در مسابقات این هفته لیگ‌برتر بسکتبال بانوان کشورمان، بازی بین تیم‌های نارسینا و نامی‌نو اصفهان که حساسیت بالایی داشت، با چند اتفاق خبرساز مثل غیبت سرمربی نارسینا و... همراه شد. یکی از نکات جالب این بازی ، گزارش تلویزیون از اشک ریختن بازیکنان نارسینا در زمان مکالمه تصویری با مربی غایب تیم بود و بعداز آن گفت‌وگو با «شوماری هریس» اولین بازیکن آمریکایی لیگ‌ بانوان که در حال دلداری دادن به بازیکنان تیمش، اشک خودش هم جاری شد. پیش از این فقط یک بازیکن روس در لیگ بانوان بازی کرده  و هریس دومین خارجی این لیگ    و نخستین آمریکایی آن  است. همان‌طور که می‌دانیم لیگ آمریکا معتبرترین لیگ بسکتبال دنیاست و حضور یک بسکتبالیست حرفه‌ای از این کشور در چینش تیم بسکتبال بانوان «نارسینا» در روزهای اخیر بسیار مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته است. از طریق بازیکنان این تیم بسکتبال، راه ارتباطی با این هم تیمی جدیدشان را پیدا می‌کنم و آن چه در ابتدا توجهم را جلب می‌کند، صمیمیت و تعاملی‌ است که بین او و بازیکنان تیم در همین مدت کوتاه حضورش در ایران به وجود آمده است. این رفتار دوستانه در حالی است که آن‌ها به‌سختی زبان یکدیگر را می‌فهمند و در دو خطه با فرهنگ‌های متفاوت بزرگ شده‌اند. در پرونده امروز زندگی‌سلام، می‌خواهیم با «شوماری هریس» درباره دلایل حضورش در یک تیم ایرانی و جزئیات این تصمیم گفت‌وگو کنیم. او پیشنهاد گفت‌و‌گویم را به‌گرمی می‌پذیرد و دقایقی بعد از طریق تماس تصویری صحبت‌هایمان‌ را آغاز می‌کنیم. در همین ابتدا، تصویر دختری نمکین با موهای مجعد روی صفحه گوشی‌ام ظاهر می‌شود که در نگاه اول به‌راحتی می‌توان فهمید، لبخند جزئی از صورت اوست. بازیکنی که با کیفیت خوب خودش، می‌تواند جان تازه‌ای به لیگ بسکتبال زنان ایران بدهد و نه تنها کیفیت لیگ را بالا ببرد بلکه انگیزه بسکتبالیست‌های ایرانی را هم افزایش دهد.

 

ایرانی‌ها در فرودگاه از کیفیت بازی‌ام پرسیدند!

این بازیکن آمریکایی درباره عکس‌العمل ایرانی‌ها به حضور یک زن آمریکایی در ایران می‌گوید: «در این مدت سوالات مختلفی از من شده است. حضورم ‌به‌عنوان یک آمریکایی در ایران برای همه تعجب‌آور بود. زمانی‌که در فرودگاه بودم، مسئولان فرودگاه چندین بار گذرنامه ام را بررسی کردند و از هم می‌پرسیدند واقعا یک آمریکایی این‌جا چه‌کار می‌کند؟ زمانی‌که برایشان توضیح دادم که یک بسکتبالیست حرفه‌ای هستم و برای بازی در تیم نارسینا به تهران آمدم، از حضورم هیجان‌زده ‌شدند و درباره پستی که در تیم دارم و همچنین کیفیت بازی‌ام، سوال کردند. من حتی پیج اینستاگرام تیم را به چند نفری در آن‌جا نشان دادم و آن‌ها برایم آرزوی موفقیت کردند. صادقانه بگویم، من تصمیم گرفتم به ایران بیایم زیرا احساس کردم این فرصتی است که من در کشوری که بزرگ نشدم و تحصیل نکردم، موضوعات مختلفی را یاد بگیرم و با آن‌ها آشنا شوم. من یک فرد با فکر روشن هستم بنابراین همیشه می‌خواهم چیزهای جدید را امتحان کنم و ببینم.»

 

بسکتبالیست‌های ایرانی باهوش‌ا‌ند اما نیاز به یادگیری مهارت دارند

او  با تمرینات سخت نشان می‌دهد دختری خودساخته و توانمند و یک بسکتبالیست حرفه‌ای‌ است. 

