دوره‌گردی، سرما و گرما نمی‌شناسد

اسماعیل بهاری، شغل اش را دست فروش دوره‌گرد بیان می‌کند. او با پیکان‌وانت اش که آن را «ابوقراضه» می‌خواند به روستاهای اطراف شهر مراغه می‌رود و مواد غذایی، خواربار، خشکبار و از این جور چیزها می‌فروشد. او درباره کار خودش می‌گوید: «الان حدود 9 سالی می‌شود که دقیقا کارم همین است. البته من از بچگی کار دست فروشی زیاد کرده‌ام. اما در این بین چند سالی بستنی‌فروشی را تجربه کرده‌ام. چند سالی  در کارخانه کاغذسازی کار کرده‌ام. مدتی راه‌آهن کار کرده‌ام و الان نزدیک به 9 سال است با ماشین خودم دوره‌گردی می‌کنم». بهاری درباره شرایط شغلی اش و درآمدی که دارد می‌گوید: «کار ما یک جوری است که در سرما و گرما شرایط سخت است. تابستان از گرما اذیت می‌شویم و زمستان از سرما در رنج هستیم. درآمد من متفاوت است. ممکن است یک روز صد هزار تومان و یک روز تا 500 هزار تومان دربیاورم اما با توجه به این‌که زمستان گاهی برف سنگین می‌بارد بعضی روزها کلا سرکار نمی‌توانم بروم و درآمدم از ماهی سه میلیون تومان، کمتر است. الان که با شما صحبت می‌کنم هم تازه از روستایی رسیده‌ام که حسابی برف باریده بود».

کارگری می‌کردم تا مزد بناها را جور کنم

شاید برای شما هم سوال باشد که یک فروشنده با این اوضاع مالی چطور می‌تواند مدرسه‌ای ساخته باشد. اراده اولیه بهاری به اضافه پشتکارش باعث شده او از همه دارایی‌اش بگذرد که به هدف مد نظرش برسد. این خیّر پرتلاش و باایمان می‌گوید: «من 50 میلیون تومان پس‌انداز داشتم. من هم مثل خیلی‌ها مشکلات زیاد همزمان توی زندگی‌ام داشتم. این پس‌انداز حاصل ماه‌ها کار کردنم بود. اما با همان پول بسم‌ا... گفتم  وشروع کردم. یک سری جنس و وسایل هم داشتم که آن‌ها را هم فروختم و روی هم رفته پولی فراهم کردم تا کار ساخت و ساز شروع شود. می‌پرسید بقیه‌اش چطور جور شد؟ من همزمان ساعت کارم در فروشندگی را هم زیادتر کردم تا پول بیشتری دربیاورم. خرد خرد پول هزینه کارگران را درمی‌آوردم. مواقعی بود که برای مزد کارگر و استاد بنّا می‌ماندم اما مدتی کار می‌کردم و پول‌شان را می‌دادم. البته من از همان اول خواستم پیمانکار خودم باشم تا روی سر این کار باشم و بدانم به‌موقع تمام می‌شود. در تمام مراحل توی کار ساخت اش خودم بودم. من ریزه‌کاری‌ها هم برایم مهم بود. مثلا گفتم حتما باید محافظ فیوز داشته باشد برق مدرسه که اگر خدای نکرده دست بچه‌ای یک موقع خورد به سیم بچه کاریش نشود و زود فیوز بپرد».

زندگی پرماجرایی داشته‌ام

شاید لحظه‌ای به ذهن کسی رسیده باشد که اسماعیل مشکلات و سختی‌های زندگی ما را ندارد اما این مرد بااراده گفتنی‌های زیادی هم از زندگی پرماجرای خودش دارد که وقتی از زندگی شخصی‌اش می‌پرسم این گونه پاسخ‌مان را می‌دهد: «من دو دختر داشتم که یکی‌شان در 21 سالگی به علت تصادف فوت کرد. حالا یک دختر دارم که ازدواج کرده است. از همسر سابقم چند سال پیش جدا شدم و با همسر فعلی‌ام یک سالی می‌شود ازدواج کرده‌ام. ما همان اوایل انقلاب رفتیم تهران و من 15 سالی آن‌جا بودم که در بستنی‌فروشی و راه‌آهن کار کردم. بعد از آن دوباره برگشتم مراغه و مدتی کاغذسازی و بقیه‌اش را دست فروشی کرده‌ام. از مشکلاتم بخواهم بگویم، اول این‌که من فرزند از دست داده‌ام. همسردومم معلول است. من هنوز مهریه همسر قبلی‌ام را دارم ماهیانه پرداخت می‌کنم. دو سال مانده که بتوانم بازنشسته شوم و هزینه بیمه‌ام را خودم می‌دهم. یک خاطره جالب هم بگویم که همین چند وقت پیش یک پیکان داشتم بردم صافکاری. آن‌جا مغازه آن بنده خدا آتش گرفت و ماشین من از بین رفت. آن‌ها گفتند حاضرند هشت میلیون خسارت ماشین را بدهند اما من دیدم جوان هستند و مغازه‌شان از بین رفته. نصف خسارتم را بخشیدم و همان را هم گفتم هر وقت وضعش بهتر شد به من برگرداند».