دیر دادن گوشی به بچه می‌تواند باعث شود عطش او بیش از حد زیاد شود|  این که شما برای فرزندتان گوشی اختصاصی تهیه نکنید به معنای آن نیست که فرزندتان به هیچ عنوان از فناوری استفاده نکند. پس این تصور که اگر فرزندم گوشی اختصاصی نداشته باشد، از بقیه عقب می ماند و برایش مشکل ایجاد می‌شود، تصور نادرستی است. شما می‌توانید از دو سالگی زمان محدودی در روز، به فرزندتان اجازه دهید تا از گوشی شما یا تبلت یا دیگر صفحات نمایشی استفاده کند. نکته مهم این است که وقتی فرزند شما از وسیله‌ای مشترک با بقیه، استفاده می‌کند، مدیریت زمان و نحوه استفاده از آن بسیار راحت‌تر است و این مزیت بسیار مهمی در سنین پیش از دبستان و دبستان است.

 بیشتر دوستان فرزندم گوشی دارند و در فامیل هم به ما می‌گویند که چرا برای فرزندمان گوشی تهیه نمی‌کنیم|  همه می‌دانیم که درست یا غلط بودن یک انتخاب به تعداد افرادی که گزینه‌ای را انتخاب می‌کنند، ربط ندارد اما به وقت عمل که می‌رسد گاهی خودمان تحت فشار اجتماعی ممکن است تصمیم‌هایی را بگیریم که به نظرمان خیلی هم درست نیستند. اگر شما هم در چنین موقعیتی قرار گرفته‌اید، این نکته را به خودتان یادآوری کنید: همه ما دوست داریم فرزندانمان توان نه گفتن به 

درخواست‌های نادرست را داشته باشند و تحت فشار اجتماعی و بدون رضایت قلبی دست به کاری نزنند. پس نوبت بعد که احساس کردید استدلال‌هایی از این قبیل که «چون بقیه انجام داده‌اند، من هم باید بکنم»، سراغ شما آمد، لحظه‌ای تامل کنید. اگر درباره درست بودن آن گزینه تردید دارید، در برابر آن مقاومت کنید و بدانید که همین انتخاب‌های شما در لحظات حساس است که شما را به الگویی مناسب برای فرزندتان تبدیل خواهد کرد. 

 با توجه به وضعیت مدارس و نیاز به آموزش اینترنتی، بهترین کار تهیه گوشی جدا ست|   با توجه به تجربه سال تحصیلی گذشته، برخی والدین می‌گویند با خرید یک گوشی مستقل، فرزند ما در سال تحصیلی جدید و در صورت غیرحضوری شدن مدارس با خیال راحت می‌تواند به کارهای مدرسه برسد. این استدلال از سویی درست است اما برخی مخاطرات خرید گوشی اختصاصی برای کودکان در این موقعیت دیده نشده است. مطالعات متعدد در کشورهای مختلف نشان داده است، داشتن گوشی اختصاصی می‌تواند باعث افزایش حواس‌پرتی دانش‌آموزان و افت تحصیلی آن ها شود. شاید بپرسید پس راه‌حل چیست؟ در سنین پایین استفاده از وسایل الکترونیک هوشمند اشتراکی و در اختیارکودک گذاشتن به صورت محدود ، بهترین گزینه است. کودکان تا پیش از سنین نوجوانی و حتی در ابتدای دوره نوجوانی، اگر قرار باشد وسایل الکترونیک هوشمند 24 ساعته در اختیارشان باشد، اغلب بیش از منفعت، از آن آسیب خواهند دید. پس یا برای در اختیار گذاشتن گوشی خود به فرزندتان برای کارهای مدرسه‌ای برنامه‌ریزی کنید یا در صورت ضرورت، به خرید وسیله‌ای جدید مانند تبلت برای کل خانواده فکر کنید. مالک این وسیله جدید والدین خواهند بود و کودک تنها با اجازه و اطلاع آن‌ها می‌تواند به شکلی محدود از آن استفاده کند و حق نصب برنامه بدون اطلاع والدین را نخواهد داشت.

