نشانه‌های آزاردهنده از راه می‌رسند

همان‌طور که گفتیم ماجرای مواجهه با یک زورگیر و دردسرهایش در همان لحظه به پایان نمی‌رسد. ممکن است فرد بعد از تروما(ضربه‌های شدید روانی) با نشانه‌های آزاردهنده‌ای مثل برانگیختگی زیاد (واکنش از جا پریدن)، گوش‌به‌زنگی مفرط، مشکل در تمرکز، اجتناب و بی‌احساسی(کند شدن هیجان‌ها)، تجربه مجدد تروما از طریق فلش بک‌های ذهنی(در قالب تصاویر یا کابوس) مواجه شود. به‌طوری‌که به گفته مهراب قاسم‌خانی، «دخترم حتی زمانی که کنار من است صدای موتور می‌شنود به‌شدت می‌ترسد و حتی برخی اوقات گریه هم می‌کند. این حادثه باعث شده دخترم از بیرون رفتن بترسد و حتی زمانی که قصد دارد خودرویش را به داخل پارکینگ منتقل کند از من می‌خواهد مقابل در پارکینگ مراقب وی باشم.»

 واکنش آسیب‌دیدگان یکسان نیست

خود نیروانا درباره آن اتفاق گفته است:«در این مدت همچنان تصویر سارق قمه به دست در ذهنم است و کاملاً ازنظر روحی به‌هم‌ریخته‌ام». استرس، فشار شدیدی است که ظرفیت روانی ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بعد از وقایع تروماتیک، طبیعی است که تا چند روز تصاویر حادثه در ذهن‌مان تداعی شوند. البته همه به‌طور یکسان، نشانه‌ها را تجربه نمی‌کنند. ما با طیفی از حالت‌های هیجانی، شناختی و رفتاری روبه رو هستیم؛ از سکوت تا پرحرفی، کرختی عاطفی تا گریه‌های مدام و ... واکنش‌هایی هستند که در شخص آسیب‌دیده بروز پیدا می‌کنند.

 بعد از خفت‌گیری، چه اتفاقی می‌افتد؟

ما معمولاً دنیا را جای نسبتاً امنی می‌دانیم و انسان‌ها را به‌عنوان موجوداتی  با اخلاق می‌شناسیم. بعد از حوادث استرس‌زا، این دیدگاه به چالش کشیده می‌شود و در حالت شوک، ناباوری و تعارض قرار می‌گیریم. حالا انگار انسان‌هایی هستند که برخلاف باور ما، می‌توانند به امنیت ما دستبرد بزنند. وضعیت‌های تهاجمی مثل زورگیری و خفت شدن، جزو وقایعی هستند که دو باور مهم «دنیا جای امنی است» و «من توانمند هستم» را تغییر می‌دهند. ممکن است افراد بعد از پشت سر گذاشتن رویداد، همچنان به آن دیدگاه منفی داشته باشند. احساس ناتوانی، درماندگی، ترس از تکرار حادثه و... تا حدی می‌تواند طبیعی باشد اما تجربه آن ها در طولانی‌مدت، رنج روانی را افزایش می‌دهد.

 نگویید که تقصیر خودم بود!

شاید هجوم استرس‌ها اجازه ندهند تا واقعیت را آن‌طور که هست ارزیابی کنیم. کوچک نمایی و بزرگ نمایی تروما، هر دو آسیب‌زننده هستند. جملاتی مثل «حالا اتفاقی نیفتاده، چیزی نیست و بیخودی بزرگش کردم، تقصیر خودم بود، دیگه بعد این اتفاق نمی‌تونم زندگی کنم و...»، چه در قالب خودگویی‌های منفی یا گفته‌های دیگران، نه‌تنها زخم روانی را التیام نمی‌دهد بلکه رنج را بیشتر می‌کند. خود سرزنشی و نسبت دادن نقایص محیطی به خودمان هم فرایند بهبودیافتن را کند می‌کند.

