منبع: modernelderly

 

بیشترین چیزی که ترس  از پیری را قوت می‌بخشد، وحشت از تنهایی است. افراد می‌پندارند در دوران پیری تنها خواهند ماند و در این شرایط ممکن است پایان عمر سختی را برای خود متصور شوند. معمولا زنان ترس از دست دادن زیبایی و تناسب اندام را بیشتر از مردان احساس می‌کنند. به خصوص مشکلات و مسائلی که به خاطر یائسگی و زایمان در زنان ایجاد می‌شود، می‌تواند تقویت‌ کننده گراسکوفوبیا باشد.

  علت 

گراسکوفوبیا می‌تواند از مشکلات روحی یا جسمانی نشئت بگیرد. بسیاری از افراد که زمینه استرس و اضطراب بالایی دارند ممکن است دچار گراسکوفوبیا شوند. همچنین مشکلات ناشی از بهداشت جسمانی مثل تیروئید و نارسایی ‌های هورمونی می‌تواند زمینه‌ساز ترس از پیری باشد. معمولا فرد در سنین پایین‌تر با دوران سالمندی و ناتوانی افراد دیگر روبه‌رو می‌‌شود و شاهد مرگ عزیزان خود است. تمام این عوامل می‌توانند در ذهن وی نقش ببندند و زمینه ‌‌ساز ترس از پیری در سالمندی شوند.

  روش‌ های پیشگیری

مهم‌ترین مسئله در داشتن جسم و روح سالم، سبک زندگی صحیح شامل تغذیه مناسب و تحرک کافی است. این افراد کمتر دچار استرس و اضطراب می‌‌شوند و تا حد خوبی از گراسکوفوبیا جلوگیری می‌شود. همچنین داشتن آگاهی کافی در خصوص دوران پیری و روند پیرشدن، یک عامل پیشگیری است. یکی از مهم‌ترین دلایل گراسکوفوبیا احساس تنهایی است. برای جلوگیری از این احساس می‌توانید با آدم ‌های مختلف و مناسبی معاشرت داشته باشید تا زمان کمتری احساس تنهایی کنید. هر فرد خصوصا در دوران سالمندی خود دارایی ‌های معنوی زیادی دارد. باید سعی کنید به این دارایی‌ها اهمیت بیشتری دهید تا حس‌های منفی، کمتر به سراغ شما بیایند.

  درمان‌ها

روان ‌شناسان پیشنهاد می‌کنند فرد به آراستگی ظاهرش بیشتر برسد تا کمتر احساس پیری و پژمردگی کند. همچنین یکی از بهترین کارها ورزش کردن یا داشتن تناسب اندام است که می‌تواند تاثیر بسیار زیادی در سالم ماندن او داشته باشد. به منظور کاهش استرس و اضطراب، مدیتیشن و یوگا می‌تواند نقش بسزایی داشته باشد. مراجعه به روان ‌درمانگران و

 روان‌ شناسان مجرب هم درمان دیگری است که با ریشه‌یابی صحیح این ترس می‌توانند مشکلات فرد را به خوبی شناسایی و برحسب وضعیت وی راهکار مناسبی ارائه کنند. گاهی فرد نیاز به مصرف دارو دارد تا بتواند وضعیت خود را مدیریت کند. مهم‌ترین مسئله درک صحیح فرد از روند پیری است.

 منبع: زیمد

 

در فضای مجازی ویدئویی منتشر شده‌ است که یک مرد 94 ساله‌ را درحال نواختن پیانو نشان می‌دهد. مگر 94 سالگی وقت این کارهاست؟ مگر قرار نیست در این سن‌ و سال، آدم ناتوان و بی‌ حوصله باشد؟ «فیلیپ اسپرینگر» همان مردی که ویدئوی نوازندگی‌اش منتشر شده ‌است، به سوال‌ های بالا جواب منفی قاطعانه‌ای می‌دهد.