 فرزندمان دایم از ما طلب گوشی می‌کند؛ تهیه یک گوشی اختصاصی، تنش را کم می‌کند|  اگر فرزندتان دایم در پی گرفتن گوشی از شماست، یعنی همین الان و پیش از تهیه گوشی اختصاصی برای او، مشکلی وجود دارد که باید به آن رسیدگی شود. طبق نظر همه متخصصان، کودکان باید به شکلی محدود پای صفحات نمایشی بنشینند و از آن ها استفاده کنند. اگر فرزند شما دایم بهانه‌گیری می‌کند یا به وقت نه شنیدن از شما، بدرفتاری می‌کند، یعنی هنوز فرزندتان با محدودیت‌هایی که به نفع خودش است، کنار نیامده است. در این شرایط بدترین انتخاب، خرید گوشی اختصاصی است. چرا که در این صورت دامنه اختیارات شما در محدودسازی زمان استفاده او از گوشی، کمتر خواهد شد و این به معنای استفاده بیشتر فرزندتان و آسیب دیدن بیشتر اوست. پس برای جلوگیری از بروز مخاطرات بیشتر، تهیه گوشی اختصاصی را برای او به تعویق بیندازید و در این فاصله حتما به فکر به اجرا گذاشتن برنامه مشخص و شفافی در استفاده از گوشی برای فرزندتان باشید.

 فرزندم تک‌فرزند است و حوصله‌اش خیلی سر می‌رود، بازی کردن با گوشی کمک می‌کند خوش‌رفتارتر باشد|  موقعیت خانواده‌های تک‌فرزند در روزهای کرونایی، بسیار دشوار است. اما یادتان باشد سرگرم شدن نامحدود با گوشی، عوارضی جدی برای فرزند شما دارد. استفاده از گوشی را در صورتی که فرزندتان بیش از دو سال دارد می‌توانید در برنامه روزانه او به صورتی محدود قرار دهید اما توجه داشته باشید فرزند شما باید با هماهنگی و نظارت شما از آن استفاده کند. برای حوصله سر رفتن و بهانه‌گیری هم بهتر است با برنامه‌ریزی گزینه‌های دیگری را که می‌توانند در دسترس او باشند ، افزایش دهید؛ مواردی چون خمیربازی، سفال، آشپزی و باغبانی با همراهی فردی بزرگ تر یا فعالیت‌های هنری به شرط آن که به صورت متناوب به کودک پیشنهاد شوند، معمولا مورد استقبال خوبی قرار می‌گیرند. 

 

 

درباره مسئله مطرح شده باید بگویم در دوره نوجوانی یک تحول کیفی در ذهن و شیوه فکر کردن نوجوان پدید می‌آید و این تغییر در سبک اندیشیدن علت اصلی بسیاری از تغییرات رفتاری و هیجانی نوجوان است. در این دوره، نوجوان فرمان‌های اخلاقی که منطقش را درک کند، می‌پذیرد بر خلاف دوران کودکی که با نگاه به والدین و الگوپذیری و به دنبال تایید والدین به راحتی قابل شکل گرفتن بود. والدین باید این آگاهی را داشته باشند که نوجوان درگیری‌های ذهنی زیادی در این دوران تجربه می‌کند و با دیدی همدلانه و با این نگاه که این تغییرات ناشی از فیزیولوژی و هورمون نوجوانی گذراست با وی همراهی کنند تا بتواند این بحران را پشت سر بگذارد.

 از تکنیک پیام من کمک بگیرید

برای داشتن ارتباطی بهتر بین والدین با نوجوان، تکنیک‌های بسیاری وجود دارد. یکی از موثرترین آن‌ها، تکنیک پیام من است که چهار گام دارد. گام اول: متمرکز بر رفتارش، گام دوم: بیان احساس، گام سوم: اثر رفتارش بر شرایط و گام چهارم: بیان انتظار. با کمک این تکنیک، شما می‌توانید به دور از استفاده از سدهای ارتباطی مثل تحقیر نوجوان و نصیحت کردن، پیام خود را به نوجوان انتقال دهید. مثلا بگویید: «این‌که تو روزی ۱۰ ساعت پای بازی می‌نشینی ما رو نگران سلامتی تو می‌کنه. این باعث میشه سلامت تو مثل تیک دست و چشم و در آینده عوارض دیگر مثل شکل استخوانی شانه رو به دنبال داشته باشه و ما از تو انتظار داریم برای زمان بازی ساعت مشخص و محدودتری در نظر بگیری. نظرت چیه که به جای 10 ساعت بازی در روز، چهار ساعت در سه تایم ۸۰ دقیقه‌ای بازی کنی؟»