از گشودگی در مقابل هیجان‌های منفی کمک بگیرید

گشودگی در مقابل هیجان‌های منفی، کار سختی است اما کمک می‌کند به‌جای اجتناب، هرچه زودتر با افکار و احساسات ناخوشایندمان روبه‌رو شویم و مسئولیت آن‌ها را بپذیریم. در این شرایط است که می‌توانیم برای خودمان کاری انجام دهیم. یادمان نرود افکار آزاردهنده‌ای که از ذهن‌مان می‌گذرد، هرگز مساوی واقعیت نیستند و قرار نیست عملی شوند.

 اطرافیان افراد آسیب دیده چه کنند؟

اگر از اطرافیان فرد آسیب‌دیده هستیم، بهتر است با «گوش دادن حمایتی»، نشان دهیم کنار او هستیم، تنهایش نمی‌گذاریم و حس و حالش را به رسمیت می‌شناسیم. درمیان گذاشتن حادثه با یک شخص امن، کمک می‌کند تا دقایق و روزهای بعد را قدری راحت‌تر سپری کنیم. گزارش یا روایت روانی سریع (بلافاصله بعد از رویداد تروماتیک) هم بار روانی را کم می‌کند. وقتی بتوانیم در کنار یک شخص حامی، پیگیری‌های لازم(قضایی، پزشکی و روان‌شناختی) را انجام دهیم، میزان کمتری از درماندگی و آسیب‌پذیری را تجربه خواهیم کرد. حالا می‌دانیم که قربانی شرایط نیستیم و در حد توان می‌توانیم برای بهبود خودمان اقدام کنیم.

 تمرین‌های آرام‌تنی انجام دهید 

استفاده از تمرین‌های آرام‌تنی (تمرکز بر تنفس عمیق شکمی، انقباض و شل کردن عضلات در یک حالت آرامش‌بخش)، در کوتاه‌مدت کمک می‌کنند میزان تنیدگی و فشار جسمی و روانی را کم کنیم. آن چه در درازمدت اهمیت دارد، کمک گرفتن از یک فرد حامی (اعضای خانواده و دوستان صمیمی)، پیگیری‌های مربوط و صحبت با یک درمانگر است تا به‌مرورزمان، نشانه‌های آزاردهنده کم یا حذف شود و ترس افراطی جایش را به رفتار مراقبت‌کننده(در حد متعادل) بدهد.

 

برای متاهل شدن ، ما باید با فردی ازدواج کنیم که الان هست، نه فردی که قرار است در آینده بشود. باور غلطی وجود دارد مبنی بر این‌که من بعد ازدواج، همسرم را تغییر خواهم داد. هم مرد و هم زن، ممکن است چنین باوری داشته باشند. وقتی در ابتدای آشنایی یا در جلسات اولیه و مراسم خواستگاری متوجه نکاتی در فرد مدنظر می‌شویم که یا آن‌ها را نادیده می‌گیریم  یا از کنار آن‌ها عبور می‌کنیم یا این‌که تغییر را به آینده موکول می‌کنیم و با خود می‌گوییم او را تغییر خواهم داد و از عشق و رابطه‌ام استفاده خواهم کرد تا او آن عادت و رفتار را کنار بگذارد، یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات زندگی مشترک‌مان را انجام داده‌ایم. امیدوارم این قسمت را دختر و پسرهای در آستانه ازدواج هم بخوانند تا اهمیت تصمیم‌گیری نهایی برای انتخاب همسر را بیشتر درک کنند. اما شما مخاطب گرامی باید بدانید تغییر عادت‌های رفتاری همسر، خیلی سخت اتفاق می‌افتد و نیازمند توجه به نکاتی است که برخی از آن‌ها را برای‌تان در ادامه توضیح خواهم داد. قبل از هر چیز توجه داشته باشید قطعا رفتار ایشان برای مصرف سیگار اشتباه است و توصیه‌شان به شما هم اشتباه‌تر.

