زمان‎های ویژه‏ای توی زندگی همه ما هست که دلواپس درون‎مان مدام صدای‎مان می‎کند و می‎گوید: «تو عقل کل هستی!» این‎طور‎ وقت‎ها آدم قفل می‎شود و می‎ماند که چه بگوید. اگر این دلواپس درون را جدی بگیرید، پایش را فراتر هم می‎گذارد و کم‌کم چیزهای دیگری هم می‎گوید به ویژه این روزها که حسابی فعال شده و حس می‌‏کند مسئولیت‎های اجتماعی فراوانی به دوشش است. مثلا وقتی خبر می‌‏رسد که بابای مسعود، همسایه سر کوچه، کرونا گرفته و توی خانه‎اش قرنطینه شده دلواپس درون به آدم می‎گوید: «چرا نشستی بلند شو یه کاری کن» و بعد دست به گوشی‎ات می‌‏بری و پیامی برای مسعود می‎فرستی که «اصلا نترس رفیق! بابات که خیلی جوونه، کرونا فقط برای افراد سالمند خطرناکه» و بعد بادی به غبغب می‎اندازی که ایول عجب دلداری خوبی دادم اما وقتی چند دقیقه بعد مسعود پیام می‎فرستد که اتفاقا بابا از پدربزرگ گرفته و حالا هردوی‎شان بیمار هستند آن‎وقت دلواپس درون شانه بالا می‌‏اندازد که «خب به من چه؟ نوع دلداری رو که من پیشنهاد ندادم!» یا وقتی که می‎فهمی خاله‎ات هم مبتلا شده ولی برای این‎که مادرت را نگران نکند به او نگفته، دلواپس درون تندتند صدایت می‎زند که «ها چیه؟ نکنه می‎خوای تو هم قضیه رو مخفی کنی، اون‌وقت اگر اتفاقی بیفته بعد چی جواب مامانتو میدی؟» و بعد تو را قانع می‎کند که در کمتر از سه‌ سوت خبر ابتلای خاله گرامی را به تمام دوست و آشنا و فامیل وابسته و غیروابسته برسانی. خب البته دلواپس های  درون، انواع مختلفی دارند ولی اگر دلواپس درون شما هم این شکلی است، باید یکی ،دو بار با چماق بزنید توی سرش و تا پایان شیوع کرونا دیگر محلش نگذارید.

 

خانواده قورباغه‎ها مشغول تأمل در راز جهان!
منبع: 35awards
 

        در تاریخ تمدن بشری همواره شهرهای وسیع و قدرتمند‌ی ازبین رفته‎اند و رازهای زیادی به‎جا گذاشته‎اند اما در این میان روستاهای معاصر کوچک و کمترشناخته شده‌ای هم هستند که ماجرای فراموش‌شدگی‎شان دست‎کمی از تمدن‎های بزرگ ندارد؛ مثل «المدام». روستای شبح‌گونه «المدام» در امارات سال‌هاست در دل شن‌ها دفن شده و رازی سربه‎مهر و شنیدنی دارد. این روستا با منظره خیره‌کننده‌اش که از دو ردیف خانه و یک مسجد باشکوه تشکیل شده بی‌دلیل به حال خود رها شده‌است. هنوز هم نمای سفید خانه‌ها را می‌توان از زیر خروارها شن و ماسه دید. به‌نظر می‌رسد که شن‌ها مثل امواج دریا از در و پنجره‌ها به درون خانه‌ها ریخته، حیاط‌ را پر کرده و در پنهان‌ترین وسایل خانه هم نفوذ پیدا کرده‌است. هرچه به داخل دهکده نزدیک‌تر می‌شویم، خانه‌هایی با ظاهری خوب که تا نزدیکی سقف از شن پوشیده شده‌اند و منظره‌ای دلهره‌آور ساخته‌اند، بیشتر به چشم می‎خورد.  
 

