فیل‌ها مونوپاد داشتند وقتی مونوپاد، مد نبود.

 

یک چشمش توی بشقاب شماست و چشم دیگرش هم روی بقیه غذاها می‎چرخد. منظوری ندارد ها! فقط می‎خواهد با دقت ببیند از کدام غذاها توی بشقابت نیست تا از همان تعارف کند. نوع نگاهش طوری است که حس می‎کنی هر حرکت تو را زیر نظر دارد و انگار قرار است از مدل غذا خوردن تو از او امتحان بگیرند. بعد از کلی بررسی به این نتیجه می‎رسد که کوکوی فلان را توی بشقابت نداری و شروع می‎کند به تعارف. مرحله بعدی هم این است که اگر خودت با زبان خوش برنداری خودش برایت بگذارد. مگر شوخی است؟ باید از همه چیز بخوری و نظر مثبت ات را هم درباره‎اش اعلام کنی. اگر یک درصد فکر می‎کنید این طوری پذیرایی کردن احترام و علاقه شما را به مهمان نشان می‎دهد و او توی دلش می‎گوید «وای که چه مهربونن و آخ که چقدر داره خوش می‎گذره» در اشتباهید. ظاهر قضیه این شکلی است که کسی به فکر همه مهمان‎هایش است و همه را زیرنظر دارد تا از غذاهای مختلف بخورند و غریبی نکنند ولی اصل ماجرا این است که هرکسی به بعضی مواد غذایی حساسیت دارد یا ممکن است بیمار باشد و اصلا بعضی خوراکی‎ها برایش ممنوع شده‌باشد. وقتی به او بیش از حد اصرار کنیم مجبور می‌شود سلامتی‌اش را به خطر بیندازد یا این‌که به دلیل تعارف چیزی را بخورد که حالش را به‌هم می‎زند. زیر چشمی پاییدن بشقاب غذای کسی، ممکن است از مهربانی میزبان باشد اما حسی که به مهمان می‎دهد شبیه این است که به او بگویند «حواست باشه‎ها حتی دو دونه خیارشوری رو که برداشتی دیدم ولی کم برداشتی،  بیشتر بردار!» کم‎غذایی کسی نباید این طوری معنا شود که لابد غذای خانه ما را دوست نداشته بلکه هزارتا معنای دیگر دارد که بیشتر اوقات اصلا به ما مربوط نیست. 

 

اولین اسمارت‎فون دنیا 27ساله شد 

 فاطمه قاسمی| مترجم

ساعت 600ساله ‎ هنوز کار می‌کند!

ساعت‌هایی وجود دارند که گرچه به اندازه بیگ‌بن در لندن شناخته‌شده نیستند اما از آن چیزی کم ندارند. ساعت ۶۰۰ ساله‌ای در شهر پراگ، یکی از قدیمی‌ترین ساعت‎های نجومی تاریخ است که هنوز کار می‎کند؛با  این‎که ساختمانش در جنگ جهانی دوم به‌طور کامل در آتش سوخت و از بین رفت. این ساعت حالا نماد شهر پراگ و از معروف‌ترین آثار تاریخی این شهر است که گردشگران زیادی را به پراگ می‎کشاند. ساعت نجومی، وسیله‌ای هوشمند است که ساعت، زمان و اطلاعاتی مانند موقعیت خورشید، وضعیت ماه و چرخه‌های نجومی را نشان می‌دهد.

