اثر: Vincent bal

 

«منم مثل تو صورتم جوش می‎زد، بیا بهت بگم چی کار کنی که خوب بشی»، «خواهر منم مثل تو یه لکه رو دستش داشت که درمانش کرد.‎ آدرس دکترشو برات می‎فرستم»، «یه فامیل داریم مثل شما خانوادگی بدنشون ضعیفه، زود مریض میشن. یه‎جور ویتامین خاص مصرف می‎کنن که اسمش فلانه». این جمله‎ها اگرچه از روی مهربانی به زبان آورده می‎شوند ولی جزو جمله‎های ممنوعه‎اند. چرا؟ چون با گفتن‎شان، دست می‎گذاریم روی نقص یا مشکل طرف مقابل. درواقع داریم بهش می‎گوییم مسئله ظاهری‎ات خیلی توی چشم می‎زند و خب این حرف خوبی نیست. فرقی ندارد ظاهر کسی را مسخره کنیم یا توصیه دلسوزانه‎ای درباره‏اش بکنیم؛ در هر دوصورت به چیزی توجه کرده‎ایم که یا برای طرف مقابل‎مان اهمیتی ندارد یا برایش مهم است و خودش راهی برای حل آن پیدا می‎کند. پس با احساس مسئولیت‎پذیری‎مان چه‎کار کنیم؟ منتظر بمانیم اگر دوست‎مان مشورتی درباره مسئله‎اش از ما خواست، آن‎وقت از تجربیات و پیشنهادهای‎مان برایش بگوییم. نکته مهم در این باره، «درخواست» است. یعنی حتی اگر طرف مقابل درباره چیزی صرفا با ما درددل یا با شوخی از آن صحبت می‎کند، باز هم اجازه نداریم فوری برایش نسخه بپیچیم. این کار فقط وقتی مجاز است که او صراحتا از ما کمک بخواهد در غیراین‎صورت باعث ناراحتی‎اش می‎شویم حتی اگر از روی علاقه به روی‎مان نیاورد که محبت‎مان بی‎جا بوده‎است. 

 

 دیدن فیلم و سریال یکی از تفریحات محبوب ما نو‌جوان‎هاست. این‎روزها که با توجه به طولانی‎شدن قرنطینه بیشتر از قبل پای نمایشگرها می‎نشینیم، تصمیم گرفتیم یک دورهمی سینمایی برگزار کنیم. از مهمانان این‎هفته پرسیده‎ایم کدام ژانرها را ترجیح می‎دهند؛ شخصیت سینمایی موردعلاقه‎شان کیست؛ و اگر شخصیت آن‎ها با کاراکتر محبوب‎شان ترکیب بشود، چطور چیزی از آب درمی‎آید.

 

پروفسور| آینده‎نگر و متفکر

کوثر پودینه، 16ساله

در بین ژانرهای مختلف، اکشن و ماجراجویی بیشتر می‌تواند من را سرگرم کند. این‌گونه فیلم‌ها معمولا رازآلودند و شخصیت اصلی داستان باید بتواند با هوش و ذکاوتی که دارد قفل‌های بسته معما را باز کند و به جواب برسد. شخصیت موردعلاقه من در دنیای سینما، کاراکتر «پروفسور» در سریال «خانه کاغذی» است. پروفسور، متفکر، اهل ریسک و آرام است. او حتی برای اتفاق‌هایی که احتمال رخ دادن‎شان بسیار کم است هم نقشه دارد. پروفسور قدرت تجزیه و تحلیل بالایی دارد و علت آرامش او اطمینان به نقشه‌هایش است. حاصل ترکیب شخصیت من و پروفسور، شخصی می‌شود مانند پروفسور آینده‌نگر و  مثل من عجول که اصلا هم اهل ریسک کردن نیست.

 

 

جورج بیلی| جنتلمن و باعرضه

علی مقدم، 14ساله

من به یک یا چند ژانر خودم را محدود نمی‌کنم و معیارم برای دیدن یک فیلم، کارگردان آن است. من تا حالا فیلم‌های زیادی دیده‌ام و همیشه دوست داشتم به‌جای شخصیت‌های «تونی استارک» [مرد آهنی] و «بروس وین» [بتمن] باشم چون بسیار پولدار و معروف‌اند اما حالا که بیشتر فکر می‌کنم دوست دارم به‌جای شخصیت «جورج بیلی» در فیلم «چه زندگی شگفت‌انگیزی» باشم.  جورج بیلی مردی با روابط اجتماعی بالا، باادب و باعرضه است و قلب پاک و درستی دارد. علت انتخاب من این است که اگر در زندگی همه انسان‌ها فردی مهم و یاری‎کننده مانند جورج بیلی وجود داشته‎باشد، هیچ‎کس احساس تنهایی نمی‎کند. شخصیت من اگر با کاراکتر بیلی ترکیب شود، به‎اندازه او جنتلمن نخواهم‎بود ولی مراوده‎ام با دیگران بهتر می‎شود.

