نقطه عطف زندگی «رحیمه»

«رحیمه پرویزپور» در خانواده‌ای بزرگ شده که کتاب خوانی یکی از رسوم اعضای آن بوده و از کتاب به عنوان یک هدیه خوب و جذاب، یاد می شده است. شاید به همین دلیل هم بوده که چند سال پیش، وقتی او تصمیم به ثبت‌نام در شورای شهر می‌گیرد آن هم به عنوان اولین زنی که از این روستا پا به کارزار انتخابات گذاشته با مخالفت خانواده روبه رو نمی‌شود. خودش درباره حال و هوای آن روزها می‌گوید: «من در 20 سالگی ازدواج کردم و همسرم اولین کسی بود که برای تمامی پیشنهادهایم، موافقتش را اعلام می‌کرد. زمانی که تصمیم ‌من  برای نامزد شدن در شورای شهر قطعی شد، در راه رسیدن به سالن ثبت‌نام شورا نگاه‌های سنگینی را حس می‌کردم و مردان با چشمانی گرد و متعجب نگاهم می‌کردند. بعد از آن‌که خبر ثبت‌نام یک زن برای شورا به گوش مردم روستای‌مان رسید، برخی از زنان تشویق شدند و آن‌ها نیز می‌خواستند  ثبت‌نام کنند و این اولین قدم موفقیت‌آمیز من بود که نقطه عطفی در زندگی‌ام شد. همین که باعث شده بودم   عده‌ای خودشان را باور کنند و جرئت پیدا کنند تا به میدان عمل بیایند، برایم مشخص می‌کرد که راه را درست پیش می‌روم، اما همان طور که انتظار داشتم، تصمیم من موافق‌ها و البته مخالفانی هم داشت. برای اولین بار در طول تاریخ، نام یک زن در فضای‌مجازی روستا پخش شده بود و قبول این موضوع برای جامعه سنتی ما سخت بود، چه برسد عکس یک زن نیز تیتر روزنامه‌ها و سایت‌ها شود. از روز دومی که نام من در فهرست نامزدهای شورا رفت، سازهای مخالف از طرف بزرگان طایفه‌مان و حتی عموهایم شنیده شد و هر بار یک نفر به خانه‌مان می‌آمد و با پدر و برادرانم صحبت می‌کرد تا من را از نامزد شدن منصرف کنند. شب انتخابات یکی از بزرگان طایفه‌مان آمد و بر اساس یک رسم بلوچی پیش پدرم ریش گرو گذاشت که او ضمانت کند و خانواده‌ام نگذارند تا اسم من در فهرست انتخابات شورا دیده شود. من با احترام بسیاری که برای بزرگ طایفه‌مان قائل بودم، تصمیم به کناره‌گیری گرفتم و تمام برنامه و هدف‌هایم را رها کردم. خیلی دوست داشتم به بانوان روستا کمک کنم و با هم دست به کارهای عمرانی و فرهنگی بزنیم و آبادانی را معنا کنیم اما نمی‌خواستم طایفه‌ام آزرده خاطر باشند و با تمامی این حرف و حدیث‌ها دلزده نیز شده بودم. به جای ناامیدی تصمیم گرفتم که با وجود همه مشکلات پیش رو، راه دیگری را برای خدمت به مردم و به ویژه زنان و کودکان سرزمینم انتخاب کنم.»

 

راه‌اندازی موزه‌ای جالب جذاب و زیبا

پرویز پور که انگار سرش برای انجام کارهای متفاوت درد می‌کند، درباره راه‌اندازی موزه در خانه مادربزرگش می‌گوید: «وقتی کار بازسازی خانه قدیمی و بافت خشتی، گلی و سنتی مادربزرگم را شروع کردم با انبوهی از اشیای خیلی قدیمی که متعلق به ایشان بوده است، مواجه شدم. با خودم گفتم حیف است این میزان از قدمت و تاریخ ،گوشه خانه خاک بخورد. تصمیم گرفتم این اشیای ارزشمند را به‌عنوان قسمتی از کتابخانه که معرف فرهنگ بومی-سنتی روستاست در قالب یک کلکسیون اشیای قدیمی در معرض نمایش بگذارم. بعدها با بازدید مدیر میراث فرهنگی، پیشنهاد موزه کتابخانه را دادم که بسیار مورد استقبال قرارگرفت. خوشبختانه بعد ازاجرایی شدن ایده موزه، این اقدام نه تنها مخالفتی پیش نیاورد بلکه خیلی از مردم روستا اشیای قدیمی خود را به موزه اهدا کردند. حالا ما در ابتر یک موزه جالب و زیبا داریم. موزه‌ای که از لباس عروسی مادربزرگم تا وسایل قدیمی پدران و پدربزرگان مردم روستا را در دلش جا داده است. اسم موزه- کتابخانه‌مان را «پُلین بهار صد گنج» گذاشتم. پلین در زبان بلوچ به معنای گل‌های بهاری است و کتابخانه‌مان همچون بهاری است که در دل روستا باقی خواهد ماند.»

