جزیره سنگی «مون سَن‌میشِل» یکی از مناطق توریستی و پربازدید در شمال‌غربی فرانسه است. این مکان به‌ بلندترین جزرومد آب‌ با حدود 15متر ارتفاع، سنگ‌های شیب‌دار و ریگ‌های روانش مشهور است. جزرومدهای بلند آب‌های اقیانوسی، شب‌ها دیواره‌های بلند قلعه درون آن را به زیر آب می‌برد و صبح‌ها دوباره عقب‌نشینی می‌کند و جزیره به‌طور کامل نمایان می‌شود. این جزیره از روی اسم «رافائل میکائیل» نام‌گذاری شده‌است. براساس افسانه‌ای از قرون وسطی، در قرن هشتم میلادی «اوبرت» اسقف شهر «آورانچس» مدعی شد که میکائیل (میشل)، فرشته‌ مقرب او را به ساخت کلیسایی بر فراز جزیره ترغیب کرده‌است. در دورانی که کشور فرانسه درگیر جنگ‌های متعدد بود، این جزیره و قلعه به‌دلیل حصار آبی پیرامونش از هرگونه خرابی و دست‌درازی دشمنان درامان ماند. جزرومد دریاچه اطراف قلعه مانع از ورود و پیشروی نیروهای دشمن می‌شد. به همین دلیل سال‌ها بعد مردم دست به ساخت صومعه و ساختمان‌های دیگر زدند؛ از جمله زندان‌هایی که گفته می‌شد زندانی‌ها در آن نه می‌توانستند بایستند و نه بنشینند و همچون همسترها در آن می‌چرخیدند! قلعه سن‌میشل به‌دلیل معماری، زیبایی خیره‌کننده محیط اطراف و همچنین رمز و رازهای قرون وسطایی و افسانه‌های باستانی‌اش یکی از نخستین بناهای تاریخی است که در سال ۱۹۷۹ در میراث جهانی یونسکو به‌ثبت رسید. در فصل بهار و پاییز گردشگران زیادی به این مکان می‌روند تا تماشاگر جزرومد‌های مرتفعی باشند که در چشم‌به‌هم‌زدنی بخش زیادی از جزیره را در آب پنهان می‌کند. این جزیره زیبا و قلعه اسرارآمیزش بعد از برج ایفل جزو پرطرفدارترین مکان‌های تاریخی کشور فرانسه است که روزانه عکس‌های هنری زیادی از آن در فضای مجازی بارگذاری می‌شود.

 

   قابل اینستاگرام شدن!

خلق یک اثر هنری، هدف می‌طلبد. هدف‌تان از عکاسی به خوتان مربوط است اما اگر نتوانید آن را در عکس‌های‌تان به نمایش بگذارید، در کارتان شکست خورده‌اید. سری به صفحه اینفلوئنسرها بزنید و عکس‌های‌شان را تماشا کنید. چندین هزار نفر دنبال‌کننده هر روز منتظر هستند تا عکس تازه‌ای از آن‌ها ببینند اما اگر بخواهیم صرفا به‌مثابه عکس با آن‌ها مواجه شویم، چه چیزی می‌بینیم؟ بیایید پیج X را باهم بررسی کنیم؛ فرد خوش‌چهره و خوش‌پوشی که هرروز ورزش و یوگا می‌کند، غذای سالم می‌خورد و سفرهای خاص می‌رود. البته همه این کارها را به پشتوانه اسپانسرهایی انجام می‌دهد که تبلیغ‌شان را  می‌کند. آیا این عکس‌ها چیزی بیشتر از تبلیغات تلویزیونی هستند که معمولا حوصله‌شان را نداریم؟ پس افراد مشتاق و پیگیر آن شیفته چه چیزی شده‌اند؟ اگر از این اینفلوئنسر بپرسیم هدفش از انتشار چنین عکس‌هایی چیست، احتمالا جواب می‌شنویم که قصد ترویج سبک زندگی  سالم را دارد. حتی با حذف جنبه خودنمایانه عکس‌ها که چندان رفتار سالمی به‌نظر نمی‌رسد، نمی‌توان این دلیل را به عنوان هدف عکاسی پذیرفت. با این حال بسیاری از افراد قابل اینستاگرام شدن (Instagramable) عکسی را معیار خوب بودن آن تلقی می‌کنند. اگر بخواهیم این نظر را قبول کنیم، برای عکاس شدن فقط به یک اسپانسر و مشاور تبلیغاتی نیاز داریم؛ فارغ از این‌که چقدر دانش فنی عکاسی داریم و معنای هنر را درک می‌کنیم.

