آرتریت جوانان که به آرتریت روماتوئید جوانان یا آرتریت ایدیوپاتیک جوانان نیز معروف است، شایع‌ترین شکل ورم مفصلی (آرتریت) پایدار در کودکان است.
بیشترین موارد بروز این بیماری در اوایل دهه دوم زندگی و قبل از 16 سالگی است که باعث ایجاد التهاب در یک یا چند مفصل کودک، سفتی، تورم و درد می‌شود.
لنگیدن یا تمایل نداشتن به پیاده‌روی یا استفاده از دست‌ها می‌تواند از علایم اولیه این بیماری باشد. این بیماری، انواع مختلف و در نتیجه درمان‌های متفاوتی دارد.
انواع آرتریت جوانان
اولیگوآرتریت، رایج‌ترین نوع آرتریت در جوانان است که بیشتر زانوها را تحت تاثیر قرار می‌دهد و البته خفیف است، اما ممکن است موجب تورم در چشم شود.الیگوآرتیکولار، شکل دیگری از آرتریت کودکان است و چهار یا تعداد کمتری از مفاصل را مبتلا می‌کند و موجب تورم و درد آن ها به ویژه در قسمت زانوها یا قوزک پاها می‌شود.پلی‌آرتیکولار، نوع دیگر آرتریت جوانان است که بیش از پنج مفصل را درگیر می‌کند و موجب درد و سفتی، خستگی و تورم در چشم‌ها می‌شود.در این بیماری، فرد مبتلا ممکن است در نوشتن و کار با ابزار دچار مشکل شود.
علت بیماری آرتریت جوانان
علت ابتلا به این بیماری هنوز کاملا مشخص نیست. به نظر نمی‌آید ارثی باشد و خیلی کم پیش می‌آید که بیش از یک نفر از اعضای خانواده به این بیماری مبتلا باشند.
درمان
* مصرف مسکن‌ها و داروهای ضدروماتوئید می‌تواند تا حدی درد این بیماران را کاهش دهد.
* داروهای ضدالتهاب برای درمان این بیماری مفید است.
* ممکن است استفاده از قطره‌های چشمی نیز لازم باشد.
* فیزیوتراپی و کاردرمانی به کاهش درد وافزایش عملکرد مفصل کمک و از کوتاه شدن بافت‌های مفاصل پیشگیری می‌کند.
دانش‌آموز مبتلا به آرتریت معمولا زیر نظر مشاور روماتولوژی است که توصیه‌های مناسب و کمک‌های حرفه‌ای ارائه می‌کند. فیزیوتراپی نیز می‌تواند حرکت مفاصل را آسان‌تر کند. کاردرمانی به کودک، مهارت‌های زندگی روزمره را می‌آموزد.
چشم‌پزشک نیز احتمال تورم عنبیه چشم کودک را بررسی می کند. به گزارش جام جم ، همچنین متخصص درمان و حفاظت پاها می‌تواند از بد شکل شدن کف پا پیشگیری کند. مسئولان مدرسه، پیش از پذیرفتن دانش‌آموز مبتلا به آرتریت جوانان باید از تمام مشکلات بیماری آگاهی کامل داشته باشند و برای برطرف کردن نیازهای آموزشی او، برنامه‌های منظمی ترتیب دهند.
* مسئولان مدرسه باید روش‌های مستقل بودن را به دانش‌آموزان بیاموزند و به آن ها یاد بدهند چگونه تصمیم درستی بگیرند.
* آن ها باید بدانند شرایط متغیر این دانش‌آموزان باعث می‌شود بعضی روزها از نظر جسمی خوب و بعضی روزها بد باشند.
* از آن جا که دانش‌آموز مبتلا، دایم یا به طور مکرر متحمل درد می‌شود، گاهی اوقات انرژی یا انگیزه اش را از دست می‌دهد؛ بنابراین در این زمان به کمک‌های حرفه‌ای نیاز پیدا می‌کند.
* دانش‌آموز مبتلا گاهی اوقات توان حرکت ندارد و باید از ویلچر استفاده کند. بنابراین بهتر است مدرسه این امکانات را برای مواقع ضروری در نظر بگیرد. البته می‌توان با کمک والدین، چنین تسهیلاتی را برای کودک بیمار فراهم کرد.
* گاهی اوقات کودک مبتلا در نوشتن دچار اشکال می‌شود. بنابراین در مواقع ضروری، مثلا هنگام آزمون باید برای او یک منشی در نظر گرفت.
* صندلی و نیمکت چنین کودکی باید مطابق با نیاز او باشد تا مشکلات جسمی اش بدتر نشود.
* برای دانش‌آموز بیمار باید برنامه‌های آموزشی در خانه نیز ترتیب داد تا در مواردی که کودک به ناچار از مدرسه غایب است، از درس‌هایش عقب نماند.
* گاهی کودک به دلیل مشکلات جسمی ممکن است مدام در خانه تنها باشد و از تعاملات اجتماعی دور بماند، در این شرایط باید از طریق پیامک، ایمیل و نامه از طرف همکلاسی‌های خود و همچنین مسئولان مدرسه حمایت شود. همچنین والدین و مربیان مدرسه باید با هم در ارتباط باشند.
* در مدرسه باید داروهای مورد نیاز کودک در دسترس باشد.