 

زنان روستای‌مان را کارآفرین کردم

رحیمه از جوانان می‌خواهد که اهدافشان را تنها در ذهن نگه ندارند و به دنبال آن بروند تا نه تنها به خود بلکه به جامعه‌شان خدمت کرده باشند. او افسوس می‌خورد که جوانان امروزی فقط به مشکلات فکر می‌کنند و می‌گوید: «برای من هیچ چیزی بهتر از کتاب نبود تا راهنمایی‌ام کند و با کل دنیا ارتباطم دهد. بعدها متوجه شدم دیگران نیز همین‌طورند به ویژه برای روستایی که از امکانات به دور است،کتاب احساس خودباوری درونی برای مردمش ایجاد می‌کند. در اوایل و بعد از تاسیس کتابخانه، فکر می‌کردم به هدفم رسیدم اما دیدن زنانی هنرمند و سخت‌کوش، جرقه دیگری در ذهنم روشن کرد. همه ما می‌دانیم زنان روستایی در عرصه هنر یکی از بهترین‌ها هستند و توانسته‌اند هنرهای بومی خود را سینه به سینه منتقل کنند و اگر شرایط مناسب باشد، هنرمندی قهار می‌شوند که چشم‌های مردم دنیا را به توانمندی‌هایشان خیره خواهند کرد. من با هماهنگی سازمان بانوان بلوچ توانستم کتاب‌های مورد نیاز خانم‌ها درباره مهارت‌های زندگی هم در کار و هم در خانواده را تهیه کنم. با هماهنگی صندوق امور جهاد کشاورزی، توانستیم حدود 40 نفر از روستاییان را با دادن وام‌های کم بهره به خود باوری برسانیم و برای کسانی که صنایع دستی بلدند، کارآفرینی ایجاد و محصولات‌شان را به استان‌های دیگر ارسال کنیم. هم اکنون بیش از 30 کار آفرین فعال داریم و روز به روز به تعدادشان افزوده می‌شود».

 

بلوچ خستگی‌ناپذیر است

کارهای خیر و فعالیت‌های پرویز پور تنها مرتبط با کتابخانه، صنایع دستی، کارآفرینی و ... نیست بلکه حتی در بازیافت زباله‌های استان هم فعال است. او می‌گوید: «مواد دور ریختنی مانند پلاستیک و شیشه و سبدهای حصیری که بعد از برداشت خرما به وفور یافت می‌شود، یکی از اصلی‌ترین زباله‌های روستای ما به حساب می‌آید که قابل بازیافت است. حصیرها قابل شست‌وشو و انعطاف‌پذیرند. سبدهای بزرگی‌اند که فضای بزرگی دارند و مکان مناسبی برای نگهداری خوراکی یا پارچه و انواع نخ‌اند. بازیافت‌های پلاستیکی که می‌شود با آن‌ها کاردستی درست کرد هم نباید دور ریخته شود. به نظرم همین که کودکان و زنان روستا چند دقیقه‌ای در هفته پیاده‌روی می‌کنند و با شعار حفظ محیط زیست، طبیعت سبز این منطقه را زنده نگه می‌دارند ارزش معنوی بالایی دارد. ما تغییر رفتار کودکان در جلوگیری از تولید زباله را لمس می‌کنیم و در تربیت و طرز فکرشان تاثیر زیادی داشته است. بلوچ خستگی‌ناپذیر است و پیشنهادم به تمامی بانوان سرزمینم این است اگر هدفی دارند مدارا و سازش کنند تا به مرور زمان مشکل‌شان حل شود. این ثابت شده است که زن‌ها در مدیریت زندگی موفق بوده‌اند پس باید فرصتی دهیم تا پا به پای مردان در روستاها کار کنند و با فکر باز خود پیشنهادهای خلاقانه و گره‌گشا  بدهند. اگر در روستایی هستند که امکانات کم است، با استفاده از فضای‌مجازی که ارتباط را گسترده کرده، خیران را پیدا کنند و کار خود را هر چند با بودجه‌ای کم برای خدمت به مردم شروع کنند.»