پندار نفسش را با حرص بیرون داد. زیرلب غرغر کرد: «پووفف! چرا همیشه من باید کارهای خطری رو انجام بدم؟» سنگ زیر پایش را شوت کرد که در جوی آب افتاد. با خودش گفت: «چطوری بگم؟ ناصرآقا! ببخشید میشه توپ‌مون رو بدین؟ قول می‌دیم دیگه توپ‌مون این‎ورا نیفته». خداکند زنش خانه باشد. او همیشه توپ را می‎دهد. رسید دم در خانه ناصرآقا. زیرلب گفت: «فقط صدای رعدوبرق و پیانو کم داره». خانه ناصرآقا کابوس تمام بچه‎های محل بود. هرکس توپش در خانه ناصرآقا می‎افتاد، دیگر رنگ توپش را نمی‎دید. دستش را نزدیک زنگ برد اما ترسید. دستش را عقب کشید و دوقدم پس رفت. به خودش تشر زد: «چه خبره پسر؟ لولوخورخوره نیست که». نفس عمیقی کشید. دلش را به دریا زد و زنگ را فشرد. صدای بم و کلفتی از توی حیاط شنیده‎شد: «کیه؟ صبرکن الان میام». ترسید. تصمیم گرفت فرارکند اما تا آمد به خودش بجنبد، در بازشد و قامت ناصرآقا در چارچوب در دیده‎شد. «چیه؟ چی کار داری؟» آب دهانش را صدادار قورت داد و تته‎پته‎کنان گفت: «سلام... ببخشید توپ‌مون رو میشه بدین؟... قول می‎دیم که...». با بالاآمدن دست ناصرآقا، حرفش قطع شد. «حیف که امروز حالم خوشه. نوه‎ام به دنیا اومده و همین‎طور که می‎بینی حاضر و آماده‎ام و می‎خوام برم پیش نوه عزیزم». پندار نگاهی به کت‎وشلوار ناصرآقا کرد، شنید که ادامه می‎دهد: «وگرنه بلایی سر توپ‌تون می‎آوردم که حظ کنین». بعد از پشت در توپ را برداشت و پرت کرد سمت پندار. توپ به سینه پندار برخورد کرد. نزدیک بود بیفتد که خودش را زود جمع‎وجور کرد: «ممنونم ناصرآقا» و لبخند دندان‏نمایی زد. ناصرآقا هم لبخند محوی زد که از دید پندار پنهان نماند. «چرا معطلی؟ چیزی می‎خوای؟» پندار گفت: «نه، نه خداحافظ». بعد هم با همه توان دوید به‎سمت بچه‎ها تا خبر پس‎گرفتن توپ و دیدن لبخند ناصرآقا را بهشان بدهد.