یکی از نیازهایی که همه ما در دوران نوجوانی تجربه می‎کنیم، استقلال است؛ نیاز به مستقل شدن گاهی تاحدی برای‎مان جدی می‎شود که برای اثبات و رسیدن به آن دست به هر کاری می‌زنیم. کتاب «مترسک مزرعه آتشین» نوشته «داوود امیریان» در همین‎باره است. این کتاب،  داستان نوجوانی به نام آیدین را در دهه 60 روایت می‌کند که با بحران استقلال شخصیت مواجه است. آیدین که تنها پسر خانواده است، به دلیل توجه بی‌حد و اندازه پدر و مادرش به او به پسری نازپرورده و لوس تبدیل شده‌است، آن‎قدر که حتی نمی‌تواند یک تصمیم ساده برای خودش بگیرد. آیدین از این وضعیت ناراضی است و از هر موقعیتی استفاده می‌کند تا خود را به خانواده‌اش ثابت کند و نشان دهد که دیگر مرد شده‌است. او تاحدی این کار را ادامه می‌دهد که برای اثبات خود به جنگ می‌رود و با اسیر شدن و مقاومت زیر شکنجه‌های یک افسر عراقی نشان می‌دهد که یک مرد واقعی شده‎است. داوود امیریان داستان آیدین را در کتاب مترسک مزرعه آتشین در سه بخش روایت می‌کند؛ بخش اول در شهر و خانواده آیدین اتفاق می‌افتد، بخش دوم در جنگ و اسارت او ادامه می‌یابد و بخش آخر نامه‌نگاری‌های آیدین با خانواده‌اش است. همه این قسمت‌ها را امیریان با قلمی شیرین و تکیه‌کلام‌هایی جذاب همراه کرده‎است تا ارتباط محتوایی خواننده با کتاب قطع نشود. همچنین امیریان این کتاب را به شیوه‌ای نگاشته‌است که هیچ یک از اتفاقات داستان قابل پیش‌بینی نباشد و شما را تشنه اتفاق بعدی می‌کند. اگر تنها پنج صفحه از کتاب را بخوانید دیگر نمی‌توانید تا صفحه ۲۲۳دست از کتاب بکشید. یکی دیگر از ویژگی‌های نگارشی داوود امیریان در مترسک مزرعه آتشین، توصیف دقیق و کاملا عینی او از محیط پیرامون داستان و شخصیت‌های دیگر ماجراست. این کتاب جالب را ازدست ندهید. 

 

در مغز ما برای هر نوع رفتار مربوط به روابط، هیجان‌ها و تفریح و لذت قسمت‎هایی وجود دارد؛ از این قسمت‎های مشخص، عصب‎ها دستورات لازم برای پردازش را به سمت عصب‎های انجام‏دهنده می‎برند. درواقع برای هر رفتاری، می‎توانیم خطی بین این نقاط بکشیم که سریع محو می‏شود؛ خطی شبیه یک تار موی باریک. وقتی یک رفتار خاص را چندبار در فاصله های نزدیک انجام بدهیم، این خط دیگر باریک نیست. وقتی رفتاری 10بار انجام شود، شبیه نخ کاموا و در دفعات بیشتر یک طناب خیلی قوی و کلفت می‎شود. این زمانی است که می‌گوییم یک رفتار، خودکار یا اتومات شده‎است یعنی برای انجام آن به اندازه دفعه اول، زحمت و یادگیری و آگاهی لازم نیست. درست مثل یک راننده که بعد از بارها تمرین، کلاج و دنده و ترمز را به طور خودکار کنترل می‎کند. خب حالا اگر رفتاری، روی نقاطِ لذتِ مغز ما قرار گرفته‎باشد احتمال کلفت شدن این طناب فرضی، بیشتر می‎شود چون با هربار انجام دادن آن رفتار، ماده لذت‎بخشی به نام دوپامین ترشح می‎شود و رفتار ما را تقویت می‎کند.

 طناب کلفتِ عادت را توی مشتت بگیر!

برای کم کردن قطر طناب عادت‎های‎مان چه کارهایی می‎توانیم انجام دهیم؟

    اندازه بگیر| قطر طنابت چقدر زیاد است؟ برای فهمیدنش، دفعات و مدت زمان استفاده از تلفن همراه را یادداشت کن. مثلا من در روز پنج بار، هربار به مدت یک ساعت به سراغ تلفن همراه می‌روم.

    چه موقعیت‎هایی طناب بیشتر صدایت می کند| چه موقع‎هایی در روز از تلفن همراه بیشتر استفاده می‎کنی؟ برای ارتباط برقرارکردن با کدام دوستانت، بیشتر سراغ تلفن همراه می‎روی؟ کدام حالت درونی تو را مجاب به استفاده از تلفن همراه می‎کند؟ مثلا وقتی دلت می‎گیرد یا حوصله‏ات سر می‎رود؟

    برای برنامه‌ریزی آماده شو| حالا برای کم کردن قطر طناب، باید عمل کنی. طبق جدولی که تهیه کردی، می‎توانی موقعیت‎ها و زمان‎هایی را که زیاد از تلفن همراه استفاده می‎کنی، کم‎کم کاهش بدهی.

