‏ ‏ ‏ویدئوهای آشپزی اینستا این‌جوریه که می‌گن دوست‌های خوبم یه شیرینی می‌خوام‌ یادتون بدم که این روزهای قرنطینه تو خونه درست کنین. خیلی ساده است و مواد اولیه‌اش توی هر خونه‌ای پیدا می‌شه: آرد برنج تانزانیایی، شکلات خام برزیلی، سایه پیرزن ۹۳ ساله برای خوش طعم شدنش!
  می ری سوپرمارکت اندازه دو تا کیسه خرید معمولی می‌کنی می‌شه 300 هزار تومن، داییم تعریف می‌کنه من با 300 هزار تومن زن گرفتم!
‏ ‏ ‏اگه این‌قدر که مامانم به ته قابلمه‌های تفلونش اهمیت می‌ده به من می‌داد الان یه چیزی شده بودم!
  ‏به نظرم یه راهکار هم اینه که اصلا نریم بیرون و وانمود کنیم از اول بیرونی وجود نداشته!
‏ ‏ خدا نگذره از کسی که مخترع تماس تصویری برای موبایل‌ها بوده!
  ‏سه ماهه که دارن میگن 18 ماه بعد به واکسن خواهیم رسید. حداقل الان بگین ۱۷ ماه که یه کورسوی امیدی در قلب تاریک‌مون روشن شه!
  ‏یه بار هم دبیر فیزیک ازم پرسید چرا ۲ میلی‌لیتر جیوه سنگین‌تر از ۲ میلی‌لیتر آبه؟ گفتم شاید به‌خاطر غرورشه!
‏ ‏ ‏وقتی دوربین مداربسته می‌بینم همه تلاشم رو می‌کنم مشکوک به نظر برسم!
  ‏پارسال با دوستم رفته بودیم ترکیه، هرچی به فروشنده می‌گفتیم چی می‌خوایم نمی‌فهمید. دوستم اعصابش خرد شد گفت: کن یو اسپیک ‌اینگیلیش؟ فروشنده گفت: یس. دوستم برگشت نگام کرد گفت: یس یعنی چی؟!
‏ ‏ وقتی ماهی‌ها از دست بچه‌هاشون عصبانی میشن، به سطوح میان!
  کرونا اولین ضربه‌اش رو به خانواده ما زد. کفشم رو به دلیل این که مبادا آلوده باشه دمِ درِ واحد گذاشته بودم، دزدیدن!
‏ ‏ قرنطینه ثابت کرد حتی اگه خونه بمونی و جایی هم نری باز پول‌هات تموم می‌شه!
  زمانی که ما مدرسه می‌رفتیم معلم های دبستان‌ها بیشتر خانم بودن. کلاس دوم بودیم، پسرعموم که همسن خودمه یه روز هیجان‌زده و خوشحال اومد خونه‌مون داد زد: «بچه‌ها امسال خانم ما آقاست»!
  ‏اون‌قدری که به سیب‌زمینی در حال سرخ شدن حس مسئولیت‌پذیری دارم که نسوزه و حواسم بهش هست، اگه حواسم به زندگیم بود الان یه امپراتوری تشکیل داده بودم!
‏ ‏ شاید یه روز بتونم مخ بیل گیتس رو بزنم که نصف پول‌هاش رو بده به من، ولی هیچ‌وقت نمی‌تونم فامیل‌هام رو قانع کنم که با اضافه کردن من تو گروه ها کسی بهشون نت و آیفون و پول نمی‌ده!
  مادر من در حوزه آدرس‌دهی اشیای داخل خونه وارد مرحله بعدی شد. «درو باز کن می‌بینیش». درِ چی آخه مادر جان؟ کمد؟ کابینت؟ کشو؟ یخچال؟ گاز؟ توالت؟!
 

در حاشیه سرمای بهاری
سرد شد آن‌گونه که انگار ماه آذر است
این بهار و این ادا اطوارهایش نوبر است
برف آمد اکثر کشور، شگفت از این هوا
می‌شود انگار تقویمت به نوعی کله‌پا
چکمه و کت را که تازه جمع کرده مادرم
از کمد یک بار دیگر من خودم درآورم
برف نو آمد و دید چشمت به بیرون دوخته
گفت ای جان که دماغ کل‌تان هم سوخته
آدمِ برفی و عکس سلفی‌ات تعطیل بود
سهم تو امسال تنها بستن قندیل بود
کنج خانه پس بچپ بیرون فقط کوران شده‌است
دایما لب‌های ما در خانه آویزان شده است
می‌رسد یک بار دیگر عید و حال نوبهار
می‌رسد سر قصه این روزهای بزبیار
سحر بهجو
***
شور پرستاری
مختص به خودش کرده هر اخباری را
پر کرده به کل مرکز بهداری را
از دم همه مغازه‌ها را بسته‌است
هم میوه‌فروشی و هم عطاری را
کلا همه هفته شده جمعه و او
مدکرده قشنگ فاز بیکاری را
دردش به کنار، فوبیایش بدتر
گچ کرده چگونه رنگ رخساری را
با سرفه کوچکی پریشب مادر
کرده‌است خرید کل عطاری را
بهداشت رعایت شده، خوب است ولی
ایجاد نموده سوءرفتاری را
آن‌قدر شدم غرق تو ویروس عجیب
از سر تو پراندی غم بیکاری را
کف کرده فضای خانه چون گرمابه
پوشانده حباب کل معماری را!
خوب است که در خانه قرنطینه شویم
روشن بکنیم باز «آتاری» را
باید به نشاط هی پناهنده شویم
تا کم بکنیم درد اجباری را
مردیم ولی به چشم خود ما دیدیم
شادی ،شعف و شور پرستاری را
بهار نژند
 

