توی حیاط خانه‌ مادربزرگ دیدم که درخت سیب، پر از سیب‌های قرمز و درشت شده است. این درخت را وقتی بابا کوچک بوده، در حیاط خانه‌شان کاشته است.

مامان گفت: «کنار درخت وایستا تا یک عکس بگیرم». من هم ایستادم و آماده‌ شدم. مامان گفت: «حالا لبخند بزن و بگو سیب» من همین کار را کردم. احساس کردم درخت هم همین کار را کرد. عکس خیلی خوبی شد.

 

چی لازم داریم؟

چینه یا بلوک‌های رنگی‌ و یک مقوا 

چطوری درست کنیم؟

 این بازی دو نفره انجام می‌شود. نفر اول ۴ یا ۵ چینه را با رنگ‌های مختلف کنار هم می‌چیند و با کاغذ، کتاب، مقوا یا هر وسیله دیگری جلوی آن‌ها را می‌پوشاند تا همبازی اش نبیند که چینه‌ها را چه شکلی چیده است. نفر دوم شروع به چیدن چینه‌ها می‌کند. او یک ردیف چینه می‌چیند. نفر اول به او می‌گوید رنگ کدام چینه‌ها درست است و می‌گوید کدام چینه‌ها هم رنگ و هم جایشان درست است. نفر دوم با توجه به اطلاعاتی که به دست آورده، ردیف دوم را می‌چیند. بازی ادامه پیدا می‌کند تا نفر دوم چینه‌ها را دقیقاً مشابه نفر اول بچیند و بعد جای هر دو بازیکن عوض می‌شود. هر بازیکنی که با چینش تعداد ردیف‌های کمتری به جواب برسد، برنده است. می‌توانید برای سخت‌تر شدن بازی بعضی دفعات از مهره‌های همرنگ هم در چینش چینه‌ها استفاده کنید مثلا چینه اول و سوم زرد چینه دوم آبی و چینه چهارم قرمز باشد.

 

 زهرا عراقی

 

این جای پای کیه؟

مونده روی پله‌ها

کوچیکه و بامزه

یکی، دوتا، چهار تا

 سارا نقاشی کشیدن را خیلی دوست داشت.

 او هر چیزی را می‌دید، جلویش می‌نشست، با دقت آن را نگاه می‌کرد و بعد آن‌ را نقاشی می‌کرد. یک‌بار گل‌های شمعدانی را کشید. یا مثلا یک روز دیگر دوچرخه‌ برادرش را از پشت پنجره دید و کشید.

 اما سارا این‌بار می‌خواست یک آدم بکشد؛ یک آدم واقعی.

 برای همین هم دفتر و مداد‌رنگی‌هایش را برداشت و به هال رفت. او می‌خواست مادربزرگش را بکشد. آخر مادربزرگ همیشه می‌خندید و سارا هم مطمئن بود وقتی مادربزرگ خندانش را بکشد، نقاشی‌اش خیلی زیبا خواهدشد، اما مادربزرگ به پشتی تکیه داده بود و خوابش برده بود. 

سارا با ناراحتی با خودش گفت: «مادربزرگ که توی خواب نمی‌خنده». پس به دنبال نفر بعدی که بتواند او را نقاشی کند، راه افتاد. 

مامان را توی آشپزخانه دید، خواست نقاشی‌اش را بکشد ولی مامان مدام از این‌طرف به آن‌‌طرف می‌رفت. سارا نمی‌توانست مامان در حال حرکت را نقاشی کند. 

سارا دوباره به اطرافش نگاه کرد. علی برادر بزرگ ترش را دید. او آرام یک‌جا نشسته بود. سارا خوشحال شد و پیشش رفت، اما علی خم شده بود و داشت توی دفترش چیزی می‌نوشت. 

سارا گفت: «علی صاف بشین. می‌خوام نقاشی‌ات رو بکشم». علی همان‌طور که سرش توی دفترش بود، گفت: «نمی‌تونم. دارم تکالیف ریاضی‌ام‌ رو حل می‌کنم». سارا‌ ناامید به اتاقش رفت. کسی را پیدا نکرده بود تا نقاشی‌اش را بکشد.

 ناگهان چشمش به عکس پدربزرگ که روی دیوار بود، افتاد. سارا با خودش گفت: «نقاشی پدربزرگ رو می‌کشم». بعد هم با خوشحالی دست به کار شد.

 سارا یک نقاشی زیبا از پدربزرگ را کشید، که خیلی شبیه عکس روی دیوار بود، اما پدربزرگ توی دفتر سارا‌ لبخند زیباتری داشت.  

 

دوستان خوبم به این پرنده کمک کنید تا با پریدن از روی بیضی‌ها به دانه‌های بلوط برسد. بیضی‌های مسیر حرکت پرنده تا دانه‌های بلوط را رنگ بزنید. 

 

اگر من فضانورد بودم وقتی به فضا می‌رفتم، به ستاره‌ها نزدیک می‌شدم تا ببینم آیا روی آن‌ها هم کسی زندگی می‌کند یا نه؟  آن وقت کره زمین را از فاصله دور مانند یک کره اسباب بازی کوچک می‌دیدم.  اگر آدم‌فضایی‌ها را پیدا می‌کردم با آدم‌فضایی‌ها دوست می‌شدم و با آن‌ها گرگم به هوای فضایی بازی می‌کردم. راستی به نظر شما گرگم به هوای فضایی با گرگم به هوای زمینی فرق دارد؟