تمساح‌ها سه‎برابر بیشتر از میانگین مردم جهان، خمیردندان مصرف می‌کنند.

دو  ماه گذشت؟ به‌همین سرعت؟ نه خاله و عمویی آمد خانه‌مان که بچه‎‌های‌ لوس‌شان را دور از چشم مامان‎وباباهای‌شان اذیت کنیم. نه با اکیپ سمی‎مان از خانه بیرون رفتیم که اهل محل ازدست‌مان عاصی بشوند. نه اتوبوس و مترو را گذاشتیم روی سرمان، نه نگهبان پارک با بیل افتاد دنبال‎مان. نه می‌توانستیم به بهانه کلاس تابستانی از مامان و بابا پول گنده بگیریم که به فنا بدهیمش. نه از مهمانی و دورهمی خبری بود که خودمان را لوس کنیم و نرویم و اعصاب همه را خردوخاکشیر کنیم. نه حتی امتحان درست‎ودرمانی برگزار شد که با تجدیدی، تک‎ماده‎ای، نمره لب‎مرزی چیزی کمی هیجان به زندگی خودمان و معلم‎ها و والدین اضافه کنیم. همه معدل‎ها بیست، همه تقلب‎ها بی‎استرس، همه معلم‌ها راضی. این شد زندگی؟ بمیری کرونا که همین لذت‎های ساده را از ما دریغ کردی. پس‎فردا برای نوه و نتیجه‌ها از چه‌چیز دوران نوجوانی‌مان تعریف کنیم که بفهمند کت تن کیست؟ حالا اشکالی ندارد، از این‎به‎بعد آتش می‎سوزانیم. بله؟ از این‎به‎بعدی درکار نیست؟ تا اطلاع ثانوی امیدی به کنترل ویروس نیست و باید همین‎قدر مودب و دست‎به‌سینه باشیم؟ بالاخره که چی؟ به‎قول قشنگ‎های اینستاگرام «باز میشه این در، صبح میشه این شب»؛ آن‎وقت انتقام همه شیطنت‎های نکرده را می‎گیریم فقط تا آن‎وقت من بروم کتابم را بخوانم، بعدش برای پرنده‌ها دانه بریزم و به نوای زیبای‎شان گوش فرابدهم، بعدش نخ دندان بکشم، بعدش باز کتاب بخوانم، ای بمیری کرونا! 

 

خیلی از ما شنیده‌ایم که کمال‌گرایی می‌تواند مخرب باشد؛ به اعتمادبه‌نفس ما آسیب بزند، ترس بی‌پایه از شروع کارها در دل‌مان ایجاد کند و خلاصه نگذارد آرزوهای خود را دنبال کنیم. اما از آن‌طرف انگار دلایلی وجود دارد که دایم ما را به کمال‌گرایی تشویق می‌کند. گاهی‌اوقات حس می‌کنیم اگر بخواهیم در جمعی بدرخشیم و توانایی‌های‌مان دیده‌شود، هیچ راهی جز سخت‌گرفتن به خود و کمال‌گرایی نداریم. اصلا کمال‌گرایی چیست؟ و اگر بخواهیم کمتر کمال‌گرا باشیم، چه باید بکنیم؟

 

   بعضی‌وقت‌ها نظرات و تصمیم‌های ما از جانب پدرومادر و بقیه بزرگ ترها نادیده گرفته می‌شود؛ شاید به این دلیل که فکر می‌کنند ما هنوز بچه‌ایم. موضوع دورهمی این هفته، اعتماد بزرگ‌ترها به ما نوجوانان است. از مهمانان این هفته پرسیدیم که ازپس انجام دادن چه کارهایی برمی‌آیند که بزرگ‌ترها اجازه انجام دادنش را به آن‌ها نمی‎دهند؛ در چه مواردی از جانب پدرومادر جدی گرفته نمی‌شوند و چه کارهایی برای اثبات خود انجام داده‎اند؟

 

نفهمیدم دیشب چطور پا به این شهر گذاشتم. یادم نیست به صاحب مسافرخانه چی گفتم، فقط می‌دانم بی‌حال و بی‌هوش افتادم روی این تخت سفت. ملافه‌ کهنه را کنار می‌زنم، بوی تند شوینده‌اش به سرفه‌ام می‌اندازد. بوی دست‌های مامان. چقدر دلم برایش تنگ شده. صدای دو نفر از پنجره نیمه‌باز توجهم را جلب می‌کند.