 از خانم‌تان طلبکار نباشید

جملاتی مثل این که «تو قول داده‌ای و حالا حتما باید سیگار را کنار بگذاری» را به کار نبرید و با استفاده از توصیه‌ها و نصیحت‌ها به دنبال تغییر در خانم‌تان نباشید زیرا این حالت می‌تواند منجر به شکل‌گیری حالت تدافعی در همسرتان شود و انگیزه‌اش برای تغییر را کمتر کند. تنها کسی که می‌توانیم او را کنترل کنیم، خودمان هستیم. بنابراین به جای آن، با روش غیرمستقیم و با بیان احساسات خود درباره مصرف سیگار ایشان و این‌که چه احساسی در این زمینه به شما دست می‌دهد، وارد عمل شوید؛ البته اشاره به نکات مثبت از جمله اخلاق خوب ایشان نیز بسیار کمک کننده است.

 توقع نداشته باشید یک باره ترک کند

کمی حوصله به خرج دهید و به دنبال این نباشید که ایشان یک باره مصرف سیگار را کنار بگذارد بلکه در ابتدا به دنبال این باشید که ایشان مصرف را کم کند و به مرور به این کار ادامه دهد. حواس‌تان باشد که ترک عادت‌های رفتاری به آسانی صورت نمی‌گیرد و نیاز به زمان و برنامه دارد. در صورت موفقیت ایشان به کم کردن مصرف سیگار جایگزین‌هایی را ایجاد کنید از جمله این‌که توجه عاطفی بیشتری به ایشان کنید، وقت بیشتری برای‌شان بگذارید، رابطه جنسی‌تان را پرشورتر کنید، هدیه بخرید برای او و ... .

 این مشکل را جدی بگیرید

توجه‌تان را به این نکته جلب می‌کنم که باید هرچه زودتر تکلیف این موضوع را مشخص کنید. بالاخره شما در آینده نزدیک قصد پدر شدن خواهید داشت و ... و این مشکل‌تان می‌تواند تاثیرات بدی بر آینده زندگی‌مشترک‌تان داشته باشد. در صورتی که پیاده کردن توصیه‌های مطرح شده برای‌تان سخت است یا این‌که همسرتان در این مسیر همراهی نمی‌کند و این موضوع باعث عدم نتیجه‌گیری شما به رغم تلاش‌تان می‌شود، مراجعه به مشاور و روان شناس متخصص زوج‌درمانی را در برنامه خود داشته باشید.

 

پیامک :

2000999 

تلگرام:

09354394576

 جنس لباس

پارچه‌های مخمل کبریتی، چرم، جیر،‌ پارچه‌های کتانی راه راه و زبر، مخمل، بافتنی و کشباف، پارچه‌هایی که آستر دارند، خز و در نهایت پارچه‌های پشمی، پارچه‌های لباس‌های پاییزی هستند. پس به سراغ این جنس‌ها هنگام انتخاب لباس بروید.

 رنگ لباس

رنگ‌ها در پاییز غوغا می‌کنند پس شما هم در این جشن رنگ طبیعت شرکت کنید. رنگ‌های کرم، قهوه‌ای، سبز، زرد،  نارنجی و... می‌تواند جزو انتخاب‌های شما در این فصل باشد.

 نوع لباس

بلوزهای یقه اسکی،‌ ژاکت کشباف،‌ عرق‌گیر، شلوارهای جین، شلوارهای پارچه‌ای کمی ضخیم‌تر،‌ دستکش‌های چرمی یا موهر ظریف، چکمه‌های ساق بلند، بلوزهای بلند دکمه دار، کت‌های ورزشی مناسب، جلیقه و کت‌های کوتاه کمردار و کمربندهای چرمی، کمد شما را پاییزی می کنند.

 راهنمای هماهنگ کردن رنگ کرم در فصل پاییز

1- رنگ زرشکی و مشکی از زیباترین رنگ‌هایی هستند که می‌توانید آن‌ها را با رنگ کرم هماهنگ کنید، ترکیب زرشکی و مشکی با رنگ کرم هماهنگی زیبا و جذابی را ایجاد می‌کند و علاوه بر این ظاهر شما آراسته تر از همیشه به نظر می‌رسد.

2- رنگ سبز و آبی ملایم هم یکی دیگر از انواع رنگ‌های مناسب برای ترکیب با رنگ کرم محسوب می‌شوند. ترکیب این دو رنگ، به شدت چشم‌نواز و زیبا خواهند شد.

