وقتی درباره قربانیان «آزار جنسی» صحبت می‌کنیم، به ‌طور پیش‎ فرض منظورمان «زنانِ» آزاردیده است. تحقیقات و مطالعات، پیامدهای آزار جنسی در زنان را بررسی می‌کنند. کارشناسان در نشست‌های علمی راجع به راه‌های پیشگیری از آزار در دختران حرف می‌زنند و راویان تجربه آزار در فضای مجازی غالبا مونث هستند. چرا این تلاش‌ها که البته همچنان اندک‌ هستند و تا جلب حمایت‌های قانونی و ترویج آموزش‌های فرهنگی راه درازی در پیش دارند، صرفا متوجه دختران است؟ آیا پسران مورد آزار جنسی قرار نمی‌گیرند؟ آزار جنسی، طبق تعریف «عملی است با ماهیت جنسی که در آن فرد یا افرادی با تعرض به شخصیت یک فرد، خواستار دریافت التفات جنسی یا تحقیر جنسیتی با توسل به آزار کلامی می‌شوند.(ایسنا)». از این تعریف متوجه می‌شویم که هر کسی، با هر سن‌وسال و جنسیتی ممکن است مورد آزار جنسی واقع شود. گر چه طبق شواهد و شنیده‌ها می‌دانیم که زنان بیشتر در معرض آزار قرار دارند اما چرا جز در معدود مواردی که خبر تجاوز به پسران از سوی رسانه‌ها اعلام می‌شود، چیزی در این ‌باره نمی‌خوانیم و نمی‌شنویم؟