ماجرای روح خبیث
با وارد شدن به هر یک از خانه‌ها می‌توان حدس زد که ساکنان این روستا با عجله و به‌هم ریختگی خانه‌های‌شان را ترک کرده، درهای باز را رها کرده و گریخته‌اند. همین نشانه‌ها گمانه‌زنی‌ها را درباره این‌که المدام، «روستای ارواح» بوده و ساکنان آن در اثر نیروهای ماوراء‌الطبیعه ناچار به ترک خانه‌های خود شده‌اند، بیشتر می‌کند. به گفته افراد محلیِ روستاهای مجاور، تا مدتی قوم «القطبی» یعنی یکی از سه قبیله مهم آن منطقه در آن‌جا ساکن بودند. این روستاییان داستان عجیبی از روح خبیثی به‌نام «ام‌دوویس» تعریف می‌کنند که در المدام پرسه می‌زند، چشم‌هایی شبیه به گربه و به‌جای دست، شمشیر دارد و او بوده که ساکنان شهر را فراری داده ‎است. نبودن اطلاعات و اسناد دقیق درباره خالی شدن این روستا همچنان به شایعات باورنکردنی زیادی دامن می‌زند.
گمانه‎زنی‎های باورپذیرتر؛ توفان شن و امکانات کم
در سال 2018، بنیاد هنری «شارجه» برای رد افسانه‌ها و شایعات، تحقیقاتی درباره تاریخچه روستای المدام آغاز کرد. در این تحقیقات با مردی مصاحبه شده که ادعا می‌کند در این روستا ازدواج کرده‌است. به گفته او این روستا در اواسط دهه 1970 ساخته شده و به‌دلیل توفان‌های شن، ساکنان روستا مجبور به ترک محل زندگی خود شده‌اند. فرضیه دیگری که منطقی‌تر به‌نظر می‌رسد، ازطرف استاد معماری دانشگاه کلمبیا مطرح شده‎است. به گفته او در اواخر دهه 1960 میلادی دولت، یک پروژه ساختمانی راه‌اندازی می‌کند که هدفش تهیه خانه‌های مدرن و تامین آسایش و راحتی برای صحرانشین‌های منطقه بوده‌است. از آن‌جا که این ساختمان‌ها خیلی سریع و باعجله سرهم شده‎بودند و زیرساخت مناسبی نداشتند، می‌توانند دلیل متروکه شدن روستا باشند.
در تحقیقات بعدی حتی معلوم شد که این روستا از امکان برق هم محروم بوده و شاید این هم یکی از دلایل ترک روستا بوده ‌باشد.شاید راز روستای المدام هیچ‎گاه فاش نشود اما هرسال بر تعداد ماجراجویانی که به این روستای مدفون سفر می‌کنند اضافه می‌شود.
حالا این که کجا رفته اند و چرا توضیحی بابت ترک خانه و زندگی شان ندادند معلوم نیست. بعضی‎ها به دنبال سوژه‌های فیلم و عکاسی بکر هستند و عده‎ای دیگر در جست‎وجوی واقعیت. ناگفته نماند که بخشی از جذابیت این روستا، گنج‌های پنهانی است که جویندگان گنج برای پیدا کردنش تلاش می‌کنند. این هم راز دیگری است که اگر المدام، گنجینه‎ای مخفی بود چرا ساکنانش از آن بهره نبردند و به این حال رهایش کردند!

منابع:  atlasobscura، amusingplanet
 

مریم ملی | خبرنگار

  دایناسورها برای ما قبل از آن‎که ترسناک و دلهره آور باشند، موجودات گوگولی و جذابی هستند که دوست داریم بیشتر درباره‌‏شان بدانیم. تصور این‌که درست همین جایی که خانه ما قرار دارد، قبلا محل زندگی چند دایناسور بوده واقعا مو بر تن آدم راست می‎کند یا مثلا فکر کردن به این‌که شهر محل سکونت‎ ما، پاتوق شکار آن‎ها بوده حقیقتا جذاب است اما سوال این‌جاست که آیا ایران هم دایناسور داشته یا نه؟ خب چرا نداشته ‎باشد؟ مدت‌هاست در ایران هم نشانه‎های زیادی از دایناسورها پیدا شده‎است. اولین گروه از دایناسورها که در ایران شناسایی شد، دایناسورهای «تروپود» گیاهخوار بود. بعد از آن هم دایناسور گیاهخوار دیگری به اسم «سوروپود» در منطقه «بلده» مازندران شناسایی شد. نمونه‎های زیادی از دایناسورهای پَر‎دار و دایناسورهای گوشت‎خوار در مناطق مختلف ایران پیدا شده و این نشان می‎دهد تنوع آن‎ها در ایران قابل توجه بوده‌ است. فسیل‎هایی که در ایران پیدا شده کامل نیستند یعنی بخش‎هایی از باقی‏‌مانده بدن دایناسورها هستند که محققان و دیرینه‎شناس‌‏ها از روی همان می‎توانند نوع و گونه دایناسور را تعیین کنند. تقریبا در همه جای ایران آثاری از دایناسورها یافت می‎شود اما به‌طور ویژه مناطق کرمان، طبس و البرز بهترین نقاط برای پیدا کردن آثار به‌جامانده از آن‎هاست. بیشتر دایناسورهای ایران مربوط به 200 تا 140 میلیون سال قبل هستند. گرچه آن‌ها حدود 65میلیون سال پیش منقرض شدند اما همچنان انسان‎ها درحال تحقیق و کنکاش درباره محل زندگی، انواع و علت انقراض‎شان هستند.
 

