آخرین باری که به فرد عزیزی کمک کرده‌اید، کی بود؟ شاید وساطت کرده‌اید تا بتواند شغل مناسبی پیدا کند، میانجی یک قرار ملاقات شده‌اید، توصیه و مشورت ارزشمندی به او هدیه کرده‌اید یا حتی کار ساده‌ای مثل معرفی کردن یک لوله‌کش ماهر برایش انجام داده‌اید. وقتی می‌فهمید حمایت و همراهی شما باعث شده که دوست و آشنای عزیزتان چالش سختی را پشت‌سر بگذارد یا قدم مثبتی در زندگی‌اش بردارد، چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ بیشتر مردم در این‌ مواقع احساس خوبی دارند. ما بدون آن که توقع جبران و پاداش داشته باشیم، از سهیم شدن در موفقیت و خوشحالی دیگران لذت می‌بریم. خب حالا به آخرین‌باری که از کسی درخواست کمک کرده‌اید، فکر کنید. خاطرتان هست کی بود؟ زمان زیادی از آن گذشته؟ خب، شما تنها نیستید. بین نگرش ما نسبت به ارائه و درخواست کمک، گسست زیادی وجود دارد. صرف‌نظر از جنسیت و فرهنگ، بیشتر مردم از کمک کردن لذت می‌برند اما برای درخواست کمک از دیگران با خودشان کلنجار می‌روند. چرا چنین است؟ چرا برای ما دشوار است که از دیگران کمک بخواهیم و چطور می‌توانیم این کار را آسان کنیم؟
 

 نمی‌خواهیم سربار باشیم
کسی که درخواست کمک می‌کند، خودش را یک قدم عقب‌تر از دیگران می‌بیند و احساس سربار بودن می‌کند درحالی که همه ما می‌دانیم اغلب مردم از کمک کردن به دیگران لذت می‌برند؛ پس شاید فقط لازم باشد که روی نحوه درخواست کمک کردن‌مان تمرکز کنیم تا احساس تحت فشار گذاشتن دیگران و سربار بودن نداشته باشیم. چطور؟
راهکار: درخواست‌تان را شفاف و مشخص مطرح کنید. کمک گرفتن یعنی جلب همراهی دیگری برای آسان‌تر شدن کارها نه این‌که کاری را تماما به او بسپاریم. پس حواس‌تان به حد و مرز کمک گرفتن باشد. درخواست‌تان را در زمان مناسبی مطرح کنید؛ یعنی وقتی که طرف مقابل خودش درگیر مشغله یا موقعیت‌های استرس‌زا نباشد. درخواست کمک را به بحث و گفت‌وگوهای طولانی راجع به موضوع دیگری گره نزنید تا اصل حرف‌تان به حاشیه نرود. درباره میزان پیشرفت در کاری که بابتش کمک گرفته‌اید، به فرد مقابل بازخورد بدهید و قدردانی را فراموش نکنید. قدردانی لزوما قرار نیست دادن هدیه‌ ای گران‌قیمت باشد، یک یادداشت تشکر یا تماس تلفنی صمیمانه کافی است که به فرد بگویید سهم او را در پیشبرد کار فراموش نکرده‌اید.
  نمی‌خواهیم آسیب‌پذیر باشیم
یکی از بزرگ‌ترین موانع بر سر راه درخواست کمک، ترس از آسیب‌پذیر به‌نظر رسیدن است اما این ترس از یک سوء‌تفاهم ساده ناشی می‌شود. مردم، آسیب‌پذیری را نقطه ضعف می‌دانند در حالی که چنین نیست و حتی می‌شود آن را نقطه قوت دانست؛ وقتی به دیگران می‌گویید که راه‌حل همه مشکلات را نمی‌دانید، درواقع از قدرت‌تان در پذیرفتن واقعیت پرده برداشته‌اید. طبیعی است که ما توانایی انجام همه کارها را نداریم و اقرار به این موضوع، خود نوعی توانایی است. به‌علاوه شما با دریافت کمک و حمایت دیگران در مسئله‌ای و رسیدن به نتیجه دلخواه، در آن مسئله قوی‌تر خواهیدشد.
 راهکار: هنگام درخواست کمک ممکن است در موضع ضعف به‌نظر برسید اما این موضوع ربطی به آسیب‌پذیری ندارد. نحوه درخواست کمک شماست که تعیین می‌کند از چه جایگاهی نیازتان به حمایت را مطرح می‌کنید. برای مثال می‌توانید به‌جای بر زبان آوردن چنین جمله‌ای «تو کارم به مشکل خوردم، هیچ‌کس از عملکردم راضی نیست. می‌تونی کمکم کنی؟»، بگویید «من آماده‌ام که اقدام بعدی را بهتر انجام بدهم. می‌توانی با من همراهی کنی؟»

