۱۰ سال پیش به باغ‌وحشی رفتیم که بخش هیجان‌انگیزش مربوط به دوتا ببر می‌شد. ببرها توی دالان دراز و بزرگی بودند که انتهایش تاریک بود و ما چیزی نمی‌دیدیم. توی دالان اصلی، دالان‌های دیگری هم بود که ببرها از هر کدام که می‌رفتند از یکی دیگر سر در می‌آوردند. برخلاف همه باغ‌وحش‌ها که قفس‌ها را با حصار فلزی می‌سازند، ببرها را با شیشه از ما جدا کرده بودند. ما این طرف بودیم، آن‌ها آن طرف. به نظر همه چیز طبیعی می‌آمد. اولش فکر می‌کردی خب، نباید فرق زیادی بین حصار و شیشه باشد ولی بود. درست برعکس، خیلی خیلی فرق داشت. ما برای آن‌ها بودیم ولی نبودیم. می‌خواستند چیزی را که می‌دیدند یک لقمه کنند ولی نمی‌‌شد. از آن طرف، آن‌ها برای ما بودند ولی دیگر ببر نبودند. می‌رفتیم توی صورت‌شان. فکرش را بکن؛ توی صورت ببر! با فاصله‌ای کمتر از 3 سانتی‌متر. پنجه می‌کشید، می‌غرید، ولی چه فایده. صداشان بود ولی نبود، درست مثل وقتی که توی کامپیوتر چیزی را cut می‌کنی ولی هنوز paste نکرده‌ای. ببری با آن هیکل، با آن عظمت شده بود مثل یک گربه‌ خانگی. آن هم نبود، شده بود پیشی. یک حصار ساده، یک فاصله‌ 3 سانتی‌متری همه‌چیز را به هم زده بود. همه‌ عوامل طبیعی بودند ولی حاصلش یک اتفاق غیرطبیعی می‌شد، چیزی که اصلا انتظارش را نداشتی...

از کتاب: لذتی که حرفش بود نوشته «پیمان هوشمندزاده»، نشر چشمه

برای آن که سرعت دست‌یافتن به موفقیت را در شما تقویت کنیم، ۷ قاتلِ موفقیت را به‌همراه توضیحاتی مختصر درباره این که با این قاتلان چه کار باید بکنید، به شما معرفی می‌کنیم.

مردمِ نِنِتس هزاران سال به‌همراه گله‌های گوزن خود در سراسر شبه‌جزیره یامالا در قطب شمال روسیه کوچ کرده‌اند. سال ۲۰۱۶، «اَلجِرا اَلی» به این منطقه سفر کرد تا به یکی از خانواده‌های ننتس بپیوندد و شیوه زیست‌شان را از پاییز تا زمستان به تصویر بکشد.

 

   منظره بی‌انتهای« تندرا » در فصل پاییز محل بازی کریستینای چهار ساله است. او یخ‌های نازک را می‌شکند و برکه‌های کوچک آب درست می‌کند. با رسیدن زمستان، لایه‌های یخ سخت‌تر می‌شود و کریستینا روی زمین‌های یخ‌بسته اسکیت می‌کند.

بعضی‌ها می‌گویند ذهن‌های بزرگ همانند هم فکر می‌کنند. البته این حرف جای بحث دارد، ولی به نظر می‌رسد که همه آن‌ها یک چیز مشترک داشته باشند؛ آن‌ها عادت‌های عجیبی دارند.آلبرت اینشتین یکی از باهوش‌ترین افرادی که تا به حال روی زمین زندگی کرده است از این قائله مستثنا نیست.

  در هفته کودک قرار داریم و این روزها بهانه ای است برای توجهی دوباره به کودک و دوره کودکی. دوره ای که زیربنای شخصیتی جامعه تا حد بسیار زیادی در همین شش سال نخست شکل می گیرد. مایه آرامش و امنیت کودکان و فرزندان پیش دبستانی خود باشیم. بچه ها در این سنین جنب و جوش دارند، می سازند، خراب می کنند و دوباره می سازند و ما باید با آن ها بسازیم و همراهی شان کنیم.اگر می خواهیم کودکان ما در آینده به انواع فقر و ناتوانی دچار نشوند باید بذر توانگری در کودکانِ ایران بپرورانیم و از توجه به این موارد غافل نشویم:

  پرهیز از آموزش مستقیم به کودکان به ویژه درباره نکات اخلاقی

ارائه پاسخ‌های سنجیده به پرسش‌های کودکان و پرهیز از ارائه یک پاسخ به همه

   حرف زدن و قصه گفتن برای کودکان 

   همبازی شدن با کودکان و ارتباط کامل چشمی با آن‌ها به نحوی که ‌حس کنند به آن‌ها اهمیت می دهیم.

   تشویق، تشویق، تشویق!

   وقتی با کودکان به سر می بریم، صبور باشیم و با پرسش های مکرر آ‌ن‌ها با حوصله برخورد کنیم.

   مشارکت دادن بچه‌ها در تصمیم‌گیری‌ها و نظرخواهی از آن ها حتی اگر اِعمال نکنیم.

   فراهم آوردن محیط شاد، پرانرژی و مملو از امید و امنیت در خانه و محیط‌های ‌آموزشی و تربیتی

   پرهیز از انتقال مشکلات، کاستی‌ها و دشواری ها در حضور کودکان

   بها دادن به خردسالان در جمع های خانوادگی و دوستان و مراقبت از شخصیت آن ها

   افزایش مطالعه و تقویت توانمندی های فکری، روحی و روانی والدین و مربیان

   همجواری و مصاحبت با افراد موفق در دیدارهای دوستانه و خانوادگی

   انتقال پیام‌های آموزشی و اخلاقی به شیوه کاملا غیرمستقیم و در قالب روش های مورد علاقه کودکان با کودکان مهربان و صمیمی باشیم و با وجود این در برابر خواسته های نامعقول آن‌ها قاطع و منطقی.

   موانع تخیل را از سر راه برداریم و مانع پرواز پرنده خیال و رؤیاهای کودکان نشویم!

   مایه آرامش و امنیت کودکان و فرزندان پیش دبستانی خود باشیم. بچه ها در این سنین جنب و جوش دارند، می سازند، خراب می کنند و دوباره می سازند و ما باید با آن ها بسازیم و همراهی شان کنیم.

   کمتر تذکر بدهیم و بیشتر آزادی عمل و میدان آزاد فعالیت را برای آن ها فراهم کنیم.