عوامل زمینه ‌ساز آزار در پسرها
پیش از پاسخ دادن به سوال بالا لازم است عوامل و موقعیت ‌های زمینه‌ساز در آزار جنسی پسران را بشناسیم. آزار جنسی در پسرها هم از سوی مردان و هم از جانب زنان (غریبه و آشنا) اتفاق می‌افتد. با این ‌حال خانواده‌ها اغلب این واقعیت را فراموش می‌کنند و توجه‌شان صرفا معطوف به تنها نگذاشتن فرزند دخترشان با مردان است. از طرف دیگر در سیستم تربیتی غالب در جامعه ما، پسرها باید اجتماعی و مستقل بار بیایند؛ البته که ویژگی‌های مثبتی هستند اما وقتی با این تصور همراه می‌شوند که پسرها نیازی به نظارت و کنترل ندارند، آن‌ها را آسیب ‌پذیر می‌کند. در این سیستم تربیتی، باور کلیشه‌ای «پسرها قوی‌اند» هم مزید بر علت می‌شود تا آن‌ها را دربرابر تجربه آزار، بیش از آن‌ چه در ذات خود این تجربه نهفته است، خلع سلاح کند. پسرها با این تصور و توقع بزرگ می‌شوند که موجوداتی قوی و قدرتمندند؛ باوری که گرچه ظاهرا امتیاز محسوب می‌شود ولی می‌تواند در تجربه آزار از دو  نظر ، آسیب‌زا باشد. یک این‌ که پسران خطر را از خودشان دور بدانند و از موقعیت ‌های بالقوه تهدیدآمیز دوری نکنند. دوم آن‌ که وقتی درمعرض آزار قرار می‌گیرند، هویت‌ و خود پنداره ‌شان را زیرسوال فرض کنند؛ «تو چطور پسری هستی که نتونستی جلوی این اتفاق رو بگیری؟». علاوه ‌بر عوامل زمینه‌ساز، لازم است موقعیت‌های بالقوه تهدیدآمیز را هم بشناسیم. پسرها ممکن است در مدرسه (هم از سوی هم‌مدرسه‌ای‌ها و هم از سوی کادر آموزشی) آزار ببینند. سایر مراکز آموزشی، مراکز ورزشی، پادگان ها ‌، خوابگاه  ها و زندان ها هم موقعیت ‌های دیگری هستند  که گزارش‌های رسمی و غیررسمی از آزار پسرها در آن‌ها شنیده می‌شود.
 واکنش‌ها به تجربه آزار پسرها
حالا که می‌دانیم احتمال آزاردیدگی پسران صفر نیست، می‌توانیم به سوال ابتدای متن برگردیم؛ چرا پسرها سکوت می‌کنند؟ صحبت کردن از تجربه آزار، صرف‌ نظر از جنسیت، کار دشواری است. آزاردیده‌ها اغلب احساس گناه و ناپاکی می‌کنند و خودشان را در تجربه آزار، مقصر می‌دانند. از قضاوت و تنبیه شدن می‌ترسند. نگران‌  هستند که مجبور شوند درستی ادعای‌شان را ثابت کنند و از واکنش آزارگر هراس دارند. درباره پسرها دلایل دیگری را می‌توانیم به این فهرست اضافه کنیم. معدود کسانی که درباره تجربه آزارشان حرف زده‌اند، مسخره کردن و شوخی را رایج‌ترین واکنش اطرافیان به این موضوع می‌دانند، به ‌ویژه اگر آزارگر زن بوده‌ باشد؛ بنا به این تصور اشتباه که مردان اساسا باید از هر نوع رابطه‌ای با زنان استقبال کنند. پسرهای آزاردیده ممکن است مردانگی‌شان را زیر سوال بپندارند و درباره نوع گرایش جنسی‌شان دچار هراس و تردید شوند که اطرافیان ناآگاه‌ هم معمولا به این تردیدها و هراس‌ها دامن می‌زنند؛ «خب اون چرا اومد سراغ تو؟». نوع واکنش بدنی پسرها در تجربه آزار یکی دیگر از دلایلی است که آن‌ها را تشویق به سکوت می‌کند. پسرها از واکنش طبیعی بدن‌شان به تحریک جنسی، گیج می‌شوند؛ چون طبق تصورات‌شان باید آن را لذت بدانند در حالی‌ که به ‌صورت آزار تجربه‌اش کرده‌اند و می‌ترسند هنگام صحبت کردن از آن، به ‌درستی درک نشوند.
 چه کار باید کرد؟
سکوت آزاردیده‌ها، ابزار قدرت آزارگران است اما در فرهنگ‌ های مردسالار -که خواندیم چطور می‌تواند بر ضدپسران عمل کند- تشویق کردن آزاردیده‌ها به حرف زدن ممکن نیست مگر درصورتی ‌که جامعه درک و پذیرش شنیدن را داشته ‌باشد. پسرها باید متناسب با سن‌شان درباره رابطه‌ جنسی، حریم شخصی و انواع آزار، اطلاعات درست و دور از کلیشه دریافت کنند. در این ‌صورت است که از احتمال آزارگری و آزاردیدگی تا حد قابل ‌قبولی پیشگیری خواهد شد اما کافی نیست. همه ما باید واکنش درست در برابر آزاردیده‌ها را یاد بگیریم.
 اولین وظیفه ما در برابر فرد آزاردیده، گوش کردن حمایتگرانه است. یعنی حرف طرف مقابل را قطع نکنیم، راجع به جزئیات اتفاق نپرسیم و واکنش‌های هیجانی فوق‌العاده شدید نشان ندهیم. به ‌جای مطرح کردن  سوالاتی مثل «چرا زودتر نگفتی؟» و «چرا فرار نکردی؟»، احساسات فرد را تصدیق کنیم؛ «حتما خیلی بهت سخت گذشته»، «فشار زیادی تحمل کردی» و «می‌تونی روی کمک من حساب کنی». همان‌ طور که خواندیم، شوخی کردن با تجربه آزار، مسخره و سرزنش کردن آزاردیده، به ‌نفع آزارگر عمل می‌کند. پیشنهاد کمک گرفتن از یک درمانگر ماهر و همراهی کردن با آزاردیده در طول درمان، دومین و مهم‌ترین کاری است که باید در برابر آزاردیده‌ها انجام بدهیم.

 

   تقویت حافظه| خواندن، ورزشی برای حافظه کوتاه ‌مدت و کمک به یادآوری وقایع روزانه مهم است. تمرینات منظم ذهنی با خواندن و مطالعه، شبکه عصبی مغز را تقویت و به ذهن شما کمک می‌کند تا در یادگیری و به خاطر سپردن هر چیزی راحت باشید.
   بهبود توانایی تصمیم‌ گیری| سالمندانی که به مطالعه ادامه می‌دهند و در زمینه‌های علمی، آموزشی و یادگیری مطالب جدید فعالیت می‌کنند، سطح بالایی از توانمندی‌های شناختی خود را حفظ می‌کنند.
  تاخیر در آلزایمر و زوال عقل| تحقیقات نشان داده است که بزرگ سالان 70 ساله‌ای که از 20 تا 60 سالگی به سرگرمی‌های ذهنی مانند خواندن مشغول بوده‌اند، کمتر به بیماری آلزایمر مبتلا شده‌اند.
  کاهش استرس | مطالعه در مقایسه با موسیقی، پیاده‌روی و حتی نوشیدن قهوه، بهترین روش برای غلبه بر استرس است. با شروع به خواندن یک کتاب خوب، فقط شش دقیقه طول می‌کشد تا ضربان قلب و تنش‌های عضلانی خواننده‌ کتاب آرام شود.
  بهبود کیفیت خواب| مطالعه در رختخواب با آرام کردن ذهن و کمک به بسته شدن چشم، راهی مطمئن برای به خواب رفتن است. این کار بهتر از خوابیدن در مقابل صفحه تلویزیون یا سایر وسایل الکترونیکی است که ثابت شده باعث می‌شوند افراد بیدارتر بمانند یا استراحت ‌شان مختل شود.                                        منبع: تبیان
 

