جدی‎جدی مدرسه باز شد و ما هم جدی‎جدی جشن ترتیب دادیم و شما هم قراره جدی‎تر مراقب خودتون باشین. یکی از ویژگی‌های نوجوونی، تصور آسیب‎ناپذیریه. شده بعضی‌وقتا بگین «برای من که اتفاقی نمی‌افته» یا «لازم نیس نگران من باشی، چیزیم نمیشه»؟ این جمله‎ها معمولا از تصور آسیب‎ناپذیری میان. خب که چی؟ بریم به جنگ ویژگی‎ها و اقتضائات سن‎وسال‎مون؟ معلومه که نه! اما شناخت این ویژگی‎ها کمک می‎کنه این‎روزها کمتر درمعرض خطر باشیم. پس به‎امید سلامتی و دوری از خطر، میریم که داشته‎باشیم جشن شروع مدرسه رو!

 

امسال در مدرسه ممکن است یک مهمان ناخوانده روی نیمکت‌ها، توی آب‌خوری یا شاید هم در بدن دوست صمیمی‌مان منتظر ما باشد. همان مهمانی که تقریبا هفت ماهی می‌شود ما را از روال زندگی عادی بازداشته‌است اما قرار نیست بترسیم، جابزنیم یا دور درس و مدرسه را خط بکشیم فقط کافی‌ است با رعایت کردن نکات بهداشتی از ورودش به بدن‌مان جلوگیری کنیم. اولین و مهم‌ترین نکته همانی ا‎ست که بارها شنیده‎ایم و در مدرسه باید بیشتر از همه جدی بگیریمش؛ یکدیگر را بغل نکنیم، با هم دست ندهیم و هیچ‎جور تماس فیزیکی دیگری هم نداشته‎باشیم. اگرچه دل‌مان برای دوستان‌مان تنگ شده ولی دقیقا به‎دلیل همین علاقه برای سلامتی همدیگر ارزش قائل هستیم و برای شکست زنجیره‌ کرونا فاصله‌ اجتماعی را حفظ می‎کنیم. دومین نکته ماسک زدن است. خب در این مدت هم ماسک می‎زدیم ولی حالا شرایط فرق کرده و باید مدت‎ بیشتری روی صورت‎مان تحملش کنیم. پیشنهادم این است ماسک را به‎عنوان جزئی از پوشش مدرسه بپذیریم؛ شبیه قانون لباس فرم تا راحت‎تر با آن کنار بیاییم. اگر در کلاس‎ها ماده ضدعفونی‎کننده نیست، حتما اسپری و محلول الکلی خودمان را همراه ببریم. بهتر است تا حدامکان از سرویس بهداشتی و آب‌خوری استفاده نکنیم. قمقمه آب داشته‎باشیم و صبح قبل از بیرون رفتن بدون عجله،  از سرویس بهداشتی منزل استفاده کنیم. 

 

این‎هفته می‎خواهم چندتا اصطلاح کارراه‎انداز یادتان بدهم که سرکلاس انگلیسی یا حتی سرِ کلاس‎های دیگری که معلم رفیق و باحال دارند، چشم‎ها را به خودتان خیره کنید و از در و دیوار «WOW» ببارد روی سرتان.

 

مثال: .It's on the tip of my tongue      

ترجمه: نوک زبانم است. (برای وقت‎هایی که جواب، یادتان نمی‎آید و می‎خواهید وقت بخرید)

 

مثال: ?Will you excuse me for a few minutes

ترجمه: میشه چند دقیقه برم بیرون؟ (این همان «خانم/ آقا اجازه بریم دست‎شوییِ» خودمان است ولی شیک‎تر!)

 

مثال: .I'm awfully sorry but I haven't done my homework

ترجمه: خیلی متأسفم، تکلیفم را انجام نداده‌ام. (قدرت تأثیرگذاری این جمله در همان «awfully sorry» است که دل سنگ را آب می‎کند)

 

مثال:  ?Are you satisfied with my progress

ترجمه: از پیشرفت من راضی هستید؟ (این هم برای خودشیرین‎ها که از این کلاس‎زبان دست‎خالی نروند)

 

