تو زندگی راه‎های محدودی به موفقیت ختم میشه. شما یا باید تو بورس باشین یا اینفلوئنسر و بلاگر با بیشتر از 200کا فالوئر. یا باید پارکور بلد باشین یا در ساده‎ترین حالت بتونین با  یک حرکت 15تا موزاییک رو به خاکشیر تبدیل کنین. خب بورس پول می‎خواد. بلاگر شدن خز شده و الان هرکی دوتا دابسمش بسازه، 200کا تضمینی داره. پارکور هم که با «عصرجدید»، بی‎کلاس و دم دستی شد. شکستن اجسام سخت تمرین می‎خواد، تازه قیمت مصالح ساختمانی هم بالارفته و نمی‎صرفه کلی هزینه کنی که دوثانیه موزاییک بترکونی. خب راه‎حل کم‎خرجی که باقی مونده، منتقد فیلم شدنه. خرجش یک بسته اینترنت شبانه برای دانلود فیلمه؛ یک شلوار بندکی برای پسرها و یک مانتو پر از خطوط نستعلیق برای دخترها. اگه بتونین عینک فریم‎گرد پیداکنین که چه بهتر. بعد یک دیزاین اجراکنین این جوری که عکس هیچکاک، سهراب سپهری و حسین پناهی رو بزنین رو شاسی و بذارین رو دیوار پشت سرتون. یک ماگ هم بذارین رو میز. بقیه اش کاری نداره. بگین فیلم‎نامه درنیومده‎بود. شخصیت‎ها اگزجره بودن و بیشتر به تیپ نزدیک بودن. ریتم کند بود و تدوین مشکل داشت. همینا رو چشم‎بسته بگین، درباره 90درصد فیلم‎های ایرانی، 99درصد سریال‎های ایرانی، 73درصد فیلم‎های خارجی و 56درصد سریال‎های خارجی صدق می‎کنه. تازه کی حوصله داره بره ببینه شما راست گفتین یا نه. آها ببخشین. بگین قاب‎بندی‎ها عمق نداشت و فیلم تبدیل به کولاژ از تصاویر بی ربط شده بود، اینم در کنار قبلی ها بگین تا چشم اون بچه همسایه تون که تو المپیاد شیمی مقام آورده بود دربیاد. بچه لوس درسخون.

 

  اگر پیگیر اخبار سلامت باشید، احتمالا هرهفته یا نهایت هر دوهفته یک‌بار، خلاصه‌ای از یک مطالعه جدید درباره اهمیت خواب در دوره نوجوانی را درصدر اخبار می‎بینید؛ مواردی چون «افسردگی درکمین نوجوانانی که از کمبود خواب حتی به‌میزان 30دقیقه در شبانه‌روز رنج می‌برند» یا «حساسیت بین نوجوانانی که تا دیروقت بیدارند، بیشتر دیده می‌شود». بسیاری از نوجوانان با خواندن چنین اخباری شانه بالا می‌اندازند و خیلی به آن‌ اهمیت نمی‌دهند چون تصور می‌کنند برای محافظت از خود باید کاری دشوار انجام بدهند؛ هرشب ساعت 10 بخوابند و صبح هم ساعت 6 بیدار شوند. اما آیا واقعا برای داشتن خواب مناسب و کافی در دوره نوجوانی، نیاز به چنین برنامه‌ای داریم؟

 

 «شنیان مرادیان» دختر 13ساله‌ای ا‎ست که چندوقتی‎ است اسمش سر زبان‎ها افتاده و ستاره شهر کوچکش شده‌. ماجرا به یک هفته پیش برمی‌گردد که خبر رسید این نوجوان تکواندوکار، مدال طلای مسابقات قهرمانی و ۱۰میلیون ریال وجه نقد برای خرید تجهیزات پزشکی موردنیاز بیمارستان شهرش یعنی دیواندره اهدا کرده‌است. ما این خبر را بهانه‌ای کردیم تا با دختر قهرمان و پهلوان استان کردستان گپ بزنیم.

 

 باران می‌بارید. دخترک ، دست عروسک موخرمایی‌اش را گرفت و به داخل محوطه رفت. زیر باران ایستاد و صورتش را به سمت آسمان چرخاند. قطرات باران بر صورتش لیز می‌خوردند و به زمین می‌افتادند. دخترک، یک دستش را رو به آسمان گرفت و با دست دیگر، صورت عروسکش را نیز به سمت آسمان نگه داشت تا عروسکش هم از آن احساس خوب بی‌نصیب نماند. دخترک خوشحال بود؛ عروسک خوشحال بود. دخترک برای مدتی زیر باران ایستاد. بعد به دیوار تکیه زد  و همان‌جا خوابش برد. وقتی بیدار شد، روی تختش بود. دخترک نگاهی به اطراف انداخت اما عروسکش را ندید. بی‌تاب شد و به سمت حیاط دوید. باران هنوز داشت می‌بارید. گشت و گشت تا عروسکش را پیداکرد. عروسک، روی زمین نیفتاده‌بود؛ در دستان دختربچه‌ای بود با موهای بلند خرمایی، درست همرنگ موهای عروسک. دختربچه با خوشرویی با عروسک حرف می‌زد و سرورویش را که گلی شده‌بود، تمیز می‌کرد. دخترک لبخندی زد، با خود گفت: «چه موهای قشنگی! همرنگ موهای عروسکم!». او برای مدتی آن دو را نگاه کرد و بعد به سمت اتاقش در بیمارستان راه افتاد. آسمان غرشی کرد و باران شدیدتر شد. قطرات باران روی سر بدون موی دخترک سر می‌خوردند و با اشک‌های او بر زمین می‌افتادند.

 

ایده و اجرا: صابری، مرادی