شما گفتین: آیا در ایران هم فسیلی از دایناسور پیدا شده‎است؟ در کجا؟
ماهان علی‌آبادی، کلاس چهارم از بجنورد

مهسا فارسی | خبرنگار

 باز هم مهسا این‌جاست تا به بهانه بهار و اولین ستون «خودت بساز» در سال جدید، میز تحریر، کار یا کامپیوترتان را از نو بچیند. چطور؟ قرار است با ایجاد هماهنگی و صرف کمی وقت و حوصله، به دو یا سه تا از وسایل روی میز تِم بدهیم و با این ترفند، در روزهایی که بیشتر در خانه هستید از نشستن پشت میزتان احساس خوبی داشته‌باشید.
همه آن‌چه نیاز دارید:
مقوا یا کارتن، برچسب طرح‌دار، مداد و قیچی، نوارچسب کاغذی، قوطی کمپوت خالی، تخته گرد چوبی با قطرهای 10 و 20 سانتی‌متر
 اول از همه به تناسب تعداد و اندازه کتاب‌های بی‌سروسامان‌تان با مقوا یا کارتن محکم، یک یا چند «جاکتابی» بسازید. الگوی برش هم می‌تواند براساس آن‌چه در تصویر می‌بینید، باشد. پس از چسب زدن، نوبت به پوشش زیبایی است که تهیه کرده‎اید؛ برچسب طرح‌دار، کاغذ کادو یا حتی نمد‌های رنگی و زیبا. البته من اگر جای شما باشم از همان برچسب طرح‌دار استفاده می‌کنم چون دیرتر خراب می‌شود. حالا نوبت به  قوطی‌های کمپوت می‌رسد که قرار است در نقش جامدادی ظاهر شوند. آن‌ها را هم برچسب بزنید. حتما از «موس‌پَد» هم استفاده می‌کنید. پس برای آن هم برنامه داریم. تخته گرد با اندازه بزرگ را بردارید و آن را با دقت با برچسب بپوشانید. چه چیزی از قلم افتاد؟ شما را نمی‌دانم اما من هرگز زیرلیوانیِ محبوب خودم را فراموش نمی‌کنم و حتما برایش فضایی درنظر می‌گیرم. پس تخته گرد کوچک هم به کار می‌آید و برچسب زده می‌شود. تا یادم نرفته‌است؛ اگر تخته‌ چوبی در دسترس‌تان نیست می‌توانید از کارتن استفاده کنید. دایره‌‌ها را رسم کنید و با قیچی برش بزنید. برای برچسب روی آن هم به همین ترتیب. خب، وقتش رسیده که از میز تحریرتان عکس بگیرید و با دوستان تان به اشتراک بگذارید. چطور بود؟
 

محمدقبادی،۱۶ساله

این روزها که دل‎مان گرفته و از خانه بیرون نمی‎رویم، دوست هنرمندمان، عکس‎های زیبایش از طبیعت را برای‎مان فرستاده‎است. ببینید و کیف کنید.
 

در این روزهای قرنطینه، هرکس دنبال راهی است که بی‌‌کاری و‌ بی‌حوصله ماندن در خانه را جوری برای خودش قابل تحمل کند.‌ یکی از باحال‌ترین تلاش‌ها در این زمینه، چالش بازسازی آثار هنری است. مردم در کشورهای مختلف، تابلوهای نقاشی محبوب‌شان را بازسازی می‌کنند و عکس‌اش را با هشتگ‌هایی مثل covidclassics و gettymuseumchallenge با بقیه به اشتراک می‌گذارند. تابلوی نقاشی موردعلاقه شما چیست؟ بازسازی‎اش کنید و عکس‌اش را برای ما بفرستید تا در صفحه به اسم خودتان چاپ کنیم.