3- ترکیب رنگ کرم با رنگ‌های قهوه‌ای و سفید هم می‌تواند هماهنگی مناسبی را ایجاد کند. هماهنگ کردن  رنگ کرم و قهوه‌ای از انواع ترکیب های  زیبا برای لباس مجلسی زنانه و مدل مانتوی مجلسی و اسپرت است.

4- ترکیب رنگ کرم با رنگ‌های قرمز و صورتی هم  برای انواع پوشاک زنانه و دخترانه می‌تواند ایده مناسب و قابل توجهی باشد و علاوه بر این ترکیب این رنگ‌ها در بین خانم‌های جوان، طرفداران زیادی دارد.

5- رنگ‌های خنثی از انواع رنگ‌های مناسب و زیبا برای هماهنگ کردن با رنگ کرم محسوب می‌شوند و شما می‌توانید این رنگ زیبا و پرطرفدار را با انواع رنگ‌های خنثی نظیر سفید، خاکستری و قهوه‌ای ست کنید.

 

مادر می‌گفت که همه فامیل حسرت این دختر را می‌خورند، تا حالا حتی یک مسئله کوچک هم با او نداشتیم، هرچه گفتیم به جز چشم نشنیدیم، از بچگی همین‌طور بوده. درسش عالی، رفتارش عالی، اخلاقش عالی.

پدر تایید می‌کرد که عوض این همه خوبی‌هایش، من هم هرچه خواسته بهش دادم و همیشه همه جا تعریفش را می‌کنیم. همه تعریفش را می‌کنند. وقتی گفت میاد پیش روان شناس، باورمان نشد، آخر خانم دکتر، شما به ما بگویید که مشکلش چیست؟

و دختر در تمام این مدت، ساکت و بی‌صدا گریه می‌کرد. خانواده‌ای همیشه آرام و بی‌جار و جنجال حالا انگار یک شبه توفان به زندگی‌شان زده بود. یادم آمد جلسه قبل دختر گفته بود همیشه همه مرا دوست داشتند، پدر و مادر، معلم‌ها، همکلاسی‌ها، تو دانشگاه، تو خوابگاه همه هوایم را داشتند و دارند، همه دوستم دارند. اما ناراحتم، غمگینم، از هیچی راضی نیستم. احساس می‌کنم خودم نیستم، همیشه هرچه  را بقیه گفتند قبول کردم، تنهایی از پس هیچ کاری برنمی‌آیم، حتی یک تصمیم کوچک هم نمی‌توانم بگیرم.

همه دختر جوان را دوست داشتند اما هیچ‌فردی حتی خود دختر، حواسش نبود که برای به دست آوردن این همه توجه و محبت و پذیرش و تایید، چه چیزهایی را از دست داده بود: حق انتخاب و هویت مستقل. حالا تمام این نیازهای سرکوب شده به صورت اضطراب، بی‌قراری و افسردگی خودش را نشان داده بود. شخصیتی با ویژگی‌های وابستگی و انفعال و ایثارگری که از بچگی یاد گرفته برای دوست داشتنی بودن باید همیشه خوب و حرف گوش‌کن بود و هیچ‌گاه نظر خود را بیان نکرد. این رفتار در کودکی کارآمد بوده و باعث به دست آوردن توجه و تشویق شده اما حالا در بزرگ سالی سایر نیازهای سرکوب شده به رقابت برخاسته‌اند و درون دختر جوان جنگی است بین دوست‌داشتنی بودن توسط دیگران و خود بودن و دوست‌داشتنی بودن توسط خود.

خیلی طول کشید تا دختر یاد گرفت همه ما حق داریم با پدر و مادر مخالفت مودبانه کنیم و حتی گاهی از دست آن‌ها عصبانی باشیم(البته با رعایت   احترام) اما بپذیریم که آن‌ها هم مثل هر آدمی اشتباهاتی می‌کنند و این ما هستیم که یک جایی در زندگی باید تصمیم بگیریم خود را از زنجیر اشتباهات دیگران، خشم سرکوب شده و به دست آوردن رضایتشان به هر قیمتی، رها کنیم. این شروع رشد یک «بزرگ سال سالم» در ماست.