یک پیمانکار چمن‌های ورزشی: چمن ورزشگاه آزادی قارچ زده است
یک پیمانکار دیگر: اجاره بدین به خودم، قارچ‌هاشو برداشت می‌کنم و می‌فروشم!
وزیر آموزش‌وپرورش: حجمی از کتب درسی اضافه بوده و بهتر است حذف شود
دانش آموزان: منظورتون انتگرال و مشتقه یا پیوند کوالانسی و قانون نیوتن؟!
رئیس اتحادیه سوپرمارکت‌داران: کاهش
 ۵۰ درصدی قدرت خرید مردم کذب است
مردم: راست می گه، 60-70 درصد کاهش داشته!
دبیر شورای عالی مناطق آزاد: مجموعه‌های اقامتی پنج ستاره ساختیم که قابل جابه‌جایی هستند
یک مسافر این مجموعه: آقا دو دقیقه تکون ندین، بتونیم یه قورت آب بخوریم!

 اگه رفقای من رو هم جزو بچه‌های مردمی که مامان باباها تو کله‌مون کوبیدن حساب کنیم، انصافا الکی این قدر اذیت شدیم.
از نظر خودم من چاق نشدم و نیازی به رژیم نیست، فقط لباس‌هام بدون دلیل دارن تنگ می شن.
تو فامیل ما همونی که بیشتر بقیه رو اذیت و آزار داده، پندآموزترین استوری‌ها رو هم می‌ذاره.
 از من که با این سن و سال، هنوز موقع خوردن اسمارتیز، سر اون قرمزهاش دعوا می‌کنم، توقع چی رو دارین؟

دانیال دایی داووداینا
 طنزپرداز

در کل فصل پاییز یه‌‌جوری آدم حس می‌‌کنه کودک درونش رفته و جاش یک شاعر یا فیلسوف اومده مخ آدم رو اجاره کرده. کافیه یک برگ خشک ببینی یا پات بره روش، یهو در حد دکترای فلسفه آکسفورد حس جمله ادبی گفتن بهت دست می ده، اما مشکل این‌‌جاست که بیشتر ما در حد کمی بلدیم چیزی بنویسیم و این جاست که حسی غریب و متناقض داریم، پس به‌‌راستی برای شاعر شدن تو پاییز چه کنیم؟
1. همون متن‌‌های همیشگی رو بنویسین اما تا جایی که می شه بی‌‌خودی دکمه Enter رو بزنین. این‌‌جوری حرف‌‌های تکراری تبدیل می شه به شعر! لااقل اینایی که استوری شاعرانه می‌‌ذارن همچین فکر می‌‌کنن.
2. از سه نقطه گذاشتن غافل نشین. این جوری: و پاییز... آمده... تا ... دوباره... رنگ برگ‌‌ها... زرد شود و... اگه Enter و سه نقطه رو با هم استفاده کنین دیگه در حد نوبل ادبیات شاهکار خلق کردین.
3. روی متن‌‌تون یک آهنگ غمگین بذارین و استوری کنین. ترجیحاً از فونت نستعلیق هم برای متن استفاده کنین. تهش هم یک افکت سیاه‌‌و سفید بدین.
4. برای ادبی نوشتن باید از چیزهای غمگین الهام بگیرین، به قیمت پراید فکر کنین، به برنامه‌‌های تکراری آی‌‌فیلم، به نتایج بعدی نماینده‌‌های کشورمون تو لیگ قهرمانان آسیا، به صف طولانی نونوایی، به تموم شدن بسته اینترنت و... .
5. اگه تهش هیچ شعر و متنی ننوشتین لااقل یک عکس سیاه‌‌وسفید که توش فنجون قهوه یه دست و کتاب «بی‌‌شعوری» اون یکی دست‌‌تونه بگیرین و استوری کنین فقط یادتون باشه به دوردست خیره بشین. انگار ماهیت سیاه‌‌چاله‌‌های فضایی رو کشف کردین.