ویروس همه‌گیر کرونا، مردم کشور‌های زیادی را مشغول به خود کرده است. متاسفانه این ویروس در کشور ما هم فراگیر شده، عده‌ای خود را در خانه قرنطینه کرده‌اند، اما این قرنطینه کردن به این معنی نیست که باید دست از کار خود بکشند. در این مطلب قصد داریم چند نکته برای دورکاری در منزل را بگوییم تا بهتر بتوانید وقت و کار‌های خود را مدیریت کنید و همزمان، از ویروس کرونا هم در امان بمانید.  

کار در ساعات همیشگی| بهتر است در همان ساعاتی که هر روز سر کار بودید، در خانه هم کار کنید. برای لطمه نخوردن به کارهایتان، توصیه می‌کنیم از همان ساعتی که همیشه به سر کار می‌رفتید، بیدار شوید و شروع و تا ساعتی که معمولا از دفتر کار خود خارج می‌شدید، کار کنید.

 گوش به‌زنگ باشید| در طول ساعات کاری خود باید سعی کنید همیشه برای صحبت با همکاران یا مشتریان خود، آماده باشید. اگرچه دیگر خبری از جلسه‌های حضوری نیست، اما شاید لازم باشد جلسه‌ای با همکاران خود در اسکایپ داشته باشید! یا این که لازم باشد تلفن مشتریان خود را جواب دهید. چون در منزل کار می‌کنید، به این معنی نیست که قرار است در ساعات کاری به مسائل دیگر مشغول باشید؛ بلکه در عوض باید گوش به‌زنگ باشید تا از چیزی عقب نیفتید.

محیط کار در منزل خود را بهینه کنید| اگر شما هم یک بار کار از منزل را امتحان کرده باشید، حتما برایتان پیش آمده که روز‌هایی اصلا حوصله کار کردن ندارید. یا در محیط منزل آن قدر حواس‌پرتی برای شما وجود دارد که نمی‌توانید روی وظایف کاری خود تمرکز کنید. در همین زمینه، پیشنهاد می‌کنیم به گونه ای میز کار برای خودتان در منزل بسازید که از هرگونه حواس‌پرتی به دور باشد. حتی اگر لازم است میزتان را جابه‌جا کنید، از این کار دریغ نکنید؛ نباید اجازه دهید موارد کم اهمیت، جلوی تمرکز شما را بگیرد.

 از قصد با همکاران خود مکالمه داشته باشید|اگر ارتباط خود را به کل با همکاران قطع کنید و با آن‌ها صحبت نکنید، احتمالا در حین کار کردن هم تمرکز خود را از دست می‌دهید. سعی کنید یک گروه با همکاران خود بسازید و آن‌جا با یکدیگر مکالمه کنید و حتی درباره کار هم صحبت کنید. این موضوع باعث می‌شود تمرکز بیشتری روی کار‌های خود داشته باشید.

با پیژامه کار نکنید| این مورد آخر شاید کمی خنده‌دار به نظر برسد، اما واقعیت این است که کار کردن با پیژامه می‌تواند روی بهره‌وری شما تاثیر منفی بگذارد. اگر لباس‌های رسمی‌تری بپوشید، درواقع به ذهن خود این سیگنال را می‌دهید که «حالا وقت کار کردن است». البته منظور این نیست که با کت و شلوار پشت کامپیوتر بنشینید، اما همین که لباس کار کردن شما با لباسی که از خواب بیدار می‌شوید فرق داشته باشد، خودش کمک شایانی است به این که حسابی روی کار‌های خود تمرکز کنید.

 وقتی چند ماه انتظار کشیده‌اید تا تعطیلات فرا برسد و راهی سفر شوید، کافی است اتفاقی بیفتد و به دلیل آن معطل شوید یا کلا قید سفررفتن را بزنید. چه حسی پیدا می‌کنید؟ به این سرخوردگی دقیقاً می‌گویند «ملال». انگیزه‌ای درونتان هست اما پاسخ درخوری به آن داده نمی‌شود. همه از این احساس فراری‌اند. صنعت سرگرمی که راهی است برای فرار از ملال، سالانه 2.6 تریلیون دلار هزینه می‌تراشد. نیل برتن می‌گوید این کارها بی‌فایده است. به‌جای مبارزه با ملال، باید خودمان را در آن غرق کنیم.