 عکس اصیل

عکس خوب خودنما نیست، درعوض با اصالتش بیننده را مجذوب می‌کند. نور کافی، ترکیب‌بندی مناسب، فوکوس درست، قصه‌گو بودن، درگیر کردن احساسات بیننده و ثبت دقیق رنگ‌ها از ویژگی‌های اولیه یک عکس خوب است. عکاس خوب همیشه دنبال سوژه می‌گردد و تلاش می‌کند تا آن را به تأثیرگذارترین شکل ارائه بدهد. او چیزهایی را در محیط اطرافش می‌بیند که معمولا عموم بی‌توجه از کنار آن می‌گذرند. درواقع عکاس چشم تیزبینی است که یاد گرفته‌ چطور سوژه‌هایش را نشان بدهد تا تماشاچی نتواند به‌راحتی از کنار آن بگذرد. از امروز سعی کنید با دقت بیشتری محیط اطراف‌تان را ببینید. تربیت چشم‌های‌تان لازمه حرفه‌ای شدن‌تان است. فرض کنید برگ‌ریزان پاییز است. در این فصل اینترنت پر از عکس برگ‌های زرد انباشته‌شده روی زمین است که هیچ‌ تفاوتی باهم ندارند. چند نفر اما حواس‌شان است که یک برگ موقع جدا شدن از شاخه‌ چطور به زمین می‌رسد؟ آیا تابه‌حال حواس‌تان به تکیه‌گاهی بوده‌است که برگ برای فرود دارد؟ او سوار باد می‌شود و همان‌اندازه رها به زمین می‌نشیند. با وجود این پاییز در عکس‌های عموم، غمناک جلوه می‌کند درحالی‌که نگاهی نو می‌تواند آن را صرفا بخشی از واقعیت نشان بدهد، بدون احساسات

القا شده به آن.

 

   تا حالا فکر کردید دلیل خمیازه کشیدن چیست؟ راستش دانشمندان هنوز جواب دقیقی برای آن پیدا نکرده‌اند اما تحقیقات زیادی نشان داده‌است احتمالا ما خمیازه می‌کشیم تا مغز خود را سرد کنیم. مغز ما در دمای معینی به‌خوبی می‌تواند کار کند. وقتی ما فعالیت‌های زیادی در طول روز انجام می‌دهیم؛ مثل رفتن به مدرسه یا سر کار، نوشتن تکلیف، انجام بازی‌های کامپیوتری و خیلی کارهای دیگر که به تمرکز نیاز دارد، دمای مغزمان بالا می‌رود. وقتی برای خمیازه دهان‌مان را کاملا باز می‌کنیم، یک‌دفعه اکسیژن زیادی وارد خون می شود  و به این‌ترتیب مغز ما خنک می‌شود. خب به‌جز هنگام خستگی، دیگر در چه مواقعی  خمیازه می‌کشید؟ حتما می‌گویید وقتی کسی را درحال خمیازه کشیدن می‌بینید. بله، خمیازه کشیدن مسری است. چون ما موجودات اجتماعی هستیم و تمایل به تقلید رفتار دیگران داریم؛ وقتی خمیازه کشیدن یک نفر را می‌بینیم یا حتی می‌شنویم، به‌طور ناخودآگاه رفتار او را تقلید می‌کنیم. درواقع ناحیه‌ خاصی از مغز ما که جای نوعی از سلول‌های عصبی است،  فعال می‌شود که باعث می‌شود ما هم واکنش مشابهی نشان دهیم. شاید درست مثل وقتی که کسی به شما لبخند می‌زند و شما هم به او لبخند می‌زنید. البته روان شناسان دلیل آن را نوعی همدلی با دیگران می‌دانند. یعنی ما برای شریک شدن در احساس خمیازه‌ دیگری، خمیازه می‌کشیم. جالب است بدانید که خمیازه‌ مسری بیشتر بین دوستان اتفاق می‌افتد تا غریبه‌ها. حالا دفعه‌ بعد که خمیازه کشیدید یک لحظه به این فکر کنید که چه دلیلی داشته‌است. با خواندن این مطلب چطور؟ آیا احساس خمیازه در شما ایجاد شد؟ شاید هم با‌رها خمیازه کشیدید.