 یک قانون برد-برد تصویب کنید

پیشنهاد دیگر من، کمک گرفتن از تکنیک حل مسئله است که دو پیش نیاز دارد: تشکیل یک جلسه خانوادگی، توصیف مسئله( چی، کی، کجا و چگونه). با حضور دو تن از اعضای خانواده ترجیحا پدر و مادر به همراه نوجوان جلسه تشکیل و مسئله زمان زیاد بازی کامپیوتری مطرح شود. راه‌حل‌های مختلف ارائه شود و زمانی که حداقل دو نفر بر راه‌حلی توافق دارند تبدیل به قانون ‌شود همچنین پیامدی برای انجام نشدن و رعایت نکردن قانون توافقی هم در نظر گرفته شود. مثلا توافق شود بر انجام بازی در سه تایم ۸۰ دقیقه‌ای و اگر خلاف این عمل کرد تا دو روز حق بازی ندارد. اگر حین اجرای قانون احساس کردید برای اجرای بهتر می شود بندی به آن اضافه کرد تا رابطه برد-برد برای هر دو طرف یعنی هم شما والدین و هم نوجوان وجود داشته باشد، می‌توانید در قالب تبصره بیفزایید و بعد دیگر قانون را دستکاری نکنید. مراقب باشید قوانین زیاد برای نوجوان اعمال نکنید و در مواردی که ارزش قانون‌گذاری دارد از این تکنیک استفاده کنید.

 

گردگیری با اسفنجی نرم| دست‌کم ماهی یک بار بعد از گردگیری و تمیز کردن سطح چرم با اسفنجی نرم، آن را با واکس مخصوص چرم، چرب کنید. گوشه و کناره‌های  محصولات چرمی را که دسترسی سختی دارند با یک گوش پاک‌کن تمیز کنید. یک طرف گوش پاک‌کن را مرطوب کنید و طرف دیگر را خشک بگذارید، با قسمت مرطوب این نواحی را از گرد و غبار و لکه پاک کنید و با طرف دیگر، رطوبت را خشک کنید.

 استفاده نکردن بعد از واکس زدن| بهتر است محصول چرمی تازه واکس‌خورده یا چرب شده   یک شب تا صبح کنار گذاشته و بعد استفاده شود چون چرم تازه چرب‌شده، گرد و خاک را زودتر به خود جذب می کند و کدر می‌شود.

دور نگه داشتن از محیط‌های مرطوب| چرم را از محل پررطوبت دور نگه دارید تا کپک نزند. همچنین از زدن عطر و اسپری به‌صورت مستقیم روی چرم خودداری کنید چون خوش‌بو کننده‌ها حاوی موادی هستند که باعث آسیب رویه چرم می‌شود.

 نگهداری در کاور پارچه‌ای| برای محافظت از کالای چرمی به‌جای روکش پلاستیکی از کاور پارچه‌ای و الیاف طبیعی استفاده کنید. برای لباس‌ها یا کیف و کفش چرمی‌تان فضای مناسبی را در نظر بگیرید و آن‌ها را روی رگال بین انبوهی از لباس‌ها یا به صورت تلنبار شده روی کیف و کفش‌های دیگر و تحت فشار قرار ندهید.

 دور نگه داشتن از تابش مستقیم آفتاب| کیف و کفش چرمی را با کاغذ باطله پر کنید تا منجر به مچاله شدن، ترک‌خوردگی، شکستگی و تغییر شکل محصول نشود.  لباس‌ها را هم خوابیده و بدون تاخوردگی داخل کمد و به دور از تابش مستقیم خورشید، گرما و گرد و خاک بگذارید.

 غوطه‌ور نکردن در آب|  چرم را  هرگز در آب غوطه‌ور نکنید. توصیه می‌شود لکه‌گیری چرم با دستمال خشک انجام شود در غیراین صورت با کف صابون و یک اسفنج، به آرامی روی سطح چرم بکشید و لکه را پاک کنید سپس با دستمال خشک، رطوبتش را بگیرید.