  ملال دقیقاً به چه معناست؟‌

ملال وضعیت عمیقاً نامطلوبی است برای انگیزشی که ارضا نشده. در وضعیتی که به ‌جای ناامید شدن برانگیخته می‌شویم اما بنابه هر دلیلی این برانگیختگیِ ما بی‌پاسخ می‌ماند و جهتی پیدا نمی‌کند. این دلیل شاید درونی باشد -اغلب نبود تخیل، انگیزه یا تمرکز- یا بیرونی مثل این‌که فرصت یا انگیزه‌های محیطی وجود نداشته باشد. دوست داریم کاری دلنشین انجام دهیم اما می‌بینیم نمی‌توانیم و مهم‌تر این که با افزایش آگاهی از این ناتوانی سرخورده می‌شویم.

  بررسی دقیق‌تر آناتومی ملال

بیایید آناتومی ملال را دقیق‌تر بررسی کنیم. چرا این‌قدر اعصابمان خرد می‌شود اگر پروازمان دیر کند و در سالن انتظار بنشینیم؟ چون در وضعیت انگیزش شدید هستیم و منتظریم به‌زودی به محیطی جدید و جذاب وارد شویم. درست است، اطراف سالنِ انتظار پر است از مغازه و صفحه‌نمایش و مجله اما واقعاً هیچ کدام شان ما را جذب نمی‌کنند و تنها با ایجاد حواس‌پرتی در ما سبب تشدید ملال می‌شوند. چیزی که اوضاع را بدتر می‌کند این است که کنترلی بر اوضاع نداریم، شرایط ناگزیر و پیش‌بینی‌ناپذیر است (شاید تأخیر بیشتر باشد و حتی پرواز لغو شود). بارها و بارها، صفحه‌نمایش گوشی را چک می‌کنیم و کم‌کم آگاهی ما از این مسائل بیشتر می‌شود و این دردناک است. این شرایطی است که در آن گیر افتاده‌ایم، در وضعیت انگیزش شدیدی که نه می‌توانیم در آن دخیل باشیم و نه می‌توانیم از آن دوری کنیم. اگر واقعاً باید به پرواز برسیم، چون مثلاً زندگی یا رسیدن به معشوق‌مان به آن وابسته است، کمتر احساس ملال می‌کنیم (هرچند بیشتر مضطرب و آزرده می‌شویم)  ولی اگر حق انتخاب داشتیم که در خانه بمانیم یا به سفر برویم، ملال‌مان بیشتر می‌شود. بدین ترتیب، ملال نتیجۀ عکس نیاز یا ضرورتی است که درک شده. شاید در  مراسم ختم یکی از اقوام دور احساس ملال کنیم ولی در ختم پدر و مادر یا فرزندمان نه.

  واقعاً چرا این‌قدر از ملال بدمان می‌آید؟

تا این جا که همه‌چیز خوب است، اما واقعاً چرا این‌قدر از ملال بدمان می‌آید؟ فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، آرتور شوپنهاور، استدلال می‌کرد که اگر زندگی ذاتاً رضایت‌بخش بود، اصلاً چیزی به اسم ملال وجود نداشت. پس،‌ ملال شاهدی است بر بی‌معنایی زندگی بعضی از ما و از احساسات بدی پرده برمی‌دارد که اغلب، با مشغول‌شدن به یک فعالیت یا درگیرشدن با احساساتی مخالف، بر آن سرپوش می‌گذاریم. این اتفاق ریشۀ همان حالت تدافعیِ جنون‌آمیز است، حالتی که مهم‌ترین خصیصه‌اش این است که از ورود احساس نومیدی و درماندگی به ذهن خودآگاه پیشگیری کند و با احساسات مخالفی چون سرخوشی،‌ فعالیت هدفمند و کنترل قدرتمند ذهن را اشغال کند، یا اگر نشد، هر احساس دیگر را به کار بگیرد.