منابع: TED-Ed، New Scientist.com  

 

 نفس‌های به‌شماره‌افتاده جریان حیات، صحنه‌ای سوزان در حیاط. مرد خیاط در خیال دوختن لباسی که زیباتر از آن کسی ندیده‌باشد، با دستانش کوک می‌زند و در ذهنش رویا می‌بافد. رویایی که گرمابخشش نه آفتاب آسمان و نه فضای گرم خانه، بلکه شعله‌هایی فروزان است. بوی سوختگی می‌آید، نه از غذای خانه و نه از ابزار کاشانه، بلکه از تاروپود دوخت‌ودوز خیاط که سرش به خیال‌بافی گرم شده و غفلتش آتش به‌بار آورده‌است. صدای آژیر سرسام‌آور است. مرد شجاع با هر بار شنیدن آژیر و هر بار که کلاه خود را بر سر می‌نهد، می‌داند که شاید بازگشتی در کار نباشد که باید خود بسوزد تا دلی نسوزد، که قهرمانانه شعله‌های سرکش را خاموش کند تا نگاهی خاموش نشود. این تفاوت میان عشق و عادت است! دیدگاه او از جنس ترس و دلهره نیست، از سرشت قهرمانی و دلاوری است. از نوع ایثار و کوبندگی، از قِسم معرفت و فروتنی و از تیره آزادی و آزادگی. مبارزی است که هر لحظه دفتر زیستش مالامال از جانفشانی‌ها و پهلوانی‌هایی است که رایحه ذرات خاکستری، رنگی بر رخسار سلحشوری‌هایش می‌افزاید و عرصه نبردش، سرشار از زبانه‌های سرخ آتش است. لباس او از جنس آتش و نگاهش از طایفه عشق. صدایش، بانگ آژیر و تنش بلاگردان عشق به شراره‌های حریم حریق است و این، ماهیت زندگی پرتلاطم آتش‌نشانان از خودگذشته است.

 

     حتما شما هم این روزها دل‌تان برای برنامه‌های دل‌خوش کنِ گذشته تنگ شده و دوست دارید در دورهمی‌ها و برنامه‌های جورواجور شرکت کنید اما از آن‌جا که همچنان باید در خانه بمانید، این امکان فراهم نیست. خب برای این‌که کمی حال‌وهوای یکنواخت در خانه نشستن عوض شود، «خودت بساز» این هفته پیشنهاد جذابی برای‌تان دارد. ثبت و نگهداری خاطرات خوش هم کار بسیار ارزشمندی است و هم می‌تواند مایه دلخوشی باشد. در «خودت بساز» این هفته می‌خواهیم یک «قاب خاطراتِ» جدید و به‌روز درست کنیم تا این‌طوری مجبور به چاپ عکس‌ها و بیرون کشیدن‌شان از گوشی موبایل یا حافظه کامپیوتر شویم و آن‌ها را جلوی دید بگذاریم و مرورشان کنیم. برای درست کردن این قاب، کافی است از میان وسایل دورریختنی یک عدد رینگ نسبتا بزرگ بیابید و ادامه مطلب را دنبال کنید.