گاهی بالا می‌پرد، مثل یک پرنده سبکبال که دیوار چندمتری و پله چندسانتی‌متری برایش فرقی ندارد. گاهی می‌خزد مثل ماری که زمین صاف و سنگلاخ برایش یک‎معنا دارد. گاهی معلق است بین زمین و آسمان. پارکور، این رشته جذاب چیست که بچه‌های امروزی این‌قدر عاشقش هستند؟ حدود یک‎هفته پیش خبر رسید که «یاسین همتی‎نژاد» 17ساله در مسابقات جهانی پارکور ازمیان 70ورزشکار برتر جهان، مقام اول را به‌دست آورده‌است.  یاسین حالا کم‎سن‌ترین پارکورکار ایرانی است که برای خودش اسم ‌و رسمی دارد و پدیده این رشته در جهان شناخته می‌شود. در «جوانه» این‎هفته سراغ این نوجوان قهرمان رفتیم و درباره رشته پرهیجانش گپ زدیم.

    قهرمانی تو حسابی سروصدا به‎پا کرد. چطور به این موفقیت رسیدی؟

من هشت سال است که پارکور کار می‌کنم و در این چندسال در مسابقات داخلی و خارجی زیادی شرکت کرده‌ام. البته همه این مسابقات غیررسمی بوده و به همین دلیل مدال‌هایم آن‌چنان خبرساز نشده‌است. حدود چهارماه پیش به فدراسیون پارکور درخواست دادم تا این‌بار در مسابقات جهانی شرکت کنم و مدارکم تایید شد. وقتی خبر آمد که به‎دلیل کرونا ،مسابقات به‌صورت آنلاین برگزار می‌شود، خیلی خوشحال شدم چون دیگر لازم نبود برای شرکت در مسابقات هزینه زیادی پرداخت کنم. شرکت‌کننده‌ها در مسابقات حضوری استرس زیادی دارند؛ حتی کوچک‌ترین خطاها دیده می‌شود و ممکن است یک اشتباه کوچک مقام اول و دوم را جابه‌جا کند ولی در مسابقات آنلاین هر نفر می‌تواند بنا به موانعی که از قبل مشخص شده‎است، چندین‌بار جلوی دوربین تمرین کند و بهترین ویدئو را برای هیئت داوران بفرستد. من هم بهترین فیلم ام را فرستادم که موردتشویق قرارگرفت و4هزار فرانک سوئیس معادل 120میلیون تومان جایزه گرفتم. این پول البته هنوز به دستم نرسیده اما مربی‌ام پیگیرش است. من هم بخشی از جایزه را به مربی‌ام می‌سپارم تا برای ورزشم استفاده کند. در این مسابقات پنج، شش ایرانی دیگر هم شرکت کردند اما من اولین کسی بودم که در سطح جهانی این رشته قهرمان شدم.

    به‌نظر خیلی‌ها پارکور، مخصوص بچه‌پولدارهای شهرهای بزرگ است. تو چطوری این رشته را یادگرفتی؟

من متولد «گچسارانِ» استان کهگیلویه‎وبویراحمد هستم. وقتی سنم کمتر بود، هربار به پارک محله‎مان می‌رفتم، بچه‌ها را می‌دیدم که پارکور تمرین می‌کنند. آن‎زمان اصلا اسم این ورزش را نمی‌دانستم اما از حرکاتی که آن‌ها انجام می‌دادند، خوشم می‌آمد. حدود دوسال تمرین کردم بدون آن‌که بدانم چه ورزشی انجام می‎دهم. اوایل، حرکات را با نگاه کردن به بچه‌ها انجام می‎دادم اما یک‌روز ناگهان توانستم مثل ژیمناستیک‌کارها پاهایم را 180درجه باز کنم. در شهر ما باشگاهی برای پارکور وجود نداشت و من دوسال بعد که برای زندگی به شیراز آمدیم، به باشگاه رفتم و ورزشم را به‌صورت حرفه‎ای ادامه دادم.

    تا چندسال پیش پارکور خیلی شناخته شده‌نبود اما حالا نوجوان‌های زیادی در این رشته فعالیت می‌کنند. ماجرا چیست؟

تازه چندسالی است که این رشته به رسمیت شناخته شده‎ و مسابقاتی برایش   برگزار می‌شود. پارکور یک ورزش نمایشی است و از آن‌چیزهایی است که مردم خوش‌شان می‌آید. برای همین خیلی از پارکورکارها در فضای مجازی هم پرطرفدار هستند. مثلا من در اینستاگرام 42 هزار دنبال‌کننده دارم. هرروز فیلم تمرین‌هایم را در صفحه شخصی‌ام منتشر می‌کنم و مخاطبانم تشویقم می‌کنند. تا چندسال پیش پارکورکارهای ایرانی فقط به حرکات نمایشی فکر می‌کردند ولی حالا برای قهرمانی در مسابقات تلاش می‌کنند. هر ورزشی ، ایده‎آلی دارد. مثلا کشتی‌گیرها به المپیک و فوتبالیست‌ها به جام‎جهانی فکر می‌کنند. آخرین مرحله پارکورکار، مسابقات «art of motion» است که برایش تلاش می‌کنم. تا حالا کسی از ایران در این سطح از مسابقات شرکت نکرده‎است.