  چطور می‌توانیم با ملال کنار بیاییم؟

خبر خوش این که ملال می‌تواند جنبه‌های مثبت هم داشته باشد. ملال شاید روشی باشد تا به خود بگوییم زمان مان را آن‌طور که باید خوب نمی‌گذرانیم،‌ باید کاری لذت‌بخش‌تر انجام دهیم، کاری مفیدتر یا رضایت‌بخش‌تر. از این دیدگاه، ملال عامل تغییر و پیشرفت است، عاملی انگیزشی که افراد را به مراتع سرسبزتر و بزرگ‌تر می‌رساند. اگر آن‌طور که گفته شد،‌ ملال آگاهی از انگیزشی بدون ارضاست، می‌توان با این کارها ملال را به حداقل رساند: دوری از موقعیت‌هایی که کنترل چندانی بر آن‌ها نداریم، حذف عوامل حواس‌پرتی، انگیزه‌دادن به خود، کم‌کردن انتظارها، اصلاح دیدگاه‌ها دربارۀ امور (فهمیدن دفعۀ بعدی که در یک موقعیت ملال‌انگیز گیر افتادید،‌ به‌جای این که مثل همیشه مدام از آن اجتناب کنید،‌ خود را در آن غرق کنید این‌که واقعاً چقدر خوش‌شانس هستیم)، و از این دست چیزها. اما راحت‌تر و ثمربخش‌تر آن است که به‌جای مبارزۀ شبانه‌روزی با ملال، حقیقتاً آن را در آغوش بگیریم. اگر ملال پنجره‌ای است رو به طبیعت اصیلِ حقیقت و درواقع همان وضعیت بشر است،‌ پس مبارزه با ملال همان کشیدن دوبارۀ پرده‌ها روی حقیقت است. بله،‌ شبْ تاریک و ظلمانی است، اما به همین دلیل است که ستاره‌ها در شب آن‌طور می‌درخشند.

 

خیلی از افراد در آستانه سال جدید فکر می‌کنند و تصمیم می‌گیرند هدف‌ها و برنامه‌هایی برای خود تعیین کنند تا در سالی که پیش رو دارند، به موفقیت، شادی و در کل زندگی بهتری دست یابند و بخشی از این برنامه، مربوط به خلق عادت‌هایی سالم و جدید می‌شود، اما گاهی بهترین کاری که می‌توانیم بکنیم این است که به جای این که عادت یا رفتار جدیدی خلق کنیم، به خودمان اجازه دهیم بعضی چیز‌ها را رها کنیم.

  مقایسه‌ زندگی خودتان با آن چه در اینستاگرام می‌بینید| به جای این که ساعت‌ها در هفته بی‌هدف بنشینید و صفحات شبکه‌های مجازی را بالا و پایین کنید، ارتباطی حقیقی با افرادی برقرار کنید که تحسین‌شان می‌کنید، از آن‌ها توصیه بخواهید، از تجربیات‌شان استفاده کنید و با آن‌ها مشورت کنید. اگر به جای این که تنها یک مشاهده گر حسود باشید، بیرون بروید و ارتباط حقیقی با آدم‌های درست برقرار کنید خواهید دید که چقدر دوست‌های تازه و مثبت پیدا می‌کنید و از این اتفاق شگفت زده خواهید شد.

  ترسی که به آن اجازه می‌دهید شما را از آن چه می‌خواهید دور کند| برای این که از ترس، خجالت و احساس گناهی که مانع‌تان شده رها شوید، اول باید به آن‌ها توجه کنید. نادیده نگرفتن و پردازش احساسات منفی به شما کمک می‌کند بهتر بتوانید بر آن‌ها غلبه و خود را از آن‌ها رها کنید.

  نگرانی بابت چیز‌هایی که در کنترل شما نیستند| خنده دار و غیرمنطقی است که توصیه کنیم تمام استرس‌ها و نگرانی‌های‌تان را کنار بگذارید. این احساسات بخشی طبیعی از زندگی هستند، اما باید تنها نگران چیز‌هایی باشید که در کنترل شما هستند و می‌توانید اقدامی برای‌شان بکنید. فکرتان را معطوف چیز‌هایی کنید که می‌توانید تغییرشان دهید.

