روح وایکینگ‌ها را درون خودم حس می‌کنم!

ثوربیون پدرسون 41 ساله است و از آن‌جایی که خودش هم می‌داند تلفظ اسمش کمی دشوار است، بیشتر از اسم کوتاه شده ثور برای خودش استفاده می‌کند. البته او برای خودش نام‌های دیگری هم در نظر گرفته است؛ مثل «وایکینگ مدرن». او در باره دلیل این نام گذاری به ما می‌گوید: «خب می‌دانید خون اسکاندیناوی در رگ‌های من جاری است! من در دانمارک به دنیا آمدم؛ کشوری که 1100 سال پیش وایکینگ بود. وایکینگ‌ها به ماجراجویی و جهانگردی مشهور بودند، حالا من بدون استفاده از هواپیما سفر و روح وایکینگ‌ها را درون خودم حس می‌کنم.» ثور به سه زبان انگلیسی، دانمارکی و آلمانی تسلط دارد، با اسپانیایی و فرانسه تا حد زیادی آشناست و کمی هم عربی می‌داند. او پیش از آغاز این پروژه به 40 کشور سفر کرده که یکی از این سفرها، سفر سال 2010 او به ایران است. سابقه کار در شرکت‌های کشتیرانی را دارد. او سخنران خوبی هم هست. این ویژگی به او کمک کرده تا بتواند در این مدت به عنوان سخنران انگیزشی،  از شرکت‌های بین‌المللی دعوت نامه بگیرد و برای روادید برخی کشورها اقدام کند. همه‌ این ویژگی‌ها دست به دست هم داده‌اند تا در نهایت ثور بتواند تا به امروز برنامه خود را پیش ببرد.

 

ازدواج، ماجراجویی بزرگ بعدی‌ام است

از زمان شروع سفر ارتباط ثور و نامزدش قطع نشده است. نامزد او تلاش کرده جدای از تماس‌های منظم، هر کجا امکان داشته، با سفر به کشوری که ثور در آن حاضر بوده است، برای روزهایی به او ملحق شود. جالب این‌که شما حتی با دیدن عکس‌های تکی ثور هم می‌توانید متوجه شوید، در کدام کشور توانسته نامزد خود را ببیند، چطور؟  او طی این سفر تنها زمان‌هایی ریش خود را اصلاح کرده که موفق به ملاقات با نامزدش شده است! در طول این مدت، نامزد او توانسته 21 بار سفر کند و در نتیجه ثور هم 21 بار ریش خود را کوتاه کرده است. ثور تصمیم دارد بعد از اتمام این پروژه با نامزدش ازدواج کند و بچه‌دار شوند. او این کار را «ماجراجویی بزرگ بعدی» خودش می‌نامد.

 

سفر بدون هواپیما، ماجراجویانه‌تر است

ویژگی متمایزکننده دیگر سفر ثور، استفاده نکردن از هواپیما در هیچ بخشی از سفرش است. اما دلیل این کار چیست؟ خودش می‌گوید: «مهم‌ترین دلیل این است که این کار پیش از این انجام نشده است. اگر من بتوانم این کار را انجام دهم، آن وقت اولین نفری خواهم بود که به همه کشورها بدون استفاده از هواپیما سفر کرده است. البته من دغدغه‌های زیست محیطی هم دارم و این‌که از هواپیما استفاده نمی‌کنم، امتیاز خوبی در این زمینه است و شاید از همه مهم‌تر این که این نوع رفتن به کشورهای دیگر ، سفری ماجراجویانه‌تر است.»

 

رانندگی خشن مردم نازنین ایران را درک نمی کنم!

برش‌هایی از خاطرات ثور درباره سفرهایش به ایران، کشوری که مهمان‌نوازی مردمش انتها ندارد

ثور تا به حال سه نوبت به ایران سفر کرده است. بار اول خارج از این پروژه، در سال 2010 همراه با دوستی از استرالیا به مدت سه هفته با موتور ایرانگردی کرده است. نوبت دوم تابستان 2018 برای همین پروژه وارد ایران شد. در این سفر او ابتدا از کویت با قایق وارد خرمشهر شد. از خرمشهر با اتوبوس به تهران رفت. در تهران بازدید از  دفتر هلال احمر  را انجام داد. سپس با اتوبوس راهی بندرعباس  و دست آخر از این شهر با لنج راهی امارات شد. نوبت سوم سفر او اما داستان جالبی دارد.

