بانک مرکزی: افزایش ۲۳ درصدی پرداخت وام‌های بانکی

مشتریان بانک‌ها: ما رو هم حساب کردین یا فقط

 

 نور چشمی‌ها رو تو آمار آوردین؟!

رئیس اتحادیه بارفروشان میوه و تره‌بار: کاهش

 

 ۱۰ هزار تومانی قیمت گوجه طی ۱۰ روز آینده

مردم: پس گوجه هم حباب داشته و ما خبر نداشتیم!

 

وزیر کشور: اگر عمل زیبایی منجر به تغییر چهره شود، باید تصاویر جدید در کارت ملی افراد ثبت شود

چند بازیگر و اینفلوئنسر: اگه این‌طوریه که باید هر سال کارت ملی‌مون رو عوض کنیم!

 

رئیس پلیس راهور: به دولت پیشنهاد داده‌ایم که پلاک‌های رُند را فروشی کند

مسئولان: احسنت، چرا زودتر به فکر خودمون نرسیده بود؟!

 پسردایی  ۹ ساله‌ام از باباش لپ‌تاپ خواسته، اونم براش خریده. والا اون موقع که همسنش بودم آرزوم بود که مامانم بذاره دستگیره چرخ خیاطیش رو دو دور بچرخونم. 

 

 هنوز با آنباکسینگ کنار نیومدم، به‌نظرم همون «باز شود دیده شود بلکه پسندیده شود» خیلی بهتر بود. 

 

 من مشکلی با سرماخوردگی ندارم، فقط کاش دواش به جای شلغم، سیب‌زمینی سرخ‌کرده بود.

دیروز داشتم شبکه پویا رو نگاه می‌‌کردم کیف کردم، پر از رنگ، پر از حس خوب، واقعاً برنامه کودک زمان ما چیز عجیبی بود. یک چاق و لاغر پخش می‌‌شد که بچه از هرچی عروسک بود می‌‌ترسید. همون چاق و لاغر یک ژیان داشتن که کارهای عجیبی می‌‌کرد و یه جوری شده بود بچه‌‌های دهه شصتی هر وقت ژیان می‌‌دیدن دچار تشنج می شدن. توی همون چاق و لاغر یک روباتی بود که دشمن این دو تا محسوب می‌‌شد. یعنی خود چاق و لاغر با اون هیبت‌‌های ترسناک تازه شخصیت‌‌های خوب داستان بودن و در اصل ما باید از یک چیز دیگه می‌‌ترسیدیم. بعد همه اینا به کنار. تماشای اون فیلم و سریال‌‌ها داخل تلویزیون‌‌های سیاه و سفید 14 اینچ خودش یک تجربه ترسناک بود. چون وقتی آنتن خراب می‌‌شد حتی مجری برنامه کودک هم ترسناک می‌‌شد. تصویر هی می‌‌پرید و اعوجاج پیدا می‌‌کرد. بازم خوشبختانه از اون دوران گذشتیم. فوقش یکی دو تا ترومای جزئی روح‌‌مون رو آزار میده و ماهی یک‌‌بار خواب سمندون رو می‌‌بینیم که می خواد ما رو با طناب ببنده تا زورکی «چاق و لاغر» ببینیم.