  بغض‌ها و اندوه‌های قدیمی| تحقیقات نشان داده نگه داشتن خشم و بغض‌های قدیمی برای مدت طولانی می‌تواند برای سلامت فیزیکی و روانی‌تان سمی باشد. الان که در آستانه‌ شروع یک سال جدید هستید فرصت بسیار خوبی است تا سعی کنید این بار قدیمی و سنگین را پایین بگذارید.

  این که دیگران درباره شما چه فکری می‌کنند| شما خودتان باید ارزش‌های‌تان را بشناسید و به آن‌ها ایمان داشته باشید و قضاوت بقیه را رها کنید. اعتماد به نفس داشته باشید و اجازه ندهید فکر و نظر هر کسی که از راه می‌رسد شما را متزلزل کند. واقعیت این است که حتی اگر شما اشتباه بزرگی هم مرتکب شوید دنیا به پایان نمی‌رسد و شما مجبور نیستید جوری زندگی کنید که همه دوست‌تان داشته باشند. به اندک حامیانی که از جان و دل دوست‌تان دارند، به شما احترام می‌گذارند و خوبی‌تان را می‌خواهند ایمان داشته باشید و بقیه را به حال خود بگذارید.

  این طرز فکر که «باید وقتش برسد»|اگر می‌بینید سال هاست منتظر جور شدن شرایط هستید تا اقدامی کنید، پس باید روراست باشید و یک بار تکلیف‌تان را پیش خودتان روشن کنید: «بالاخره چه زمانی وقتش است؟!»  شرایطی که شما منتظرش هستید ممکن است هرگز نرسد، پس رهایش کنید.

  این طرز فکر که باید هیجانات منفی خود را سرکوب کنید| سرکوب و پنهان کردن احساسات یک مکانیسم دفاعی است که وادارمان می‌کند از موقعیت‌هایی که این احساسات منفی را در ما برانگیخته می‌کنند اجتناب کنیم. همه‌ این تنش‌های درونی دیر یا زود، آشفته و درهم تنیده، سربرخواهند آورد و آن وقت کنترل کردن‌شان کار بسیار سختی خواهد بود. شما با بروز این هیجانات ناراحت کننده، پیش یک نفر دیگر یا دست کم پیش خودتان، قادر خواهید بود آن‌ها را بشناسید و کنترل‌شان کنید.

  کمال گرایی| همیشه کمال گرایی با طرز فکر صفر یا صدی همراه است. اگر کمال گرا باشید عقیده دارید یا باید کاری را صد در صد درست انجام بدهید یا این که اصلا انجامش ندهید.

توصیه‌هایی که ارائه دادیم همگی می‌توانند چالش برانگیز باشند، اما ارزش این را دارند که برای‌شان تلاش کنید و لذت از زندگی و شادی‌تان را افزایش بدهید. 

 

رنگین کمان به خودی خود زیبا و الهام بخش است اما رنگین کمانی که در تصویر می بینید پدیده نادری است که در دل ابرهایی زیبا ایجاد شده و تصویری دل انگیز و روح بخش را ایجاد کرده است.   

 

به گزارش «عصرایران» به نقل از «ترجمان علوم انسانی»، کریس استوکل-واکر  در  اف.اف.دبیلو.دی  نوشت: به‌طور خلاصه، ستارگان رسانه‌های اجتماعی سلبریتی‌های نسل جوان‌اند، این جایگاه را در سال ۱۹۶۹ فضانوردان داشتند. در یک تحقیق جدید از بچه‌ها پرسیدند در آینده می‌خواهند چه‌کاره شوند؟ محبوب‌ترین شغل در میان بچه‌های آمریکایی و بریتانیایی، این بود که در یوتیوب ستاره شوند. این نتایج خیلی‌ها را ناراحت کرد چون گویا بچه‌ها دیگر حتی آرزو ندارند به کاشفانی بزرگ یا دانشمندانی دوران‌ساز تبدیل شوند. مصرف‌گرایی افسارگسیخته و زندگی زیباپرستانۀ مجازی چشم و گوش آن‌ها را هم پر کرده است.

