آیا می‌دانید آن‌قدر برچسب تبلیغ لوله‌بازکنی به در حیاط ما چسبانده‌اند که گاهی 118 هم خودش زنگ می‌زند از ما شماره‌شان را می‌گیرد؟

 

ایده و اجرا :  محمدپور،  مرادی

صحبت کردن درباره‎اش یک‎طوری است که آدم همه‎اش فکر می‌کند نباید این‎ها را بگوید ولی آخر چه کنیم که درگیر یک ماجرای طبیعی هستیم  همان طورکه نسل‎های زیادی درگیرش بوده‌‏اند و نه خجالت دارد و نه عجیب است. خیلی‌ها برای استفاده از سرویس‎های بهداشتی عمومی گارد دارند مگر این که مثانه‌‏شان تهدید کند که تا دو ثانیه دیگر منفجر می‏‌شود. سرویس‎بهداشتی خانگی هم دردسرهای خودش را دارد؛ درست زمانی که آدم با خیال راحت پا توی دمپایی سرویس‌بهداشتی خانه می‏‌گذارد، دنیا روی سرش آوار می‏‌شود چراکه پایش در اقیانوسی از آب شناور می‎شود؛ این حسی است که می‌‏توان به عنوان چندش‎‏آورترین حس دنیا توی رکوردهای گینس ثبت کرد. هیچ‎کس هیچ‌وقت نخواهدفهمید چرا بعضی‏‌ها دمپایی را خیس می‌‏کنند اما شاید داشتن دو جفت دمپایی در سرویس‌بهداشتی این مشکل را حل کند تا هم آن دوستی که عاشق خیس کردن دمپایی است به مرادش برسد و هم اعصاب دیگران خط‌خطی نشود. هیچ‎کس از سرویس بهداشتی کثیف و بدبو خوشش نمی‎آید؛ پس می‌شود هربار بعد از استفاده از سرویس‌‏بهداشتی، با شست‌‏و‏شو و استفاده از اسپری‏‌های خوشبوکننده به نفر بعدی که از آن‎جا استفاده می‏‌کند، احترام گذاشت. در سرویس‎های بهداشتی عمومی گرچه همیشه یک نفر کار نظافت و رسیدگی به آن‎جا را برعهده دارد ولی این نظافت به معنای این نیست که می‌شود به سرعت برق و باد از آن‌جا خارج شد . نه این یک ماراتن نیست، هرکسی با صرف 30ثانیه وقت بعد از اتمام کارش می‎تواند به بهداشت سرویس عمومی کمک کند. فلاش‌تانک یک زایده یا یک اثر هنری غیرقابل استفاده نیست! برای این است که به شست‌‏و‏شوی بهتر کمک کند. فرقی نمی‏‌کند در سرویس خانه یا سرویس عمومی، قفل کردن در هم امنیت کسی را که داخل سرویس است فراهم می‌‏کند و هم از خجالت‌زده شدن دیگران که احتمالا با حواس‌پرتی خواستند در را باز کنند، جلوگیری می‎کند. 

 

    فقط کافی است گوشی را بردارید و در قسمت جست‎وجوی اینستاگرام چرخی بزنید؛ قطعاً ویدئو یا عکسی از یک شاخ مجازی خواهیددید که مشغول تبلیغ کردن محصولی است یا عکس سفرش به دور دنیا را به اشتراک گذاشته‌است یا با آب‎وتاب از سبک زندگی ویژه‎اش حرف می‎زند. این سلبریتی‎های جدید که با تبلیغ در اینستاگرام برای خودشان پول و شهرتی به دست آورده اند، این روزها حسابی روی بورس‎اند. خیلی‎های‎مان دنبال‎شان می‎کنیم، درباره‎ پست‎ها و استوری‎های‎شان با هم حرف می‎زنیم و گاهی هم ته دل‎مان حسرت زندگی‎ آن‎ها را می‎خوریم. در دورهمی این هفته با «مبینا پورعباس»، «صفورا زاهدنیا» و «سانیا صادقی» 17ساله درباره سلبریتی‌های اینستاگرامی گفت و‌گو کردیم. شما هم به ما بگویید چه احساسی درباره این افراد دارید.

 

 ما خفن‎ها، شما معمولی‌ها!

