دوستان گلم حروف نام هر حشره کنار تصویرش آمده است. نام هر حشره را بنویسید و بعد تصاویر را رنگ کنید.

 

 

تصویر سازی ها : سعید مرادی

 

بابا امروز یک کبوتر به خانه آورد. من و داداش پویا جلو رفتیم و دیدیم که بال کبوتر زخمی شده است. بابا گفت: «این کبوتر چند روزی مهمون ماست تا حالش خوب بشه.» ما خیلی خوشحال شدیم و تصمیم گرفتیم از کبوتر زخمی خوب مراقبت و مواظبت کنیم تا زودتر حالش خوب شود و بتواند دوباره پرواز کند و پیش دوستانش برگردد.

 

من شادیسا موحد هستم.شش سالمه و پیش‌دبستانی 2 می‌رم. تو پیش‌دبستانی من با دوستام بازی می‌کنم، نقاشی می‌کشم و البته کلی چیز جدید یاد می‌گیرم.

من کتاب خیلی دوست دارم. برای همین هم هر هفته از کتابخانه پیش‌دبستانی‌ام یک کتاب می‌گیرم و خونه میارم. مامان و بابا برای من کتاب‌ها رو می‌خونند. به غیر از کتاب داستان، کتاب‌های حل‌کردنی مثل ماز و سودوکو رو هم خیلی دوست دارم. فکر کنم تا حالا این طوری تونستم با بیشتر از 100 کتاب آشنا بشم!

دوستان خوبم  من شطرنج هم دوست دارم و الان پنج ماهی است که این ورزش رو شروع کردم. تابستون امسال تونستم تو مسابقات استان، نفر دوم بشم. 

شطرنج به من کمک می‌کنه تا دقتم بیشتر بشه و بتونم بهتر روی کارهایی که می‌خوام انجام بدم تمرکز کنم. البته امسال من در اولین آزمون هوش ایران هم شرکت کردم و تونستم رتبه یک رو بیارم و عضو انجمن ملی هوش ایران بشم .  

من دوست دارم وقتی بزرگ شدم دندان پزشک بشم. البته از همین الان حواسم به دندون‌هام هست و علاوه بر مسواک، سعی می‌کنم خوراکی‌های شیرین کم بخورم و البته چیزهای سفت رو با دندون‌هام نشکنم.

 

نونوایی محله

مال دایی امیره

نونایی که می‎پزه

نه سوخته، نه خمیره

 

میذاره با یه لبخند

تو دست مشتری، نون

مشتری میگه: به‎به

چه نون خوبی، ممنون

شاعر :عفت زینلی

 مامان می‎خواست برای خرید به بازار برود، به داداش حامد که از ما بزرگ‌تر بود، گفت: «مراقب داداشات باش.» مامان که رفت حامد اول  برای ما کتاب خواند. بعد نقاشی کردیم. من که حوصله‌ام سر رفته بود، گفتم: «چرا یه بازی هیجان‌انگیز نمی‌کنیم؟» ساعد گفت: «چه بازی؟» گفتم: «دزد و پلیس‌بازی» بعد هر دو به حامد نگاه کردیم. حامد گفت: «باشه، اما هر چی رو به هم‌ ریختیم، باز باید بذاریم سر جاش.» من و ساعد قبول کردیم.حامد دزد شد و من و ساعد پلیس شدیم. دستمان را به صورت هفت تیر درآوردیم و دایم به هم شلیک می کردیم. من داد زدم: «حامد من تو رو با تیر زدم. تو مُردی.» حامد گفت: «نخیر. زخمی شدم.» بعد هم سریع رفت روی لحاف و تشک‌هایی که مامان همیشه گوشه اتاق روی‌هم می‌گذاشت. من و ساعد به سمت او رفتیم؛ اما هر کاری کردیم دستمان به او نمی‌رسید و نمی‎توانستیم بالابرویم. حامد می‏گفت: «دست‎تون به من نمی‎رسه.» فکری به ذهنم رسید. رفتم در گوش ساعد، فکرم را گفتم. حامد پرسید: «چی کار می‌خواین بکنین؟» هنوز حرفش تمام نشده بود، که من و ساعد شروع کردیم از زیر حامد تشک‌ها و لحاف‌ها را کشیدیم. یک‌دفعه همه تشک‌ها و لحاف‌ها همراه حامد روی ما ریختند. اول ترسیدیم، اما بعد زیر لحاف‌ها و تشک‌ها شروع به خندیدن کردیم. صدای حامد را می‌شنیدیم که با نگرانی ما را صدا می‌زند. وقتی همه تشک‌ها و لحاف‌ها را کنار زد با چشم‌های اشک‌آلود ما را بغل کرد و بوسید. بعد داد زد: «نگفتین له می‎شین فسقلی‎ها؟!» بعد هر سه زدیم زیر خنده.