همۀ بچه‌ها در دوره‌ای از زندگی‌شان دوست دارند فضانورد شوند. زندگی‌شان را میان اجرام کیهانی سپری کنند، بستنی فضانوردی بخورند، کرۀ زمین را ببینند که مثلِ مرمر سبز و آبی به‌آرامی زیر کپسول فضایی‌شان می‌چرخد، اما پژوهشی جدید نشان می‌دهد در بریتانیا و آمریکا تعداد کودکانی که می‌خواهند ستارۀ یوتیوب شوند بسیار بیشتر از کودکانی است که می‌خواهند فضانورد شوند. در این دو کشور، حدود سه کودک از هر 10 کودک گفتند که وقتی بزرگ شدند می‌خواهند یوتیوبر شوند، در مقابل، فقط یک کودک از هر 10 کودک در رویای ستاره‌ها بود.

برخی با این مسئله مثل سند محکومیت جامعه برخورد کرده‌اند، سندی تکان‌دهنده که نشان می‌دهد کودکانی که در قرن بیست‌ویکم پرورش یافته‌اند ماجراجویی و رؤیاهای شان را از دست داده‌اند، چیزهایی که کودکان نسل انفجار جمعیت در دهۀ ۱۹۶۰ داشتند، اما در واقعیت، این مسئله نشان می‌دهد که کودکان احمق نیستند و درست مثل کسانی که می‌خواهند فضانورد شوند فکرهای بزرگی در سر می‌پرورانند.

طبق گفتۀ ادارۀ مدیریت کارکنان ایالات متحدۀ آمریکا، پردرآمدترین فضانوردان ممکن است حدود ۱۲۰هزار دلار در سال درآمد داشته باشند. سال گذشته پردرآمدترین یوتیوبر 22.5 میلیون دلار به حساب بانکی‌اش واریز کرد و برخلاف فضانوردان، که باید سال‌ها تمرین سخت را از سر بگذرانند، یوتیوبری که در پول غلت می‌زند همسن‌ و سال این کودکان است.

وقتی الگویی تغییر می‌کند، ممکن است سازگارشدن با این تغییر دشوار باشد، اما ما باید بیشتر از رؤیاهایی که کودکان در سر می‌پرورانند، از واقعیت‌هایی آگاه باشیم که آن‌ها هنگام فکرکردن به شغل‌های آینده‌شان در نظر می‌گیرند. کودکان ساعت‌ها وقت صرف رسانه‌هایی می‌کنند که یوتیوبرهای مورد علاقه‌شان در آن‌ها نقش اصلی را ایفا می‌کنند، یوتیوبرهایی که ماشین‌های سریع می‌رانند و در خانه‌های مجلل زندگی می‌کنند.

البته احتمالش بسیار کم است که این کودکان بتوانند از طریق کسب شهرت با ویدئوهای آنلاین ثروتمند شوند، هرچند کسانی موفق شده‌اند این کار را بکنند. گلت می‌گوید: «تعداد اندکی از تولیدکنندگان محتوا توانسته‌اند واقعاً از این راه امرار معاش کنند، در حالی که بقیه زندگی را با زحمت سر می‌کنند و اغلب خسته و سرخورده می‌شوند».

پس وقتی این روایت‌ها را می‌خوانید، مسئله را طور دیگری مطرح کنید. موفق‌ترینِ این افراد می‌توانند برای توده‌ها سرگرمی تولید کنند و در این راه درآمد بسیار زیادی کسب می‌کنند. آنان می‌توانند ماشین‌های پرسرعت بخرند و دور دنیا سفر کنند. می‌توانند خوش بگذرانند. آخرین مأموریت فضایی که در آن سفینه‌ای فضایی و دارای سرنشین‌ روی جرمی خارج از سطح زمین فرود آمد، زمانی رخ داد که مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها همسن بچه‌های امروزی بودند. در چنین دنیایی، چرا بچه‌های امروز نخواهند یوتیوبر شوند؟