بسیاری از خانواده‌های امروزی برای باهوش شدن بچه‌هایشان به دنبال راهکارهای عجیب‌ و ‌غریب می‌گردند، مثل خرید اسباب ‌بازی ‌های گران ‌قیمت در حالی‌ که با همین لوازم ساده منزل می‌توان بچه‌های نابغه تربیت کرد. همین که بچه شما در خانه آزاد باشد و گاهی در طبیعت بگردد، باعث فعال شدن سیستم عصبی و سلول ‌های مغزش می‌شود. شما چقدر در منزل به بچه‌های‌تان آزادی می‌دهید؟ آیا از آن دست افرادی هستید که وسایل گران ‌قیمت در منزل تزیین کردید و اجازه دست زدن بچه‌ها به هیچ چیز را نمی‌دهید یا این که با لوازم ساده خانه و وسایل مختلف بچه‌ها را آزاد می‌گذارید تا بازی و تجربه کسب کنند؟ اما با چه لوازم و وسایلی می‌توان بچه باهوش از سنین دو یا سه سالگی تا شش سال تربیت کرد؟
 تخم ‌مرغ
یک تخم‌ مرغ به فرزندتان بدهید و از او بخواهید که از آن مراقبت کند، احتمالا بار اول آن را خواهد شکست اما دفعات بعد دقت بیشتری می‌کند. تجربه محافظت از یک شیء شکننده رشد ابعاد مختلف هوش فرزند را تقویت می‌کند.
  لیوان شیشه ای
یک لیوان شیشه‌ای به کودک بدهید و از او بخواهید از داخل لیوان اطراف را ببیند، این‌ طور تفاوت اشیای شفاف و غیر شفاف را از هم تشخیص می‌دهد و می‌تواند آن را توضیح دهد. حتی می‌توانید با چند تکه چوب یا قاشق روی چند لیوان مختلف بزنید تا صداهای متفاوتی ایجاد کند، نیازی نیست برای این کار اسباب‌باز‌‌ی ‌های مختلف را برای بچه بخرید که از قضا خیلی هم به آن‌ها توجه‌ای نداشته باشد.
   حبوبات
از هر حبوباتی که در منزل دارید، یک مشت بردارید و درون ظرفی بریزید و از بچه‌تان بخواهید که آن‌ها را از هم جدا کند. البته این کارها باید براساس سن بچه باشد نه این که از یک نوزاد بخواهید چنین کاری بکند. این کار برای یک بچه پنج تا شش ساله یک مهارت دستوری مفید است.
 بشقاب و کاسه و ظروف
چند کاسه و بشقاب با اندازه‌های مختلف به کودک بدهید و از او بخواهید به ترتیب اندازه آن‌ها را بچیند، این کار باعث افزایش تمرکز کودک می‌شود. نگهداری و سر و صدا با کاسه و بشقاب‌ها حتی برای نوزادها هم جواب گوست.
 برنج و نمک
کمی ‌برنج یا نمک درون سینی بزرگی بریزید و بگذارید کودک نقاشی بکشد. بچه‌ها از دست زدن به این خوراکی‌ها حتی مثل شن و ماسه لب دریا هم خوش‌شان می‌آید. در ضمن این کار باعث افزایش خلاقیت شان هم خواهد شد.
برای نوشتن این مطلب از «فارس» کمک گرفته ‌شده است
 