شما با دیدن عکس و فیلم شاخ‎های اینستاگرام چه احساسی پیدا می‎کنید؟ صفورا می‌گوید: «خودم را با این افراد مقایسه می‌کنم و خیلی دوست دارم که جای آن‌ها باشم اما معمولا بلافاصله به خودم می‌گویم من از واقعیت زندگی هیچ‌کس خبر ندارم. شاید این تصویر جذاب، همه چیز زندگی آن‎ها نباشد». مبینا، طور دیگری با این قضیه مواجه می‎شود: «من با دیدن این تصاویر با خودم می‌گویم من هم تلاش می‌کنم و به خواسته‌هایم می‌رسم. فکر نکنید دلم نمی‌خواهد مثل آن عکس‎ها شاد و خوشحال باشم. خودم را با آن‎ها مقایسه نمی‌کنم اما با انرژی بیشتری برای آرزوهایم تلاش می‌کنم». سانیا معتقد است: «حس بدی به آدم دست می‌دهد وقتی کلی آدم را می‌شناسی که از صبح تا شب تلاش می‌کنند و خیلی بیشتر از این افراد درس خوانده‌ و زحمت کشیده‎اند اما زندگی‎شان به قشنگی زندگی سلبریتی‌های مجازی نیست. راستش را بخواهید من فکر می‎کنم این موضوع باعث ناامیدی خیلی‎ها می شود».

 

 

 اینستاگرامی‎ها و شهرتِ یکهویی

چرا شاخ های اینستاگرامی معروف‎اند؟ سانیا و مبینا معتقدند در جامعه درخواست وجود دارد. مبینا توضیح می‎دهد: «این افراد وقتی کمی معروف می‎شوند، مردم به آن‎ها به چشم بازیگرهای سینما و تلویزیون نگاه می‎کنند و دوست دارند درباره زندگی خصوصی آن‌ها اطلاعات کسب کنند. پس  مردم هستند که به آن‌ها می‎گویند از خودت بیشتر به ما بگو». سانیا می‎گوید: «به‏نظرم دنبال کردن سلبریتی‎ها، از روی کنجکاوی و بی‎حوصلگی است. گاهی آدم کاری برای انجام دادن ندارد و دلش می‎خواهد راجع به زندگی دیگران بیشتر بداند. من اصلا درباره زندگی سلبریتی‎ها کنجکاو نیستم».  

 

 

 

 

 وی شکنجه و شکنجه‌گر را خسته کرد؛ وی  نماد مقاومت در راه رسیدن به هدف است؛ وی سال‌ها رنج را در سخت‌ترین شرایط تحمل کرد اما دوستانش را به ساواک لو نداد. وی «عزت‌شاهی» است. در سال 1325 در خوانسار متولد شد. خانواده‌اش فقیر بود. در نوجوانی به تهران آمد و روی پای خودش ایستاد. روحیه حقیقت‌طلب او باعث شد ضمن کار در بازار و شرکت در جلسات  مذهبی و سیاسی، فعالیت علیه رژیم پهلوی را شروع کند. با چندین گروه مختلف همکاری داشت و کارهای بزرگی انجام داد تا این‌که در سال 51 طی تعقیب و گریزی از سوی ساواک مجروح و دستگیر شد. به‌خاطر گلوله‌هایی که به او شلیک شد تا یک قدمی مرگ رفت و مدت زیادی در بیمارستان بستری بود. شکنجه روحی و بازجویی از او در همان بیمارستان شروع شد. تا پیروزی انقلاب در زندان بود و به واسطه اطلاعات مهمی که داشت مورد شدیدترین شکنجه‌ها توسط ساواک قرار گرفت اما حاضر به همکاری نشد. بعدها فامیلش را به مطهری تغییر داد و بعد از انقلاب، جز مدت خیلی کوتاهی هیچ سمت رسمی قبول نکرد. به همت «محسن کاظمی» خاطرات او در کتابی جمع‌آوری شده که اثر باارزشی درباره مبارزان و شیوه سرکوب رژیم پهلوی است. در بخشی از خاطرات او می‌خوانیم: «بعد از 30  ،‌40 ساعت نخوابیدن، چشمانم چنان از شدت بی‌خوابی می‌سوخت که تا مغز استخوانم تیر می‌کشید. آرزو داشتم بی‌هوش شوم ولی نمی‌دانم چرا از هوش نمی‌رفتم؟! چندباری خواب مرا از پا انداخت و مثل تخته سنگی به زمین افتادم ولی نگهبان هربار به وسیله پاشیدن آب سرد به صورتم و ضربه‌های چک و لگد به زور مرا بیدار نگه می‌داشت .»(شکنجه‌ای که در سازمان سیا به شکنجه سفید معروف است).     