با توجه به تجربیات زیادش در این رشته کنجکاوم بدانم سطح بسکتبال بانوان ایران را چطور ارزیابی می‌کند که او در پاسخ به این سوال می‌گوید: «من در رقابت‌های سخت و مهمی شرکت داشته‌ام مثل لیگ بسکتبال آمریکا که نسبت به سایر کشورها قوی‌تر عمل کرده است اما در کل با توجه به تجربیاتی که در طول زندگی حرفه‌ای خود داشته‌ام، بسکتبال ایران را قوی نمی‌بینم. فکر می‌کنم چیزی که در بازی بسکتبال ایران قابل توجه است، ضریب هوشی بازیکنان است اما تعداد دخترانی که مهارت بالایی در بازی دارند، نسبت به کل اعضای تیم کم است و در مجموع برای رسیدن به جایگاه بهتر باید بیشتر تلاش کنند و مهارت‌های جدید یاد بگیرند.»

 

با زبان بسکتبال با هم تیمی‌هایم حرف می‌زنم

او درباره نحوه برقراری ارتباط با هم تیمی‌هایش و همین‌طور افرادی که به زبان انگلیسی مسلط نیستند، می‌گوید: «برقراری ارتباط با ایرانی‌ها برایم کار خیلی سختی نبود چون بیشتر مردم ایران تا حدودی با زبان انگلیسی آشنایی دارند اما گاهی هم پیش می‌آمد که مجبور می شدم با حرکات آهسته یا ایما و اشاره منظورم را بفهمانم یا از نرم افزارهای ترجمه استفاده کنم. در زمین بسکتبال اما شرایط متفاوت است. اگرچه به جز رنگ‌ها و روز‌های هفته کلمات دیگری را به فارسی بلد نیستم اما در زمین بازی ما یک زبان مشترک داریم با قواعد و قوانین یکسان. ما با زبان جهانی بسکتبال به‌خوبی با هم ارتباط برقرار می کنیم، تکنیک‌های مشترک را برای برد به‌کار می‌بریم و از همدیگر حمایت می‌کنیم.»

 

احترام گذاشتن در بین ایرانی‌ها ستودنی است

از او درباره جالب‌ترین رفتار ایرانی‌ها از نظر یک بازیکن بسکتبال آمریکایی می‌پرسم که با فرهنگ‌مان هم آشنایی زیادی نداشته است: «جالب‌ترین رفتار ایرانی‌ها که وقتی برای اولین بار دیدم، من را متعجب کرد، بلند شدن افراد برای کسی است که تازه به جمع وارد می‌شود که نشانه احترام است. مثلا زمانی‌که سرمربی ‌آمد، همه هم تیمی‌هایم به احترامش بلند شدند. به طور کلی، احترام گذاشتن به بزرگ ترها و پیش کسوت ها در بین ایرانی‌ها ستودنی است.» او که تاکنون چندبار برای رفت‌و آمد از تاکسی استفاده کرده با هیجان و تعجب اضافه می‌کند: «بعضی از راننده تاکسی‌های ایرانی طوری رانندگی می‌کنند که انگار هیچ قانونی در این‌باره وجود ندارد.»

 

خوشحالم به ایران آمدم

«خیلی خوشبختم که به‌عنوان اولین بازیکن آمریکایی در سوپرلیگ ایران بازی می‌کنم»، او با این مقدمه ادامه می‌دهد: «بر خلاف نظر دوستان آمریکایی‌ام که می‌گفتند بعد از رفتن به ایران از تصمیمم پشیمان خواهم شد اما این‌طور نشد. درمدتی که در ایران بودم، چیزهای متفاوتی را تجربه کردم و از نزدیک با سبک زندگی‌ شما آشنا شدم. زبان، فرهنگ، پوشش جدیدی را دیدم و با افراد تازه در تعامل بودم. این شناختی که به ‌دست آوردم، برایم ارزشمند است.» هریس سه سال پیش درسش را به اتمام رسانده و موفق به دریافت مدرک روزنامه‌نگاری شده است.‌ او هم اکنون مشغول تحصیل نیست و از اهدافش برای آینده این‌طور برای‌مان می‌گوید: « قصد دارم حداقل پنج سال دیگر به بازی حرفه‌ای در این رشته ورزشی ادامه دهم و همزمان روی مباحث سرمایه‌گذاری تمرکز کنم و کسب‌و کار خودم را راه بیندازم. حرف آخرم هم این‌که از آشنایی با شما خوشبختم، خیلی خوشحالم که به ایران آمدم».