امروز می‌خواهیم درباره موضوع مهمی صحبت کنیم که شاید برخی از شما درباره اش کمی شنیده‌باشید؛ اختلالات خوردن. می‌خواهیم بدانیم اختلالات خوردن که در برخی شهرهای ایران تاحدود 24درصد نوجوانان را به‌نوعی درگیر خود کرده‌است، چیست و چطور می‌توانیم به خودمان کمک کنیم تا کمتر درگیر این مشکل شویم؟

    از بی‌اشتهایی تا پراشتهایی روانی

شروع دو مورد از اختلالات خوردن یعنی بی‌اشتهایی روانی و پراشتهایی روانی (بولیمیا)، در بسیاری از افراد از دوره نوجوانی است. در بی‌اشتهایی روانی، فرد با این‌که اضافه‌وزن ندارد اما خود را چاق درنظر می‌گیرد و با گرفتن رژیم‌های سخت و ورزش‌های سنگین درپی کاهش وزن است. در پراشتهایی روانی، فرد در دوره‌هایی دچار پرخوری شدید می‌شود و بعد از این پرخوری سعی می‌کند به هر ترتیبی شده، اثر پرخوری را کم کند. گاهی افراد بعد از پرخوری، یکی دو روزی خیلی غذا نمی‌خورند؛ گاهی ورزش‌های بسیارسنگین انجام می‌دهند و گاهی دست به دامن داروهایی می‌شوند تا غذا کمتر در بدن‌شان جذب شود. بعضی افراد این گروه ممکن است اضافه‌وزن داشته‎باشند اما در بسیاری مواقع فرد اضافه‌وزن ندارد.

اختلالات خوردن عوارض جسمی شدیدی دارد چون اجازه نمی دهد مواد غذایی ضروری جذب بدن شود. نوجوانِ درگیر این مسائل، ممکن است رشد قدی‌اش مشکل پیدا کند؛ دندان‌هایش خراب شود و اندام‌های داخلی بدنش نتوانند کارشان را به‌درستی انجام دهند.

  چند نکته برای کمک به خود

 خبر خوب این‌که شما قدم اول را برای کمک به خود برداشته‌اید چراکه با خواندن این مطلب درحال کسب اطلاعات هستید و این خود کمک‌کننده است.

  بخشی از چرایی بروز این اختلالات، فرهنگ حاکم و فشار بسیار شدیدی است که برای لاغری به افراد وارد می‌شود. پس درگیری با این اختلالات، نشانه ضعف شخص نیست.

  غالب اوقات تصویر بدنی افرادی که درگیر اختلالات خوردن هستند، مغشوش است. برای کمک به اصلاح این تصویر، درباره وزن متناسب با قد و شرایط خود اطلاعات کسب کنید و در زمان استفاده از شبکه‌های اجتماعی به ویژه اینستاگرام، حواس‌تان به تصورات غلطی باشد که در این فضا به افراد داده می‌شود.

 اگر در دایره دوستان‎تان افرادی هستند که دایم درباره چاقی ابراز نگرانی می‎کنند یا عادات بد غذا خوردن مانند پرخوری و بعد رژیم سخت دارند، سعی کنید رابطه خود با آن‌ها را تغییر دهید. موضوعات موردبحث را عوض کنید و اجازه ندهید درباره وزن‌تان صحبت کنند.

  مهارت‌های مدیریت هیجان (به‌ویژه درباره هیجانات ناخوشایندی مثل عصبانیت) را تقویت کنید. در کنار آن بیان جرئت‌مندانه هم می‌تواند به شما کمک کند تا بهتر از عهده مسائل بر بیایید.

  اگر درگیری ذهنی شما با موضوع غذا زیاد است، گزینه کمک از متخصص را درنظر بگیرید. 

یکی بود یکی نبود. روزگاری مردی نیازمند زندگی می‌کرد که نمی‎توانست شکم فرزندانش را سیر کند. شبی با خودش صحبت می‌کرد که چرا با سه فرزند وضع من باید این‌گونه باشد. پس تصمیم گرفت که دست به‎دزدی بزند. بلند شد و برای دزدی به خانه همسایه‌شان رفت. در آن‌جا وسایل به‌دردبخوری پیدانکرد. برای همین ماشین اسباب‌بازی بچه همسایه را برداشت و فوری از خانه خارج شد. مرد فکر کرد اگر بچه همسایه فردا بیدار شود و بخواهد با ماشین بازی کند اما آن را پیدانکند، حتما گریه می‌کند. دلش سوخت و رفت اسباب‌بازی را سرجایش گذاشت. صبح روز بعد که مثل همیشه دنبال ‎کار می‎گشت، در خیابان کسی را دید که داشت تابلوفرش گران‌قیمتی می‌خرید. مرد وسوسه شد و او را تعقیب کرد. وقتی شب به خانه برگشت، مثل همیشه به اتاق خود رفت و وقتی همه خوابیدند، رفت به خانه همان مردی که صبح او را تعقیب کرده‌بود ولی تابلو روی دیوار نبود. حسابی ناامید شده‎بود و می‎خواست دست‎خالی به خانه برگردد که ناگهان دید النگوی زن و انگشتر مرد روی میز است. آن‌ها را برداشت و از خانه خارج شد. در راه با خود گفت اگر زن و مرد به‌خاطر النگو و انگشتر دعوای‌شان بشود، تقصیر من است. پس برگشت و النگو و انگشتر را سرجایش گذاشت. وقتی داشت می‌رفت خانه، متوجه پیرمردی شد که در خیابان خوابیده‌بود. مرد یک‌دفعه افتاد بر زمین و ناله کرد: من سرپناه دارم اما این مرد ندارد. من خانواده و جایی برای خواب دارم اما این مرد ندارد. من کفش دارم و این مرد ندارد. پس تصمیم گرفت دیگر دزدی نکند.