«قهری؟ حرف هم نمی‌زنی؟» زن، روی جدول خیابان کنار دختربچه می‌نشیند. دختر سرش را برمی‌گرداند: «بله قهرم، حرفم نمی‌زنم». «خب حالا که چیزی نشده. پاشو بریم، زشته. قول میدم بهتر از اینا رو برات بخرم». لباس پاره‌ام را نشانش می‎دهم و می‎گویم: «زشت ایناس. من دیگه دلم نمی‌خواد با این لباسا باشم. همه‌جاش پر از پینه‌دوزیه. همه بچه‌ها لباسای خوشگل دارن ولی من چندساله که لباس نو ندارم». نگاه‌های تیز مردم را روی خودمان احساس می‎کنم. از همه‌شان بدم می‌آید. از همه نگاه‌هایی که هیچ‌وقت نمی‌شود به آن‌ها عادت کرد و بوی حقارت می‌دهد. صورت مادر سرخ شده‌. ماهی توی دستش را بالا می‌آورد و می‎گیرد جلوی چشمم:«همه عید به سبزی‌پلو با ماهیشه. حیف نیست موقع سال تحویل نه کنار سفره باشیم نه ماهی بخوریم؟» با التماس توی چشم‎هایش ازم می‌خواهد به این بازی خاتمه بدهم اما برای من بازی نیست، خیلی هم جدی است. بلند می‎شود و دستم را می‎گیرد. دوست دارم دستش را ول کنم و جیغ‌وداد کنم و پاهایم را محکم به زمین بکوبم. دلم نمی‌آید. تقصیر او چیست. برای همین ماهی هم نصف حقوقش را داده‌. با دست‎های پوسته‌پوسته‎اش صورتم را نوازش می‎کند. پوستش برای این‌که بین شوینده‌ها طاقت بیاورد، باید ضخیم می‎شد. ساکت می‎شوم. مامان هم حرفی نمی‌زند. هوا سرد است. این را بخاری که از دهان مردم بیرون می‌آید، می‌گوید. گونه‌های مامان هم قرمز شده‌‌است اما من داغ‌داغم مثل نانی که تازه از تنور بیرون آمده‌باشد. پشتم خیس عرق می‌شود. دلم لک می‎زند برای بستنی قیفی تا سردی‌اش تمام وجودم را یخ کند و شیرینی‌اش به دلم برسد. جلوی در مغازه‎ای می‎ایستم و نگاهم را می‎دوزم به بستنی‌ها. مامان بدون هیچ بهانه‌ای برایم بستنی می‎خرد انگاری فهمیده‌ چقدر تشنه ام . دوست دارم تا خانه آرام لیس بزنم تا تمام نشود و همه‌چیز را فراموش کنم.

آن کوچه‌های تنگ را یکی‌یکی در ذهنم طی می‎کنم. برعکس همیشه دوست دارم راه دوبرابر شود. بدون گلایه از لباس و کفش‌های پاره. هیچ‌کس توی خیابان نیست. وسط زمستان، گرمای آن شب را حس می‌کنم. هوای اتاق برایم کم است. نفسم بالا نمی‌آید. از مسافرخانه بیرون می‌آیم. من، تنها در این شهر چه می‌کنم وقتی مامان نیست برایم بستنی بخرد و با دست‎های زمختش صورت خیسم را نوازش کند؟

ایده و اجرا: صابری، مرادی