چرا هواداران ناراحتند؟ چه‌‌قدر حق دارند؟

در همه جای دنیا اتفاق معمولی است که وقتی یک بازیکن یا مربی بزرگ از تیمی جدا می‌‌شود هواداران سعی می‌‌کنند او را از تصمیمش منصرف کنند، اما استراماچونی کمتر از یک نیم فصل در کنار هواداران آبی بود و در این زمان کوتاه مسیر ورزشی و حرفه‌‌ای او طوری پیش رفت که با رفتن اش تجمع بزرگی از هواداران جلوی باشگاه شکل گرفت. فضای مجازی تکانی اساسی خورد. حتی کار به جایی رسید که شجاع خلیل‌‌زاده بازیکن پرسپولیس در دفاع از هواداران استقلال سخن گفت گذاشت و از مسئولان خواست اجازه ندهند بلایی که سر برانکو آمده سر استرا بیاید. از این‌‌که چرا استرا با آبی‌‌ها وداع کرد بگذریم چون در صفحات ورزشی به آن پرداخته می‌‌شود می‌‌خواهیم بدانیم این مربی خوش تیپ ایتالیایی چه کرد که چنین موجی ایجاد شد؟

    هواداری همین است|برای خیلی‌‌ها فوتبال یک ورزش ساده است که می‌‌شود نتایجش را بعد از بازی‌‌ها هم جویا شد. از زندگی زدن، سر کار نرفتن و حضور در ورزشگاه یا تمرین تیم یک کار بی‌‌معنی است. اما هوادار کسی است که عاشق‌‌تر از این حرف‌‌هاست. هوادار کسی است که یک روز با شعارش مربی تعیین می‌‌کند و یک روز با شعارش به مربی خط می‌‌دهد کدام بازیکن باید توی زمین باشد. هواداری یک روندی است که باعث می شود  افراد  روی کل سیستم تاثیر بگذارند. شاید ما از ترکیب و سبک بازی بارسا لذت ببریم اما چون عاشق این تیم نیستیم فقط فوتبال تهاجمی‌‌اش را دوست داریم. یک روز هم خوب بازی نکند بی‌‌خیالش می‌‌شویم. اما هواداری چیز دیگری است. یک هوادار با برد عاشق تیمی نشده که با باخت از آن دل بکند و تحت هر شرایطی موفقیت تیم را می‌‌خواهد. برای همین است که می‌‌بینیم هواداران آبی می‌‌خواهند حقشان یعنی تثبیت کادر فنی  و ثبات در نتایج را از مدیریت باشگاه و وزارت ورزش بگیرند.

    نتایج عالی، بازی‌‌بهتر| استقلال طراوت را به فوتبال زشت ایران آورده است. در فوتبال ما کمتر تیمی است که ایده‌‌ای برای بازی داشته باشد. همه ترجیح می‌‌دهند با فوتبالی فیزیکی و خشک، حداقل نتایج را بگیرند. امتیازهایی که سخت گرفته می‌‌شود و جذاب نیست. اما استقلال استرا چند تا چند گل می‌‌زند. هشت بازی جذاب اخیر این تیم باعث شد آبی‌‌ها بعد از حدود 1300 روز هم از پرسپولیس بالاتر باشند و هم در صدر قرار بگیرند.

    فقط استرا| شیخ دیاباته و میلیچ مهره‌‌هایی نیستند که با یک مربی موقت مثل زرینچه که حتی داعیه هدایت آبی‌‌ها بعد از استرا را دارد کار کنند. مهره‌‌هایی مثل قاعدی و شجاعیان هم با استرا اوج گرفتند. او نباشد حتما یک جای کار می‌‌لنگد.

    شخصیت استرا| استراماچونی یک مربی جوان، خوش پوش و در کنار زمین یک جنگجوی واقعی است. جنتلمن ایتالیایی از آن‌‌هایی نیست که فقط پول برایش مهم باشد. او مثل یک هوادار کنار زمین داد و هوار می‌‌کند. هیجان دارد و روحیه مبارزه را به تیم منتقل می‌‌کند.

    گمانه‌‌های بد|هرچند علت اصلی جدایی استرا، مثل مشکلاتی که برای بیشتر مربیان خارجی پیش آمده مشخص است و در ادامه به‌‌خاطر بی‌‌خاصیت بودن فیفا و سیاسی رفتار کردنش، بیشتر از این‌‌ها دامن فوتبال ما را می‌‌گیرد اما جهت‌‌دهی اشتباه فضای مجازی و برخی پیش کسوتان آبی باعث شده هواداران احساس بدی به این ماجرا داشته باشند و به اشتباه تصور کنند یک سری عوامل در وزارت ورزش و... نمی‌‌خواهند استقلال قهرمان شود برای همین باعث شدند استرا از تیم برود و ....

