حلزون کوچولویی بود به نام سفید برفی. سفید برفی فکر می‌کرد خیلی زشت است چون صدفش خیلی بزرگ بود. یک روز با خودش گفت: «من که صدفم این قدر بزرگ است، پس چرا اسمم سفید برفی است؟» همین طور که داشت با خودش فکر می‌کرد، یک‌دفعه یک خرگوش را دید.خرگوش از سفید برفی پرسید: «اسمت چیه؟» حلزون با ناراحتی جواب داد:  «سفید برفی». خرگوش کوچولو گفت:  «چه اسم قشنگی!» سفید برفی بغض کرده بود و حرفی نمی‌زد. خرگوش پرسید: «به چی فکر می‌کنی؟» سفید برفی گفت: «به نظر تو من صدف زیبایی دارم؟» خرگوش گفت: «بله. صدف تو خیلی بزرگ و قشنگ است. من تا حالا صدف به این زیبایی ندیده بودم». سفید برفی تعجب کرد و گفت: «اما من فکر می‌کردم هر کس مرا می‌بیند با خودش می‌گوید چه صدف زشت و بزرگی».خرگوش با تعجب پرسید: «چرا فکر می‌کنی صدف تو زشت است؟ خدا هر کس را یک جور آفریده است. این صدف زیبا را هم برای تو آفریده که یک خانه بزرگ و خوب داشته باشی. تو باید به خاطر این صدف زیبا از خدا تشکر کنی نه این که ناراحت باشی».سفید برفی از آن روز به بعد دیگر درباره خودش بد حرف نزد. او و خرگوش، دوستان خوبی برای هم شدند.