منبع: artselesct

 

نوجوانی، دوره خیلی حساسی است. آدم، کلی در درون و بیرون متحول می‎شود و این تغییرات می‎رود روی اعصابش و باید اعصابش را طوری آرام کند پس با مقوله جذاب لج‎درآوردن و اذیت کردن آشنا می‎شود بعد یکهو یک ویروس نادان می‎زند همه‎چیز را تعطیل می‎کند. حالا تکلیف ما چیست؟ چطوری این مرحله رشدی حساس را رد کنیم یا به ‏عبارت دیگر بدون کلاس و مدرسه، رواعصاب خوبی باشیم؟

   سوال کنید| شرایط تغییر کرده که کرده. زمان کلاس‎ها کم شده که شده. معلم باید پاسخگو باشد پس همان سوال‎های مهمِ «خانوم با خودکار قرمز بنویسیم یا آبی» و «آقا اجازه! سالِ دیگه دفترِ چندبرگ بیاریم؟» را مطرح کنید تا تکلیف‎تان روشن شود.

   حواس‎جمع باشید| آدم مگر چقدر ظرفیت دارد؟ هم‎زمان می‎شود بازی کرد و غذا خورد و سرِ کلاس به حرف معلم گوش کرد؟ معلوم است که نه. پس حواس‎تان را جمع کنید مبحث که تمام شد، از معلم بخواهید یک دورِ دیگر کل درس را تکرار کند تا خیال‎تان راحت شود درست فهمیده‎اید. بعد هم تقصیر را بیندازید گردن کرونا و کلاس مجازی.

    کار گروهی انجام بدهید| اگر الان سرِ کلاس بودید، با دوستان‎تان درباره نقاط ابهام درس با صدای آهسته و درقالب نامه‎های موشکی بحث نمی‎کردید؟ این فرصتِ ازدست‎رفته همکاری گروهی را چطور می‎شود جبران کرد؟ آفرین! با چت کردن. وسط کلاس با دوستان‎تان چت کنید، بعد که مبحثی را ازدست دادید یا از همان سوال‎های درخشان بکنید تا معلم بیچاره‎تان احساس نکند برای فرش و سقف اتاق درس داده یا ضمن یادآوری ایرادهای کلاس مجازی و سختیِ قرنطینه، از معلم بخواهید یک دور دیگر کل درس را تکرار کند. 

 

آیا شما هم این روزها در کلاس‎های آنلاین، به ویژه آن‌هایی که به صورت ویدئو ضبط شده‌اند، خستگی زیادی را تجربه می‎کنید و خواب‌آلود می‌شوید؟ اگر این‌طور است بدانید که تنها نیستید. بررسی‌ها نشان می‌دهد تماشای ویدئوهای آموزشی می‌تواند مغز ما را از زمانی که سر کلاس هستیم، خسته‌تر کند. این موضوع به‌ویژه در ویدئوهایی که معلم از سرشانه‌ها به بالا در تصویر مشخص است، تشدید می‌شود اما چرا؟

 

 توی خانه همه‎مان روزانه مقدار قابل‌توجهی مواد خوراکی دور ریخته می‎شود که بیشتر وقت‎ها اصلا به چشم‎مان نمی‎آید و متوجه‌اش نمی‎شویم. از ته‎مانده برنج‎های گوشه بشقاب‏‌ها گرفته تا تکه‎های کوچک گوشت و چربی موقع بسته‎بندی و سبزیجات اضافه سالادها،همگی می‎روند توی سطل زباله ‎تر و سرنوشت‎شان توی زمین‎های محل دفن زباله به پایان می‎رسد درحالی‌که بیرون از خانه ما همیشه کلی پرنده و گربه و حیوان شهری دنبال غذا می‎گردند. با رساندن مواد غذایی باقی‎مانده توی خانه‌های‎مان هم میزان تولید زباله تر و شیرابه‎های خطرناک کم می‎شود و هم حیواناتی که در نزدیکی‎مان زندگی می‎کنند زودتر و راحت‎تر غذا پیدا می‎کنند اما خیلی مهم است که بدانیم به چه حیوانی چه غذایی بدهیم چون حیوانات به بعضی مواد غذایی خاص حساسیت دارند و خوردن بعضی از خوراکی‎ها برای‎شان از سم هم بدتر است. ته‎مانده ظرف برنج و خرده‎ریزه‎های نان که توی سفره جمع شده غذای خوبی برای پرنده‎هاست فقط باید حتما به‌خوبی خرد و بخش‎های سفت و سوخته نان جدا شود. برای گربه‎ها وضع کاملا متفاوت است، اول این‌که باید حواس‎مان باشد گربه‎ها از حیواناتی هستند که طبق تحقیقات جدید احتمال مبتلاشدن به کرونا در آن‎ها وجود دارد. پس ته‎مانده غذاهای ما، درشرایط کنونی  برای‎شان مناسب نیست اما می‎توانید از بزرگ ترها بخواهید موقع تمیزکردن گوشت، بخش‎های اضافه و بدون استخوان باقی‎مانده را دور نریزند؛ آن‎ها  را در ظرف یا پلاستیک جداگانه‎ای بگذارید برای گربه‎ها. کالباس و سوسیس و باقی‎مانده تن ماهی، تخم‌مرغ پخته و اضافه‎های مرغ که ممکن است به هر دلیلی خودمان مصرف نکنیم غذای خوبی برای گربه‎هاست به شرط آن‌که ادویه نداشته باشد. غذایی را که برای گربه‎ها درنظر می‎گیرید آخر شب بیرون ببرید و در منطقه‎ای بگذارید که مستقیما جلوی در خانه همسایه‎ها نباشد. 

 

اثر: Elisabeth McNair

 

   حدود شش ماه پیش بود که «محمد پارسی»، پسر 15ساله بوشهری در مسابقات بوکس نوجوانان آسیا مدال برنز گرفت و روی سکوی سوم قاره کهن ایستاد. برای گزارش نوجوان امروز، تلفنی به سراغ بوکسور قهرمان رفتیم وبا وی گپ زدیم. سه راند گفت‌وگوی ما با نفر سوم بوکس آسیا را در ادامه بخوانید.