*دارکوب‌عزیز؛ از آغاز سال ‌جدید تو رو در میان ‌صفحات ‌نمی‌بینم، ‌خدای نکرده ‌‌به‌خاطر شیوع ‌ویروس‌ کرونا در قرنطینه‌ای؟!
*ای کاش دراین روزهای خانه نشینی، صفحه دارکوب که محتوای طنز دارد حذف نمی‌شد.
*سلام دارکوب، کجا رفتی؟ دلمان برایت تنگ شده. برگرد. سینا، مشهد
*چرا اول دارکوب را کم و بعد حذف کردید؟ چرا صفحه‌های خوب را تعطیل می‌کنید؟
دارکوب: ممنون از همه شما که پیام دادین و کسانی که پیام‌تون جا نشد این‌جا چاپ کنیم ولی دل‌تون برای دارکوب تنگ شده بود و سراغش رو می‌گرفتین. به امید خدا یه مدتی روزهای پنج شنبه و در دو صفحه شاد آخر هفته‌ای در خدمت‌تون هستیم.
*آق کمال؛ کجایی یره؟ دلما برات تنگ ریفته. بیا برامان بلبل‌زبونی کن جون دداش! داش امیر
آق کمال: مو که پنج‌شنبه‌ها در خدمتم هموجور!
*دارکوب به نظرت در این شرایط بحرانی که پیش آمده بهتر نیست بعضی‌ها به اعمال و کردار زشت خود فکر کنند؟ نسرین اباذریان
دارکوب: خوبه ولی تو سال جدید، کاش همه‌مون به کارهامون فکر کنیم.
*دارکوب جان سر پیری چه شانسی آوردی، اولا پختن غذا رو یاد می‌گیری که اگه تنها شدی از گرسنگی خودتو به تخم مرغ و سیب‌زمینی نبندی! ثانیا بچه‌هات از تو کوچه جمع شدن!
مهرسا صادقی
دارکوب: منظورتون جریان قرنطینه و ایناست؟ والا ما که سر کار هستیم و به هیچ‌کدوم از این کارهایی که میگین نرسیدیم!
 

حالا بیش از سه ماه از شیوع ویروس کرونای جدید می‌گذرد و ما اتفاقات زیادی را تجربه کرده‌ایم. یکی از موارد برخورد آدم‌های مختلف با این ویروس بوده است. ما فهمیدیم به تعداد آدم‌های دنیا، راه وجود دارد برای مقابله با ویروس. مثلا بعضی معتقدند با بی‌محلی می‌شود این ویروس را شکست داد. پس مدام می‌گویند: «از شنبه ویروس کرونا نداریم و همه چیز باید عادی بشود». بعضی معتقدند ویروس را باید تحقیر کرد. پس هرجا می‌رسند به ویروس فحش می‌دهند. من یک‌بار دیدم همسایه‌مان توی کوچه دارد فحش‌های خیلی خیلی ناجور به کسی می‌گوید. سرم را بردم بیرون و پرسیدم: «اصغرآقا مشکلی پیش اومده؟» اصغرآقا در حالی که دستش را به سمت نایلون زباله‌شان گرفته بود و فحش می‌داد گفت: «نه چیزی نیست داداش. دارم ویروس‌هامون رو که از خونه انداختیم بیرون ، تحقیر می‌کنم دیگه برنگردن سمت خونه‌مون». خواستم بگویم: «اصغرآقا ول کن. همین که آن‌ها را انداخته‌ای سطل آشغال خودش تحقیر کردن است» ولی نگفتم.
یک عده هم معتقدند ویروس کلا از دستکش و ماسک می‌ترسد و وقتی این‌ها را بپوشند دیگر سمت‌شان نمی‌رود. مثلا مورد دیده‌ام توی مترو طرف دستکش نایلونی پوشیده و تخمه ژاپنی ریخته کف دستش و می‌شکند. یعنی ویروس ایشان را می‌بیند با خودش می‌گوید: «این بنده خدا تخمه ژاپنی می‌شکند و چیزی برای از دست دادن ندارد، پس به سمتش نمی‌روم. حالا اگر پسته می‌خورد قضیه فرق می‌کرد.» بعضی‌ها برخورد شاعرانه دارند. طرف شعر سروده به این شکل: «آخرش هم معلوم می‌شود این ویروس، ساخته‌ دست دخترکی ‌است که بعد از رفتن مردش، به تمام دونفره‌های دنیا حسودی کرده...» مطمئن هستم ویروس بعد از خواندن این شعر اشک‌آور می‌گوید: «من نمی‌خواستم این‌طور بشه. بابا منم دل دارم. احساس دارم». واقعا کاش ویروس کرونا مرده بود و این روز را نمی‌دید. ساخته‌ دست دخترک؟ این ویروس الان برای خودش ابهتی پیدا کرده و مدیران و مسئولان کشورهای پرادعایی را کلافه کرده است، مگر رومیزی منجوق‌دوزی شده است که دخترکی از روی حسودی ساخته باشد؟
اما مامان خود من اصلا نوع خاصی از برخورد با ویروس را دارد. مثلا هربار از بیرون می‌آییم و وسایل‌مان را روی پارچه‌ای می‌گذاریم و ضدعفونی می‌کنیم،  مامانم می‌گوید: «اون پارچه رو ببر تو باغچه بتکون» یعنی مامان من رفتارش با ویروس مثل خرده بیسکویت است که باید ببریم توی باغچه تکان بدهیم. به هر حال ما امیدواریم آخرش با یکی از این رفتارها به ویروس بربخورد و کلا برود و دیگر برنگردد.