  اهمیت و جایگاه فوتبال در کشور ما|فوتبال در همه‌‌ جای دنیا مهم و تاثیرگذار است. کشور ما هم از این قاعده مستثنا نیست. فوتبال جای خیلی از چیز ها را برای آدم‌‌ها پرمی‌‌کند و موفقیت تیم مورد علاقه یعنی سهیم شدن یک هوادار در اتفاقی مهم و فراگیر. موفقیت و قهرمانی تیم مورد علاقه به میلیون‌‌ها هوادارش حس و حال خوبی می‌‌دهد و شکست هم باعث ناراحتی‌‌شان می‌‌شود. اما این چنین حواشی تلخی، حسی فراتر از ناراحتی در هوادار ایجاد می‌‌کند؛ چون ناراحتی شکست خیلی بهتر از رنج حواشی این چنینی است.   

 

 

کجای این فوتبال اعصاب خردکن را دوست داشته باشیم؟

فرقی نمی کند طرفدار کدام تیم باشید، فوتبال برای لذت بردن است اما مشکلات ریز و درشت این فوتبال، فارغ از مشکلات امروز استقلال و مشکلات دیروز پرسپولیس،   همیشه روی اعصاب هواداران است. از تیم ملی بگیرید که زمان کی روش خوب نتیجه می گرفت و بد بازی می کرد و مدیران فدراسیون در برابر سرمربی هیچ اختیاری نداشتند تا رسید به ویلموتس که هم نتیجه نگرفت هم بد بازی کرد و شاهکارهایش در تاریخ ثبت شد. البته این بار هم قرارداد عجیب فدراسیون با مربی بلژیکی حواشی زیادی داشت. مربیان خارجی در کشور ما قراردادهای سنگینی به دلار می بندند و هربار با لغو همکاری شان کلی ارز از کشور خارج می شود. در این بین تیم های خصوصی مثل تراکتور نگرانی بابت تعویض مکرر مربی ندارند، از جان توشاک و لیکنز و دنیزلی راحت چشم پوشی می کنند و... اما تیم های دولتی یا تیم هایی که درآمد یک کارخانه و سازمان را هزینه می کنند ماجرای متفاوتی دارند. مربی بزرگ امکانات ویژه می خواهد، زمانی ما آری هان را از فرودگاه با وانت سر تمرین بردیم تا در اولین برخوردهای مان نشان دهیم با مربی خارجی تعارف نداریم. فکر می کنیم نفس خارجی بودن مربی، بدون این که امکانات لازم را داشته باشد و مدیریت با ثبات در کنارش باشد می تواند به لطف اسم خارجی اش نتیجه بگیرد. نه زمین تمرین خوب، نه امکانات معمولی و استاندارد، نه سازمان دهی هواداران، نه آکادمی فوتبال و بدن سازی، نه تیم های پایه که برمبنای برنامه ای مشخص به تیم بزرگ سالان بازیکن تزریق کنند. مدیرانی که غیر فوتبالی هستند، ناکارآمد و شومن، در نهایت عوامفریبی و وابستگی سیاسی، می آیند بدون برنامه و بدهی برای یک تیم بزرگ باقی می گذارند و به هیچ کس پاسخ گو نیستند، معروف می شوند و می روند. مدیرانی که از فوتبال هیاهو و مصاحبه را می شناسند و هیچ وقت حتی یک هوادار معمولی هم نبودند. مدیرانی که گاهی تا چند وقت بعد از قبول مسئولیت حتی اصطلاحات ساده ورزشی را هم بلد نیستند. بعضی از مدیران فوتبالی در باشگاه های مختلف، انگار صبح به صبح بیدار می شوند و با خودشان فکر می کنند چه کنیم هوادار امروز بیشتر حرص بخورد. وضع هیئت مدیره باشگاه ها از این هم بدتر است. دخالت های فنی آن ها، مصاحبه های متناقض شان و رفتارهای سطحی شان همگی باعث می شود از فوتبال لذت نبریم. هیچ وقت مدیران برنامه ای برای توسعه فوتبال پایه ندارند، دلارها خرج بازیکنان بی کیفیت خارجی و چرب شدن سبیل دلال ها می شود. مشکلات فرهنگی روی سکوها، خشونت و هولیگانیسم، بی ظرفیت بودن بازیکنان بعد از رسیدن به پول و شهرت و... کجای این فوتبال را دوست داشته باشیم؟ چطور حالمان با این فوتبال خوب شود؟