  فرضیه‌سازی می‌کنیم
پیش از درخواست کمک مدام فکر می‌کنید «شاید نتونه بهم کمک کنه»، «شاید اصلا دلش نخواد»، «شاید این‌قدر گرفتاره که وقتشو نداره»؟ خب این‌ها همه احتمالات‌اند اما اجازه بدهید دیگران خودشان درباره واکنش‌شان به درخواست شما تصمیم بگیرند. درواقع این احتمالات برای آن در ذهن ما قطار می‌شوند که دل‌مان نمی‌خواهد جواب منفی دریافت کنیم. ما پاسخ منفی را نوعی طرد می‌دانیم و به این‌ترتیب خودمان را از دریافت حمایت محروم می‌کنیم.
راهکار: قرار نیست همیشه «نه» بشنوید اما حتی درصورت رد شدن درخواست‌تان هم باید بدانید که «نه»، پاسخی توهین‌آمیز و غیرمنصفانه نیست. دلایل موجه مختلفی وجود دارد که دیگران بنا به آن‌ها نتوانند پاسخ مثبتی به درخواست کمک شما بدهند، پس «نه» شنیدن را نوعی رد و طرد قلمداد نکنید. به‌علاوه بالاتر یاد گرفتید که درخواست‌تان را از فرد مناسب و در زمان مناسب مطرح کنید تا احتمال رد شدنش را کاهش بدهید. وقتی درخواست کمک می‌کنید، فقط با «احتمالِ» دریافت نکردن حمایت مواجه هستید اما وقتی کمک نمی‌خواهید، «یقینا» از دریافت حمایت محروم خواهیدشد.
درنهایت به لذتی که از کمک کردن به دیگران نصیب‎تان شده‌است، فکر کنید و به کسانی که خوشحالی و موفقیت شما برای‌شان مهم است، این شانس را بدهید که بهتان کمک کنند.
منبع: psychologytoday.com

به پسری علاقه دارم که او هم به من علاقه دارد. چند ماه پیش، ارتباط‌‌‌مان بعد از یک سال قطع شد ولی چند روز است که صبح و شب به من زنگ می‌زند. وقتی تلفن را جواب می‌دهم، خیلی اصرار می‌کند که هر طور شده، بروم و او را ببینم. حس می‌کنم که موافق ازدواج‌مان نیست یا حداقل تصمیم‌اش برای ازدواج جدی نیست. چه کنم؟
مخاطب گرامی، هرچند اطلاعات کمی در اختیار ما قرار داده‌اید و بهتر بود شرایط سنی، شغلی، تحصیلی و خانوادگی خود و طرف مقابل را بیان می‌کردید اما در عین حال نکاتی را برای اطلاع شما عرض می‌کنم که امیدوارم در گرفتن تصمیم‌نهایی به کمک‌تان بیاید.

  به پاسخ این سوالات فکر کنید
قبل از هر چیز سعی کنید برای این سوالات پاسخ مناسبی بیابید: اول این‌که در یک سالی که ارتباط  عاطفی داشتید به چه نتیجه‌ای رسیدید؟ دوم این‌که علت قطع ارتباط و چرایی شروع مجدد آن را با عقل و منطق بررسی کنید و سوم این که وقتی تصمیم‌اش برای ازدواج جدی نیست، چرا به تماس‌هایش پاسخ می‌دهید؟

  علایمی که نشانه خوبی نیست
صرف نظر از نحوه برقراری ارتباط شما و درست یا نادرست بودن آن که آسیب‌هایش واضح به نظر می‌رسد، اگر هر دو نفرتان در این باره هدف و برنامه‌ای داشتید، در یک سال باید به نتایج مشخصی مبنی بر ادامه یا قطع کامل آن می‌رسیدید، بنابراین به نظر می‌رسد شما هنوز اطلاعات قابل ملاحظه‌ای از وی ندارید و این اصلا نشانه خوبی نیست.
 اگر احساس می‌کنید کم رنگ شدن
 رابطه تان از طرف پسر مورد علاقه‌تان بوده، بهتر است این ماجرا تمام شود چون اگر بنا باشد این فرد هرگاه احساس خلأ و تنهایی داشته باشد برای زنگ تفریح به سراغ شما بیاید، نتیجه خوبی در انتظار این رابطه و شما نیست.

