کلمه بیهوده از دو بخش «بی» و «هوده» تشکیل شده است. جزء اول که مشخص است پیشوندی است برای نفی دارایی و داشتن. اما «هوده» از ریشه‌های «هودگ» و «هوداگ» در فارسی قدیم گرفته شده است که به معنی سود و فایده است. منتها خود «هوده» کاربرد نیافته و ترکیب «بیهوده» به معنای بی‌فایده و ناکارآمد به عنوان لغتی متداول به کار می‌رود. فردوسی در شاهنامه می‌گوید:
بگوی آن دو ناپاک بیهوده را
دو اهریمن مغز پالوده را
«فرهنگ پارسی»
دکتر میرجلال‌الدین کزازی