شما را نمی‌دانم ولی ما که جوان‌تر بودیم، همیشه رویای غافل گیر کردن دوست‌های‌مان را داشتیم و درحال برنامه‌ریزی برای دیدن چهره ذوق زده یکدیگر، بعد از دادن هدیه به هم بودیم؛ به‌ویژه با شروع مدارس و پس از مدت‌ها دوری! در «خودت بساز» این هفته می‌خواهم به شما یادبدهم با ایده‌ای جذاب و هیجان‌انگیز، به‌سادگی هدیه‌ای زیبا برای دوست‌تان بسازید و غافل گیرش کنید. چیز‌هایی که لازم دارید شامل چهار بخش است که حتما در هر خانه‌ای پیدا می‌شود. مهم‌ترینش لامپ مخصوص است. جالب است بدانید این لامپ‌ها ماهیتی تزیینی دارند، ازجنس پلاستیک هستند و دقیقا برای کاربردهای جینگیلی، طراحی و به فروش می‌رسند. آن‎ها را می‎توانید در بازارهای گل و فروشگاه‎های تزیینات پیدا کنید. اگر گیر نیاوردید، از لامپ معمولی هم می‎توانید استفاده کنید ولی کارتان سخت می‎شود. خب حالا داخل لامپ را کمی سنگ‌ریزه بریزید و روی آن‎ها ساکولنت مینیاتوری قرار بدهید. دور سرپیچِ لامپ یک تکه نخ بپیچانید و گره بزنید تا بشود این مجموعه را از جایی آویزان کرد. همین. این هم از رویای باغ کوچک شیشه‌ای که قرار است بشود مهمانِ خانه‌ رفیقِ شفیقِ شما! 

 

یه بویی میاد، نه؟ نمی‌دونم بوش شبیه چیه! چی؟ ماه مدرسه؟ نه بابا اون‌که بوش مثل باقالی پخته‌است. بعدم اون بوی ماه مهره. ماه مدرسه. الان شهریوریم. جانم؟ چی؟ از اون پشت اشاره می‌کنن امسال مدرسه‌ها توی شهریور باز شده. جدی؟ تکلیف آهنگش چی میشه پس؟ باز آمد بوی ماه شهریور؟ نه اصلا قشنگ نیست این‌جوری. جدا از این‌که معلوم نیست تیر و مردادمون این وسط کجا رفت، تا اومدیم به خودمون بجنبیم شهریور شد و مدرسه‌ها رو هم پیش‌پیش باز کردن ولی اشکال نداره. بذارین یه پنکه بزنم بو بره، براتون یه خاطره از دوران دانش‌آموزیم تعریف کنم. اول اینو بگم که عمرا دلم برای مدرسه تنگ بشه. بعضی شبا کابوس می‌بینم باید دوباره از اول برم مدرسه، تا یه هفته توی بیداری هم عصبانی ام. اصلا اسم مدرسه که میاد خزون می‌شم همه برگام می‌ریزه. نه که از مدرسه بترسما! چندشم می‌شه. تقصیر خودمم نیست. خاطره بد دارم. روز اول مدرسه که همه مادروپدرا بچه‌هاشونو می‌بردن و تا توی دهن معلم همراهی‌شون می‌کردن، بابای من صبح که می‌رفت اداره منو گذاشت سر یه خیابونی گفت: «باباجان این خیابونو برو پایین، دست چپ می‌افتی توی اتوبان. از اون‌جا چهارتا چهارراه بعد مدرسته.» و گازشو گرفت که بره و کارمند نمونه جهان بشه. منم چون تعریف از خود نباشه و بزنید به تخته برام، بچه باهوشی بودم تونستم مدرسه رو پیدا کنم اما این بدترین بخشش نبود. ظهر شد و زنگ مدرسه خورد. همه بچه‌ها شاد و خندان دست‌دردست والدین‌شون راهی منزل شدن جز من. عصر شد، غروب شد، دیگه داشت شب می‌شد و هنوز کسی مسئولیت منو برعهده نمی‌گرفت. حدود ساعت ۷عصر مادر به پدر گفتن: «به‌نظرت یه چیزی کم نیست؟» بابا هم که همین‌طور خیار گوشه لپش بود، گفت: «چرا اتفاقا. نمک! خانم اون نمکدون رو بده.» و بعد از تموم کردن کل ظرف میوه بالاخره یادشون افتاد دنبال من نیومدن! اینه که من از روز اول نتونستم ارتباط عاطفی با مدرسه برقرار کنم. چندبار هم رفتم دنبال پدرومادر واقعیم بگردم اما چون خیلی شبیه همین پدر و مادری‌ام که باهاشون زندگی می‌کنم، خیلی جدیم نگرفتن. باز هم به نوبه خودم آغاز سال تحصیلی رو به تمام شما دانش‌آموزان گرامی و سخت‌کوش (نخندید) تبریک و تسلیت می‌گم و الان که دقت می‌کنم می‌بینم همون بوی باقالی پخته‌ است که داره میاد!