  معیارهایتان را برای ازدواج مشخص کنید
اگر هدف‌تان از این رابطه رسیدن به ازدواج است، باید ابتدا معیارهای خود را برای انتخاب همسر مشخص کنید و سپس با کمک والدین‌تان به دنبال کسب اطلاعات و شناخت واقعی این شخص باشید تا بتوانید ارزیابی درستی از وی بر اساس این معیارها داشته باشید.
 شروع دوباره این رابطه باید حتما زیر نظر خانواده‌ها باشد و اگر او برای ازدواج تصمیم جدی دارد، خواستگاری بهترین گزینه است وگرنه مخالفت خودتان را صریح و شفاف به او بگویید تا مشکلات بیشتری برای شما ایجاد نشود.
 

راه ارتباطی با زندگی سلام    
    پیامک 2000999  و تلگرام 09354394576

*داستان سیب توسرخ خیلی جالب بود. من تا حالا این میوه را نه دیده و نه درباره‌اش شنیده بودم. اگر این درخت هرجای دیگر دنیا بود یک منبع جذب گردشگر و درآمدزایی بود ولی حیف که به این موارد توجهی نمی‌شود.
*لطفا در زندگی سلام از برخورد بد والدین با فرزندان مقابل دیگران هم بنویسید. پدر من عادت دارد که همه جا و جلوی همه‌کس، من و برادرم را تحقیر کند.                                    س.ح
*عکس مشهور دکتر رلیگا را دیده بودم ولی نمی‌دانستم چه موضوع مهمی پشت این عکس است. ممنون از زندگی سلام که به این موضوع پرداخت.
*فقط همین فلج اطفال را کم داشتیم که به سراغ فرزندان‌مان بیاید! خوب شد در صفحه سلامت درباره‌اش توضیح دادید.
*در ستون آشپزی سایتی را معرفی کرده بودید که غذای هر روز را بهمان پیشنهاد بدهد. آیا غذاهای ایرانی هم دارد یا باید غذاهای عجیب خارجی با مواد اولیه غریب و گران را بپزیم؟
*مثبت اندیشی سمی دقیقا همان چیزی است که در شبکه‌های اجتماعی و توسط روان‌شناس‌های تقلبی ترویج و تبلیغ می‌شود.
*چه خبر از آبله میمونی؟ لطفا اطلاع‌رسانی کنید.

 خیلی چیزها در زندگی مشترک جزو حقوق هر دو طرف است و زن و شوهر، هیچ‌کدام نباید بابت بهره‌بردن از این بدیهیات خجالت بکشند، شرمنده باشند یا منتی سر فرد مقابل بگذارند. برخی از این موارد را با هم مرور می‌کنیم:
 

1) داشتن زمان شخصی
 همه ما نیاز داریم در طول زندگی، یک زمان مشخصی را با خودمان خلوت کنیم، فکر کنیم، حرف بزنیم و زندگی را مرور کنیم. نباید بابت این که زمانی را در کنار خانواده نیستید ناراحت باشید، این کار به منزله سفر شخصی یا تفریح شخصی نیست. گاهی 20 دقیقه در یک اتاق مجزا تنها چای بنوشید و فکر کنید.
2) تعریف مرزبندی برای حریم خانواده
 ازدواج و تشکیل خانواده به‌معنای برداشته شدن حریم و مرزها نیست. قرار نیست چون دوست همسر شما با او صمیمی بوده، بعد از ازدواج با زندگی شما هم مرزی نداشته باشد. در هرحالی خانواده اولویت دارد.  
3) داشتن روزهای بد در زندگی
 قرار نیست هر روز خوش بگذرد، هر روز در کافه یا در حال خرید و خوش‌گذرانی باشیم. زوج‌ها باید بدانند روزهای سخت هم دارند، روزهایی که هیچ‌چیز آن‌طوری که باید نیست و این‌جاست که باید در کنار هم باشند.
4) حرف زدن راجع به ترس‌ها و نگرانی‌ها
 هر کسی نگرانی‌ها و ترس‌هایی دارد. نباید احساسات منفی را نادیده بگیریم و از بیان آن‌ها با خانواده‌خود به‌خصوص همسرمان خودداری کنیم.
5) کامل نبودن زندگی مشترک
 زندگی مثل پست‌های اینستاگرامی و سریال‌های لاکچری شبکه نمایش خانگی نیست. اگر بخواهیم تظاهر کنیم که زندگی کاملی داریم هیچ چیزی جز اضطراب عایدمان نمی‌شود و روزی همه می‌فهمند که زندگی ما هم نقص‌هایی در روابط و مشکلاتی از جنبه مادی داشته است. پس تظاهر به‌خوب بودن نکنید و از وجود مشکلات خجالت نکشید، منتها کاستی‌های همسرتان را به دیگران نگویید. حریم خانواده و رازهایش حرمت دارد.