    تغییر در کوتاه‎مدت اتفاق نمی‌افتد| در گزینه قبلی واژه کم‌کم را جدی بگیر! قرار نیست یکهو از روزی پنج ساعت و 20موقعیت استفاده از تلفن همراه، این میزان را به دو بار در روز و در مجموع یک ساعت برسانی. روز اول یک نوبت را حذف کن، بعد از چند روز یک نوبت دیگر و همین‎طور به تلاش آهسته ولی مداومت ادامه بده.

    جایگزین پیدا کن| وقتی تلفن همراه تو را فرامی‌خواند، طبق اطلاعاتی که در جدولت نوشته‎ای، جایگزین‌هایی به خودت بده. مثلا برای ارتباط با دوستانت راه دیگری پیدا کن. برای دلتنگی و حوصله سررفته و هر چیز دیگری که به‏‎خاطرش سراغِ تلفن همراه می‎روی هم، همین‎طور. پیداکردن این جایگزین‎ها شاید اولش کار راحتی نباشد، به ویژه برای موقعیت‎هایی که طناب قویِ کلفت، با صدای بلند صدایت می‎کند. یادت باشد این جایگزین‎ها باید با چیزی که حذف می‎کنی، متناسب باشند؛  مثلا اگر بازی موبایلی را حذف می‎کنی، یک موقعیت بازیِ غیرمجازی جایگزین کن.

  اگر احساس کردی برای این راه طولانی لازم است یک نفر کنارت باشد، از یک روان‎شناس یا مشاور کمک بگیر.

 

     شبیه یک شوخی است این که می‎گویند بارهای الکتریکی مثبت و منفی توی ابرها باعث ایجاد رعد و برق می‌شود. آدم فکر می‎کند که «خب آخه چطوری دوتا توده ابر به هم برخورد می‏کنن و ازش نور و صدا و بارون تولید می شه؟» به نظر می‎آید ابرها درست مثل یک شعبده‎باز که از کلاهش خرگوش درمی‌‏آورد، با یک اشاره رعدوبرق و بعد هم باران می‎سازند. ابرها بار الکتریکی دارند، بعضی‎های‎شان بار مثبت و بعضی هم بار منفی. وقتی دو ابر با هم برخورد می‎کنند این بارهای الکتریکی باعث می‎شوند اول نوری عجیب در آسمان ببینید و بعد هم یک صدای مهیب بشنوید اما چطوری این اتفاق می‏‌افتد؟ خب راستش را بخواهید ماجرا کمی برقی است یعنی به الکتریسیته و این داستان‏‌ها ربط پیدا می‏‌کند. ابرهای ضخیم و تیره که به ابر باران‏‌زا معروف هستند مدام با هم برخورد می‌‏کنند و این برخوردها باعث می‏‌شود بار الکتریکی در آن‎ها به وجود بیاید. وقتی که شانه را روی یک پارچه پشمی می‌‏کشید و بعد به موهای‌‏تان نزدیک می‌‏کنید، موهای‎تان با شانه حرکت می‎کنند و بالا می‎آیند یعنی با مالش، بار الکتریکی در آن‎ها ایجاد شده‏‌است. در ابرها هم مشابه همین ماجرا رخ می‎دهد و بعد از ایجاد بار الکتریکی، بار منفی به قسمت‎های پایینی ابر و بار مثبت به بخش‏‌های میانی و بالا می‎رود. وقتی اختلاف مقدار بار بالا و پایین ابر به اندازه کافی زیاد شد، آن وقت یک جریان الکتریسیته از ابر به پایین و به زمین جریان می یابد که این بار معمولا مثبت است و باعث می‎شود بارهای منفی روی زمین را به خودش جذب کند؛ به این ترتیب مجموعه ابر، هوا و زمین به یک خازن بسیار بزرگ تبدیل و لحظه به لحظه بار آن بیشتر می‎شود بنابراین اختلاف بار دو قطب آن افزایش می یابد. اگر اختلاف بارهای ابر و زمین خیلی زیاد شود، یک میدان الکتریکی ایجاد می‎شود و واکنش الکتریکی شدیدی به وجود می‎آید که همان رعدوبرق یا صاعقه است. تغییر ناگهانی دما بر اثر صاعقه و منبسط شدن حجم هوا (انگار هوا منفجر شده) باعث می‏‌شود صدای بلند و عجیبی بشنویم. همین دمای زیاد مولکول‎های هوا را داغ می‌‏کند و باعث می‎شود تابش کنند و شبیه نور دیده شوند. 

 

وقتی اخبار سلبریتی ها زیادی مهم می شود!