرایش خواهرت را در توالت ریختی و سیفون را کشیدی.

توان یادگیری تو در حدی است که امکان صحبت کردن کامل را نداری و برای همین نیاز به مراقبت تمام وقت داری. شرایط تو به شکلی است که نیاز به یک برنامه منظم و ثابت داشته و داری. خواهران و برادرت حالا بزرگ شده‌اند و مستقل زندگی می‌کنند. من و پدرت از هم جدا شده‌ایم، شاید بخشی به خاطر فشار زیادی بود که نگهداری از کودکی دارای معلولیت به ما وارد کرد. تو با من زندگی می‌کنی و هنوز مثل گذشته عاشق کارتون هستی. دلم می‌خواهد بدانم این تغییرات از دریچه چشم تو چگونه است؟ می‌دانم که پذیرش مسائل در سکوت باعث شده تا درک متفاوت و عمیقی که از طبیعت انسان داری، در تو پوشیده باقی بماند.

   حالا قدردان کروموزم اضافه تو هستم

من و پدرت هر دو از رابطه خوبی که با تو داریم، لذت می‌بریم و پدرت هنوز سهم بزرگی در زندگی تو دارد. خواهران و برادرت هر چند وقت یک بار سری به ما می‌زنند تا تو را ببینند و  در آغوش بگیرند. تو خیلی کم حرف می‌زنی اما حضورت برای همه‌ ما تاثیری شگرف دارد. تو مشاور و به نوعی راهبر ما هستی. برای ما تو نماد سادگی حیاتی و ضروری در زندگی هستی که اغلب هرج و مرج زندگی روزمره باعث می‌شود تا فراموشش کنیم.

سهم تو در مفاهیم مثبتی که به زندگی هر یک از ما آوردی، غیرقابل سنجش است و آن کروموزم اضافه‌ای که داری، همانی که من در روزهای اول بعد از تولدت، از آن نفرت داشتم، حالا قدردانش هستم. چرا که آن کروموزم خصیصه خاص و متمایزکننده شخصیتی فوق‌العاده‌، یعنی توست و به تو تعلق دارد.

تو نقطه اتصال همه‌ ما در خانواده بودی و باعث شدی تا ما به چنین خانواده استثنایی و فوق‌العاده‌ای تبدیل شویم. برای من افتخاری است که مادر تو هستم.