اکرم انتصاری  |  روزنامه‌نگار- چند دقیقه بیشتر تا برگزاری مراسم دوی ماراتن المپیک بازی‌های تابستانی 1968 مکزیکوسیتی نمانده ‌بود. 72 نفر پشت خط ایستاده ‌بودند تا به محض شنیدن صدای فرمانِ رو و تپانچه یک مسیر 42 کیلومتری را بدوند. «جان استیون آکواری» هم به نمایندگی از کشورش تانزانیا از 5 هزار مایل آن‌طرف‌تر آمده ‌بود تا در این مسابقه شرکت‌کند. «جان» یک کشاورز ریزجثه بود. یک متر و 60 سانتی‌متر قد داشت و 50 کیلوگرم وزن. فرمان را که شنید مثل همه شروع‌کرد به دویدن اما بین کیلومتر 19 و 20 بود که به زمین‌خورد و زانویش جوری آسیب‌ دید که همه فکر کردند کار او در این مسابقه تمام ‌است. ولی «جان» با تصمیمش همه معادله‌ها را عوض کرد. او بعد از این که کارهای بانداژ پایش توسط تیم پزشکی تمام ‌شد، ایستاد. یک نفس عمیق‌ کشید و در حالی‌که درد امانش را بریده ‌بود، تصمیم‌گرفت 22 کیلومترِ باقی‌مانده را بدود تا به خط پایان‌ برسد. جان با پیراهن شماره 36 در این مسابقه آخرین نفری بود که از خط گذشت ولی همت بلند و جدیت او باعث ‌شد بیشتر از نفر اول مسابقات به چشم بیاید. چرا که امروز هیچ کس برنده مدال طلای آن دوره را به یاد ندارد، اما نام آکواری ماندگار شده است. او در مسابقه المپیک جلوی چشم هزاران تماشاگر و چندین دوربین و خبرنگار نفر آخر مسابقه شد اما عزم و اراده او برای به پایان‌رساندن مسابقه باعث‌شد نه تنها کسی او را مسخره نکند، بلکه در برابر او بایستند و یک‌سره تشویقش‌کنند. این‌طور بود که تا به امروز، تمام دنیا این مرد را که نفر آخر شد، به‌عنوان نماد ایستادگی، ادامه دادن برای دستیابی  به هدف و نماد المپیک می‌شناسند. پرونده امروز درباره آن‌چه در مسابقه دوی المپیک 1968 اتفاق‌افتاد، است. درباره روزی که نفرآخر شدن معنای دیگری پیداکرد.