پدر نوزاد به حرفم گوش‌ می‌کرد

به هفتم اسفند برمی‌گردیم و شبی که تلفن اورژانس زنگ‌ خورد. به وقتی که خانم مهرآور فهمید نوزاد به دنیا آمده ولی گریه نکرده ‌است، هنوز جفت در شکم مادر باقی‌ مانده و این قضیه ممکن است باعث مرگ مادر شود. او می‌گوید: «کسی به ما زنگ می‌زند در واقع چشم‌ها و دست‌های ما، خود آن فرد است. ما فقط گوش شنوا هستیم و زبانِ این که بگوییم چه کار بکنید. هرچقدر بتوانیم هماهنگ‌تر رفتارکنیم کار بزرگ‌تری انجام می‌دهیم. در این مکالمه مزید بر این که من می‌دانستم باید چطور مسیر را پیش ببرم آقایی بود که آن طرف خط، به حرف من گوش می‌کرد. شنیدید که من تا زمانی که مادر گوشی را نگرفته‌ بود صدایم بالا بود که این کار را بکن، آن کار را بکن و مرتب در حال راهنمایی‌ بودم ولی آن‌جایی که مادر گوشی را گرفت و گفت جفتم بیرون نیامده واقعا سخت بود. حتی تن صدایم آمد پایین و گفتم نگران نباش. راهکارهای مختلفی را به او دادم. این مرحله واقعا با روش‌های معمول انجام ‌نشد. اگر این مسئله در بیمارستان اتفاق ‌می‌افتاد باید مریض را سونداژ می‌‌کردیم. ولی آن‌قدر این زن، با من همکاری کرد که حتی وقتی جفتش در شکم مانده ‌بود و به او راهکار دادم خدا را شکر جواب داد همراهی و صبوری‌شان خیلی خوب بود.»

 تا 2 نصف شب در حال پیگیری بودم

مکالمه خانم مهرآور و آقا نورا... در اورژانس از حدود ساعت 11شب شروع ‌شد و به نیمه‌شب رسید. از این مکالمه  5روز می‌گذرد و عبدا... نوازد عجولِ تازه‌ از راه ‌رسیده که پدر و مادرش از اتباع افغانستان هستند خانواده‌‌شان را 5 نفره کرده ‌است. خانم ‌مهرآور می‌گوید: «من تا ساعت 2نصف شب در حال پیگیری این بودم که کارهای این مادر و نوزاد درست پیش ‌برود. همزمان یک مورد حساس دیگر هم بود که باید آن را جمع‌و‌جور می‌کردم ولی من و همکارانم نگذاشتیم از دست‌مان در برود. یک چیزی بگویم؟ ما در کشورهای دیگر و همین الان در کشور خودمان برای زایمان در آب از پدر خواهش می‌کنیم در حین زایمان در کنار همسرش باشد. در این زایمان هم من از پدر بچه یعنی آقا نورا... خواستم که حالا مادر بچه را بغل و نوازش کن و حتما از او بخواه که به بچه شیر بدهد. گفت خانم این الان خیلی خسته است. یک اصطلاحی را به کار برد که گفتم نه این را نگو. با اصرار گفتم حتما باید مادر به بچه شیر بدهد تا خون‌ریزی بعد از زایمان به خاطر ترشح اکسی‌توسین به حداقل برسد. کاش می‌شد صدایش را بشنوید. آقا با یک خنده خیلی قشنگ گفت: «من؟ من؟! من برم اینو بغل کنم؟ من پدرمو بغل نکردم تا مرد!» گفتم تا حالا هر کاری گفتم ضررکردی؟ خلاصه کاری که گفتم را انجام داد و این لحظه برای من خیلی قشنگ بود. البته پدر بچه حرف خودش را می‌زد ولی به حرف من هم گوش می‌کرد. به او گفتم اسم بچه را کوروش بگذار و او می‌گفت: نه! من نورا... و این عبدا... . من هنوز این خانواده را ندیدم. متاسفانه کسالت داشتم و یک روز است که سرکار نرفتم.»