 

 معمولا فرد متوجه ابتلای به این اختلال نیست

هم اکنون با توجه به انجام نشدن مصاحبه‌ای کامل با متهم و بر اساس چند جمله کوتاه که در رسانه‌ها منتشر شده، نمی‌توان نظر و تشخیص قطعی درباره اختلالات روانی این شخص صادر کرد اما با توجه به همین اعترافات اولیه متهم، مشکل وی در دسته‌بندی اختلالات شخصیت قرار می‌گیرد. اختلال شخصیت نوعی اختلال روانی است که الگوی فکر، عملکرد و رفتار فرد در آن ناسالم می‌شود. فرد مبتلا به اختلال شخصیت برای درک و همذات پنداری با موقعیت و اشخاص به مشکل برمی‌خورد. این امر منجر به محدودیت و مشکلات جدی در روابط، فعالیت‌های اجتماعی، کار و حتی محل تحصیل می‌شود. جالب است بدانید گاهی ممکن است شما متوجه نشوید که دچار اختلال شخصیت هستید چون نحوه تفکر و رفتار برای خودتان طبیعی به نظر می‌رسد و به خاطر چالش‌های پیش رو دیگران را سرزنش می‌کنید!

 علت ابتلا به اختلال شخصیت چیست؟

ژن: برخی خصوصیات شخصیتی توسط والدین و ژن انتسابی به شما منتقل می‌شود.

محیط: محیطی که در آن بزرگ شدید، رویدادهایی که اتفاق افتاده و ارتباط با اعضای خانواده و دیگران در شکل گیری شخصیت موثر است.

جمع‌بندی: باورها بر این است که اختلالات شخصیت تحت تاثیر مجموعه‌ای از عوامل ژنتیکی و محیطی رخ می دهد.

 «ک-الف» اختلال شخصیتی سادیستیک دارد

با توجه به رفتارهای ناپسندی که این فرد انجام داده و این که گفته این کارها را به خاطر هیجانش انجام می‌دهد و طبیعتا از این اتفاق شوم، لذت هم می‌برده، به نظر می‌رسد که مبتلا به اختلال شخصیتی سادیستیک است. فرد مبتلا به این اختلال از مشاهده رنج و عذاب و ناراحتی دیگران لذت می‌برد. اما قضیه، تنها به لذت از مشاهده رنج دیگران، ختم نمی‌شود؛ بلکه این افراد معمولا در اعمال آزارگرانه، شخصا وارد عمل می‌شوند و از انجام چنین اعمالی، لذت می‌برند. چنین افرادی، پرخاشگر هستند و تحقیرکننده، همچنین ظالم و بی‌رحم به نظر می‌رسند. این افراد معمولا سعی دارند که دیگران را معمولا دیگرانی  که ضعیف‌تر از خودشان هستند یا در جایگاهی پایین‌تر از خودشان قرار دارند به شدت و به صورت غیرمعمولی، تحت سلطه خود درآورند. معمولا افرادی که دست به تجاوز جنسی به دیگران می‌زنند، مبتلا به اختلال شخصیت سادیستیک هستند. یکی از دلایل احتمالی که برای ایجاد اختلال شخصیت سادیستیک در افراد مطرح می‌شود این است که این افراد، معمولا در کودکی خود، به صورت شدید و مداوم، مورد سوء استفاده فیزیکی، هیجانی یا جنسی قرار گرفته‌اند. به علاوه، این نوع از شخصیت می‌تواند از طریق مشاهده چنین رفتاری در دیگر افراد از جمله والدین یا کسانی که فرد در تعامل نزدیک با آن‌هاست نیز شکل بگیرد. بیشتر افرادی را که مبتلا به این اختلال هستند، مردان تشکیل می‌دهند. بنابراین اگر بعضی از این حس‌ها را در خودتان دارید یا دوست یا آشنایی را می‌شناسید که ممکن است به چنین اختلالی مبتلا باشد، حتما از یک روان شناس متعهد کمک بگیرید تا شاید دیگر شاهد چنین رفتارها و اتفاقات ناپسند، تلخ و ناگوار نباشیم.