 

آقای اسپرینگر، آهنگ ساز آمریکایی است که درطول عمر هنری هفتاد وچند ساله‌اش بیش از 540 قطعه برای معروف ‌ترین خوانندگان جهان ساخته ‌‌است و هنوز هم خیال بازنشستگی ندارد. او از مادری پیانیست و پدری علاقه‌مند به موسیقی متولد شد. برای همین استعداد 

موسیقایی‌ اش خیلی زود کشف شد و در شش سالگی توانست یک قطعه اثر «باخ»، آهنگ ساز بزرگ آلمانی را بدون هیچ آموزشی و بدون دیدن نت، صرفا از روی آن‌ چه شنیده ‌بود بنوازد. کاری که برای موزیسین‌های بزرگ سال هم آسان نیست چه برسد برای یک بچه شش ساله. به این ‌ترتیب مسیر زندگی فیلیپ با موسیقی گره خورد. در دبیرستان، پای ثابت گروه ‌های موسیقی مدرسه بود. 

در سربازی در رسته موسیقی مشغول شد و در دانشگاه رشته موسیقی را انتخاب کرد. بعد از آن نت ‌ها و صداها چنان به جسم و روح فیلیپ چسبیدند که همه زندگی‌اش را به تسخیر درآوردند. فیلیپ هم برای خواننده‌ ها آهنگ می‌نوشت، هم برای تلویزیون و نمایش ‌های موزیکال و سینما؛ چون نمی‌توانست لحظه‌ای از عشق عمیقش دست بکشد و تا امروز هم نتوانسته یا بهتر بگویم، نخواسته‌ است بدون این عشق و علاقه زندگی کند.

 

لطفا هرچه سریع‌تر ننه‌ جون را  به ویلچرش  برسانید!

 

یک روز در شعبه نشسته بودم که مدیر دفتر، پرونده جدیدی برایم آورد که روی جلد در قسمت موضوع نوشته شده بود اسید پاشی. برق از کله‌ام پرید و از حالت لم ‌داده تغییر موضع دادم و به صورت نیم ‌خیز کمی از روی صندلی بلند شدم تا بتوانم نهایت تمرکز و دقت را در خصوص پرونده داشته باشم. احساس غرور کردم که دستگاه قضایی موضوعی با این درجه از اهمیت را به من سپرده است. به این می‌اندیشیدم که نباید از مدار عدالت خارج شوم. مابین این احساسات ناب، با چشمانی خمار، پرونده را به صحنه آهسته‌ترین حالت ممکن باز کردم. موضوع از این قرار بود:

اصغر و اکبر( اسم‌ها فرضی است) سر جای پارک در پارکینگ مجتمع مسکونی اختلاف داشتند. یک روز که اصغر ماشینش را در محل مورد اختلاف پارک کرده بود، اکبر مقداری اسید رقیق‌ شده پاشیده روی کاپوت ماشین اصغر. اسید رقیق‌ شده در حد کمی وایتکس مخلوط ‌شده در آب. آن ‌طور که رنگ بخش کوچکی از کاپوت ماشین اصغر به اندازه نصف کف دست یک درجه روشن شده بود.

این بار به سریع‌ترین حالت ممکن پرونده را بستم و پرت کردم روی میز عسلی گوشه اتاق. کارد که هیچ، با قداره روی شاهرگم می‌زدی خونم درنمی‌آمد. با این ‌که کسی از حس و حال و ذهن و ضمیرم خبر نداشت احساس خجالت کردم. 

حس می‌کردم غرورم خدشه‌دار شده. مدیر دفتر بیچاره را با عصبانیت فرا خواندم و با عتاب پرسیدم: «مرد حسابی، کجای این پرونده اسید پاشیه؟ این یک پرونده تخریب ساده است.» مدیر دفتر هاج و واج جواب داد: «خب خود شاکی تو شکواییه نوشته موضوع شکایت اسید پاشی»!

به او گفتم شاکی را بفرستد برود که اگر وارد اتاق شود احتمالا از من یک رفتار اسیدی می‌بیند! آخر شاکی محترم چرا این کار را با من می‌کنی؟ چرا با احساسات پاک یک قاضی بازی می‌کنی؟ چرا باعث سرخوردگی یک قاضی مظلوم می‌شوی؟ چرا...!

 

 برگرفته از کتاب «پشت میز عدلیه» به قلم قاضی امین تویسرکانی