دانیال دایی داووداینا
طنزپرداز
پریروز دربی بزرگ ایران برگزار شد. با وقت اضافه دو تیم حدود 100 دقیقه بازی کردن امان از یک موقعیت درست حسابی، دربیهای قدیم یک چیزی تو مایههای «گیم آو ترونز»، «نجات سرباز رایان» یا در مواردی «جنگجویان کوهستان» بود. دو تا تیم در حد مبارزات گلادیاتوری با هم بازی میکردن. چند تا توپ میخورد تیرک، چند تا تک به تک رو مهاجمان خراب میکردن. چند تا رو دروازهبانها میگرفتن. چند تا رو داور خراب میکرد. بعدشم با ماچ و بوسه تموم میشد. الان چی؟ اونقدر هر دو تیم میکشیدن زیرتوپ که توپ طفلکی چند بار از مدار زمین خارج شد و رفت خورد به ایستگاه فضایی. استقلال میکشید زیرش که توپ بریزه رو دروازه حریف. پرسپولیس میکشید زیرش که توپ رو دفع کنه. بدبخت کلاغهای بالای استادیوم، یکی یکی در اثر اصابت توپ مصدوم میشدن. بعدشم که بازار بیانیه و مصاحبه داغ شد. یکی میگفت: «آقا اجازه اونا به ما گفتن تو بدی. محرومشون کنین». اون یکی میگفت: «یادت نیست خودت پاککن منو برداشتی»؟ بعدشم هی عکس گیر میارن که: «ببینین، اینجا داور اگه اون اوت رو به نفع ما میگرفت، قطعاً 5 دقیقه بعدش دو دو تا، چهارتا گل میزدیم! یادش به خیر، مسابقات کلاسی ما هم تو دوم دبستان یهچیزی تو همین مایهها بود.