در گذشته هرکس شاهنامه می خواند، وقتی به ستایش محمود غزنوی می رسید به گمان خود همت سلطان را در تنظیم شاهنامه تحسین می کرد، اما افراد آگاه به او می گفتند تا وقتی که به پایان شاهنامه نرسیدی، درباره رفتار محمود غزنوی قضاوت نکن، چرا که «شاهنامه آخرش خوش است.» یعنی در آخر شاهنامه است که حق‌ناشناسی محمود به خواننده تفهیم می شود. این جمله بعد ها به ضرب المثل تبدیل شد و عاقلان به هرکس که دست به کار نابخردانه ای بزند و اصرار بر  ادامه آن داشته باشد ،می گویند: «شاهنامه آخرش خوش است.»

همین حالا که این مطلب را می‌خوانید به احتمال زیاد چند زنگ هشدار روی گوشی همراه‌تان فعال است. حتی ممکن است همین امروز صبح از صدای زنگ‌های هشدار تنظیم‌ شده کلافه ‌شده باشید و در یک حرکت کاملا صلح‌طلبانه همه آن‌ها را غیرفعال کرده باشید. همه این چیزها به «لوی هاتکینز» برمی‌گردد. او اولین ساعت زنگ‌دار جهان را در سال 1787میلادی اختراع‌کرد. لوی عادت نداشت صبح زود بیدار شود، این ساعت را برای خودش ساخته‌ بود تا ساعت 4صبح زنگ‌ بخورد و او را برای شروع کار بیدار ‌کند. غافل از این که این ساعت به سرعت فراگیر و به یکی از وسیله‌های محبوب بزرگ‌ترها و مغضوب کوچک‌ترها تبدیل‌ می‌شود.