پاستای هسته‌ای

دومین نمونه از عجیب ترین پدیده‌های کیهانی  به عنوان قوی ترین ماده در جهان هم شناخته می‌شود. گفته شده پس از مرگ یک ستاره، پروتون ها و نوترون های به جا مانده در معرض گرانش شگفت انگیزی قرار می گیرند و به این ترتیب رشته هایی باریک و شبیه ماکارونی را تشکیل می دهند. شبیه سازی ها نشان می دهند که برای شکستن این رشته های پاستای هسته ای، باید نیرویی ۱۰میلیون برابر بیشتر از نیروی لازم برای شکستن فولاد به کار گرفته شود.

عجیب‌ترین ستاره

ستاره شناسی به نام تابتا بویاجیان از دانشگاه ایالتی لوئیزیانا مدتی پیش ستاره ای عجیب به نام  KIC  را کشف کرد که در زمانی کوتاه، سر و صدای زیادی در دنیای ستاره شناسی به پا کرد. این ستاره با نام ستاره تبی (Tabby's star) هم شناخته می شود و عجیب ترین خصوصیت آن، کم شدن نورش به طرزی غیرمنتظره و مرموز است. گفته شده که ستاره تبی گاهی تا ۲۲ درصد از مقدار اولیه نور خود را از دست می‌دهد و هیچ بازه زمانی مشخص و سیستم خاصی برای کم و زیاد شدن نور آن وجود ندارد. بلافاصله پس از مطرح شدن خبر کشف این مورد از عجیب‌ترین پدیده‌های کیهانی، طرفداران تئوری های توطئه اظهار کردند به احتمال قوی ساختار هایی از موجودات فضایی پیشرفته در اطراف ستاره وجود دارند و این موجودات باعث کم و زیاد شدن نور ستاره می شوند. با این همه دانشمندان توضیح عاقلانه تر و قابل قبول تری را ارائه کرده اند؛ گفته شده که ممکن است ابر عظیمی از گرد و غبار کیهانی در اطراف این ستاره وجود داشته باشد و عبور این توده های گرد و غبار باعث تغییر درخشندگی ستاره ‌شود.

هایپریون برقی

عنوان غیرمعمول‌ترین ماه موجود در منظومه شمسی می‌تواند نصیب بسیاری از قمرهایی شود که به دور سیاره‌های همسایه ما گردش می کنند؛ قمری مثل آیو که (Io) به دور مشتری می گردد و به خاطر آتش فشان های عجیبش مشهور است یا قمر تریتون (Triton) نپتون که چشمه های فوران کننده شگفت انگیزی روی خود دارد. با این حال قمر هایپریون (Hyperion) زحل با ظاهری شبیه به سنگ پا و وجود تعداد بی شماری دهانه بر روی آن، جایگاه مخصوصی در فهرست عجیب ترین پدیده های کیهانی خواهد داشت. یکی از یافته های جالب توجه فضاپیمای کاسینی (Cassini) ناسا که در بین سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۷ به دور زحل گردش می کرد، به هایپریون مربوط می شود؛ کاسینی کشف کرد یک پرتو از ذرات حاوی الکتریسیته ساکن از این قمر در فضا منتشر می شود که در نوع خود منحصر به فرد است.

فسیل زنده‌ای از یک کهکشان

کهکشان «DGSAT I” از نوع کهکشان های فوق العاده پراکنده (UDG) است و با این که ابعاد آن تفاوت چندانی با کهکشان راه شیری ندارد، تعداد ستاره ها و تراکم اجرام آن به قدری کم است که دیدن آن بسیار مشکل است و تقریبا نامرئی به شمار می رود. با این حال DGSAT I یک تفاوت عمده با سایر کهکشان های فوق العاده پراکنده دارد؛ این کهکشان برخلاف نمونه های مشابه که در حالت های دسته ای و به صورت گروهی دیده می شوند، تنها بوده و به دور از سایر کهکشان ها در گوشه ای از فضا قرار گرفته است. کشف این سیستم ستاره ای عجیب در سال ۲۰۱۶ دانشمندان را به فکر فرو برد و منطقی ترین توضیح ارائه شده، این است که کهکشان مدنظر در زمانی متفاوت نسبت به نمونه های مشابه شکل گرفته و به احتمال قوی تولد آن حدودا یک میلیارد سال پس از انفجار بیگ بنگ رخ داده است. به این ترتیب می‌توان گفت که DGSAT I یک فسیل زنده کهکشانی به شمار می رود.

نوترینویی با اطلاعات فراوان

نوترینوها ذراتی زیر اتمی و خنثی هستند که به واسطه جرم نزدیک به صفر و قابلیت واکنش نداشتن با مواد دیگر، به عنوان ذرات ارواح هم شناخته می شوند. در همین خصوص، ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۷ روزی بود که یک نوترینو با انرژی قابل توجهی به زمین آمد که اطلاعات شگفت انگیزی را با خود آورده بود. نوترینوهای پرانرژی پدیده عجیبی نیستند و دانشمندان مستقر در آزمایشگاه نوترینو آیسکیوب  حداقل ماهی یک بار با چنین ذراتی مواجه می شوند. با این همه نکته جالب توجه درخصوص نوترینوی مدنظر این بود که اطلاعات موجود در آن، به دانشمندان این امکان را داد که حدودا مبدا آن را تشخیص دهند و تلسکوپ های خود را به سمت این مبدأ نشانه بگیرند. این اولین باری بود که ذره ای زیراتمی به اندازه کافی اطلاعات به همراه داشت تا دانشمندان را در پیدا کردن مبدا خود یاری کند. بررسی های بعدی نشان داد نوترینوی پرانرژی مد نظر حدودا ۴میلیارد سال پیش، از یک سیاه چاله کلان جرم که در وسط یک کهکشان قرار داشته، به سمت زمین پرتاب شده است.

جریان مادون قرمز فضایی

ستاره های نوترونی اجرامی آسمانی با چگالی و فشردگی بسیار زیاد هستند که پس از مرگ ستاره های معمولی به وجود می آیند. در حالت عادی این ستاره ها امواج رادیویی و تشعشعات پرانرژی دیگری مثل پرتو های ایکس را ساطع می کنند اما در سپتامبر ۲۰۱۸ دانشمندان مشاهده کردند که یک ستاره نوترونی در فاصله ۸۰۰ سال نوری از زمین، جریانی طولانی از نور مادون قرمز را به وجود آورده است. چنین پدیده ای تاکنون مشاهده نشده و دانشمندان احتمال می دهند یک دیسک از گرد و غبار در اطراف ستاره ممکن است باعث به وجود آمدن نور مادون قرمز شده باشد البته تاکنون هیچ توضیح مورد تایید و قابل قبولی در این خصوص ارائه نشده است.