بدانیم
تعداد بازدید : 25
با میل آسیب زدن به خود چه کنیم؟
نویسنده : الهه توانا| روزنامه نگار
خودآزاری شامل هر کاری است که بهطور عمدی برای آسیب رساندن به خود انجام میشود، از جمله بریدن یا خاراندن شدید پوست، داغ کردن یا سوزاندن بدن، ضربه زدن به خود یا کوبیدن سر به جایی، مشت زدن به چیزها یا کوباندن بدن به دیوار و اجسام سخت، جلوگیری عمدی از بهبود زخم و مسموم کردن خود. خودآزاری همچنین میتواند شکلهای کمترواضحی داشتهباشد، مثل؛ رانندگی بیپروا، مصرف الکل و مواد مخدر و روابط پرخطر. چرا گاهی بعضی از نوجوانها میل دارند به خودشان آسیب بزنند؟ بعضی از دلایل را با هم میخوانیم؛
دلایل خودزنی
فرد احساساتی مثل غم، نفرت از خود، پوچی، گناه و عصبانیت را تجربه میکند.
فرد به این روش سعی میکند تنش درونیاش را ابراز کند.
فرد با این کار قصد دارد احساس کنترل خودش را بهدست بیاورد یا خودش را بابت کاری مجازات کند.
فرد بهدلایلی «بیحسی» را تجربه میکند و ازطریق خودآزاری سعی دارد چیزی را حس کند تا احساس زنده بودن را درک کند.
پیامدهای خودآزاری
آسیب رساندن ممکن است باعث تسکین شود اما موقتی است؛ مشکلات بیشتری بههمراه میآورد، احساس گناه در فرد ایجاد میکند و او را از یادگرفتن روشهای موثر در مواجهه با مشکلات، محروم میکند. در ابتدا صحبت کردن راجع به این رفتار با اطرافیان قابلاعتماد دشوار بهنظر میرسد اما قدمی ضروری است چون خودزنی میتواند باعث آسیب رساندن جدی به فرد شود حتی اگر خودش چنین قصدی نداشتهباشد. همچنین این رفتار میتواند بهزودی به یک عادت تبدیل شود که در اینصورت متوقف کردنش بسیار دشوار خواهدبود. نکته مهم آنکه اقدام به خودزنی یعنی فرد درمعرض مسائل مهمتری است که اگر آنها را پیدا و حل نکند، خطراتی مثل افسردگی، اعتیاد و... را بهدنبال خواهدداشت. خب چه کار باید کرد؟
پیشنهادهایی برای متوقف کردن خودآزاری
در قدم اول باید یک بزرگتر قابل اطمینان پیدا کنید و مسئله را با او درمیان بگذارید. هنگام صحبت کردن روی احساساتتان تمرکز کنید. لازم نیست شرح دقیقی از رفتار خودآزارانه بدهید، کافی است موقعیتها و احساساتی را که باعث این رفتار میشوند، پیدا کنید.
اگر حرف زدن رودررو راجع به این مسئله برایتان دشوار است، روشهای دیگری را امتحان کنید؛ نوشتن نامه، پیام گذاشتن در فضای مجازی یا فرستادن یک ایمیل ممکن است کمککننده باشد البته در پیگیریهای بعدی لازم است خودتان را برای گفتوگوی حضوری آماده کنید اما در شروع به خودتان فشار نیاورید. لازم نیست درباره موضوعاتی که آمادگیاش را ندارید، حرف بزنید یا جای زخمهایتان را نشان بدهید.
به طرف مقابل فرصت بدهید مسئله را پردازش و درک کند. همانطور که گفتنش برای شما دشوار است، شنیدنش هم ممکن است آسان نباشد. یادتان باشد واکنش طرف مقابل ممکن است برای شما خوشایند نباشد؛ مثلا او احتمالا عصبانی، شوکه یا نگران خواهدشد. در مرحله بعد وقتی با همراهی بزرگترِ قابل اطمینان از یک روانشناس کمک بگیرید، مطمئن خواهیدبود که واکنش درمانگر شما را آزرده نخواهدکرد. در شروع لازم است بتوانید مشکل را با یک نفر درمیان بگذارید و آن را از یک راز مگو به مسئله ای قابلحل تبدیل کنید. بعد از این، روانشناسِ متخصص به شیوهای حرفهای کنار شما خواهدبود و راه حل کردن مسئله را میآموزید. یادتان باشد اگر بلافاصله پس از بهاشتراک گذاشتن رازتان وضعیت برای مدتی کوتاه بدتر شد، ناامید نشوید. تغییر دادن رفتارها ناراحتکننده است اما وقتی چالشهای اولیه را پشتسر بگذارید، احساس بهتری خواهیدداشت.
اورژانس اجتماعی با شماره 123 هم میتواند به فردی که درگیر چنین موضوعی است کمک کند.