 

شهر بدون جاده وسط آمازون     

اگر از شما بپرسند «آیا شهری را می‌شناسید که هیچ راه زمینی به سمتش وجود نداشته باشد؟» احتمالا به جزایری اشاره می‌کنید که وسط آب‌ها هستند و دسترسی زمینی به آن ها 

وجود ندارد اما لازم است بدانید شهرهایی هم داریم که با وجود جزیره‌ای نبودن همچنان هیچ جاده‌ای به سمت‌شان نمی‌رود. «ایکیتوس» یک شهر بزرگ جنگلی واقع در کشور پرو است که وسط جنگل آمازون قرار دارد و فقط از دو راه می‌توان به آن دسترسی پیدا کرد؛  راه هوایی یا راه آبی که از طریق رودخانه بزرگ آمازون امکان‌پذیر می‌شود. این شهر 442هزار نفر جمعیت دارد و تا قرن نوزدهم ناشناخته بوده‌است تا این‌که تعدادی از اروپاییان به آن مهاجرت می‌کنند و ترکیب جمعیتی‌اش تغییر می‌کند. البته نبود جاده اطراف این شهر به آن معنا نیست که وسیله‌ نقلیه‌ای در ایکیتوس وجود ندارد. موتورسیکلت‌ها و خودروهای زیادی از طریق هوایی یا آبی به این شهر منتقل شده‌اند و در آن تردد دارند.

 

رعدوبرق توپی

تصویر ما از رعدوبرق یک‌سری اشعه است که در آسمان به‎صورت شاخه‌شاخه دیده می‌شود اما پدیده عجیبی به نام «رعدوبرق توپی» هم وجود دارد که تاکنون چندبار دیده شده و تعجب خیلی‌ها را برانگیخته است. رعد‌و‌برق‌ توپی،‌  پدیده‌ای است توده‌ای و دایره‌ای شکل به‌ اندازه یک نخود که گاهی اندازه‎اش به کره‌ای با قطر یک متر هم می‌رسد. این رعدوبرق حرکتی سیال دارد تا جایی که برخی آن را هوشمند دانسته‌اند. از این پدیده نادر، چیزی شبیه به انفجار با استشمام بوی گوگرد هم گزارش شده‎است اما به دلیل این که کم اتفاق می افتد اطلاعات بیشتری درباره‌اش نداریم.

      زمین به دور خودش می‏‌چرخد. حالا در همین حین اگر هواپیمایی که در هواست متوقف شود، می‌تواند با حرکت زمین به مقصدش برسد و بعد در نقطه‌ای که می‌خواسته فرود بیاید؟ دلیل این‌که هواپیما نمی‌تواند درحالت ساکن باشد و بگذارد زمین از زیر آن بگذرد، مشابه همان دلیلی است که توپ رهاشده از بالای برجی بلند در پای برج به زمین می‌خورد و نه در فاصله‌ای بیشتر از آن .اگر بخواهید از این قضیه سردربیاورید باید فرض کنید هواپیمایی روی باند فرودگاهی در استوا توقف کرده‌است. درظاهر به نظر می‌رسد که این هواپیما درحالت ساکن قرار دارد اما درواقع با سرعت ۱۶۱۰کیلومتر در ساعت درحال حرکت به سمت شرق است. وقتی هواپیما از زمین بلند می‌شود، هنوز از سرعت خود هنگامی که  روی زمین است بهره می‌برد. برای این‌که به سمت شرق پرواز کند، باید سرعتش را متناسب با سطح زمین افزایش بدهد و از آن سرعت فراتر برود. هواپیما هنگام حرکت به سوی غرب، باید سرعت خود را نسبت به وقتی که روی زمین بود، کاهش دهد. سه پله‌‌برقی روشن را درنظر بگیرید که هر سه به یک‌سو حرکت می‌کنند و روی هر کدام از آن‌ها هم یک نفر ایستاده‌است. حالا بگذارید نفر حاضر در پله‌ سمت چپ، هم‌جهت با حرکت پله‌برقی به جلو حرکت کند، فرد وسط در جای خود بایستد و فرد حاضر روی پله‌ سمت راست، در جهت مخالف پله‌ها حرکت کند. همه افراد در جهتی حرکت می‌کنند که مسیر حرکت می‌کند اما دو نفرِسمت چپ و راست  در مقایسه با فردی که ایستاده‌است، به ترتیب با سرعت بیشتر و سرعت کمتری حرکت می‌کنند. وقتی هواپیما روی زمین می‌نشیند، همانند فردی است که در مسیر متحرک، به‌صورت ساکن ایستاده‌است. دو فردی که در جهت حرکت پله‌ها و جهت مخالف حرکت آن‌ها راه می‌روند، مانند هواپیماهایی هستند که در آسمان به سمت شرق یا غرب می‌روند. در هر صورت یک هواپیما پس از بلند شدن، سرعت اولیه‌ای مشابه سرعت حرکت چرخشی زمین به دور خودش دارد پس فرض این‌که هواپیما را در آسمان متوقف کنیم تا زمین زیر پایش حرکت کند، اساسا یک فرض اشتباه است. زمین، انسان‌ها، کوه‌ها، اتمسفر و هواپیما، همگی این سرعت را به شکل ذاتی دارند و با رفتن یک هواپیما به آسمان، تغییری در این حرکت ایجاد نمی‌شود.