امکان ذخیره بیش از ۳۶۰ لیتر بنزین ۱۵۰۰ تومانی در کارت‌ سوخت وجود ندارد

مردم: می‌خواستیم باهاش بریم سفر، عیدی خوبی بهمون دادین!

 

روز پدر بازدید از موزه‌ها رایگان است  

پدران: شما سهمیه بنزین و یارانه ما رو نسوزون، نمی‌خواد روز پدر بلیت رایگان بدی!

 

محمدرضا باهنر: هر شهروند چین با روزی یک دلار زندگی می‌کند

شهروندان چین: جدی؟ چقدر سخت! پس چرا خودمون خبر نداشتیم؟!

 

تو بیشتر دوران دانشگاه تنها چیزی که بهم قوت قلب می‌داد درس نخوندن دوستام بود، چون خودم هیچ‌وقت نخونده بودم. 

 

یک استاد داشتیم اول ترم گفت نمره‌ها رو می‌برم روی نمودار. اون قدر سطح علمی کلاس بالا بود که من 4.5 شدم، اما تو سایت 19.5 برام ثبت شد. بهترین نمره رو هم یکی گرفته بود که 5 بود و 20 براش ثبت شد. 

 

  غذا خوردن تو دانشگاه خیلی لذتبخش بود. به‌خصوص اون لحظه‌ای که غذای 2 هزار تومنی سلف رو نمی‌خوردیم و از تو کیف ساندویچ کوکوسبزی مامان‌پز درمی‌آوردیم.

یک زمانی بود همه دوست داشتن فوتبالیست بشن، طوری‌که هرکسی موهاش لَخت بود و هدفون داشت یک ساک‌ورزشی هم می‌خرید تا بره با یک تیم قرارداد ببنده. بعد یک مدت همه تصمیم گرفتن عکاس بشن، خلاصه یک جلیقه خبرنگاری و یک دوربین باعث می‌شد خیلی‌ها فکر کنن عکاس هستن. تو این بین یکهو فلافل سلف‌سرویس مد شد و هرکسی فوتبالیست و عکاس نشده بود فلافلی زد؛ هر چند همه‌اش بهم بی‌ربط بود. گذشت و گذشت تا این‌که یکهو به‌طرز عجیبی سرمایه‌گذاری توی بورس اومد روی بورس. جوری که مامان بزرگ من می‌خواست با تحلیل بازار و استفاده از حقوق بازنشستگی آقاجون خدابیامرزم میلیاردر بشه که خوشبختانه چیزی از حقوق براش نموند تا توی بورس به فنا بده. اما تب اینم گذشت و موج بعدی بی‌رحمانه از راه رسید یعنی بلاگر شدن. این یکی خیلی ناجور و فراگیر بود. خودم چندباری صدای گریه‌های همسایه‌مون رو می‌شنیدم که به عیالش التماس می‌کرد خسته است و حوصله ساخت دابسمش نداره، اما چاره‌ای نبود؛ چون شایعه شده بود هرکی بلاگر نشه باید از سیاره زمین بره. با این یکی هم داشتیم کنار می‌اومدیم باشگاه ورزشی رفتن مد شد که چون شهریه داشت خیلی‌ها سمتش نرفتن اما ناگهان شد آن‌چه نباید می‌شد؛ همه زدن تو کار کافه زدن. جوری که الان تعداد کافه‌ها از آدم‌ها بیشتره و این بَده. خیلی بد. دوستان عزیز، فعلاً یک نیم‌ساعتی کافه جدید نزنین تا ببینیم چی میشه.