صبح با نام خدا

کار او آغاز شد

باز اطرافش پر از

کفش‌های ناز شد

کوآلاها حیوانات با‎مزه‎ای هستند که به خوردن و خوابیدن و آویزان بودن از درخت معروف اند. آن‎ها تقریبا 20 ساعت در روز می‎خوابند و خیلی کم حرکت می‎کنند. آن‎ها فقط در جنگل‎های اکالیپتوس استرالیا زندگی می‎کنند و گاهی برای خنک شدن درخت اکالیپتوس را بغل می‎کنند. بچه کوالاها در زمان تولد، نابینا هستند، کاملا بی‎مو و خیلی کوچک اند (تقریبا اندازه‎ یک لوبیا).

 آن‎ها چند ماه اول زندگی خود که هیچ کاری انجام نمی‎دهند، فقط درون کیسه مادرشان مخفی می‎شوند و غذا می‌خورند تا بزرگ شوند و آماده بیرون آمدن از کیسه مادرشان شوند. 

معنی کلمه‎ «کوآلا»، «جانوری که آب نمی‎نوشد» است. کوآلا خیلی کم آب می‎خورد و غذای اصلی‎اش، برگ‎های اکالیپتوس است و از طریق همین برگ‎ها آب مورد نیاز بدنش را تامین می‎کند. 600 نوع مختلف برگ اکالیپتوس وجود دارد اما کوآلاها فقط سه یا چهار نوع از آن‎ها را می‏‌خورند.

 آن‎ها به کمک بینی بزرگ‎ و حس بویایی قوی که دارند، تفاوت بین برگ‎های اکالیپتوس را تشخیص می‎‎دهند و برگ مناسب را انتخاب می‎کنند. گاهی آن‏ها مقداری از برگ‎ها را در گوشه‎ لپ‏هایشان ذخیره می‎کنند تا بعدا به عنوان میان وعده استفاده کنند.

غذایم را که خوردم از سر‎سفره بلند شدم تا بروم بقیه‎ تکالیفم را انجام بدهم. بابا پرسید: «چیزی رو فراموش نکردی؟» گفتم: «نه» بابا گفت: «اشتباه می‎کنی، فراموش کردی.» کمی فکر کردم و گفتم: «آهان فراموش کردم از مامان تشکر کنم.» بعد به مامان گفتم: «ممنون مامان. خیلی خوشمزه بود.» مامان لبخند زد و گفت: «نوش جان». بابا گفت: «آفرین. اما هنوز یک چیز مهم‎تر مونده.» بیشتر که فکر کردم یادم آمد چه چیزی را فراموش کردم، گفتم: «خدایا شکرت. ممنون که این همه چیزای خوب رو آفریدی.» بابا خندید و گفت: «حالا درست شد.»  

 

خورشید داشت می‎تابید. آدم‎برفی گرمش شده بود و شر و شر عرق می‎ریخت. آدم برفی اما نه فقط از گرما که از موضوع دیگری هم عصبانی بود. آخر دماغ او سر جایش نبود!

آدم‌برفی از روی تپه سر خورد و پایین آمد. با عصبانیت به روباه گفت : «تو دماغ منو برداشتی؟» روباه دماغش را بالا گرفت و گفت: «آخه من با این دندونای تیزم میام هویج بخورم؟»

خورشید داشت آدم‌برفی را بیشتر آب می‌کرد. او با خود فکر کرد باید زودتر دماغم را پیدا کنم. پس روی برف‎ها سُر خورد تا به موشه رسید. 

از موشه پرسید: «تو دماغ منو ندیدی؟» موشه گفت: «دماغ چیه؟ مگه دماغ می‎تونه نباشه؟» آدم‎برفی جواب داد: «خب دماغ من یک هویج  بود». 

موشه که گرسنه بود دندان‎هایش را به هم زد و گفت: «اگه دماغت رو پیدا کردی، یک گاز از اون به من میدی؟» آدم برفی از این حرف خوشش نیامد.

او که داشت کوچک و کوچک‎تر می شد باز سُر خورد تا به لانه‎ خانم خرگوشه رسید. دم خانه خانم خرگوشه آدم‌برفی دیگر آب آب شده بود.

 آن قدر که روی زمین مثل یک جوی کوچک و باریک به حرکت در آمد و به داخل لانه‎ خانم خرگوشه رفت. داخل لانه خانم خرگوشه اما آدم‌برفی چیزی را دید که باعث شد خیلی خوشحال شود.

بچه‎خرگوش‎ها خیلی گرسنه بودند و همگی داشتند با اشتها هویج می‎خوردند. آدم‌برفی کمی به آن‎ها نگاه کرد. او خیلی خوشحال شد و کنار پنجه‎ بچه خرگوش‎ها به زمین فرو رفت. 

 

بچه‌ها کتابی که امروز می‌خواهیم به شما معرفی کنیم، کتاب «خوشبختانه شیر» نوشته «نیل گیمن» است که واحد کودک نشر افق آن را با ترجمه «پرناز نیری» ویژه شما دوستان 6 تا 12 سال منتشر کرده است.

 این کتاب پرماجرا، داستان خانواده‌ای است که در آن، مامان خانواده برای ارائه مقاله‌ای درباره مارمولک‌ها چند روزی به سفر می‌رود و قرار می‌شود تا برگشتن او بابا از خانه و بچه‌ها مواظبت کند.

 دقیقا صبح روز اول شیر تمام می‌شود و پدر مجبور می‌شود برای خریدن شیر از خانه خارج شود و این، شروع داستانی هیجان انگیز با  شخصیت‌های فوق‌العاده است.

 

هنوز پایم را از مغازه بیرون نگذاشته بودم که یکهو صدای عجیبی شنیدم. احساس کردم صدا از بالا سرم می‌آید. یک همچین صدایی بود: ت اپ ت اپ ت اپ ت اپ. سرم را که بلند کردم دیدم یک سفینه‌ عظیم نقره‌ای بالا سر خیابان مارشال تو آسمان چرخ می‌زند. به خودم گفتم: «بَه بَه. آدم هر روز از این چیزها نمی‌بیند و بعد اتفاق عجیبی افتاد...»

 

دوستان گلم به این پسر کوچولو کمک کنید تا بتواند توپش را بردارد و با آن بازی کند.