    بچه‎های پارکورکار در کشور ما حمایت می‎شوند؟

من تا حالا بارها به‎دلیل مشکلات مالی از شرکت در مسابقات جهانی انصراف داده‎ام چون سفر به کشورهای دیگر هزینه زیادی دارد. الان هم که قهرمان جهان شده‌ام، هیچ اسپانسری ندارم. پارکور، ورزش پرهزینه‌ای نیست. من الان ماهیانه برای حضور در باشگاه فقط 150هزار تومان می‌دهم ولی شرکت در مسابقات هزینه زیادی دارد و این مشکل همه ورزشکارهاست. متاسفانه همه چشم‌ها به فوتبال دوخته شده‎است و کسی به پارکور و رشته‌های دیگر توجهی نمی‎کند. یک دوره‌ به‎دلیل شرایط بد تصمیم به مهاجرت گرفتم. از چند کشور هم دعوت‎نامه داشتم ولی ماندم چون می‌خواهم برای کشور خودم تلاش کنم. با این‌که خیلی از نوجوان ها و جوان‌ها عاشق پارکور هستند ولی هنوز در خیلی از شهرها باشگاه و مربی و محل تمرین نداریم.

 

خیلی از روان‎شناس‎های خوب، این‎روزها جلسات مشاوره را از راه دور و اینترنتی تشکیل می‎دهند. پس منظور از روان‎درمانی اینترنتی این نیست که به روان‎شناس‎های بی‎نام‎ونشان اینستاگرامی و تلگرامی اعتماد کنیم. درمانگر باید مدرک تحصیلی و سابقه کاری مشخص داشته‎باشد، نه از این‎ها که دوربین می‎گذارند جلوی‎شان و ویدئو ضبط می‎کنند و در دنیای واقعی کسی ازشان خبری ندارد.

درمانگر معتمد را باید به کمک یک بزرگ‎تر قابل اعتماد پیدا کنیم؛ پدر، مادر، خواهر و برادر، مشاور و معلم مدرسه یا یکی از اعضای فامیل. یعنی در مرحله اول باید کسی را پیدا کنیم که به‎راحتی با او درباره مشکل‎مان صحبت کنیم. بعد از او خواهش کنیم در پیداکردن یک درمانگر خوب و -اگر لازم شد- درطول جلسات مشاوره، همراه‎مان باشد.

 جلسات اینترنتی به‎دلایل مختلف که بالاتر گفتیم، می‎توانند مفید باشند اما نه برای همه‎ مسائل و مشکلات. مثلا اگر کسی به افکار خطرناک یا رفتارهای پرخطر مثل آسیب زدن به خودش تمایل داشته‎باشد، مشاوره حضوری برای او گزینه بهتری ا‎ست. در این شرایط، نباید زمان را ازدست بدهیم و لازم است که هرچه زودتر به یک درمانگر مراجعه کنیم.

 محرمانه بودن جلسات مشاوره یکی از اصول درمانگری ا‎ست. حالا تکلیف این قضیه در مشاوره آنلاین چه می‎شود؟ برای این‎که خیال‎تان از این بابت راحت شود، از درمانگرتان بخواهید به شما درباره روشش برای محرمانه نگه داشتن جلسه توضیح بدهد. مطمئن باشید که این سوال، بدبینانه یا غیرمحترمانه نیست. هر ابهام و سوال دیگری که درباره روند کار دارید، می‎توانید ابتدای جلسه یا درطول جلسات از مشاورتان بپرسید. این نگرانی‎ها قابل درک هستند و نباید مانع شما برای مراجعه به درمانگر بشوند.

بهتر است جلسات روان‎درمانی اینترنتی را مثل جلسه‎های حضوری، رسمی برگزار کنید. اگر احساس کردید درمانگرتان دربرابر شما از فضای اینترنت برای ارتباطی غیر از مشاوره استفاده می‎کند یا عکسی از شما می‎خواهد یا درباره ظاهرتان اظهارنظر می‎کند، حق دارید به جلسات ادامه ندهید و ترجیحا با یک بزرگ‎تر قابل اطمینان در این‎باره صحبت کنید. ارتباط شما با درمانگرتان باید به زمان جلسه محدود شود مگر این‎که قبلا به شما اجازه داده‎باشد در مواقع غیر از جلسه، سوال‎های ضروری‎تان را بپرسید.