   ماجرای سفر اجباری ثور به ایران!

سومین سفر ثور به ایران، ماجرای متفاوتی نسبت به دو سفر قبلی‌اش دارد. او که بعد از چند ماه از سفر تابستان، در اواخر پاییز به مغولستان رسیده بود، می‌خواست وارد چین شود که متوجه شد، دولت چین به هیچ عنوان اجازه ورود به او از سمت مغولستان را نخواهد داد. پس  مجبور به تغییر در برنامه شد. برنامه‌ریزی دوم و سوم هم  با موانعی روبه‌رو شد. در نهایت چهارمین برنامه عملیاتی شد. طبق این برنامه او طی 14 روز از مغولستان راه افتاد ، از روسیه، اوکراین، گرجستان و ارمنستان عبور کرد ، سپس وارد ایران شد، به کرمان و سپس زاهدان رفت و از آن‌جا به مقصد بعدی یعنی پاکستان سفر کرد. در ادامه، برش‌هایی از خاطرات او درباره سفر به ایران را خواهید خواند.

    رانندگی خشن این مردم نازنین!

خب من دوباره برگشتم و خیلی سریع یادم افتادم که مردم ایران چقدر کنجکاو و صمیمی‌اند. دردسر گرفتن تاکسی این بار کمتر بود، به نظر می‌رسد که راننده‌ها مودب‌ترند و پرخاشگری کمتری دارند. اما رانندگی همین مردم نازنین، خشن است. فقط کافی است شما بخواهید در ایران از خیابان عبور کنید تا متوجه شوید که چه می‌گویم. خوشبختانه من در آلبانی تمرین خوبی در عبور از میان ترافیک خشن را داشتم! اما واقعا چه اتفاقی برای این مردم آرام و مهربان، وقتی پشت فرمان می‌نشینند، می‌افتد؟

    اعتماد ایرانی‌ها به مسافر تکان‌دهنده است

من حالا در بندرعباس هستم و مسعود، میزبان من است که از طریق یک سایت گردشگری پیدا کرده‌ام. او پسر خیلی خوبی است. همان روز اولی که من از راه رسیدم، او همراه خانواده‌اش برای خواندن نماز رفت و من را در خانه تنها گذاشت. این کار اعتماد زیادی لازم داشت، چرا که در آپارتمان یک تلویزیون بزرگ و وسایل زیاد دیگر وجود داشت.

    در کسری از ثانیه کمک از راه رسید

از پایانه اتوبوسرانی به سمت مترو راه افتادم. می‌دانستم که کدام خط مترو را برای رسیدن به ایستگاه راه‌آهن سوار شوم اما کمی درباره جهت آن مردد بودم. در کسری از ثانیه آقایی پیشم آمد و از من پرسید، آیا نیاز به کمک دارم یا خیر. بعد من را راهنمایی کرد و همراه من سوار قطار شد. کمی با هم حرف زدیم تا به ایستگاهی رسیدیم که باید خط عوض می‌کردم. از قطار پیاده شدیم و برای من بقیه مسیر را توضیح داد و گفت که باید بعد از سه ایستگاه پیاده شوم و از من خداحافظی کرد. او خیلی به من کمک کرد، در حالی‌که حتی مسیرش هم با من یکی نبود!

    مهمان‌نوازی ایرانی‌ها، انتهایی ندارد

مهمان‌نوازی ایرانی‌ها، انتهایی ندارد؛ خانه من، خانه شماست، صبحانه می‌خواهی؟ چیزی لازم داری؟ می‌خواهی برای گردش در شهر، بیرون برویم؟ این پسورد وای‌فای خانه است، بیا برای ناهار بیرون برویم و ... . هیچ اهمیتی هم ندارد که من چقدر برای پرداخت هزینه‌ها اصرار کنم، هیچ فایده‌ای ندارد. همیشه جواب همین است: «یک روز که دانمارک آمدم، می‌توانی جای من پول بدهی». فکر کنم روزی که صدها نفر از گوشه و کنار دنیا به دیدن من به دانمارک بیایند، من ورشکست بشوم، آخر دانمارک کشور خیلی گرانی است!