3 سال از شروع زندگی مان گذشته است و با خانمم، مشکل دارم. او دو پایش را در یک کفش کرده که با خانواده من رفت و آمد نمی‌کند. اصرارهای من، شرایط را بدتر هم کرده است. به طلاق هم فکر کردم اما مهریه خانمم خیلی بالاست و توان پرداختش را ندارم. نمی دانم باید چه کار کنم. لطفا راهنمایی ام کنید.
مخاطب گرامی، به نظر می رسد همسرتان برای رفت و آمد نکردن با خانواده شما دلایل خاص خودش را دارد. اگر با خانواده خودش در ارتباط است ولی با خانواده شما ارتباط برقرار نمی کند؛ نشان دهنده این است که وی اهل رفت و آمد است ولی تمایلی به برقراری رابطه با خانواده شما ندارد. با همسرتان صحبت کنید و از وی دلایل این که ارتباط خودش را با خانواده شما قطع کرده است، جویا شوید. یکی از دلایل قطع ارتباط کردن همسرتان با خانواده شما می تواند نبود مدیریت صحیح مرز خانواده توسط شما باشد.
بدین معنی که ممکن است در بسیاری موارد شما اطلاعاتی را که مربوط به حریم و مرز خانواده ای که تشکیل داده اید به خانواده پدری تان منتقل می کنید و آن ها در مقابل این اطلاعات به خودشان اجازه مداخله می دهند و احساس منفی در همسر شما ایجاد می کنند و همین سبب خشم همسرتان راجع به شما می شود.
  به همسرتان در جمع خانوادگی احترام می‌گذارید؟
همچنین ممکن است همسرتان در مقابل خانواده شما شاهد کم توجهی و بی اعتنایی شما نسبت به خودش بوده و این فکر در وی ایجاد شده است که خانواده‌تان برای شما اولویت بیشتری دارند. برای جبران این فکر که در همسرتان ایجاد شده است، لازم است در برابر خانواده تان به همسرتان احترام بگذارید و مدام از وی تعریف و تمجید کنید به گونه ای که همسرتان فکر کند که برای شما اولویت دارد.
  برای رفت و آمد ها اصرار نکنید
وقتی مدام در فکر طلاق هستید حتی اگر آن را در مقابل خانم‌تان به زبان نیاورده اید، این تفکر در رفتار های شما واضح و مشهود خواهد بود که تمایلی به ادامه زندگی با همسرتان ندارید. هر کنش، واکنشی به دنبال دارد، در نتیجه واکنش همسرتان به شما، بدتر شدن شرایط خواهد بود. حتما با همسرتان درباره اشتباهات خودتان صحبت کنید و به ایشان قول دهید که در ارتباط مجدد با خانواده تان حتما جبران خواهید کرد. همچنین اصرار زیاد شما برای برقراری ارتباط با خانواده تان سبب ایجاد حس منفی بیشتر همسرتان می شود زیرا این فکر را در وی ایجاد می کند که خانواده تان در اولویت هستند. در پایان بدانید که به نظر می رسد جز قطع ارتباط همسرتان با خانواده شما احتمالا مشکلات دیگری هم در زندگی مشترک تان وجود دارد که سبب ایجاد فکر طلاق در شما می شود. توصیه می کنم با همسرتان به یک زوج درمانگر مراجعه کنید. 
 

راه ارتباطی با زندگی سلام    
    پیامک 2000999  و تلگرام 09354394576

* نکاتی که در پرونده دیروز زندگی‌ سلام درباره کره‌ جنوبی مطرح شده، برای من خیلی جالب و البته عجیب بود. این همه فاصله طبقاتی در یکی از بهترین اقتصادهای آسیا، برای من دور از ذهن بود.
* ستون «اختلاف تصاویر» در صفحه سرگرمی، خیلی شلوغ بود. چشم‌ هام دراومد تا اختلاف‌ها رو پیدا کردم. با حل کردن این ستون شاید در آینده به آلزایمر مبتلا نشم اما قطعا بینایی ام رو از دست خواهم داد!
* ایده شنل نامرئی ‌کننده، ترسناک بود. امیدوارم هیچ وقت به تولید انبوه نرسد و گر نه دردسرهای زیادی خواهیم داشت.
* این مطالبی که درباره رژیم غذایی برای کاهش چربی‌ شکمی در صفحه سلامت کار می شه، هیچ فایده‌ای نداره. تا سبک‌ زندگی و تغذیه افراد اصلاح نشه، رژیم غذایی هیچ تاثیری نخواهد داشت.
* در زندگی‌ سلام با بازیگرهایی گفت‌و‌گو کنین که باسواد باشن و صحبت‌ها شون به درد مردم بخوره و چیزی از اونا یاد بگیریم نه هر سلبریتی‌ که فقط به خاطر چند تا فالوئر، معروف شده. ممنون.
* مسئول محترم صفحه سلامت، یک خواهش ازت دارم! لطفا دیگه ماکارونی رو از ما نگیر! مربوط به مطلب «عوارض مصرف زیاد ماکارونی».
* از رموز موفقیت کره‌ای‌ها در اقتصاد هم بنویسین و این‌ که چی می شه ازشون الگوبرداری کرد؟
* با قیمت بالای دوچرخه‌ ها، فرهنگ‌ سازی برای رفتن دانش‌آموزان با این وسیله به مدرسه به ‌جای سرویس مدرسه و ... اصولی نخواهد بود. مطالبی را در زندگی سلام چاپ کنین که قابلیت اجرایی شدن داشته باشد.